Palestynse Bevrydingsorganisasie

Die Palestynse Bevrydingsorganisasie (PBO), meer bekend onder die Engelse afkorting PLO (Palestine Liberation Organization; Arabies: منظمة التحرير الفلسطينية‎; Munaẓẓamat at-Taḥrīr al-Filasṭīniyyah), is 'n Palestynse nasionalistiese politieke en militante organisasie wat op 28 Mei 1964 gestig is, met die aanvanklike doel om Arabiese eenheid en staatskap oor die grondgebied van die voormalige Britse mandaat van Palestina te vestig, in opposisie met die staat Israel. In 1993, saam met die Oslo I-ooreenkoms, is die PLO se strewe vir Arabiese staatsskap hersien om spesifiek te wees vir die Palestynse gebiede onder 'n Israeliese besetting sedert die 1967 Arabies-Israeliese Oorlog. Van 1993 tot 1998 het die PBO ooreenkomste met Israel aangegaan wat die Palestynse Nasionale Owerheid (PNO) daargestel, en hulle in beheer van dele van Gasa en die Wesoewer geplaas het.[4] Dit het sy hoofkwartier in die stad Al-Bireh in die Wesoewer, en word erken as die enigste wettige verteenwoordiger van die Palestynse volk deur meer as 100 lande met wie dit diplomatieke betrekkinge het.[5][6]

Palestine Liberation Organization
PLO
Logo van die betrokke party.
Vlag van die PLO
Leier Mahmoud Abbas
Gestig 28 Mei 1964[1]
Hoofkwartier Ramallah, Wesoewer[2][3]
Ideologie Palestynse nasionalisme
Sosiaal-demokrasie
Jasser Arafat, voormalige leier van die Palestynse Bevrydingsorganisasie

As die amptelike erkende regering van die de jure staat Palestina, geniet dit sedert 1974 waarnemerstatus by die Verenigde Nasies (VN).[7][8][9] As gevolg van sy militante aktiwiteite, insluitend dade van geweld wat hoofsaaklik op Israeliese burgerlikes gemik is,[10][11][12][13][14] is die PLO in 1987 deur die Verenigde State as 'n terroriste-organisasie aangewys, hoewel 'n latere presidensiële afstanddoening het Amerikaanse kontak met die organisasie sedert 1988 toegelaat.[15][16] In 1993 het die PLO Israel se reg om in vrede te bestaan erken, Resolusie 242 van die Verenigde Nasies se Veiligheidsraad aanvaar en “geweld en terrorisme” verwerp. In reaksie hierop het Israel die PLO amptelik erken as 'n wettige gesag wat die Palestynse volk verteenwoordig.[17] Ten spyte van sy deelname aan die Oslo-ooreenkomste, het die PLO egter in die daaropvolgende jare voortgegaan om geweldstaktieke toe te pas, veral tydens die Tweede Intifada van 2000–2005. Op 29 Oktober 2018 het die Palestynse Sentrale Raad die Palestynse erkenning van Israel opgeskort, en daarna alle vorme van veiligheid en ekonomiese samewerking daarmee gestaak.[18]

Stigting

By sy eerste beraad in Kaïro in 1964 het die Arabiese Liga die skepping van 'n organisasie wat die Palestynse volk verteenwoordig, begin.[19] Die Palestynse Nasionale Raad het op 28 Mei 1964 in Jerusalem vergader. Nadat die vergadering afgesluit is, is die PLO op 2 Junie 1964 gestig. Sy verklaarde "aanvullende doelwitte" was Arabiese eenheid en die bevryding van Palestina.[20]

Ideologie

Die ideologie van die PLO is in die stigtingsjaar, 1964, in die Palestynse Nasionale Verbond geformuleer.[20]In 1968 is die Handves vervang deur 'n omvattend hersiene weergawe.[21]

Tot 1993 was die enigste bevorderde opsie 'n gewapende stryd. Vanaf die ondertekening van die Oslo-ooreenkomste het onderhandeling en diplomasie die enigste amptelike beleid geword.

In April 1996 is 'n groot aantal artikels, wat teenstrydig was met die Oslo-ooreenkomste, heeltemal of gedeeltelik nietig verklaar.[22] Die kern van die PLO se ideologie is die oortuiging dat Sioniste die Palestyne onregverdig uit Palestina verdryf het en 'n Joodse staat in plek gestig het onder die voorwendsel dat hulle historiese en Joodse bande met Palestina het. Die PLO het geëis dat Palestynse vlugtelinge toegelaat word om na hul huise terug te keer. Dit word in die Nasionale Verbond uitgedruk:

Artikel 2 van die Handves bepaal dat ″Palestina, met die grense wat dit tydens die Britse mandaat gehad het, 'n ondeelbare territoriale eenheid is″, [21] wat beteken dat daar geen plek vir 'n Joodse staat is nie. Hierdie artikel is in 1996 aangepas om aan die Oslo-ooreenkomste te voldoen.[22]

Artikel 3 lui: ″Die Palestynse Arabiese mense besit die wettige reg op hul vaderland en het die reg om hul lot te bepaal nadat hulle die bevryding van hul land in ooreenstemming met hul wense en geheel en al uit hul eie wil en bewerkstellig het.

