P.C. Boutens

Pieter Cornelis Boutens[1] (20 Februarie 1870 – 14 Maart 1943) was 'n Nederlandse digter en klassikus.

Pieter Cornelis Boutens
Gebore
Pieter Cornelis Bouters

20 Februarie 1870
Middelburg, Zeeland
Sterf14 Maart 1943
Den Haag
NasionaliteitNederlands
Beroepdigter

Biografie

Hy het sy debuut as digter gemaak met die "Utrecht Student Almanac" uit 1891. Sy vroeë werk is geïnspireer deur die "verse" van Herman Gorter; latere inspirasiebronne was Plato, Sappho en die Bybel. Boutens se styl is gebaseer op die idee van die bereiking van 'n "hoër werklikheid". In die loop van 45 jaar het hy ongeveer 20 digbundels gepubliseer, maar ook 'n groot aantal vertalings deur antieke Griekse (o.a. die Ilias en die Odusseia), Persiese, Franse, Duitse en Engelse digters.

In 1894 aanvaar hy 'n pos as onderwyser van klassieke tale aan die Noorthey kosskool vir seuns in Voorschoten, destyds 'n bekende instituut vir jongmense uit aristokratiese gesinne. Na 'n fisiese ineenstorting in 1904 en 'n vakansie in Tirool, vestig hy hom in Den Haag, waar hy 'n lewe maak deur privaat onderrig en die finansiële ondersteuning van 'n paar aristokratiese vriende wat hy ontmoet het by Noorthey.

Boutens het 'n lid van die Vereniging van skrywers (gestig in 1905) geword, en in 1918 die president daarvan. In die laaste jaar van sy lewe tydens die Duitse besetting gedurende die Tweede Wêreldoorlog het hy ook 'n lid van die Gleichschaltung professionele kunstenaarsvereniging, die Nederlandsche Kultuurkamer, geword. Hierdie stigma het egter nie sy nadoodse roem as digter en vertaler belemmer nie: sy lywige versamelde werke is agtereenvolgens in sewe bundels gepubliseer van 1943-1954. In die 1980's het sy homoseksualiteit bekend geword. 'n Bundel poësie oor homoseksuele liefde wat hy in 1919 gepubliseer het as die werk van 'n digter wat voortydig dood is, die Strofen van Andries de Hoghe, het geblyk sy eie werk te wees.

Boutens is in 1943 in Den Haag op 73-jarige ouderdom oorlede.

Werke
Portret van Boutens (1914) deur Willem van Konijnenburg
  • 1898 - Verzen
  • 1902 - Praeludiën
  • 1904 - Naenia
  • 1907 - Stemmen
  • 1908 - Beatrijs
  • 1908 - Spel van Platoons leven
  • 1909 - Vergeten liedjes
  • 1910 - Alianora
  • 1912 - Carmina
  • 1916 - Lente-maan
  • 1919 - Strophen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe
  • 1920 - Sonnetten
  • 1921 - Liederen van Isoude
  • 1922 - Zomerwolken
  • 1926 - De sonnetten van Louise Labé
  • 1930 - Oud-Perzische kwatrijnen
  • 1931 - Bezonnen verzen
  • 1932 - Honderd Hollandsche kwatrijnen
  • 1932 - Strophen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe
  • 1942 - Tusschenspelen
  • 1942 - Gegeven keur
  • 1943-1954 - Verzameld werk, Sewe volumes, postuum gepubliseer

Pryse
  • 1913 - Tollensprijs vir lewenslange prestasie
  • 1914 - Nieuwe Gids-prijs vir Carmina
  • 1925 - Prijs voor Meesterschap vir Zomerwolken

Voorbeelde van sy poësie

Mijn bleeke denken

Mijn bleeke denken dwaalt tot u door diepe nachten
Als moede schapen naar haar eindelijken stal;
Zij maken wit den nacht met schemerblanke vachten,
Weidend de duisternis van 't weligdonkre dal.

Ik troost wel iedren dag met zon en zachte praten
In eigen weide en kooi haar stomme droefenis,
Maar in den avond breekt haar leedgerekte blaten
Mijn deuren open naar de wijde duisternis.

En 'k zie haar angstig na, tot waar zij nader tijgen
Ten Leed, nu tusschen ons een breeden, dooden stroom;
Maar zie haar ongedeerd aan de' overoever stijgen
En ver verwaden in den waazgen kimmedroom.

En in den nanacht lig ik leed- en vreugdverlaten,
En schuiflen de uren zacht als door ontvolkte stad,
Tot met de morgenzon haar ongetrooste blaten
Om toegang keert en schreit op 't dauwdoorweekte pad.

  • Uit: Stemmen (1907)

Goede dood

Goede Dood wiens zuiver pijpen
Door 't verstilde leven boort,
Die tot glimlach van begrijpen
Alle jong en schoon bekoort,

Voor wien kinderen en wijzen
Lachend laten boek en spel,
Voor wien maar verkleumde grijzen
Huivren in hun kille cel,-

Mij is elke dag verloren,
Die uw lokstem niet verneemt;
Want dit land van most en koren
Is mij immer schoon en vreemd;

Want nooit beurde ik hier te drinken
't Water dat ze ziel verjongt,
Of van dichtbij hief te klinken
't Verre wijsje dat gij zongt:

Alle schoon dat de aard kan geven,
Blijkt een pad dat tot u voert,
En alleen is leven leven
Als het tot den dood ontroert.

Bron
  • A.P. Grové, J.L. Steyn (samestellers), Keur uit die Nederlandse poësie, (Nasou Beperk), ISBN 0 625 00160 5 , Twaalfde druk, November 1979

Verwysings
  1. Sy oorspronklike van is van Bouters na Boutens verander kragtens 'n besluit van die distrikshof van Middelburg op 14 Maart 1898.

Eksterne skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.