Pous Pius VI

• 10 Mei 1773 – Kardinaal-priester van of S. Onofrio .
• 15 Februarie 1775 – Pous van Rome.

Pius VI was 'n kompromis-keuse, iets wat hom van die begin af moeilikheid gegee het. Hy het die steun van die Bourbonprinse gekry op die veronderstelling dat hy nie die Jesuïte weer sou instel nie. Die "zelanti" (ondersteuners van die Jesuïte) het egter gehoop dat hy heimelik die orde goed gesind was. As gevolg daarvan het Pius 'n paar halfhartige besluite geneem wat geen van die twee kante tevrede gestel het nie. Dit was waarskynlik aan sy beleid te danke dat die Jesuïte oorleef het in Wit-Rusland en Silesië.

Pous Pius VI het ook te doen gehad met protes wat daarop gerig was om die pouslike mag te beperk. Johann Nikolaus von Hontheim wat onder die skuilnaam "Febronius" geskryf het, was die Duitse voorstander van die Galliese idee van Nasionale Roomse Kerke. Oostenryk was die voorbok by die instelling van die idee veral na aanleiding van die Renaissance se idees van menseregte. Op 10 Maart 1791 skryf hy 'n pouslike brief waarin hy die verklaring van menseregte "onsinnig" noem. Keiser Joseph II en sy minister Kaunitz wou die pouslike mag so beperk dat die pous genoodsaak gevoel het om na Wene te reis. Die pous verlaat Rome op 27 Februarie 1782, word met prag en praal deur die keiser ontvang, maar rig niks daadwerklik uit nie. Op Paasfees van 31 Maart 1782 spreek hy die pouslike seën "Urbi et Orbi" uit in Wene. 'n Paar jaar later in 1786 het hy egter wel daarin geslaag om die Duitse aartsbiskoppe tydens die kongres van Ems, te oorreed om die idee van 'n nasionale kerk te laat vaar.

Die liberale minister Tanucci van die koninkryk Napels het aangedring op verandering van die feodale mag van die pous. Koning Leopold II (later keiser) en Scipione del Ricci, biskop van Pistoia en Prato het aangedring op staatshervormings vir Toskane. Pius het op 28 Augustus 1794 in sy bul "Auctorem fidei" die dekrete van die sinode van Pistoia (1786) veroordeel.

Die Franse revolusie het die Galliese kerk ontbind, al die pouslike en kerklike eiendom in Frankryk gekonfiskeer, al die kloosterordes ontbind en 'n beeltenis van die pous is by die koninklike paleis verbrand. Pius het die hele Franse nasie ge-ekskommunikeer en die revolusie en die nuwe grondwet veroordeel op 10 Maart 1791.

In 1796 het Napoleon Italië aangeval, die pouslike troepe verslaan en Ancona en Loreto beset. Die pous sluit eers 'n wapenstilstand by Bologna op 23 Junie 1796 en later die vrede van Tolentino op 19 Februarie 1797, maar op 28 Desember 1797 word die populêre brigadier-generaal Mathurin-Léonard Duphot tydens 'n opstand gedood. Die dood is as voorwendsel gebruik vir Generaal Berthier om Rome aan te val. Die generaal beset Rome sonder teenstand op 10 Februarie 1798. Hy stig die Romeinse Republiek en eis dat die pous afstand doen van al sy wêreldlike mag. Pius VI weier en word gevange geneem en na Sienna en vandaar na Certosa geneem. Toe die Franse oorlog verklaar aan Toskane word die pous deur Pedro Gómes Labrador, markies van Labrador, na Parma, Piacenza, Grenoble en laastens na Valence geneem, waar die pous ses weke na sy aankoms, sterf. Na die konkordaat van 1801, word sy liggaam op 24 Desember 1801 na Rome geneem waar hy op 19 Februarie 1802 begrawe word.

Pous Pius VI het 73 nuwe kardinale aangestel in 23 konsistories. Weens die omvang van die lys word dit hier gehou.

• 25 Desember 1775 – Inscrutabile – Oor die probleme van die pontifikaat.
• 25 Desember 1775 – Summa Dei – Afsluiting van die jubileum-jaar.
• 9 Desember 1777 – Suprema Dispositione – Bul oor die "hoogste ingesteldheid".
• 6 Maart 1779 – Nuper pro – Oor erflatings in Portugal.
• 28 November 1786 – Super soliditate – Teen Eybel se kritiek op die pous.
• 10 Maart 1791 – Quod aliquantum – Teen die Franse Nasionale Vergadering en menseregte.
• 13 April 1791 – Charitas – Oor die siviele eed in Frankryk.
• 13 April 1791 – Cum populi – Teen die burgerlike konstitusie van Frankryk.
• 23 April 1791 – Adeo nota – Oor die afvalligheid in Avignon.
• 4 Mei 1791 – Quo luctu – Toelating vir die bediening van die sakramente deur nie-priesters, tydens die Franse onderdrukking.
• 5 November 1791 – Ancorché antichissimo – Oor die opstand in Avignon.
• 19 Maart 1792 – In gravissimis – Oor die oppergesag van die pous.
• 19 Maart 1792 – Novae hae litterae – Oor die toestand van die Franse Kerk.
• 4 April 1792 – Ubi communis – Teen die nuwe Franse grondwet.
• 19 April 1792 – Dum nos – Teen die Franse Nasionale Vergadering.
• 30 Mei 1792 – Quo fluctu – Reëlings vir die bediening van die sakramente, weens die verbod daarop in Frankryk.
• 13 Junie 1792 – Ubi lutetiam – Vervolg van die brief van 19 April 1792.
• 24 November 1792 – Quae causa – Afkondiging van 'n aflaat.
• 10 Desember 1792 – Perpensis circumstantiis – Oor die toestand in die koninkryk van Frankryk.
• 17 Junie 1793 – Quare Lacrymae – Oor die onthoofding van koning Lodewyk XVI.
• 31 Julie 1793 – Ad nostras manus – Teen die "Manifesto chretienne et de l'armee royale au peuple français à Clisson, ce premier Juin 1793" (Chistelike en koninklike leër se manifes aan die Franse burgers van Clisson op 1 Junie 1793).
• 28 Augustus 1794 – Auctorem fidei – Teen biskop Scipione del Ricci en die sinode van Pistoia.
• 30 Desember 1797 – Christi Ecclesiae – Reëlings vir 'n konklaaf.
• 10 November 1798 – Constantiam vestram – Oor kerkeenheid.
• 13 November 1798 – Cum nos superiori – Oor die verkiesing van 'n pous.
• 13 Augustus 1799 – Quoties animo – Magtiging aan koning Karel van Spanje om kerklike eiendomme te verkoop.