Nadia Boulanger

Nadia Boulanger is op 16 September 1887 in Parys gebore as die dogter van die Franse komponis en pianis Ernest Boulanger (1815–1900) en sy vrou Raissa Myshetskaya (1856–1935), 'n Russiese prinses, wat van Sint Mikhail Tchernigovsky afstam. [2]

Ernest Boulanger het aan die Parys Konservatorium gestudeer en in 1835 op die ouderdom van 20 die gesogte Prix de Rome vir komposisie gewen. Hy het komiese operas en insidentele musiek vir toneelstukke geskryf, maar was veral bekend vir sy koormusiek. Hy het onderskeiding behaal as direkteur van koorgroepe, onderwyser van stem en lid van koorkompetisie-beoordelingspanele. Na jare van verwerping is hy in 1872 as professor in sang by die Parys Konservatorium aangestel. [3]

Raissa het in 1873 as 'n tuisonderwyser (of goewernante) gekwalifiseer. Volgens Ernest het hy en Raissa in 1873 in Rusland ontmoet, en sy het hom terug na Parys gevolg. Sy het in 1876 by sy stemklas by die Konservatorium aangesluit, en hulle is in 1877 in Rusland getroud [3] Ernest en Raissa het 'n dogter gehad, Ernestine Mina Juliette, wat as baba gesterf het, [3] voordat Nadia op die 72ste verjaarsdag van haar pa gebore is.

Deur haar vroeë jare, hoewel albei ouers musikaal baie aktief was, het Nadia ontsteld geraak by die aanhoor van musiek en weggekruip totdat dit gestop het. [3] In 1892, toe Nadia vyf was, het Raissa weer swanger geraak. Tydens die swangerskap het Nadia se reaksie op musiek drasties verander. "Ek het eendag ’n brandklok gehoor. In plaas daarvan om te huil en weg te kruip, het ek my na die klavier gehaas en die klanke probeer weergee. My ouers was verstom." [4] Hierna het Boulanger groot aandag gegee aan die sanglesse wat haar pa gegee het, en begin om die beginsels van musiek te bestudeer. [3]

Haar suster, genaamd Marie-Juliette Olga, maar bekend as Lili Boulanger, is in 1893 gebore, toe Nadia ses was. Toe Ernest Nadia van hul vriende se huis af, huis toe gebring het, en voordat sy haar ma of Lili kon sien, het hy haar plegtig belowe om verantwoordelik te wees vir die nuwe baba se welsyn. Hy het haar aangemoedig om aan haar suster se sorg deel te neem. [3]

Vanaf die ouderdom van sewe het Nadia gestudeer ter voorbereiding van haar Konservatorium- toelatingseksamens, in hul klasse en privaat lesse met sy onderwysers gehad. Lili het dikwels in die kamer gebly vir hierdie lesse, stil sit en luister. [3]

In 1896 het die negejarige Nadia die Konservatorium betree. Sy het daar saam met Fauré en ander gestudeer. [5] Sy het derde gekom in die 1897 solfège -kompetisie, en het daarna gewerk om die eerste prys in 1898 te wen. Sy het privaatlesse by Louis Vierne en Alexandre Guilmant geneem. Gedurende hierdie tydperk het sy ook godsdiensonderrig ontvang om 'n oplettende Katoliek te word en haar Eerste Nagmaal op 4 Mei 1899 te neem. Die Katolieke godsdiens het vir die res van haar lewe vir haar belangrik gebly. [3]

In 1900 is haar pa Ernest dood, en geld het 'n probleem vir die gesin geword. Raissa het 'n buitensporige leefstyl gehad, en die tantième wat sy ontvang het uit uitvoerings van Ernest se musiek was onvoldoende om permanent voort te leef. Nadia het aangehou om hard by die Konservatorium te werk om 'n onderwyser te word en te kon bydra tot haar gesin se ondersteuning. [3]

In 1903 het Nadia die Konservatorium se eerste prys in harmonie gewen; sy het vir jare voortgegaan om te studeer, hoewel sy geld begin verdien het deur orrel- en klavieruitvoerings. Sy het komposisie by Gabriel Fauré studeer en in die 1904-kompetisies het sy eerste gekom in drie kategorieë: orrel, begeleiding au klavier en fuga (komposisie). By haar begeleidingseksamen het Boulanger Raoul Pugno ontmoet, [3] 'n bekende Franse pianis, orrelis en komponis, wat daarna in haar loopbaan belang gestel het. [6]

In die herfs van 1904 het Nadia begin skoolhou vanuit die gesinswoonstel, by 36 rue Ballu. [7] Benewens die privaatlesse wat sy daar gehou het, het Boulanger 'n Woensdagmiddag-groepklas in ontleding en besigtiging begin hou. Sy het dit byna tot haar dood voortgesit. Hierdie klas is gevolg deur haar bekende "by huise", salonne waar studente kon meng met professionele musikante en Boulanger se ander vriende uit die kunste, soos Igor Stravinsky, Paul Valéry, Fauré, en andere. [7] [3]