Artikel 20 bepaal: ″Die Balfour-verklaring, die mandaat vir Palestina, en alles wat daarop gegrond is, word as nietig geag. Bewerings van historiese of godsdienstige bande van Jode met Palestina is onversoenbaar met die feite van die geskiedenis en die ware opvatting van wat staatskap uitmaak. Judaïsme, synde 'n godsdiens, is nie 'n onafhanklike nasionaliteit nie. Jode maak ook nie 'n enkele nasie met 'n eie identiteit nie; hulle is burgers van die state waaraan hulle behoort″.[21] Hierdie artikel is in 1996 nietig verklaar.[22]

Verwysings
  1. (en) Arabs Create Organization For Recovery of Palestine New York Times; 29 Mei 1964.
  2. (en) In West Bank, Ramallah looks ever more like capital Geargiveer 22 Desember 2014 op Wayback Machine
  3. (en) Abbas: Referendum law is ‘obstacle to peace’
  4. (en) "Palestine Liberation Organization". MSN Encarta. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Oktober 2009. Besoek op 2 Julie 2008.
  5. Madiha Rashid Al-Madfai, Jordan, the United States and the Middle East Peace Process, 1974–1991, Cambridge Middle East Library, Cambridge University Press (1993). ISBN 0-521-41523-3. bl. 21:" Op 28 Oktober 1974 het die sewende Arabiese spitskonferensie wat in Rabat gehou is, die PLO aangewys as die enigste wettige verteenwoordiger van die Palestynse volk en hul reg om 'n onafhanklike staat van dringendheid te vestig, herbevestig."
  6. Geldenhuys, Deon (1990). Isolated states: a comparative analysis. Cambridge University Press. p. 155. ISBN 0-521-40268-9. Die organisasie is ook deur meer as 100 state erken as die enigste wettige verteenwoordiger van die Palestynse volk. …
  7. United Nations General Assembly Resolution 3210. "Nooi die Palestynse Bevrydingsorganisasie, die verteenwoordiger van die Palestynse volk, uit om deel te neem aan die beraadslagings van die Algemene Vergadering oor die kwessie van Palestina in voltallige vergaderings."
  8. VN se Algemene Vergadering Resolusie 3236. "Na gehoor die verklaring van die Palestynse Bevrydingsorganisasie, die verteenwoordiger van die Palestynse volk,…"
  9. United Nations General Assembly Resolution 3237
  10. Beyer, Lisa (12 November 2004). "Arafat: A Life in Retrospect – TIME". Time. Besoek op 8 Maart 2017.
  11. "How Arafat's Palestinian Authority Became an "Entity Supporting Terrorism"". Jcpa.org. 9 Desember 2001. Besoek op 8 Maart 2017.
  12. "Palestine Liberation Organization (PLO)". Adl.org. 9 September 1993. Besoek op 8 Maart 2017.
  13. "PLO to Limit Attacks, Arafat Says". Articles.latimes.com. 17 Oktober 2000. Besoek op 8 Maart 2017.
  14. "Palestine Liberation Organization (PLO) | Palestinian political organization". Britannica.com. Besoek op 8 Maart 2017.
  15. U.S. Code TITLE 22 > CHAPTER 61 > § 5201. Findings; determinations, Legal Information Institute, Cornell Law School. Retrieved 5 December 2006.
  16. Rachel Ehrenfeld. "FUNDING EVIL, How Terrorism Is Financed – and How to Stop It" (PDF). Eufunding.org.uk\accessdate=2017-03-08. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 26 April 2011. Besoek op 7 November 2010.
  17. Kim Murphy. "Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition," Los Angeles Times, 10 September 1993.
  18. "المجلس المركزي الفلسطيني يعلن تعليق الاعتراف بدولة إسرائيل". 29 Oktober 2018.
  19. The PLO and the crisis of representation. Mazen Masri, Muftah, 15 Oktober 2010
  20. "Permanent Observer Mission of Palestine to the United Nations – Palestine National Charter of 1964". 30 November 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 November 2010. Besoek op 8 Maart 2017.
  21. The Palestinian National Charter: Resolutions of the Palestine National Council July 1–17, 1968, on Avalon
  22. Letter From President Yasser Arafat to President Clinton, Miftah.org, 13 Januarie 1998

Eksterne skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.