Paavo Berglund

Berglund is in Helsinki gebore en het as kind die viool bestudeer deur op 'n instrument wat deur sy oupa gemaak is, te speel.[2] Op die ouderdom van vyftien het die jong Berglund op musiek as loopbaan besluit en op agtien jaar reeds in restaurante gespeel.

Gedurende die Tweede Wêreldoorlog het Berglund by 'n ysterfabriek in Billnäs gewerk. Die kinders was gedurende die mees geweldadige stadiums van die oorlog uit die stad (Helsinki) geneem. Berglund se professionele loopbaan as violis het in 1946 begin toe hy die grootste deel van die somer in die offisiersmenasie (Upseerikasino) in Helsinki gespeel het. Hy het reeds in 1945 in dansorkeste gespeel. Sy formele studies het in Helsinki by die Sibelius Akademie plaasgevind, en in Wene en Salzburg. Hy het vanaf 1949 tot 1958 as violis in die Finse Radio-simfonieorkes gespeel. Hy was uniek tussen die instrumentaliste in dat hy, wat die sitplektoedeling betref, geakkomodeer moes word omrede hy die viool linkshandig gespeel het.

Tydens 'n radioönderhoud van die Finse Uitsaaimaatskappy wat in 2002 gemaak is, verduidelik Berglund hoe hy na die Weense Filharmoniese Orkes op hul toer in Helsinki saam met Wilhelm Furtwängler geluister het, en baie beïndruk was. Kort daarna het hy na Wene vertrek om te gaan studeer. Hy het baie vriende in beide die Weense Filharmoniese Orkes en die Weense Radio-simfonieorkes gemaak, en kon derhalwe hul repetisies en opnamesessies bywoon. Een besondere opnamesessie wat hy onthou was een aand toe Furtwängler Schumann se Manfred Ouverture en Smetana se Die Moldau (Vltava) by die Musikverein in Wene opgeneem het. 'n Ander dirigent waarmee hy besonder beïndruk was, was Hans Knappertsbusch.

Berglund se dirigeerloopbaan het in 1949 begin toe hy sy eie kamerorkes gestig het. In 1953 was Berglund die medestigter van die Helsinki Kamerorkes (deels geïnspireer deur die Boyd Neel Orkes).[3][4]

In 1955 was Berglund as assosiaatdirigent van die Finse Radio-simfonieorkes aangestel. Hy het van 1962 tot 1971 as hoofdirigent van die Finse Radio-simfonieorkes gedien. Berglund het in 1975 musikale direkteur van die Helsinki Filharmoniese Orkes geword en die pos vir vier seisoene gehou. Hy was vanaf 1959 tot 1961 'n dirigent van die gemengde stemkoor van die Studente-unie van die Universiteit van Helsinki, te wete Die Akademiese Koorgenootskap (Akateeminen Laulu).

Berglund (regs) met die violis Heikki Louhivuori van die Finse Radio-simfonieorkes

Berglund het as gevolg van sy genadelose repetisies en toewyding aan musikale perfeksie berug geword as 'n uiters streng orkestrale leermeester. As dirigent het Berglund dikwels in die musiek van Jean Sibelius en ander komponiste verder as die gedrukte partituur gegaan, ten einde verbeterings aan te bring aan wat hy beskou het as swakhede, veral wat orkestrasie, kleur en balans betref.

Die meeste orkeste wat Berglund gedirigeer het, het gunstig gereageer op sy "geen-nonsens" benadering. Hy het op onvermoeide wyse studeer, voorberei en repetisies gehou. Hy het byna altyd sy eie materiale wat hy self gekorrigeer het na die orkes gebring, en sou dan hoogs gedetailleerde instruksies op die partituur van elke indiwiduele musikant, aanbring.

Berglund het nie altyd met die komponiste wie se musiek hy gelei het, saamgestem nie; hy het gemaklik gevoel daarmee om enige nuanse wat hy as belangrik beskou het, maar wat die komponis nie op klem gelê het nie, uit te brei. Hy het in detail geglo: "Ek dink ons het genoeg gehad van twyfelagtige opnames", het Berglund in 1999 opgemerk tydens 'n onderhoud met die Finse Musikale Kwartaalblad.

