Nelson Piquet

In 1979 het Piquet sy eerste volle seisoen in Formule Een voltooi, toe hy weer saam met die dubbele wêreldkampioen, Niki Lauda, vir die Brabham-span gery het. Die seisoen was moeilik vir die span, wat gewoond was aan sukses. Piquet het uit elf van die vyftien wedrenne in die seisoen onttrek, en in Clay Regazzoni se Williams-motor vasgery by die Brasiliaanse Grand Prix by Interlagos. Die eerste punte van sy loopbaan het by die Nederlandse Grand Prix gekom, waar hy vierde geëindig het. Hy het 'n groot ongeluk by die Italiaanse Grand Prix gehad; die agterste gedeelte van sy BT48 is heeltemal afgeruk by Monza se Curva Grande-draai ná nog 'n voorval met Regazzoni; gelukkig het Piquet ongedeerd weggestap.

Twee weke na die Italiaanse rondte het Lauda skielik opgehou jaag voor die begin van die Kanadese Grand Prix, wat Piquet as die nommer-eenjaer vir Brabham gelaat het. Hy en nuwe rekruut Ricardo Zunino het met die nuwe BT49, wat 'n Ford-Cosworth DFV-enjin gehad het, gedebuteer. Brabham het die Alfa Romeo V12's laat vaar in protes teen Alfa Romeo wat as 'n volle fabriekspan ingeskryf het.[6] In die laaste ren, die Verenigde State Grand Prix by Watkins Glen, het Piquet van die voorry af weggespring en die vinnigste rondte in die ren opgestel, wat die nuwe BT49 se potensiaal duidelik getoon het.

Piquet jaag vir Brabham by die 1980 Nederlandse Grand Prix

In 1980 het Piquet 'n verdienstelike tweede plek in Argentinië agter Alan Jones ingeneem; die wedren is in baie warm toestande op 'n verbrokkelende baan beslis. Daar was twyfel oor die wettigheid van die motor aangesien dit glo ondergewig was. Jones het die motor gaan bekyk, wat die vermoede gegee het dat ballas bygevoeg is om die motor binne die regulasies te bring.[7]

Piquet het sy eerste oorwinning by die Verenigde State Wes-Grand Prix in Long Beach, Kalifornië met meer as 50 sekondes voor Riccardo Patrese behaal.[8][9] 5 maande later het Piquet weereens oorwinnings in Nederland en Italië behaal.[10][11] Hy het tweede in die jaers se punteleer geëindig, 13 punte agter die titelwenner Alan Jones.[12]

In Kanada het Piquet en Jones van die wegspring af kontak gemaak en Piquet se motor is beskadig. Dit het 'n groot ongeluk veroorsaak wat daartoe gelei het dat die rooi vlae gewaai is. Jones, sy kampioenskap-mededinger, het voortgegaan in die wedren en in dieselfde motor by die tweede wegspring aangesluit. Piquet het oorgeskakel na sy kwalifiserende motor wat 'n spesiale enjin gehad het, wat egter nie ingestel was om die volle afstand te jaag nie, dus het Piquet uitgeval en Jones het die wedren en die Wêreldkampioenskap voor hom weggeneem.[13]

Die bekende Parmalat-geborgde Cosworth-Brabham BT49C renmotor van Piquet in Monaco, 1981.

Die seisoen het begin met die herroeping van die Suid-Afrikaanse Grand Prix se status as 'n FIA-gesanksioneerde byeenkoms weens die voortslepende FISA–FOCA-oorlog. Met die FISA-spanne wat die wedren geboikot het, het die FOCA-spanne 'n nie-kampioenskapswedren in nat toestande in Suid-Afrika gehou, wat deur Carlos Reutemann gewen is met Piquet tweede.[14] FISA en FOCA het 'n ooreenkoms bereik wat beweegbare rompe verbied en 'n minimum grondvryhoogte, uitgesluit die bande, van 6 cm vereis het.

Na 'n derde plek in die Verenigde State se Grand Prix-Wes, het Piquet in sy tuisren, die Brasiliaanse Grand Prix in sy geboortestad Rio de Janeiro, in die voorposisie gekwalifiseer, maar het vinnig tyd verloor nadat hy die wedren met gladde bande op 'n baan met deurdringende reën begin het. By die volgende wedren, die Argentynse Grand Prix in Buenos Aires, het Brabham die grondvryhoogtereël omseil deur 'n veerstelsel te ontwerp wat die motor tydens tegniese inspeksie op die vereiste hoogte gehou het, maar dit teen spoed op die grond laat sak het, sodat dit kan jaag. weereens as 'n vlerkmotor. Die superioriteit van die motor was sodanig dat Piquet maklik gewen het en selfs sy minder ervare Mexikaanse spanmaat Héctor Rebaque, wat gewoonlik ver agtertoe was, het daarin geslaag om die tweede plek te behou, tot hy moes onttrek. By die San Marino Grand Prix het byna al die spanne die innovasie aangeneem wat deur Brabham na Argentinië gebring is. Piquet het die wedren gewen ten spyte daarvan dat hy deur reën uitgevang is.

