Pous Honorius IV

Die Sisiliaanse konflik het onmiddellik aandag vereis. Tydens die bewind van Pous Martinus IV het die Sisiliane Karel van Anjou as koning afgesit en Pedro III van Aragon as koning gekies sonder die pous se goedkeuring.

Die volksopstand en massamoord van 31 Maart 1282 wat bekend staan as die Sisiliaanse Vespers het versoening onmoontlik gemaak en pous Martinus het Sisilië en Pedro onder 'n interdik geplaas. Hy het ook Aragon van Pedro af weggevat en dit aan Karel van Valois die jonger seun van koning Philip III van Frankryk gegee. Die Sisiliane het egter die Franse en pouslike magte verslaan en die Anjou erfgenaam, Karel van Salerno, (die seun van Karel van Anjou) gevange geneem.

Honorius was meer vredeliewend as Martinus en het nie die tirannie van Karel van Anjou goedgekeur nie. In sy grondwet van 17 September 1285 "Constitutio ordinatione regni Siciliae" verklaar hy dat geen regering kan slaag sonder reg en geregtigheid nie. Hy maak vyf-en-veertig wette wat die Sisiliane teen hulle heersers en owerhede beskerm.

Toe Pedro III op 11 November 1285 sterf word sy koninkryk verdeel tussen sy twee seuns. Alfonso III word koning van Aragon en James II koning van Sisilië. Honorius het nie een van die twee erken nie en op 11 April 1286 ekskommunikeer hy James en die biskoppe wat aan sy kroning op 2 Februarie 1286 deelgeneem het.

Karel van Salerno het moeg geword vir sy lang gevangeskap en 'n kontrak geteken op 27 Februarie 1287 waarin hy sy koninkryk van Sisilië opgee. Honorius het egter die kontrak ongeldig verklaar.

Honorius het nie sy posisie ten opsigte van Sisilië verander nie, maar het meer toegeeflik geword tot Alfonso III van Aragon. Koning Edward I van Engeland het bemiddel, maar die pous het nie lank genoeg gelewe om die vrede te smaak nie. Die konflik met beide Aragon en Sisilië is bygelê in 1302 onder die bewind van Pous Bonifatius VIII.

Rome en die Pouslike Staat het rustigheid soos lanklaas belewe tydens die bewind van Honorius IV. Die pous het sy belangrikste teenstander graaf Guido van Montefeltro verslaan en die pous se gesag is erken deur die hele Pouslike Staat. Die Pouslike Staat het in die tyd bestaan uit die eksargaat van Ravenna, die vleiland van Ancona, die graafskap van Spoleto, die Bertinoro-gebied, die Mathilde gebied en die Pentapolis d.w.s. die stede Rimini, Pesaro, Fano, Senigallia en Ancona. Pous Honorius IV was die eerste pous wat die groot bankiers van Noord Italië gebruik het om sy belasting in te vorder. Op 16 Maart 1286 hef Honorius die interdik wat deur Pous Martinus IV teen Venesië ingestel is, op.

Die Romeine was in hulle skik met Pous Honorius, want hy was 'n Romein en sy broer Pandulf was 'n Romeinse senator. Die vorige pous, Pous Martinus IV kon weens die voortdurige oproerigheid nie in Rome bly nie, maar Honorius was baie welkom het permanent in Rome gewoon. Eers het hy in die Vatikaan gebly, maar in die herfs van 1285 verhuis hy na 'n nuwe pragtige paleis op die Aventine.

Na die val van die Hohenstaufen was die keiserryk nie meer 'n gevaar vir die pous nie. Honorius volg die gematigde politiek van Pous Gregorius X. Rudolf I van Duitsland het biskop Hendrik van Basel na Rome gestuur met die versoek dat die pous hom tot keiser sou kroon. Honorius het Hendrik aangestel as aartsbiskop van Mainz, 'n datum vir die kroning bepaal op 2 Februarie 1287 en kardinaal Johannes van Tusculum na Duitsland gestuur om Rudolf te help. In Duitsland was daar egter teenstand teen die pous se inmenging en die volksvergadering van Würzburg (12 Maart tot 16 Maart 1287) het heftig geprotesteer. Rudolf moes die pous se afgesant beskerm teen liggaamlike leed. Beide Rudolf en die pous se planne het skipbreuk gely.

Die Mongoolse leier Arghun het 'n ambassadeur en 'n brief na Pous Honorius in 1285. 'n Latynse kopie van die brief word vandag nog in die Vatikaan bewaar. Die brief bevat 'n verwysing na Christene in Arghun se familie en stel 'n verbond voor om die Moslemlande te verower. Die pous kon egter nie die nodige militêre ondersteuning verkry om die plan ten uitvoer te bring nie.

Pous Honorius IV het planne vir nog 'n kruistog van sy voorganger geërf. Hy het egter net die tiendes wat deur die konsilie van Lyon vasgestel is, te vorder waarvoor hy die bankiers van Florence, Siena en Pistoia gebruik het.

Die twee groot monnikordes, die Franciskane en die Benediktyne het baie nuwe voorregte van die pous ontvang. Hy het hulle aangestel vir spesiale sendings, geïnstalleer as biskoppe en hulle in bevel van die Inkwisisie geplaas. Hy het ook die voorregte van die Karmeliete en die Augustyne goedgekeur en Karmeliete toegelaat om hulle habyt van gestreep na wit te verander. Hy het ook die orde wat gestig is deur Willem X van Akitanië bevoordeel. Hy het hulle abdye wat deur die Benediktyne verlaat is, gegee en ook die klooster van St. Paulus in Albano wat hy self gestig het toe hy nog 'n kardinaal was.

Salimbene, die geskiedskrywer van Parma beweer dat Honorius die monnikordes nie goed gesind was nie. Dit spuit waarskynlik uit Honorius se teenstand van die Apostoliese Broeders. Die Broeders, gestig deur Gerard Segarelli in Parma het evangeliese armoede voorgestaan. Die pous het hulle op 11 Maart 1286 tot ketters verklaar.

Aan die Universiteit van Parys het voorgestel dat 'n leerstoel in Oosterse tale ingestel word. Die kennis kon dan gebruik word om Moslems te bekeer en die skeuring met die Oosterse Kerk te beëindig.

Pous Honorius IV het slegs een kardinaal geskep, sy nefie Giovanni Boccamazza, aartsbiskop van Monreale, op 22 Desember 1285.