Ranger 8
Ranger 8 was 'n onbemande Amerikaanse ruimtetuig en deel van NASA se Ranger-program. Die doel van die sending was om foto's van die Maan se oppervlak te neem en data in te samel ter voorbereiding van die Apollo-program. Dit was die tweede suksesvolle sending van die Ranger-program; sy voorganger, Ranger 7, is ook as suksesvol beskou.[1]
| Onderdeel van | Ranger-program |
|---|---|
| Inheemse etiket | Ranger 8 |
| Ligging | LQ12 |
| Voorafgegaan deur | Ranger 7 |
| Opgevolg deur | Ranger 9 |
| Belangrike gebeurtenis | vuurpyllansering, atmospheric entry |
| Vervaardiger | Jet Propulsion Laboratory |
| Beginpunt | Cape Canaveral Launch Complex 12 |
| Space launch vehicle | Atlas-Agena B |
| UTC-datum van die lansering van ruimtetuie | 17 Februarie 1965 |
| Time of object orbit decay | 20 Februarie 1965 |
Gedurende sy missie het Ranger 8 altesaam 7 137 beelde van die maan in die laaste 23 minute van sy sending na die aarde gestuur voordat dit teen die Maan op Mare Tranquillitatis gebots het. Hierdie was die tweede suksesvolle sending van die Ranger-program na Ranger 7 se sukses. Ranger 8 se ontwerp en doelwit was feitlik identies aan dié van Ranger 7. Dit het oor ses vidikon televisiekameras beskik: twee wyehoekkameras en vier nouhoekkameras. Die doelwit was om foto's van die maan se oppervlakte te neem.[2]
Ruimtetuigontwerp
Algemeen
Ranger-program ruimtetuie was oorspronklik vanaf 1959, in drie groepe, meer bekend as blokke. Rangers 6, 7, 8 en 9 was Blok III-ontwerpe.Die ruimtetuig het uit 'n seskantige aluminiumbasis bestaan wat 1,5 m wyd was waarop die aandrywingstelsel en die krageenhede gemonteer was. Bo-op dit was 'n koniese toring waarin die televisiekameras geïnstalleer was. Daar was twee sonpanele aan die teenoorgestelde kante van die basis geheg, elk 739 mm wyd en 1537 mm lank. Van punt tot punt was die sonpanele 4,6 m lank. Daar was ook een hoëwinsantenne met skarniere aan een van die hoeke gemonteer, weg van die sonpanele. Die antenne kon dus gerig word. Daar was ook 'n silindriese, half-omni-gerigte antenne bo-op die koniese toring. Die totale hoogte van die ruimtetuig was 3,6 m.[2]
Aandrywing vir die middebaan korreksie was verskaf deur 'n 224-N stukrag mono-aandrywingsmidde hidrasien enjin met vier stuwers. Oriëntasie- en posisiebeheer oor drie asse is moontlik gemaak deur twaalf stikstofgasstuwers gekoppel aan 'n stelsel van drie giroskope, vier primêre sonsensors, twee sekondêre sonsensors en 'n aardsensor. Elektrisiteit is voorsien deur 9 792 silikon sonselle wat in die twee sonpanele is en oor 'n oppervlakte van 2,3 m² versprei is. Die sonselle het 200 W geproduseer en het die twee 1200 watt-uur AgZnO batterye gelaai. Die batterye het 'n kapasiteit van nege ure gehad wat hulle aan elk van die twee kommunikasie- en televisiekettings verskaf het. Daar was ook twee 1 000 watt-uur AgZnO batterye wat krag gestoor het vir die ruimtetuig se eie gebruik.[2]
Kameras
Daar was ses vidikon televisiekameras aan boord: twee wyehoekkameras (kanaal F, kameras A en B) en vier nouhoekkameras (kanaal P) om die sendingdoelwitte te bereik.[3] Die kameras was in twee aparte kettings gerangskik, elk kon onafhanklik werk met sy eie kragbron, tydreëlaar en senders om die grootste mate van betroubaarheid en waarskynlikheid te gee dat hoëkwaliteit televisiebeelde verkry sou word. Daar was geen ander eksperimente aan boord nie.[2]
