Paul Verlaine

Verlaine is gebore in Metz en het sy opvoeding aan die Lycée Impérial Bonaparte (nou die Lycée Condorcet) in Parys ontvang. Hy het daarna 'n pos in die staatsdiens gekry. Hy het op 'n vroeë ouderdom gedigte begin skryf, en is aanvanklik beïnvloed deur die Parnassien-beweging en die leier daarvan, Leconte de Lisle. Verlaine se eerste gepubliseerde gedig is in 1863 gepubliseer in La Revue du progrès, 'n publikasie wat gestig is deur die digter Louis-Xavier de Ricard. Verlaine het dikwels die salon van die Markies de Ricard aangedoen [1] (Louis-Xavier de Ricard se moeder) by 10 Boulevard des Batignolles en ook ander sosiale vergaderplekke, waar hy skouers geskuur het met prominente kunstenaarsfigure van die dag soos Anatole France, Emmanuel Chabrier, die digter en humoris Charles Cros, die siniese, anti-bourgeois idealis Villiers de l'Isle-Adam, Théodore de Banville, François Coppée, Jose-Maria de Heredia, Leconte de Lisle, Catulle Mendes en andere. Verlaine se eerste gepubliseerde versameling, getiteld Poèmes saturniens (1866), [2] alhoewel dit heftig gekritiseer is deur Charles Augustin Sainte-Beuve, het hy hom gevestig as 'n digter van belofte en oorspronklikheid.

Mathilde Mauté het in 1870 met Verlaine getrou. Toe die proklamasie van die Derde Republiek in dieselfde jaar plaasgevind het, het Verlaine aangesluit by die 160ste bataljon van die Garde nationale en by die Communards op 18 Maart 1871.

Hy het die hoof geword van die persburo van die Sentrale Komitee van die Paryse kommune. Verlaine het die dodelike straatgevegte wat bekend is as die "Bloedige Week" of "Semaine Sanglante" ontvlug en skuiling gaan soek in Pas-de-Calais.

Gedenkplaat in Brussel

Paul Verlaine in 1893; foto deur Otto Wegener

Verlaine het in Augustus 1871 na Parys teruggekeer, en in September sy eerste brief van Arthur Rimbaud ontvang, wie sy digkuns bewonder het. Hy het Rimbaud aangemoedig om na Parys te gaan, en teen 1872 het hy belangstelling in Mathilde verloor en haar en hul seun vir alle doeleindes verlaat om sodoende die geselskap van sy nuwe minnaar na te jaag. [2] Rimbaud en Verlaine se stormagtige verhouding het hulle in 1872 na Londen geneem. In Brussel in Julie 1873 het hy in 'n besope toestand tydens 'n jaloerse woede uitbarsting twee skote met 'n pistool op Rimbaud afgevuur en sy linkerpols gewond; die digter is egter nie ernstig beseer nie. Die indirekte gevolg van hierdie voorval was dat Verlaine gearresteer is en opgesluit is in die tronk in Mons [3] , waar hy 'n hom weereens bekeer het tot die Katolisisme, wat op sy beurt sy werk beïnvloed het en skerp kritiek deur Rimbaud uitgelok het. [4]

Die gedigte wat versamel is in Romances sans paroles (1874) is tussen 1872 en 1873 geskryf, en is geïnspireer deur Verlaine se nostalgiese herinneringe aan sy lewe met Mathilde enersyds, en die impressionistiese sketse van sy jaar-lange wisselvallige eskapades saam met Rimbaud, andersyds. Romances sans paroles is gepubliseer terwyl Verlaine in die gevangenis was. Na sy vrylating uit die gevangenis het hy weer na Engeland gereis, waar hy 'n paar jaar as onderwyser gewerk het en Frans, Latyn en Grieks onderrig het, asook tekenkuns aan 'n skool in Stickney, Lincolnshire.[5] Van daar het hy onderrig gegee in die nabygeleë Boston, Lincolnshire, voordat hy aanbeweeg het na Bournemouth.[6] Terwyl hy in Engeland was het hy nog 'n suksesvolle bundel getiteld Sagesse gepubliseer. Hy het in 1877 na Frankryk teruggekeer en, terwyl hy Engels aan 'n skool in Rethel onderrig het, verlief geraak op een van sy leerlinge, Lucien Létinois, wat Verlaine geïnspireer het om verdere gedigte te skryf. [7] Verlaine was beteuterd gelaat toe Létinois in 1883 aan tifus gesterf het.

Verlaine het in sy laaste jare toenemend verslaaf geraak aan dwelms en alkohol en in armoede geleef. Hy het in krotbuurte en openbare hospitale gewoon, en sy tyd verwyl deur absinthe in Parys se kafees te drink. Die bewondering vir sy besonderse kuns het egter weer steun en 'n inkomste vir Verlaine gebring: sy vroeë poësie is herontdek, sy lewenstyl en vreemde gedrag voor skares het bewondering ontlok, en in 1894 is hy deur sy eweknieë as Frankryk se "Prins onder digters" gekies.

Sy poësie is bewonder en erken as baanbrekerswerk, en was 'n inspirasiebron vir komponiste. Gabriel Fauré het vele melodieë daarop gebaseer, soos sy liedere siklus Cinq mélodies 'de Venise' en La bonne chanson, synde toonsettings van Verlaine se gedigte. [8] Claude Debussy het Clair de lune en ses van die Fêtes galantes gedigte getoonset, laasgenoemde synde deel van die mélodie versameling wat bekendstaan as die Recueil Vasnier; hy het ook 'n verdere toonsetting van Clair de lune gemaak. Die gedig was ook die inspirasie agter sy Suite bergamasque. [9] Reynaldo Hahn het verskeie van Verlaine se gedigte getoonset, asook die Belgies-Britse komponis Poldowski (dogter van Henryk Wieniawski).

Sy afhanklikheid van dwelmmiddels en sy alkoholisme het egter hul tol begin eis. Paul Verlaine is op 8 Januarie 1896 in Parys oorlede; hy is begrawe in die Cimetière des Batignolles (hy is eers in die 20ste afdeling begrawe, maar sy graf is verskuif na die 11de afdeling - op die rotonde, 'n baie beter ligging - toe die Boulevard Périphérique gebou is). [10]