Ned Block

Block het sy PhD aan die Harvard-universiteit in 1971 onder leiding van Hilary Putnam verwerf. Hy het by die Massachusetts Institute of Technology (MIT) aangesluit as 'n assistent-professor in filosofie (1971–1977), en het daarna gedien as medeprofessor in filosofie (1977–1983), professor in filosofie (1983–1996) en as voorsitter van die filosofie afdeling (1989–1995). Hy is sedert 1996 'n professor in die departemente filosofie en sielkunde aan die New York Universiteit (NYU).

Block het die Jean Nicod-prys in 2013 ontvang, en het onder meer die William James-lesings aan die Harvard-universiteit in 2012 en die John Locke-lesings by die Oxford-universiteit in 2013[1] gegee.

Block is voormalige president van die Vereniging vir Filosofie en Sielkunde en is in 2004 verkies tot 'n genoot van die Amerikaanse Akademie vir Kuns en Wetenskappe.[2]

Hy is getroud met die ontwikkelingsielkundige Susan Carey. Block is etnies Joods. [3]

Block is bekend vir die aanbieding van die Blockhead-argument teen die Turingtoets as 'n toets van intelligensie in 'n referaat getiteld "Psychologiism and Behaviorism" (1981). Hy is ook bekend vir sy kritiek op funksionalisme, met die argument dat 'n sisteem met dieselfde funksionele toestande as 'n mens nie noodwendig bewus is nie.[4]^:174   In sy meer onlangse werk oor bewussyn het hy 'n onderskeid getref tussen fenomenale bewussyn en toegang bewussyn, waar fenomenale bewussyn bestaan uit subjektiewe ervaring en gevoelens en toegangsbewussyn bestaan uit daardie inligting wat wêreldwyd in die kognitiewe sisteem beskikbaar is vir die doeleindes van redenasie, spraak en hoëvlak aksiebeheer. Hy het aangevoer dat toegangsbewussyn en fenomenale bewussyn nie altyd by mense saamval nie.

Block was 'n beoordelaar by die Loebner-pryswedstryd, 'n wedstryd in die tradisie van die Turingtoets om te bepaal of 'n bekende 'n rekenaar of 'n mens is.[5]^:14–15