In die Belgiese Grand Prix by Zolder, na 'n aanvanklike wegspring wat gestaak is weens 'n ongeluk waarby Siegfried Stohr betrokke was, het sy spanmaat Riccardo Patrese se werktuigkundige Dave Luckett onverklaarbaar by die wegspring op die baan gebly om Patrese se gestolde motor weer aan die gang te kry. Piquet het weer aan die voorpunt weggespring, net om kontak te maak met Jones op rondte 10, wat hom gedwing het om te onttrek,[15] met die wedren wat deur Reutemann gewen is. Nadat hy in Monaco en Spanje gebots het, kon Piquet by die Franse Grand Prix by Dijon herstel waar hy tot rondte 58 oorheers het, toe 'n skielike storm tot 'n rooi vlag gelei het en die organiseerders besluit het om te wag totdat die reën ophou om die wedren voort te sit. By die herbegin 45 minute later het Alain Prost baie meer mededingend voorgekom nadat hy slicks op 'n droër baan aangebring het.[16] In die volgende wedren, die Britse Grand Prix, het Reutemann tweede geëindig om 'n voorsprong van sewentien punte op die punteleer te skep, terwyl Piquet se bande ingegee het en hy op die pylvak tussen Stowe en Club-draaie gebots het.

Piquet het die kampioenskap gewen met 'n groot terugkeer wat begin het toe hy die Duitse Grand Prix op Hockenheim gewen het terwyl Reutemann interne konflik met sy spanmaat Alan Jones verduur het.[17][18] Nadat hy 'n reeks puik resultate behaal het (selfs nadat hy sy tweede plek in Italië verloor het weens 'n enjinfaling op die laaste rondte) terwyl Reutemann slegs 'n paar keer punte aangeteken het, het Piquet slegs met 'n punt agter Reutemann in die laaste ren van die seisoen weggespring. By die Caesars Palace Grand Prix in Las Vegas het Piquet vyfde geëindig om die kampioenskap te beklink, aangesien Reutemann sonder enige punte geëindig het. Piquet was so gedehidreer van die woestynhitte en uitgeput van die antikloksgewyse aard van die baan dat hy tydens die wedren op homself gebraak het en uit sy motor gelig moes word toe hy teruggekeer het na die kuipe.[19]

Die volgende jaar was Piquet vinnig, maar sy motor het geblyk onbetroubaar te wees ten spyte daarvan dat Brabham 'n alliansie met BMW aangegaan het om die span van turbo-aangejaagde enjins te voorsien wat alhoewel kragtig was, maar ook baie onbetroubaar was en die hoofrede was waarom die motor uit so baie renne uitgeval het. Afgesien van die eerste Grand Prix in Suid-Afrika het Brabham die seisoen begin met die Ford-Cosworth-enjin BT49D. Piquet het die Brasiliaanse Grand Prix in Rio de Janeiro gewen; die uiterste hitte en geweldige klouvermoeë van die motors het meegebring dat Piquet en ander bestuurders aan uitputting gely het; Piquet het flou geword terwyl hy sy trofee op die podium ontvang het. Piquet is later gediskwalifiseer omdat sy motor ondermassa was weens 'n protes van Renault en Ferrari.[20]

Piquet het nie weer die BMW-enjin BT50 voor België bestuur nie, en die laagtepunt van die seisoen was Detroit waar hy nie kon kwalifiseer nie weens 'n enjinfaling in kwalifisering. Piquet se diskwalifikasie het gelei tot 'n politieke aanval op die verlaging van die minimum massa teen Ferrari en Renault wat turbo-enjins gebruik het. Ferrari se veranderinge aan hul agtervleuel by die Verenigde State se Grand Prix Wes en die diskwalifikasie van Gilles Villeneuve ná die wedren het veroorsaak dat die FOCA-spanne die San Marino Grand Prix geboikot het.

Piquet se enigste oorwinning was in die Kanadese Grand Prix wat ook BMW se eerste oorwinning in Formule Een was. In Duitsland het Piquet aangekom om Didier Pironi te help nadat hy 'n hoëspoedongeluk tydens oefening gemaak het. In die wedren het Piquet voorgeloop totdat hy met Eliseo Salazar gebots het wat hy fisies langs die baan op regstreekse televisie aangeval het.

