Oksaalsuur

Oksaalsuur is 'n organiese verbinding met die formule (COOH)2 (of C2H2O4). Dit het 'n molekulêre struktuur met twee karboksielsuur-groepe en dit is die eenvoudigste dikarboksielsuur. Sy soute heet oksalate.

Eienskappe

Algemeen

NaamOksaalsuur 
Ander nameetaandikarboksielsuur
Struktuurformule van
Struktuurformule van
Chemiese formule (COOH)2(.2H2O)
Molêre massa1126,07 g/mol (dihidr.)
CAS-nommer144-62-7 (anhidraat)[1] 6153-56-6 (dihidraat)[2]  
VoorkomsKleurlose, wit kristalle; anhidraat higroskopies
Fasegedrag
Smeltpunt 189,5 (anhid.), 101 (dihidr.)
Kookpuntontbind 157 (dihidr)
Digtheid1,653 g/cm3 (dihidr.)
Oplosbaarheid

Suur-basis eienskappe

pKa1,23 (1ste), 4,19 (2de)

Veiligheid

Flitspunt 
LD507500 mg/kg (rot; oraal)

Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande.

 
Portaal Chemie

Suiwer oksaalsuur is 'n vastestof wat taamlik higroskopies is. Dit word gewoonlik as die dihidraat (COOH)2.2H2O verkoop. Dit is 'n wit kristallyne vaste stof wat 'n kleurlose oplossing in water vorm. Die suursterkte daarvan is baie groter as die van asynsuur. Oksaalsuur is 'n reduseermiddel[3] en sy gekonjugeerde basis, bekend as oksalaat (C2O2−4), is 'n cheleermiddel vir metaalkatione.

Oksaalsuur kom in talle natuurprodukte voor soos rabarber en spinasie. Een tipe nierstene bestaan uit 'n neerslag van kalsiumoksalaat.

Geskiedenis

Die bereiding van soute van oksaalsuur vanuit plante was bekend sedert 1745, toe die Nederlandse botanikus en dokter Herman Boerhaave 'n sout van uit die plant Oxalidaceae geïsoleer het.[4] Teen 1773 het François Pierre Savary van Fribourg, Switserland oksaalsuur van die sout in hierdie plante geïsoleer.[5]

In 1776 het die Sweedse chemici Carl Wilhelm Scheele en Torbern Olof Bergman[6] oksaalsuur vervaardig deur suiker met gekonsentreerde salpetersuur te laat reageer; Scheele het die suur wat tot gevolg gehad het, suikersuur genoem. Teen 1784 het Scheele aangetoon dat suikersuur identies was aan oksaalsuur uit natuurlike bronne.[7]

In 1824 het die Duitse chemikus Friedrich Wöhler oksaalsuur verkry deur sianogeen met ammoniak in waterige oplossing te laat reageer.[8] Hierdie eksperiment verteenwoordig moontlik die eerste sintese van 'n natuurlike produk.[9]

Gebruike

Een kwart van die geproduseerde oksaalsuur sal as kleurmiddel gebruik word in kleurprosesse. Dit word in bleikmiddels gebruik, veral vir pulphout. Dit word ook in bakpoeier[3] en in silika-analise-instrumente gebruik.

Die belangrikste toepassings van oksaalsuur is skoonmaak of bleiking, veral vir die verwydering van roes. Die nut daarvan in roesverwyderingsagente is te danke aan die vorming van 'n stabiele, wateroplosbare sout, 'n ferrioksalaatioon.

Oksaalsuur is 'n belangrike reagens in lantaniedchemie. Gehidreerde lantaniedoksalate vorm geredelik in baie sterk suuroplossings in 'n dig kristallyne, maklik gefiltreerde vorm, grootliks vry van besoedeling deur nie-lantanied elemente. Die termiese ontbinding van hierdie oksalaat gee die oksiede, wat die mees algemene bemarkingsvorm van hierdie elemente is.

Heuningby bedek met oksalaatkristalle

Oksaalsuur word deur sommige byeboere gebruik as 'n gif teen die varroa-parasiet.[10]

Oksaalsuur word soms gebruik in die aluminium-anodiseringsproses, met of sonder swaelsuur. In vergelyking met die anodisering van swaelsuur, is die bekleding dunner en vertoon dit 'n laer oppervlakruwheid.

Kyk ook

Verwysings
  1. Oksaalsuur (Engels). Sigma Aldrich (Merck, Suid-Afrika).
  2. "Labchem - Veiligheid datablad: Oksaalsuur, dihidraat (6153-56-6)" (Word PDF) (in Engels). 26 Maart 2012. p. 8. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 5 Augustus 2017.
  3. Ullmann se ensiklopedie van industriële chemie (in Engels). Wiley. 2005. pp. 17624/28029. doi:10.1002/14356007. ISBN 9783527306732.
  4. Boerhaave, H. (1745). Elementa Chemiae: Qui continet Operationes Chemicas. Elementa Chemiae: Qui continet Operationes Chemicas (in Latyn). Im-Hoff. p. 35. Besoek op 3 Januarie 2020.
  5. Savary, F.P. (1773). De sale essentiali acetosellae. Diss. inaug. med (in Latyn). Le Roux. Besoek op 3 Januarie 2020.
  6. Bergman, T.O. (1788). Opuscula physica et chemica. Opuscula physica et chemica (in Latyn). in Bibliopolio J.G. MÃlleriano. p. 238. Besoek op 3 Januarie 2020.
  7. "Om Rhabarber-jordens bestånds-delar, samt sått at tilreda Acetosell-syran (an Kungl. Svenska vetenskapsakademiens handlingar. ser.2 v.5-6 1784-1785.)". HathiTrust (in Sweeds). 29 Oktober 2017. Besoek op 3 Januarie 2020.
  8. "Om några föreningar af Cyan (an Kungl. Svenska vetenskapsakademiens handlingar. 1824.)". HathiTrust (in Sweeds). 25 Oktober 2017. Besoek op 3 Januarie 2020.
  9. Riemenschneider, Wilhelm; Tanifuji, Minoru (15 Junie 2000). Oxalic Acid (Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry). Weinheim, Germany: Wiley-VCH Verlag GmbH & Co. KGaA. doi:10.1002/14356007.a18_247. ISBN 3-527-30673-0.
  10. Fu, Y.L.L. (2008). Verken nuwe metodes vir die beheer van Varroa-parasiete (in Engels). Michigan State University. Department of Entomology. Besoek op 3 Januarie 2020.


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.