Pinjongaai

Die pinjongaai (Gymnorhinus cyanocephalus), histories onder meer bekend as die "bloukraai",[2][3] is ’n gaai waarvan die grootte wissel tussen dié van die Noord-Amerikaanse blougaai en die Eurasiese gaai. Dit is die enigste lid van die genus Gymnorhinus. Die alhehele afmetings stem baie ooreen met dié van die grysneutkraker en dit kan as samelopende evolusie beskou word, aangesien albei voëls dieselfde ekologiese nisse vul. Die pinjongaai is ’n blougrys voël met ’n donkerder kop en wit keel. Die snawel en pote is swart.

Pinjongaai
Wetenskaplike klassifikasie
Koninkryk:
Animalia
Filum:
Chordata
Klas:
Aves
Orde:
Passeriformes
Familie:
Corvidae
Genus:
Gymnorhinus
Spesie:
G. cyanocephalus
Binomiale naam
Gymnorhinus cyanocephalus
(Wied-Neuwied, 1841)
Verspreding van die pinjongaai

Verspreiding en gedrag

Die spesie kom voor in die weste van Noord-Amerika, van Sentraal-Oregon tot Noord-Baja California, en oos so ver as Wes-Oklahoma. Dit hou by voorheuwels waar die pinjondennebome Pinus edulis en Pinus monophylla groei.

Hulle is baie sosiaal en vorm dikwels groot swerms met 250 of meer voëls. Dit lyk of verskeie voëls altyd wag staan vir die swerm en uitkyk vir roofvoëls terwyl die res kos soek. Die saad van die pinjonden is hul stapelvoedsel, maar hulle vul hul dieet aan met vrugte en bessies. Verskillende soorte insekte word ook met die pote gevang en gevreet.

Die neste kom in kolonies voor, maar daar is nooit meer as een nes in ’n boom nie. Soms kan ’n kolonie ’n groot gebied beslaan met een nes per boom (gewoonlik jenewerbome, eike of dennebome). Gewoonlik word drie tot vier eiers taamlik vroeg in die seisoen gelê.

Die pinjongaai is die eerste keer as ’n spesie aangeteken en beskryf van ’n voël wat aan die Mariarivier in Noord-Montana geskiet is tydens ’n ekspedisie van prins Maximilian van Wied-Neuwied in 1833 na die binneland van Noord-Amerika.

Die voël se stem word beskryf as ’n ritmiese krôk-krô-krôk wat twee of drie keer herhaal word.

Verwysings
  1. "Gymnorhinus cyanocephalus". IUBN-rooilys van Bedreigde Spesies. Weergawe 2013.2. Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur. 2012. Besoek op 26 November 2013. {{cite web}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  2. Lanner, Ronald M. (1981). The Pinon Pine: A Natural and Cultural History. University of Nevada Press. p. 45. ISBN 978-0-87417-066-5.[dooie skakel]
  3. John M. Marzluff; Russel P. Balda (2010). The Pinyon Jay: Behavioral Ecology of a Colonial and Cooperative Corvid. Londen: T & AD Poyner. p. 39. ISBN 978-1-4081-3692-8.

Eksterne skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.