Piquet by Monza (1983) gedurende sy vroeë renjare

Piquet het die openingsren in Brasilië in die pylvormige BT52 gewen, maar moes onttrek in die Verenigde State Wes-Grand Prix.[21] Hy het 'n tweede plek in Frankryk behaal en nog 'n tweede by Monaco en ook die vinnigste rondte aangeteken. Hy was 14 punte agter Alain Prost met drie renne oor in die seisoen, maar het rug-aan-rug oorwinnings by Monza[22] en Brands Hatch om slegs twee punte agter te wees. By die Suid-Afrikaanse Grand Prix wat die seisoen afgesluit het, het Prost in rondte 35 uitgeval en Piquet het met 'n derde plek sy tweede wêreldtitel gewen. Dit was ook die eerste keer dat 'n turbo-aangejaagde motor die kampioenskap wen, en was BMW se eerste en enigste kampioenskap in Formule 1.

Piquet (en na verneem word Honda) het Adelaide ná die Australiese Grand Prix verlaat en was verbaas dat Williams nie hul kontrak nagekom het nie en toegelaat het dat Mansell wedrenne wen in plaas daarvan om hom te beveel om die Brasilianer te laat verbykom. As Mansell vir Piquet laat verbysteek het om 'n paar ekstra oorwinnings te behaal, kon Piquet maklik die kampioenskap gewen het, in plaas daarvan dat hulle twee deur Prost geklop is in wat 'n minderwaardige motor was (alhoewel Prost wel 11 podiumplekke behaal het, insluitend 4 oorwinnings). In hierdie seisoen het Piquet meer wedrenne gewen as wat hy in enige van sy kampioenskap-wenveldtogte sou wen.

Piquet het sake in 1987 reggestel deur politieke maneuvers en tegniese vaardigheid te gebruik om die oorhand te kry. Hy was ook 'n baie goeie toets- en ontwikkelingsbestuurder, en kon die Williams-motor verder ontwikkel om dit nog meer mededingend te maak. Soms gedurende die seisoen was die gaping tussen homself en Mansell duidelik, aangesien Mansell voortreflike spoed in kwalifisering en wedrenne getoon het. Piquet het ook erken dat hy "nooit heeltemal reg was nie" ná sy kwalifiserende ongeluk vir rondte 2 by Imola. Hy is deur FISA se mediese hoof, Sid Watkins, beveel om nie te jaag nie weens die harsingskudding wat hy opgedoen het toe sy Williams die muur teen hoë spoed by die Tamburello-kurwe getref het.[23] 'n Radiostasie het hom 'n pos aangebied om by Mario Poltronieri en Clay Regazzoni aan te sluit om kommentaar te lewer oor die wedren.[24]

Dit het duidelik geword dat die voortgesette ontwikkeling aan die FW11 beteken het dat dit daardie jaar definitief die beste motor was, en die 1987-kampioenskap sou tussen Piquet en Mansell betwis word. Ondanks die feit dat hy minder wedrenne as Mansell in 1987 gewen het, het Piquet as wêreldkampioen uit die stryd getree. Van Detroit tot Portugal het hy nooit op die podium geëindig nie, maar het punte verdien in wat hy sy "persentasiebestuurbeleid" genoem het in sy suksesvolle poging om sy derde kampioenskap te wen. Piquet het tydens oefening vir die 1987 Hongaarse Grand Prix aangekondig dat hy met Lotus as die onbetwiste nommer een bestuurder geteken het, 'n posisie wat hy beweer is vanaf 1986 by Williams belowe, maar is nooit aan voldoen ná Frank Williams se motorongeluk nie. Daar is ook geglo dat dit 'n groot faktor was dat Honda Williams laat vaar het en vir 1988 na McLaren verskuif het, ondanks nog 'n jaar in die kontrak.

Piquet en die nommer 1 het in 1988 na 'n stagnerende Lotus-span gegaan, en sy loopbaan het 'n duik geneem ondanks die feit dat die Camel-geborgde Lotus 100T dieselfde spesifikasie Honda V6-turbo gehad het wat die amper totaal dominante McLarens van Ayrton Senna en Alain Prost aangedryf het. Die 100T was 'n baie swak onderstel wat deurspek was van aerodinamiese probleme, het voortdurend gebuig en was nie behoorlik versoen met die enjin nie. Piquet, wat 20 oorwinnings en drie Wêreldkampioenskappe ná die 1987-seisoen behaal het, het sy reputasie begin verloor toe hy in 1988 geen oorwinnings behaal het nie, en sy nommer een-status aan die mede-Brasilianer Senna afgestaan het. Senna het agt wedrenne en die kampioenskap vir McLaren gewen, terwyl Piquet slegs drie derdeplekke vir die seisoen kon behaal.

