Prosa

Prosa bevoordeel die meer informele metriese struktuur van verse wat omtrent altyd in tradisionele digkuns gevind kan word. Gedigte bevat normaalweg 'n metrum- en/of rymskema. Prosa, daarteenoor, bestaan uit volledige grammatikale sintaksis, wat paragrawe tot gevolg het en estetiese aantreklikheid laat vaar. Sommige prosawerke bevat tekens van metriese struktuur of versbou en 'n doelbewuste vermenging van die twee vorme staan bekend as prosagedig. Net so staan enige verswerk met meer reëls en beperkings bekend as vrye vers. Die siening heers dat vers meer sistematies of formulegebonde is, terwyl prosa meer verteenwoordigend is van gewone (dikwels gesellige) spraak. Samuel Taylor Coleridge het spottenderwys om hierdie punt versoek dat nuwelingdigters die definisies van prosa en digkuns moet verstaan: "definitions of prose and poetry; that is, prose,—words in their best order; poetry,—the best words in their best order."[1] In Molière se opvoering Le Bourgeois gentilhomme, vra Monsieur Jourdain dat iets geskryf moet word maar nie in vers of in prosa nie. 'n Filosofiemeester antwoord dat "daar geen ander manier is om jouself uit te druk as met prosa en vers nie, " vir die eenvoudige rede dat "alles wat nie prosa is nie is vers, en alles wat nie vers is nie is prosa."[2]

Daar is heelwat soorte prosa, insluitend niefiksie prosa, epiese prosa, prosadig, polifoniese prosa, allitererende prosa, prosafiksie en dorpsprosa volgens Russiese letterkunde.[3] 'n Prosagedig is 'n prosakomposisie wat sekere eienskappe van 'n gedig het.[4]