Paul Signac

Paul Signac, Portret van Félix Fénéon, 1890, olie op doek, 73.5 × 92.5 cm (28.9 × 36.4 in), Museum of Modern Art, New York

Georges Seurat Portret van Paul Signac, 1890, conté-kryt, privaatversameling

In the Time of Harmony. The Golden Age is not in the Past, it is in the Future, 1893–95, olie op doek, 310 x 410 cm (122 × 161.4 in), Mairie de Montreuil

Paul Signac is op 11 November 1863 in Parys gebore. Hy het opleiding in argitektuur ontvang voordat hy op 18 jaar besluit het om 'n loopbaan as skilder te volg nadat hy 'n uitstalling van Monet se werk bygewoon het. Hy het om die Europese kuslyn gevaar en die landskappe geskilder wat hy teëgekom het. Hy sou later ook 'n reeks waterverfskilderye van Franse hawestede verf.

In 1884 het hy Claude Monet en Georges Seurat ontmoet. Hy was getref deur Seurat se sistematiese metodes en kleurteorie, en met sy beskrywing van Neo-Impressionisme en die Divisionistiese metode het hy Seurat se lojale ondersteuner, vriend en opgevolger geword.[1] Onder Seurat se invloed het hy die kort kwashale van Impressionisme laat vaar om met wetenskaplike gejukstaponeerde spikkels suiwer kleur te eksperimenteer. Die bedoeling was om kleure nie op doek te meng nie, maar in die oog van die kyker, die definiërende kenmerk van Pointillisme. Baie van Signac se skilderye is van die Franse kus. Hy was lief daarvoor om water te verf. Hy het die hoofstad elke somer verlaat om in die suide van Frankryk in die dorpie Collioure of op St. Tropez te gaan bly waar hy 'n huis gekoop en sy vriende ontvang het.

Paul Signac, Albert Dubois-Pillet, Odilon Redon en Georges Seurat het onder die stigters van die Société des Artistes Indépendants getel. Die vereniging het op 29 Julie 1884 in Parys met die organisering van massiewe uitstallings begin, en hulle leuse was: "Geen beoordelaars of pryse nie" (Sans jury ni récompense). "Die doel van Société des Artistes Indépendants—gegrond op die beginsel van die afskaffing van 'n keurkomitee—was om kunstenaars die geleentheid te gun om hulle werk met volkome vryheid vir publieke beoordeling voor te lê."[2] Gedurende die volgende drie dekades sou hulle jaarlikse uitstallings die toon in die vroeë twintigste eeu se kunswêreld aangegee.

By die Salon des Indépendants van 1905 het Henri Matisse die proto-Fauve skildery, Luxe, Calme et Volupté uitgestal. Die Divisionistiese, helderkleurige skildery is in 1904 geskilder, ná 'n somer op St. Tropez aan die Franse Riviera waar Matisse saam met die Neo-Impressionistiese skilders Paul Signac en Henri-Edmond Cross gewerk het.[3] Dit is die belangrikste werk van Matisse waarin hy die Divisionistiese tegniek gebruik het, 'n styl wat hy aangeneem het nadat hy Seugnac se essay, d'Eugène Delacroix au Néo-Impressionnisme in 1898 gelees het.[4][5] Na afloop van die 1905 Salon des Indépendants het Seugnac die skildery gekoop. In 1908 is hy as voorsitter van die 24ste Salon des Indépendants verkies.[6]

In 1886 het Signac en Vincent van Gogh mekaar in Parys ontmoet. In 1887 het die twee kunstenaars gereeld saam na Asnières-sur-Seine gegaan waar hulle tonele soos rivierlandskappe en café's geskilder het. Aanvanklik het Van Gogh Signac se los skildertegniek bewonder. In Maart 1889 het Signac Van Gogh in Arles besoek. Die volgende jaar het hy 'n kort reis na Italië onderneem waar hy Genua, Florence, en Napels gesien het.

