P.C. Haarhoff

Pierre Cloete Haarhoff is in 1938 op Warmbad in Transvaal gebore. Melanie Grobler, die digter, is sy suster. Op driejarige ouderdom is sy vader oorlede, waarna die gesin op Rustenburg gaan woon het, waar hy grootword. Aan die Universiteit van Pretoria behaal hy die B.Sc.-graad met lof, waarna hy aan die Potchefstroomse Universiteit vir Christelike Hoër Onderwys sy B.Sc. Honneurs-graad in wiskunde en sy M.Sc.-graad in Fisika met lof behaal, laasgenoemde met ’n verhandeling oor Die teorie van gas-vloeistofchromatografie. Vir twee jaar studeer hy aan die Universiteit van Cambridge in Engeland en keer in 1962 terug na die Universiteit van Pretoria, waar hy die D.Sc.-graad in fisiese chemie met lof verwerf met ’n proefskrif oor Contributions to the Theory of Chromatography. Aan die Universiteit van Stellenbosch verwerf hy in 1976 die D.Ing.-graad met ’n proefskrif oor Die basiese prosesaspekte van uraanverryking.[1]

Die P.C. Haarhoff lugdinamika laboratorium by die Universiteit van Pretoria

In 1963 begin hy by die Raad op Atoomkrag werk en in 1971 word hy bevorder tot bestuurder van die Uraanverrykingskorporasie (Ukor) se Departement Fisiese Wetenskappe. Hy is sedert 1977 betrokke by die Laboratorium vir Gevorderde Ingenieurswese van die Universiteit van Pretoria en is ook vanaf 1983 tot met sy dood professor en departementshoof vir Meganiese Ingenieurswese. Hier is hy ook uitvoerende direkteur vir Technotron, die maatskappy vir gevorderde tegnologie. Verskeie tegniese artikels oor sy vakgebied, wat in wetenskaplike tydskrifte regoor die wêreld verskyn, word deur hom geskryf. As wetenskaplike is hy veral bekend vir sy werk oor die skakeling van skeidingselemente in die uraanverrykingsproses, terwyl hy ook ’n patent registreer oor die skeiding en behandeling van gas in die gasskeidingsproses. Hy dien op verskeie komitees en rade en is onder meer lid van die Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenskap en Kuns en later voorsitter van hierdie organisasie se Noord-Transvaal tak (Ingenieursafdeling). In 1985 word hy verkies as voorsitter van die Pretoriase Werksgemeenskap.[1]

Hy is getroud met Wanda en die egpaar het drie kinders, Julian, Rouviere en Johan. Hulle bly in Pretoria, maar hy het ook ’n plasie in die Waterberg, waar hy met proteas boer. Op 7 Februarie 1990 is hy in Pretoria oorlede aan komplikasies wat intree na ’n galblaasoperasie.[2][3]

Hy publiseer kortverhale in Tydskrif vir Letterkunde en sy kortverhaal Hoe Lodewicus van der Waerde God gevind het is die eerste kortverhaal wat ooit in die S.A. Tydskrif vir Natuurwetenskap en Tegnologie opgeneem word.

In sy kortverhale gebundel in Uit ’n ander wêreld gebruik hy sy wetenskaplike kennis tot groot wins om wetenskapfiksie van hoë gehalte te lewer. Bekende temas van wetenskapfiksie kom hier voor, soos kontak met buite-aardse wesens, genetiese mutasie en eksperimentering en androïede wat ’n ongelooflik hoë peil van beskawing bereik het. Die ander wêreld van die titel is egter ook binne ons aanwesig, in die wêreld van kinders en in musiek, asook in ’n orangoetang filosoof (Prins Ran-U-Tan) met Oosters-mistieke denke en in Pikpik Pikkek en die ander kekkelhoenders van Stellasië.[4][5] Uit ’n ander wêreld verower in 1988 die Eugène Maraisprys[6] en is in 1990 op die kortlys vir die toekenning van die Ou Mutual-prys.[1]

Van sy kortverhale word in versamelbundels opgeneem, insluitende Spektrum, Vertellers en Vertellers 2.

Saam met die skilder en Katolieke priester Frans Claerhout is hy ook verantwoordelik vir die Skeppingsverhaal, waarin die spanning tussen wetenskap en teologie oor die ontstaan van die aarde grootliks opgehef word.[7][8]

Ten tye van sy dood is hy besig met ’n onvoltooide roman. Op vakkundige gebied lewer hy ook ’n groot bydrae en meer as dertig van sy artikels word gepubliseer, terwyl hy ook meer as vyftig vertroulike dokumente skryf.

• J.C. Kannemeyer Die Afrikaanse literatuur 1652–2004. Human & Rousseau. Kaapstad en Pretoria. Eerste uitgawe, 2005.
• Van Coller, H.P. (red.) Perspektief en Profiel Deel I. J.L. van Schaik-Uitgewers. Pretoria. Eerste uitgawe, 1998.

• Grobler, Melanie. Van ingenieur tot skrywer. Insig, Julie 1988.
• Haarhoff, P.C. Oor eie werk – in gesprek met Henk Biermann. Tydskrif vir Letterkunde. Jaargang 26 no. 3, Augustus 1988.
• Robinson, Rensia. ’Hoe groen was die dakke van Arkadië’ (P.C. Haarhoff). Tydskrif vir Letterkunde. Jaargang 32 no. 2, Mei 1994.