Piquet het 'n teleurstellende 1989-seisoen gehad, met 'n Judd V8-aangedrewe Lotus wat 125 pk minder gehad het as die Honda V10's wat deur McLaren gebruik is. Hy het wel 'n uitstekende (met inagneming van die Lotus-motor se beperkings) vierde plek in die Britse Grand Prix op Silverstone behaal waar hy teoreties vinniger motors verbygesteek het en derde gejaag het totdat Alessandro Nannini hom in die laaste paar rondtes verbygesteek het. Hy (en spanmaat Satoru Nakajima) het weereens geen oorwinnings behaal nie en albei kon selfs nie kwalifiseer vir die 1989 Belgiese Grand Prix nie, Piquet se eerste nie-kwalifikasie sedert die 1982 Detroit Grand Prix. Op wat sy laaste poging was om by Spa te kwalifiseer, het Piquet sy kans verloor toe hy vertraag is deur die groentjie-Fransman Olivier Grouillard, wat deur die seisoen 'n reputasie as 'n blokker verwerf het.

Toe Lotus Piquet gedurende 1989 ingelig het dat hulle die Lamborghini V12-enjin vir 1990 sou gebruik, het hy besluit om die span te verlaat. Hy het beweer dat daar nie genoeg ontwikkeling van die V12 was tydens sy debuutjaar met Larrousse in 1989 nie en dat die span nie mededingend sou wees met die Italiaanse enjin nie.

Hierna het hy uiteindelik 'n prestasie-gebasserde kontrak met die Benetton Formula-span geteken, wat die enigste oorblywende rensitplek vir die jaar was.

Piquet tydens die 1991 Verenigde State Grand Prix

Dit is gevolg deur die laaste oorwinning van sy F1-loopbaan in Montreal in 1991 – weer ten koste van sy jarelange mededinger Mansell, wie se Williams-Renault in die laaste rondte verby die ou kuipe gestol het terwyl hy voorgeloop het. Aan die einde van 1991 is Piquet se spanmaat Roberto Moreno vervang deur Michael Schumacher vir die res van die seisoen. Hy het met die Ligier- en Ferrari-spanne gepraat om 'n rit te verseker, maar Piquet het toe in Januarie 1992 sy uittrede uit Formule Een aangekondig om op sy besigheidsaktiwiteite te konsentreer.[25]

Piquet het probeer om in die Indy-motorreeks te jaag en is deur Team Menard gehuur om in die 1992 Indianapolis 500 mee te ding. Hy het die baan goed aangepak, en het gemaklik gelyk om teen hoë spoed te jaag, al het hy nooit tevore op 'n ovaal gejaag nie. Tydens oefening het Piquet se motor oor 'n metaalstuk gery en met volle spoed deur draai 3 gery. Toe hy deur draai 4 gery het, het Piquet skielik sy voet van die pedaal afgehaal om by die kuipelaan aan te doen, wat daartoe gelei het dat die motor getol en die muur getref het. Piquet het ernstige voet- en enkelbeserings opgedoen en was gedwing om die wedren uit te sit.[26]

Hy het ná rehabilitasie in 1993 teruggekeer en daarin geslaag om te kwalifiseer. Hy het in die 13de posisie weggespring, maar in 32ste geëindig en met enjinprobleme uitgesak ná slegs 38 rondtes.

Piquet bestuur die BMW-M1 in 1980

Terselfdertyd met Formule Een het Piquet in 1980 en 1981 aan die 1 000 km Nürburgring deelgeneem terwyl hy 'n BMW M1 bestuur het. Hy het die 1981-wedren saam met die Duitser Hans-Joachim Stuck gewen. Die wedren moes egter sowat twee uur lank onderbreek word weens die noodlottige ongeluk van Herbert Müller ná 17 rondtes van die 23 km-lange renbaan.[27]

In 1996 het Piquet aan die Le Mans 24-uur deelgeneem en saam met Johnny Cecotto en Danny Sullivan in 'n McLaren F1 GTR gery en algeheel agtste geëindig. In die volgende jaar het Piquet saam met JJ Lehto en Steve Soper deelgeneem, maar die motor is onttrek na 'n ongeluk terwyl Lehto bestuur het. Dieselfde jaar, in Desember, het hy die Mil Milhas Brasileiras gewen terwyl hy die McLaren F1 GTR saam met Johnny Cecotto en Steve Soper bestuur het.

Op 20 Januarie 2006 het Piquet die 50ste uitgawe van die Mil Milhas Brasileiras (Brasiliaanse 1 000 myl) by die José Carlos Pace-renbaan te Interlagos gewen. Hy het 'n Aston Martin DBR9 saam met sy seun, Nelson Piquet jr., en die jaers Christophe Bouchut en Hélio Castroneves bestuur. Aan die einde van die wedren het 'n uitgeputte Piquet aan 'n vriend gesê hy sal "nooit weer in 'n kajuit sit nie."