Paraboolantenne

'n Paraboolantenne is 'n antenne wat 'n parabool vormige weerkaatser gebruik om radiogolwe in 'n bepaalde rigting te fokus en te stuur. Die mees algemene vorm van 'n paraboolantenne het die vorm van 'n skottel ('n paraboloïed) en staan ook bekend as 'n skottelantenne of 'n paraboliese antenne. Die grootste enkele voordeel van 'n paraboolantenne is dat dit gerig is, dit wil sê al die radiogolwe in een rigting konsentreer en uitstuur. Daarteenoor is 'n standaard antenne alomgerig of omnigerig, dus straal dit radiogolwe in alle rigtings uit. Die paraboolantenne se funksie is soortgelyk as die van 'n soeklig of flits, dit moet die radiogolwe in 'n nou straal stuur of radiogolwe slegs uit een rigtig kan ontvang. Paraboolantennes het van die hoogste antennewins, wat beteken dat dit die nouste moontlike straal produseer om radiogolwe te stuur van enige tipe antenne.[1][2] Om die straalwydte so klein as moontlik te maak moet die paraboliese weerkaatser baie groter as die golflengte van die radiogolwe wees,[2] daarom word paraboolantennes eerder in die hoër frekwensie gedeelte van die radiospektrum gebruik: ultrahoë frekwensie en mikrogolf super hoë frekwensies, waar die golflengte klein genoeg is sodat paraboliese weerkaatsers met gemak gebruik kan word.

'n Groot paraboolantenne vir gebruik in satelliet kommunikasie te Erdfunkstelle Raisting, die grootste fasiliteit vir satelliet kommunikasie in die wêreld, in Raisting, Beiere, Duitsland. Dit gebruik 'n Cassegrain tipe bestraler.

Paraboolantennes word gebruik as hoë-wins antennes vir punt-na-punt kommunikasie in toepassings soos mikrgolf roetes wat telefonie en televisie seine tussen stede dra, draadlose WAN/LAN skakels vir data kommunikasie, satellietkommunikasie en soos gebruik deur ruimtetuie. Dit word ook gebruik in radioteleskope.

Die paraboolantenne word ook op groot skaal gebruik vir radarantennes waar daar ook 'n behoefte is om radiogolwe in 'n nou straal te stuur om voorwerpe op te spoor soos vliegtuie, skepe en missiele. Dit word ook gebruik vir die ondersoek van weerstelsels.[2] Die paraboolantenne word ook gebruik vir tuis satelliet televisie, dit het 'n kenmerk van moderne stede geword.[2]

Die paraboolantenne is ontwerp deur die Duitse fisikus Heinrich Hertz toe hy radiogolwe in 1887 ontdek het. Hy het silindriese paraboliese weerkaatsers met dipool antennes gebruik wat vonk tussen die punte tydens send en ontvangs van seine gedurende sy eksperimente.

Paraboolantennes gebruik die geometriese beginsel dat die pad van die FP1Q1, FP2Q2, FP3Q3 seine almal ewe lank is. Die omgekeerde: indien 'n sein deur die antenne voerder by punt F uitgestraal word sal dit weerkaats vanaf die weerkaatser in 'n golf L wat parallel voortplant met die antenne se VF vlak is.

Verwysings
  1. Straw, R. Dean, Ed. (2000). The ARRL Antenna Book, 19th Ed. US: American Radio Relay League. p. 19.15. ISBN 978-0-87259-817-1.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  2. Stutzman, Warren L.; Gary A. Thiele (2012). Antenna Theory and Design, 3rd Ed. US: John Wiley & Sons. pp. 391–392. ISBN 978-0470576649.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.