Nick Bostrom

Bostrom is positief oor 'menslike verbetering' of 'selfverbetering en menslike volmaaktheid deur die etiese toepassing van die natuurwetenskappe.'[2][3] Hy is 'n kritikus van bio-konserwatiewe sienings.[4] Hy het het 'n omkeertoets voorgestel om die status quo te verbreek in bio-etiese besprekings oor die verbetering van mense.[5]

In 1998 het Bostrom en David Pearce die Wêreld-Transhumanistiese Vereniging gestig (wat sedertdien sy naam na Humanity + verander het).[2] In 2004 stig hy saam met James Hughes die Institute for Ethics and Emerging Technologies saam. In 2005 word hy aangestel as direkteur van die Future of Humanity Institute, wat pas aan die Universiteit van Oxford gestig is. In 2009 was Bostrom die ontvanger van die Eugene R. Gannon-toekenning vir die voortgesette strewe na menslike bevordering. Hy is in 2009 aangewys as die toplys van die tydskrif, Foreign Policy of Global Thinkers in erkenning vir die "nie aanvaarding van perke vir die menslike potensiaal."[6]

Bostrom het die filosofiese vraagstuk oor die oorlewing van die mensdom op lang termyn aangespreek.[7] Hy definieer 'n eksistensiële risiko as een waarin 'n "negatiewe uitkoms die aardse intelligente lewe vernietig of die potensiaal daarvan permanent en drasties beperk." In die werk uit 2008 Global Catastrophic Risks bied Bostrom en Milan Ćirković as redakteurs 'n gedetailleerde taksonomie van eksistensiële risikos, en verskeie artikels koppel eksistensiële risikos aan die seleksievooroordele van waarnemers[8] en die Fermi-paradoks.[9]

Bostrom het aangevoer dat die korrekte begrip van die antropiese beginsel deur sy "sterk selfmonsternemingaanname"-argument moet geskied: Elke waarnemer-oomblik moet redeneer asof dit lukraak gekies word uit die klas van alle waarnemingsmomente in sy verwysingsklas.[10] In hierdie opvatting moet elke waarnemer-oomblik geanaliseer word asof dit uit 'n ewekansige steekproef kom. Analise van 'n waarnemerervaring in 'n reeks "waarnemer-oomblikke" help om sekere paradokse te voorkom. Die belangrikste dubbelsinnigheid is egter die keuse van die toepaslike "verwysingsklas". Vir die swak antropiese beginsel kan dit ooreenstem met alle werklike of potensiële waarnemingsmomente in ons heelal.Vir die sterk weergawe kan dit ooreenstem met alle waarnemingsmomente in die multivers. Bostrom se wiskundige ontwikkeling toon aan dat die keuse van 'n te breë of te noue verwysingsklas tot intuïtiewe resultate lei; hy kan egter nie 'n perfekte keuse voorskryf nie.

Op die oppervlak is Bostrom se simulasiehipotese 'n voorbeeld van 'n skeptiese hipotese, 'n voorstel rakende die aard van die werklikheid wat gelewer word om oortuigings te bevraagteken. As sodanig bestaan daar 'n lang geskiedenis van die onderliggende stelling dat die werklikheid 'n illusie is. Hierdie gedagte kan nagespoor word na Plato, wie se werk op sy beurt weer onderliggend is aan Rene Descartes se liggaam-gees-dualisme. Dit is ook nou verwant aan fenomenalisme. Bostrom het egter aangevoer dat dit nie die geval is nie en dat daar empiriese redes bestaan waarom die 'simulasiehipotese' geldig is. Hy het gesê dat as dit moontlik is om heel bewoonde planete of selfs totale heelalle op 'n rekenaar te simuleer, en dat sulke gesimuleerde mense ten volle bewus is, dan is die groot aantal sulke simulasies wat geproduseer kan word deur 'n voldoende gevorderde beskawing, dit (tesame met sy " Sterk selfmonsternemingaanname") is baie waarskynlik dat ons as mensdom in so 'n simulasie leef.[11]

Bostrom noem dat ten minste een van die volgende stellings heel waarskynlik korrek is: [12][13]

1. Geen beskawing sal die tegnologiese vlak bereik wat grootskaalse produksie van gesimuleerde realiteite moontlik maak nie.

2. Geen beskawing wat die bogenoemde tegnologiese status sal bereik, sal 'n beduidende aantal gesimuleerde realiteite ontlok nie; dit om 'n aantal moontlike redes, soos die prioritisering van rekenaarvermoeëns vir ander take, etiese oorwegings rakende die "gevangenskap" van selfbewuste entiteite in gesimuleerde realiteite, ens.

3. Elke entiteit met 'n versameling ervarings wat met ons vergelykbaar is, leef sekerlik in 'n simulasie.

Die volgende vergelyking word gebruik om hierdie drie stellings te kwantifiseer:[14]

${\displaystyle f_{\textrm {sim}}={\frac {f_{\textrm {p}}NH}{(f_{\textrm {p}}NH)+H}}}$

waar:

f_p,is die breukdeel van alle beskawings wat 'n tegnologiese kapasiteit sal bereik wat dit moontlik maak om virtuele realiteite te produseer.

N,is die gemiddelde aantal moedersimulasies wat deur bogenoemde beskawings geproduseer sal word deur f_p.

H,is die gemiddelde aantal individue wat in hierdie beskawing gewoon het, voordat die beskawing in staat was om realiteitssimulasies te kon produseer.

f_sim,is die breukdeel van alle individue wat in 'n virtuele werklikheid leef.

Omdat H so 'n groot waarde het, sal ten minste een van die drie benaderings hieronder waar wees:

f_p ≈ 0

N ≈ 0

f_sim ≈ 1