Pioneer 3

Pioneer 3 was 'n keëlvormige ruimtetuig 58 cm hoog en 25 cm in deursnee aan sy basis. Die keël is saamgestel uit 'n dun veselglasdop wat met 'n goue lagie bedek is om dit elektries geleidend te maak en swart met wit strepe geverf om die temperatuur tussen 10 en 50 °C te handhaaf. Aan die punt van die keël was 'n klein sonde wat met die keël self gekombineer het om as 'n antenna op te tree. Aan die basis van die keël het 'n ring kwikbatterye krag verskaf. ’n Foto-elektriese sensor het uit die middel van die ring uitgesteek. Die sensor is ontwerp met twee fotoselle wat deur die lig van die Maan geaktiveer sou word wanneer die ruimtetuig binne sowat 30 000 km van die Maan was.

Die aanvanklike plan was dat die ruimtetuig met 'n kamera toegerus sou wees om 'n foto van die Maan te neem maar na die ontdekking van die Van Allen-gordel deur Explorer 1, was die kamera vervang met 'n Geigerteller wat radiasie kon meet. In die middel van die keël was 'n spanningtoevoerbuis en twee Geiger–Müllerbuisdetektors. 'n Sender met 'n massa van 0,5 kg het 'n fasegemoduleerde sein van 0,1 W teen 'n frekwensie van 960,05 MHz gelewer. Die gemoduleerde drakrag was 0,08 W en die totale effektiewe uitgestraalde krag 0,18 W. 'n Ontspinmeganisme het bestaan uit twee gewigte van 7 gram wat na die punt van twee 150 cm-drade uitgespoel het toe dit 10 uur na lansering deur 'n hidrouliese tydhouer geaktiveer is. Die gewigte is ontwerp om die ruimtetuig se tol van 400 rpm tot 6 rpm te vertraag, en dan is die gewigte en drade losgelaat.

Die Thor-Able Pioneer ruimtetuig was ontwerp om in 'n wentelbaan om die Maan te gaan, terwyl die Juno Pioneer ruimtetuig ontwerp is om op die Maan neer te stort. Met die lanseer vuurpyl se growwe leidingstelsel en direkte baan trajek was die kans skraal dat die tuig wel die Maan sou tref. Tog, 'n naby verbyvlug, eerder as 'n botsing, was nog beskou as 'n suksesvolle sending.

'n Pioneer tuig, soortgelyk aan Pioneer 3 en Pioneer 4 ruimtetuie.

Die vlugplan vir Pioneer 3 het bepaal dat dit naby aan die Maan verby moes gaan na 33.75 ure en dan in 'n wentelbaan om die Son sou gaan. Die Juno II vuurpyl het lanseerplatform LC-5 om 05:45:12 GMT verlaat op 6 Desember 1958. Die lansering het seepglad verloop tot met die eerste stadium oorskakeling tot die enjin 3.7 sekondes te vroeg afgeskakel het weens 'n mislukking van die dryfmiddeluitputtingsensors, wat 'n snelheids tekort van etlike honderde voet per sekonde gelaat het. Die inspuithoek was ook ongeveer 71° in plaas van die beplande 68°, en die ontspinmeganisme het ook nie werk nie. Die ruimtetuig het 'n hoogte van 102 360 bereik km (109 740 km vanaf die middel van die Aarde) voordat dit terug geval het Aarde toe. Dit het weer die aarde se atmosfeer binnegegaan en op 7 Desember omstreeks 19:51 UTC (2:51 ET) oor Afrika uitgebrand op 'n geskatte ligging van 16,4° N, 18,6° O. Die tuig het telemetrie vir ongeveer 25 uur van sy 38-uur-6-minute reis teruggekeer. Die ander 13 uur was verduisteringsperiodes weens die ligging van die twee opsporingstasies. Die inligting teruggestuur na die aarde het getoon dat die interne temperatuur op ongeveer 43 °C gebly het oor die grootste deel van die tydperk.[2]

Alhowel Pioneer 3 nie sy primêre doelwit, om verby die maan te vlieg, bereik het nie, was die data verkry tydens die vlug van groot waarde vir James Van Allen. Dié data, tesame met die data van Explorer 1 en Explorer 3 het tot die ontdekking van 'n afsonderlike tweede stralingsgordel om die Aarde gelei.