Reaksionêr

Die Franse Rewolusie het aan die Engelse taal drie polities beskrywende woorde gegee wat anti-progressiewe politiek aandui: (i) "reaksionêr", (ii) "konserwatief", en (iii) "regs". "Reaksionêr" is afgelei van die Franse woord réactionnaire ('n laat 18de-eeuse muntstuk gebaseer op die woord réaction, "reaksie") en "konserwatief" van conservateur,, wat monargistiese parlementariërs identifiseer wat gekant was teen die rewolusie.[7] In hierdie Franse gebruik dui reaksionêr op "'n beweging na die omkeer van 'n bestaande neiging of toestand" en 'n "terugkeer na 'n vorige toestand van sake". Die Oxford English Dictionary haal die eerste Engelse taalgebruik in 1799 aan in 'n vertaling van Lazare Carnot se brief oor die Staatsgreep van 18 Fructidor.[8]

Verskeie rewolusies het in 1848 en vroeë 1849 plaasgevind, voordat reaksionêre magte beheer herwin het en die rewolusies ineengestort het.

Tydens die Franse Revolusie het konserwatiewe magte (veral binne die Katolieke Kerk) opposisie teen die progressiewe sosiopolitieke en ekonomiese veranderinge wat deur die Rewolusie gebring is, georganiseer; en so het konserwatiewes geveg om die tydelike gesag van die Kerk en Kroon te herstel. In die 19de eeuse Europese politiek het die reaksionêre klas die Katolieke Kerk se hiërargie en die aristokrasie, koninklike families en koninklikes ingesluit wat geglo het dat nasionale regering die enigste domein van die Kerk en die Staat is. In Frankryk is ondersteuners van tradisionele heerskappy deur direkte erfgename van die Huis van Bourbon-dinastie as die legitimistiese reaksie bestempel. In die Derde Republiek was die monargiste die reaksionêre faksie, later herdoop na Konserwatief.[7]

In die 19de eeu het reaksionêr mense aangedui wat feodalisme en die pre-moderne era geïdealiseer het – voor die Industriële Revolusie en die Franse Revolusie – toe ekonomieë meestal agraries was, 'n landaristokrasie die samelewing oorheers het, 'n erflike koning regeer het en die Katolieke Kerk die samelewing se morele sentrum. Diegene wat as "reaksionêr" bestempel is, het die aristokrasie bevoordeel in plaas van die middel- en werkersklas. Reaksionêres was gekant teen demokrasie en parlementarisme.

Die Thermidoriaanse Reaksie was 'n beweging binne die Franse Revolusie teen die vermeende oordade van die Jakobyne. Maximilien Robespierre se skrikbewind het op 27 Julie 1794 geëindig (9 Thermidor jaar II in die Franse Republikeinse kalender). Die omverwerping van Robespierre dui op die herbevestiging van die Franse nasionale konvensie oor die Komitee vir Openbare Veiligheid. Die Jakobyne is onderdruk, die tronke is leeggemaak en die komitee is van sy magte ontneem. Ná die teregstelling van sowat 104 Robespierre-ondersteuners het die Thermidoriaanse Reaksie opgehou om die guillotine teen beweerde teenrevolusionêre te gebruik, ’n middelkoers tussen die monargiste en die radikale in te slaan en ’n tyd van relatiewe uitbundigheid en die gepaardgaande korrupsie ingelui.

Met die Kongres van Wene, geïnspireer deur tsaar Aleksander I van Rusland, het die monarge van Rusland, Pruise en Oostenryk die Heilige Alliansie gevorm, 'n vorm van kollektiewe veiligheid teen rewolusie en bonapartisme. Hierdie geval van reaksie is oortref deur 'n beweging wat in Frankryk ontwikkel het toe, na die tweede val van Napoleon, die Bourbon-herstel, of herinstelling van die Bourbon-dinastie, gevolg het. Hierdie keer sou dit 'n grondwetlike monargie wees, met 'n verkose laerhuis van die parlement, die Kamer van Afgevaardigdes. Die stemreg was beperk tot mans ouer as veertig, wat aangedui het dat hulle vir die eerste vyftien jaar van hul lewens onder die ancien régime geleef het. Koning Lodewyk XVIII van Frankryk was nietemin bekommerd dat hy steeds met'n onhanteerbare parlement gekonfronteer sou word. Hy was verheug oor die ultra-royaliste, of Ultras, wie na die verkiesing teruggekeer het, wat verklaar het dat hy 'n chambre ontroubaar gevind het, letterlik 'n "onvindbare huis".