Père-Lachaise-begraafplaas

Die woning van Père La Chaise op Mont-Louis

Champ-l'Évêque ( "Biskopsveld" in Afrikaans) was die oorspronklike naam van een van sewe heuwels in die Paryse stadsgebied wat daarna verwys het dat dit gedurende die Middeleeue in besit van die biskop van Parys was. In die 12de eeu is die naam gewysig na Mont-aux-Vignes ("Wingerdberg") nadat wingerde op die erf aangelê is. In 1430 het Régnault de Wandonne, 'n welvarende handelaar, die landgoed gekoop om hier 'n statige herehuis te laat bou. 'n Paryse straat, rue de la Folie-Regnault in die 11^de Arrondissement, herinner vandag aan dié gebou.

Twee eeue later het die Jesuïete-orde die terrein gekoop om hier 'n herstellingsoord te vestig. Gedurende die Fronde-gevegte – 'n reeks van opstande en burgeroorloë tussen 1648 en 1653 – het die jong koning Lodewyk XIV vir enkele ure 'n besoek aan die heuwel gebring waarna dit Mont-Louis genoem is. Die bekendste bewoner was egter François d'Aix de La Chaise (1624–1709), meestal Père La Chaise ("Vader La Chaise") genoem, die biegvader van koning Lodewyk XIV, wat tydens die stryd teen die Jansenisme 'n matigende invloed op die monarg uitgeoefen het. La Chaise het vanaf 1675 tot sy afsterwe in 1709 hier gewoon.

Die graaf van La Chaise, die broer van die Jesuïete-pater, het talle feeste op die landgoed gehou en sodoende bygedra tot sy uitbreiding en verfraaiing. Maar in 1762 is die Genootskap van Jesus genoodsaak om die terrein te verkoop om die skulde van een van sy lede, pater Jacy, te kan betaal. Die tuine het gaandeweg verwaarloos, en die landgoed het verskeie kere van eienaars gewissel. Op 9 Ventôse van die jaar XI (die negende dag van die 6^de of "Windmaand" van die elfde jaar, volgens die republikeinse kalender, of 28 Februarie 1803) het die prefek van die département Seine, Nicolas Frochot, die landgoed vir 180 000 francs gekoop.

'n Kindergraf van 2003

Brongniart se plan vir die Père-Lachaise-begraafplaas

'n Plan van Père-Lachaise, soos dit in 1926 gelyk het

Toe die Cimetière des Innocents op 1 Desember 1780 ingevolge 'n wet van 1765, waarvolgens begraafplase net buite die stadsgrens aangelê kon word, gesluit is, het die gebrek aan begraafplaasgeriewe in Parys 'n ernstige vraagstuk geword. Napoléon Bonaparte, wat destyds die amp van konsul beklee het, het bepaal dat elke stadsbewoner die reg op 'n teraardebestelling sou hê, ongeag sy etniese of godsdienstige identiteit. Sodoende is voorsiening gemaak vir die teraardebestelling van ongelowiges, geëkskommuniseerdes, komediante en armes.

Aan die begin van die 19de eeu is meerdere nuwe begraafplase buite die stadsgrens aangelê: die Montmartre-begraafplaas in die noorde, een begraafplaas oos van die hoofstad, die Montparnasse-begraafplaas in die suide en die Passy-begraafplaas wes van Parys.

Volgens 'n besluit van die prefek van Parys is 17 hektaar grond by Mont-Louis in 'n oostelike begraafplaas omgeskep. Die neoklassieke argitek Alexandre-Théodore Brongniart het in 1803 die opdrag gekry om die begraafplaas se uitleg te ontwerp. Brongniart, wat indertyd die amp van inspekteur-generaal en hoof van die tweede afdeling van openbare werke in die département Seine en die hoofstad Parys beklee het, het in die golwende terrein 'n uitgestrekte park volgens die voorbeeld van Engelse tuine aangelê – met groot deurgangspaaie en lane waarlangs 'n verskeidenheid bome en plante aangeplant is. Grafte met beeldhouwerke is langs die lane aangelê. Brongniart se oorspronklike plan het ook voorsiening vir groot grafmonumente gemaak, maar uiteindelik is daarvan net een enkele projek verwesenlik – 'n monument in 'n verfynde Neogotiese styl wat vir die Greffuhle-familiegraf ontstaan het.

Op 21 Mei 1804 is die begraafplaas amptelik ingewy met die teraardebestelling van 'n vyfjarige meisie, Adélaïde Paillard de Villeneuve. Die tweede begrafnis het eers in die volgende maand plaasgevind. Père-Lachaise is aanvanklik aangewys as 'n publieke begraafplaas vir oorledenes wat in een van die Paryse arrondissements aan die Seine se regteroewer woonagtig was – indertyd die 5^de, 6^de, 7^de en 8^ste arrondissements. Hulle is in massagrafte of in enkelgrafte (waarvoor 'n onbeperkte konsessie gekoop kon word) ter aarde bestel. Maar die vooruitsig om in 'n nuwe begraafplaas ter ruste gelê te word wat buite Parys op 'n heuwel geleë was – en dan ook nog in 'n buurt wat as nederig en arm beskou is – was allermins aantreklik vir Parysenaars.

Gedurende 1804 het slegs dertien teraardebestellings in Père-Lachaise plaasgevind. Die aantal grafte het ook in die volgende jare baie stadig gegroei – tot altesaam 44 in 1805, 49 in 1806, 62 in 1807 en 833 in 1812. Om Père-Lachaise aantrekliker te maak, het die burgemeester van Parys in 1817 eers die sterflike oorskot van Héloïse en Abélard, en daarna ook dié van Molière en La Fontaine hier laat herbegrawe.

Dié bemarkingstrategie het geblyk om doeltreffend te wees – Père Lachaise het meteens gewild geraak by Parysenaars sodat steeds meer teraardebestellings hier plaasgevind het. In 1830 het die aantal grafte reeds 33 000 beloop. Vyf uitbreidings is in die 19de eeu benodig – in 1824, 1829, 1832, 1842 en 1850. Die begraafplaas se oppervlakte het in dié tydperk van 175 800 m² tot 439 300 m² gestyg. Vandag is daar byna 70 000 permanente rusplekke en word die begraafplaas deur 5 300 bome versier, terwyl dit ook die habitat vir talle voëls en honderde katte is. Sowat 3,5 miljoen besoekers word jaarliks op Père-Lachaise aangeteken.