Signac het anargisme in 1888 ontdek nadat hy Elisee Reclus, Pjotr Kropotkin en Jean Grave se werke gelees het, drie skrywers wat die idees van anargistiese kommunisme ontwikkel het. Saam met sy vriende Angrand Cross, Maximilien Luce and Camille Pissarro het hy bydraes vir Jean Grave se koerant Les Temps Nouveaux (New Times) gemaak. Sy finansiële steun was beduidend; hy het gereeld tjeks gestuur en tussen 1895 en 1912 het hy werke vir vyf loterye geskenk.[7] Signac se 1893-skildery, In the Time of Harmony was oorspronklik In the Time of Anarchy, maar die politieke onderdrukking wat die anargiste op hierdie tydstip in Frankryk geteiken het, het hom forseer om die titel te verander voordat die werk deur 'n galery aanvaar sou word.[8]

Signac was lief vir seil en het in 1892 begin reis. Hy het met 'n klein bootjie na amper al die Franse hawens, Nederland, die Middellandse see tot by Konstantinopel gevaar, en telkens na St. Tropez teruggekeer. Seurat het lewendige, kleurvolle waterverfskilderye van sy omswerwinge af teruggebring wat hy haastig van die natuur geskets het. Hierdie sketse is dan as vertrekpunt gebruik om op groot ateljeedoeke te skilder wat noukeurig in klein, mosaïekagtige vierkante kleur verdeel is, heel anders as die klein, bont kolletjies wat voorheen deur Seurat gebruik is.

Signac self het met verskeie media geëksperimenteer. Buiten olie- en waterverskilderye het hy etse, litografiese afdrukke en verskeie pen-en-ink sketse gemaak wat uit klein, tydrowende kolletjies saamgestel is. Die Neo-Impressioniste het die volgende geslag beïnvloed: Signac het veral vir Henri Matisse en André Derain geïnspireer en sodoende 'n deurslaggewende rol in die evolusie van Fauvisme gespeel.

As voorsitter van die Société des Artistes Indépendants van 1908 tot met sy dood, het Signac jonger kunstenaars aangemoedig deur die kontroversiële werke van die Fauves en Kubiste uit te stal. Hy was onder ander die eerste persoon wat 'n Matisse-skildery gekoop het.

Signac het saam met Florence Meyer Blumenthal as beoordelaar opgetree in die toekenning van die Prix Blumenthal, 'n toelaag wat tussen 1919 en 1954 aan skilders, beeldhouers, versierders, graveerders, skrywers en musikante toegeken is.[9]

Paul Signac, 1893, Femme à l'ombrelle (Vrou met sambreel), olie op doek 81 x 65 cm, Musée d'Orsay, Parys; 'n portret van Signac se vrou Berthe, geskilder op Saint-Tropez

Die hawe van Saint-Tropez, 1901, olie op doek, 131 x 161.5 cm (51.6 x 63.6 in) National Museum of Western Art, Tokio

Op 7 November 1892 het Signac in die stadsaal van die 18de arrondissement van Parys met Berthe Roblès getrou; getuies by die troue was Alexandre Lemonier, Maximilien Luce, Camille Pissarro en Georges Lecomte. In November 1897 het die Signacs na 'n nuwe woonstel in die Castel Béranger getrek en 'n rukkie later, in die Desember van dieselfde jaar, 'n huis op Saint-Tropez gekoop wat hulle La Hune genoem het; daar het die skilder 'n groot ateljee gehad wat hy op 16 Augustus 1898 geopen het.

In September 1913 het Signac 'n huis op Antibes gehuur waar hy saam met Jeanne Selmersheim-Desgrange gewoon het wat op 2 Oktober 1913 aan hulle dogter Ginette geboorte gee het. Signac het La Hune sowel as die Castel Beranger-woonstel vir Berthe gegee: hulle het tot met sy dood vriende gebly. Op 6 April 1927 het Signac Ginette, sy voorheen buite-egtelike dogter, aangeneem. Sy kleindogter, Françoise Cachin, was 'n kunshistorikus.

