Remvalskerm
'n Remvalskerm is 'n valskerm wat ontwerp is om ontplooi te word vanaf 'n vinnigbewegende voorwerp om dit te verstadig, om beheer en stabiliteit te bied, of as 'n gidsvalskerm om later 'n groter valskerm te ontplooi. Dit is in 1912 in Rusland uitgevind deur Gleb Kotelnikov.
Ontwerp en operasionele eienskappe
'n Remvalskerm is meer uitgerek en het 'n veel kleiner oppervlak as 'n konvensionele valskerm en daarom bied dit minder sleur. Dit kan egter ontplooi word teen 'n spoed waarteen konvensionele valskerms uitmekaar sou skeur.[1] Die remvalskerm se eenvoudiger ontwerp maak ook voorsiening vir makliker ontplooiing.
Gebruike
Valskermspring
Remvalskerms word soms gebruik om 'n hoof- of reserwevalskerm te ontplooi m.b.v. die sleur wat daardeur gegenereer word, of om die hoofvalskerm uit sy houer te trek. So 'n valskerm word na verwys as 'n loodsvalskerm wanneer dit gebruik word deur 'n enkele gebruiker (bv. in sportvalskermstelsel). Tandemstelsels werk anders: 'n Remvalskerm word ontplooi kort na die tandemspringers uit die vliegtuig gespring het, om hul terminale snelheid te verlaag. Dit word later gebruik om die belangrikste valskerm te ontplooi soos by sportstelsels.
Spoedvermindering (rem)
Remvalskerms word ook gebruik om versnelmotors se spoed te verminder. NHRA vereis dat alle voertuie wat 150 myl per uur bereik, daarmee toegerus moet wees, asook landspoedrekordvoertuie.[2]
Stabiliteit
Remvalskerms kan ook gebruik word om die rigting van iets in vlug te help stabiliseer, soos 'n gegooide RKG-3 anti-tenk granaat. Dit word dikwels gebruik om beheer te verkry van baie vinnige dalings, insluitend dié van 'n ruimtetuig tydens atmosferiese terugkeer of kernbomme soos die B61 en B83.