Reyner Banham

Peter Reyner Banham (* 2 Maart 1922; † 19 Maart 1988) was 'n Engelse argitektuurkritikus en produktiewe skrywer wat veral bekendheid verwerf het met sy teoretiese ondersoek Theory and Design in the First Machine Age (1960) en sy befaamde boek oor boukuns in Los Angeles, Los Angeles: The Architecture of Four Ecologies (1971),[1] waarin hy sy stadservaring en visie van dié Suid-Kaliforniese metropool in vier ekologiese modelle kategoriseer – Surfurbia, Foothills, The Plains of Id en Autopia – en hul kenmerkende argitektoniese kulture beskryf.

Banham was aanvanklik in Londen werksaam, maar het vanaf die laat 1960's tot en met sy afsterwe in 1988 hoofsaaklik in die Verenigde State gewoon. Ná sy akademiese opleiding in meganiese ingenieurswese en kunsgeskiedenis het Reyner Banham tot die oortuiging gekom dat tegnologie 'n samelewing nie net opwindender sou maak nie, maar ook demokratieser. In sy werk en teorieë het 'n ongewone kombinasie uit die kruispunt van akademiese strengheid en popkultuur gegroei wat in opvallende opposisie tot beide tradisionaliste en ortodokse Marxiste was, maar Reyner Banham se oë geopen het vir die kulturele, maatskaplike en politieke implikasies van visuele kunste in die naoorlogse tydperk, soos sy biograaf Nigel Whiteley opgemerk het.[2] Sy insig en visies het van hom in die tydperk tussen die 1950's en laat 1980's een van die invloedrykste skrywers op die gebied van argitektuur, ontwerp en popkultuur gemaak.