Paul Signac is op 15 Augustus in Parys aan septisemie oorlede. Hy was 71 jaar oud en sy liggaam is drie dae later, op 18 Augustus, by die Père Lachaise Cemetery, veras en begrawe.

Sommige van sy bekendste skilderye is: In the Time of Harmony, Femmes au puits, Port St. Tropez, The Papal Palace, en The Demolisher.

In 2010 is 'n onbekende werk ontdek toe 'n hotel voorbereidings vir 'n uitstalling van die hotel se baie skilderye getref het. Die Hotel Spaander in Volendam besit ongeveer 1 400 kunswerke en Signac het hierdie een skynbaar in 1894 aan die hotel gegee om vir sy verblyf te betaal. Die ongetitelde olieverfskildery, wat nou vir €100 000 gewaardeer is, "was 'n uitbeelding van 'n hawetoneel en het aan 'n verroeste spyker in die voorportaal gehang".[10]

Signac het verskeie belangrike werke oor kunsteorie geskryf, waaronder From Eugène Delacroix to Neo-Impressionism, gepubliseer in 1899; 'n monografie opgedra aan Johan Barthold Jongkind (1819–1891), gepubliseer in 1927; verskeie inleidings tot katalogusse van kunsuitstallings; en baie ander steeds ongepubliseerde werke.

Polities was hy 'n anargis, nes baie van sy vriende, insluitend Félix Fénéon en Camille Pissarro.

• 
  Road to Gennevilliers, 1883, Musée d'Orsay, Paris
• 
  Comblat le Chateau. Le Pré. 1886, Dallas Museum of Art
• 
  Cassis, Cap Lombard, Opus 196, 1889, Gemeentemuseum Den Haag
• 
  Golfe-Juan, ca. 1896, Worcester Art Museum
• 
  Capo di Noli, 1898, oil on canvas, 93.5 × 75 cm (36.8 × 29.5 in), Wallraf-Richartz Museum, Cologne
• 
  Grand Canal (Venice), 1905, Toledo Museum of Art, Toledo, Ohio
• 
  Notre-Dame-de-la-Garde (La Bonne-Mère) Marseilles, 1905–06, Metropolitan Museum of Art
• 
  The Port of Rotterdam, 1907, Museum Boijmans Van Beuningen
• 
  The Pine Tree at Saint Tropez, 1909, Pushkin Museum, Moscow
• 
  Antibes, 1911, Albertina, Vienna
• 
  Antibes le soir, 1914, Strasbourg Museum of Modern and Contemporary Art
• 
  Entrée du port de la Rochelle, 1921, oil on canvas, 130.5 x 162 cm (51.4 × 63.8 in), Musée d'Orsay

• Jean Cocteau, Bertrand Guégan (1892–1943); L'almanach de Cocagne pour l'an 1920–1922, Dédié aux vrais Gourmands Et aux Francs Buveurs (1921)[11]
• La Gerbe (Nantes), vaktydskrif.

• Ferretti-Bocquillon, Marina; et al. (2001). Signac, 1863–1935. New York: The Metropolitan Museum of Art. ISBN 0-87099-998-2.
• Signac 1863–1935, Réunion des Musées Nationaux, Paris 2001 ISBN 2-7118-4127-8
• The New Encyclopædia Britannica, 1988, Volume 10, Micropædia, pg. 796

Wikimedia Commons bevat media in verband met Paul Signac.

• Works by Signac at the Musée d'Orsay, Paris Geargiveer 12 November 2020 op Wayback Machine
• Finding Aid for Paul Signac letters and Signac family correspondence, 1860–1935, Getty Research Institute
• Essay on Palais des Papes, Avignon by Paul Signac – 1909, at Great Works of Western Art
• Woodcuts by Paul Signac, Henriette Tirman, Henri Ottmann and others, La Gebre, 1921/04 (A3, N31), Gallica, BnF
• Detail about Paul Signac's 1886 three month visit to Les Andelys that crystalised his theories around Pointillism.