Nasionale Seereddingsinstituut van Suid-Afrika

In 1966 het vier visserskuite naby Stilbaai visgevang toe daar 'n erge storm losgebars het. Drie van die skuite het tydens die storm gesink en 17 vissermanne het verdrink. Die kaptein van die vierde skuit, Gerhard Dreyer, en die bemanning het hulle hele vangs en die hele vrag oorboord gegooi om hul skuit so lig as moontlik te maak sodat hul die vermiste skuite kon gaan soek. Hulle het slegs een oorlewende gevind, John Aries.

Hierdie tragiese voorval het Patti Price (wie se lewe ook gered is deur 'n reddingsboot in die Engelse Kanaal) genoop om deur middel van 'n brieweveldtog die stigting van 'n seereddingsorganisasie in Suid-Afrika aan te dryf. Die eerste twee vrywilligers wat gehoor gegee het aan hierdie oproep was kaptein Bob Deacon en Ray Lant wat in 1967 die eerste Suid-Afrikaanse Strandreddingsdiens begin het. Die eerste reddingsvaartuig was 'n 4.7 m-opblaasboot genaamd Snoopy wat deur die Vereniging van Meestermariniers geskenk is.

Die bemanningslede van reddingspanne is vandag steeds vrywilligers wat nie betaal word vir hul werk nie.

Die NSRI is toegerus om enige noodsituasie te hanteer en hul betrokkenheid by die gemeenskap strek so ver as die insleep van bote wat sink, noue samewerking met paramedici tydens mediese noodgevalle waar mense siek word by hul huise of werkplekke, hulp met brandbestryding in woude of ander gebiede ten einde lewens en eiendom te beveilig, die redding van diere ter see of op land en die soek en redding van vermiste mense tydens binnelandse vloede.

NSRI vrywilligers se hulp word dikwels ingeroep om walvisse en ander seediere wat in gevaar verkeer te hulp te snel.

Die NSRI verleen dikwels bystand aan die SA Stigting vir die Bewaring van Kusvoëls (Sankub). In September 2016 is 72 pikkewyne deur Sankub vrygelaat nadat hulle vir 'n maand lank gerehabiliteer is na afloop van 'n oliestorting. Die brilpikkewyne is vrygelaat in samewerking met Sanparke en die NSRI.[1] Die SA walvisbevrydingsnetwerk is in 2006 gestig om walvisse wat in gevaar verkeer te help en te red.[2] Die eenheid bestaan uit vrywilligers van die NSRI, die Departement van omgewingsake, Sanparke, Cape Nature, die SAPD en verskeie ander organisasies.

Die NSRI het 'n jaarlikse bedryfskoste van R73.4 miljoen wat aangewend word om 96 reddingsvaartuie, 38 reddingsvoertuie, 16 vierwielmotorfietse en 11 trekkers te onderhou. Die organisasie het 31 basisstasies by die kus en vier stasies by binnelandse damme en gebruik meer as 900 hoogs opgeleide vrywilligers.

Personeel

Die NSRI het 'n klein personeelkorps by die hoofkantoor in Drieankerbaai, Kaapstad. Hierdie span is verantwoordelik vir die administrasie, geldinsameling, openbare bewusmaking en voorkoming van verdrinking.

NSRI het 35 basisstasies in Suid-Afrika

Verdrinking: korrekte optrede red lewens

In 2006 het die NSRI die WaterWise-inisiatief geloods. Hierdie akademie skep bewustheid rakende kinderverdrinking en hoe om verdrinking te voorkom. Hulle leer kinders van jongs af om respek vir water te hê, hoe om noodhulp te verleen (kunsmatige asemhaling en hartmassering; KPR) en wat die korrekte optrede in 'n noodsituasie is. Sedert die inisiatief geloods is, het WaterWise-instrukteurs reeds meer as 1 000 000 kinders ingelig oor basiese waterveiligheid.

Die akademie word geborg deur Transnet National Ports Authority.

Die NSRI raam dat daar elke jaar sowat 2 000 noodlottige verdrinkings in Suid-Afrika plaasvind, waarvan 600 kinders is. Nie-noodlottige verdrinkings word konserwatief geraam op ongeveer 10 keer meer as die aantal noodlottige verdrinkings.[4]

Volgens navorsing van die Mediese Navorsingsraad vind die meeste verdrinkings plaas in arm gemeenskappe, in plaasdamme, swembaddens en riviere.[5]

Gedurende die 2015-16-feestyd het die NSRI 141 mense gered tydens 123 reddingsoperasies. Vanaf 1 Desember 2015 tot 21 Januarie 2016 was daar 22 noodlottige verdrinkings.