Berglund het in 1965 in die Verenigde Koninkryk Sibelius Eeufees-konserte die Bournemouth Simfonieorkes gelei, en in 1972 hul prinsipiële dirigent geword en slegs in 1979 aldaar klaargemaak. Hy het die standaarde van die orkes wesenlik verhoog, soos gehoor kan word uit die baie opnames wat hy saam met die orkes vir EMI gedurende die tydperk gemaak het. Hy het ook vanaf 1981 tot 1985 gedien as prinsipiële gas-dirigent van die Skotse Nasionale Orkes.

Berglund het in 1979 uit beide die Helsinki en Bournemouth orkeste bedank. Daar was veral in sy vaderland, Finland, opgemerk dat hy afstand begin doen het van sy "totalitêre" handelswyse. Hy is in 1996 as volg aangehaal, "Die opkoms in die standaard van Finse orkeste was nogal ongelooflik...jong musikante speel vandag soveel beter as wat hul voorgangers gespeel het."

Berglund het as gasdirigent opgetree in al die vername Noord-Amerikaanse en Europese orkeste soos die Berliner Philharmoniker, die Londen Simfonieorkes, die Dresden Staatskapelle, die Sint Petersburg en Moskou Filharmoniese Orkeste, die Leipzig Gewandhaus en die Israel Filharmoniese Orkes.

Berglund was 'n lid van die Russiese Nasionale SImfonieorkes se dirigent-kollege.[5]

Berglund het in 1978 sy New York buiging met die Amerikaanse Simfonieorkes by Carnegie Hall tydens 'n konsert bestaande uit werke van Sjostakowitsj en Sibelius gemaak.[3] sedert die 1990s was hy 'n gereelde gasdirigent met die New York Filharmoniese Orkes en die Cleveland Simfonieorkes.[6]

Berglund het oor die honderd opnames gemaak. Tydens 'n onderhoud in 2009 vir die koerant Helsingin Sanomat het hy, toe hy gevra is oor sy opnames, geantwoord dat die Smetana opname met die Dresden Staatskapelle waarskynlik die beste is, aangesien die Staatskapelle Dresden van die beste orkeste was met wie hy opnames gemaak het.

Berglund het ook 'n paar keer opera gedirigeer. Die belangrikste van sy operaprojekte was Beethoven se Fidelio met die Finse Nasionale Opera in Helsinki gewees. (met Karita Mattila, Matti Salminen, Jaakko Ryhänen) asook Nielsen se Maskerade in Kopenhagen.

Paavo Berglund het tydens 'n radioönderhoud vir die dirigent Atso Almila, wat gemaak is ter geleentheid van die 75ste herdenking in 2002 van die Finse Radio-simfonieorkes, gesê dat hy van al die hedendaagse Finse komponiste die naaste verhouding en vriendskap gehad het met Joonas Kokkonen (1921–1996). Die samewerking tussen hulle was sterk, en Berglund het sy musiek soveel as moontlik bevorder en hom ook gedurende die moeilike tye in sy lewe bygestaan. Hy het baie Van Kokkonen se gekomponeerde werke aangevra.

Berglund was ook die eerste dirigent in die vroeë jare, langsaan figure soos Jukka-Pekka Saraste, van die Finse Kamerorkes wat in 1990 gestig is. Die orkes dien nie as primêre werk vir enigeen nie, maar eerder as instrument om die topmusikante te beweeg om gesamentlike werk aan te pak in 'n uitsonderlike ensemble waar kuns en kwaliteit voorrang bo roetine geniet.

Die orkes bestaan uit konsertmeesters en hoofde van die leidende Finse orkeste soos die Finse Radio-simfonieorkes, die Helsinki Filharmoniese Orkes, Die Orkes van die Finse Nasionale Opera, die Tapiola Sinfonietta, Avanti! en Lahti Simfonieorkes. Berglund het ook die Sibelius Akademie Simfonieorkes tydens 'n paar geleenthede gedirigeer.