Kommunikasie
Kommunikasie het geskied deur een kwasi-alomgerigte laewinsantenne en 'n paraboliese hoëwinsantenne. Die senders aanboord het 'n 60 W TV-kanaal F teen 959.52 MHz, 'n 60 W TV-kanaal P teen 960.05 MHz en 'n 3 W transponderkanaal 8 teen 960.58 MHz ingesluit. Die telekommunikasietoerusting het die saamgestelde videosein van die TV-kamerasenders omgeskakel na 'n radiofrekwensiesein sodat dit via die ruimtetuig se hoëwinsantenne na die aarde gestuur kon word. Daar was genoegsame bandwydte verskaf om videos van beide die nou- en wyehoek TV-kameras te kan hanteer.[2]
Sendingprofiel
Die Atlas 196D en Agena B 6006-vuurpyl kombinasie het goed presteer en die Agena met die Ranger 8 daarop in wentelbaan om die aarde parkeer op 'n hoogte van 185 km na die lansering. Veertien minute later is die Agena-vuurpyl se enjin vir 90 sekondes ontbrand om die ruimtetuig in oorplaas baan na die maan te plaas. 'n Paar minute later het die Ranger van die Agena geskei. Die Ranger se sonpanele het ontplooi, die posisiebeheer stelsel is geaktiveer en radio transmissie het oorgeskakel van die omnigerigte antenne na die hoëwins antenna om 21:30 UT. Op 18 Februarie, op 'n afstand van 160,000 km vanaf die aarde, het die beplande middebaan maneuver plaasgevind. Die ruimtetuig het homself georiënteer en ook 'n 59 sekonde ontbranding van die enjin gedoen. Die hele maneuver het 27 minute geduur en gedurende die tydperk het die ruimtetuig se senderkrag aansienlik gedaal, soveel so dat die telemetrie kanale kontak verloor met die aarde het. Dit het met tussenposes aangehou totdat die enjin afgeskakel het, die krag het toe na normaal teruggekeer. Die verbreking van kommunikasie met die telemetrie het gelukkig geen ernstige gevolge gehad nie. Daar was beplan dat die aanboord kamers meer in die rigting van ruimtetuig se vlug moet fokus net voordat dit die maan bereik, die plan was gekanselleer om die kameras toe te laat om 'n groter gebied van die maan se oppervlakte af te neem.[2]
Ranger 8 het die maan op 20 Februarie 1965 bereik. [4] Die eerste beeld was om 9:34:32 UT geneem op 'n hoogte van 2510 km. Daar was 7,137 foto's[4] van hoogstaande gehalte na die aarde gestuur in die laaste 23 minute van die vlug. Die laaste foto voor impak het 'n resolusie van 1.5 meter gehad. Die ruimtetuig het die maan se oppervlakte genader in 'n direkte hiperboliese baan met 'n inkomende asimptotiese rigting teen 'n hoek van -13.6 grade van die maan se ewenaar. Die wentelbaan se vlak was met 'n hoek van 16.5 grade tot die maan se ewenaar. Na 'n vlug van 64.9 ure het impak met die maan om 09:57:36.756 UT op 20 Februarie 1065 gebeur in die Mare Tranquillitatis by 2.67° N, 24.65° O.
Verwysings
- Green, Nick (2013). "Ranger 8 Information". New York: About.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op Mei 11, 2013. Besoek op Julie 31, 2013.
- Sjabloon:NSSDC
- Capelotti, Peter Joseph (2010). The Human Archaeology of Space: Lunar, Planetary and Interstellar Relics of Exploration. pp. 47–48. ISBN 978-0-7864-5994-0.
- Darling, David (2003). The Complete Book of Spaceflight: From Apollo 1 to Zero Gravity. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons. p. 339. ISBN 978-0-471-05649-2.