Nadia Boulanger in 1910

Nadat sy die Konservatorium in 1904 verlaat het en voor haar suster se ontydige dood in 1918, was Boulanger 'n kranige komponis, aangemoedig deur beide Pugno en Fauré. Caroline Potter, wat in The New Grove Dictionary of Music and Musicians skryf, sê van Boulanger se musiek: "Haar musikale taal is dikwels hoogs chromaties (hoewel altyd tonaal gebaseer), en Debussy se invloed is duidelik." [6] Haar doelwit was om die Eerste Grand Prix de Rome te wen soos haar pa gedoen het, en sy het onvermoeid daaraan gewerk benewens haar toenemende onderrig- en uitvoeringsverpligtinge. Sy het die eerste keer in 1906 werk vir beoordeling ingedien, maar kon nie die eerste ronde verby maak nie. In 1907 het sy deurgedring tot die finale rondte, maar weer nie gewen nie. [3]

Aan die einde van 1907 is sy aangestel om elementêre klavier en begeleiding klavier te onderrig by die nuutgeskepte Konservatorium Femina-Musica. Sy is ook aangestel as assistent van Henri Dallier, die professor in harmonie aan die Konservatorium. [3]

In die 1908 Prix de Rome-kompetisie het Boulanger 'n opskudding veroorsaak deur 'n instrumentale fuga eerder as die vereiste vokale fuga in te dien. [6] Die onderwerp is deur die nasionale en internasionale koerante opgeneem, en is eers opgelos toe die Franse Minister van Openbare Inligting besluit het dat Boulanger se werk alleen op die musikale meriete daarvan beoordeel word. Sy het die Tweede Grand Prix gewen vir haar kantate, La Sirène . [6] [3]

In 1908, sowel as die uitvoering van klavierduette in openbare konserte, het Boulanger en Pugno saamgewerk om 'n liedsiklus, Les Heures claires, te komponeer, wat goed ontvang is genoeg om hulle aan te moedig om voort te gaan saamwerk. [3] Boulanger het steeds gehoop op 'n Grand Prix de Rome en het vir die 1909-kompetisie ingeskryf, maar kon nie 'n plek in die laaste ronde verower nie. [3] Later daardie jaar het haar suster Lili, toe sestien, aan die familie aangekondig haar voorneme om 'n komponis te word en self die Prix de Rome te wen. [3]

In 1910 het Annette Dieudonné 'n student van Boulanger geword en vir die volgende veertien jaar by haar aangehou. [3] Toe haar studies beëindig is, het sy Boulanger se studente begin om die grondbeginsels van musiek en solfège te leer. Sy was vir die res van haar lewe Boulanger se goeie vriend en assistent.

Igor Stravinsky (1882-1971) en Nadia Boulanger (1887-1979) op 'n transatlantiese stoomskip in 1937.

Boulanger het die première van Diaghilev se ballet The Firebird in Parys bygewoon, met musiek deur Stravinsky. Sy het dadelik die jong komponis se genialiteit herken en 'n lewenslange vriendskap met hom begin. [3]

In April 1912 het Nadia Boulanger haar debuut as dirigent gemaak en die Société des Matinées Musicales -orkes gelei. Hulle het haar 1908-kantate La Sirène, twee van haar liedjies, en Pugno se Concertstück vir klavier en orkes uitgevoer. Die komponis het as solis gespeel. [3]

Lili Boulanger het die Prix de Rome in 1913 gewen, die eerste vrou wat dit kon doen. [8]

Met die koms van die oorlog in Europa in 1914, is openbare programme verminder, en Boulanger moes haar optrede en dirigeerwerk ophou. Sy het voortgegaan om privaat skool te gee en Dallier by die Konservatorium by te staan. Nadia is betrek by Lili se groeiende oorlogswerk, en teen die einde van die jaar het die susters 'n aansienlike liefdadigheidsorganisasie georganiseer, die Comité Franco-Américain du Conservatoire National de Musique et de Déclamation. Dit het items soos kos, klere, geld en briewe van die huis af aan soldate verskaf wat voor die oorlog musikante was. [3]

Verswak deur haar werk tydens die oorlog, het Lili swak gesondheid begin ly. Sy is in Maart 1918 oorlede.

Nadia het gesukkel met die dood van haar suster en volgens Jeanice Brooks, "[d]ie tweespalt tussen private hartseer en openbare krag was sterk kenmerkend van Boulanger se gemoedstoestand in die onmiddellike nasleep van die Eerste Wêreldoorlog. Skuldgevoelens om haar talentvolle broer of suster te oorleef, blyk te wees het gelei tot vasberadenheid om Lili se dood te verdien, wat Nadia as verlossende offer beraam het deur haarself in werk en huishoudelike verantwoordelikheid te werp: soos Nadia in Januarie 1919 in haar datumboek geskryf het, 'Ek plaas hierdie nuwe jaar voor jou, my klein geliefde Lili— mag dit sien dat ek my plig teenoor jou nakom – sodat dit vir Moeder minder verskriklik is en dat ek probeer om soos jou te lyk. ' [9]

In 1919 het Boulanger in meer as twintig konserte opgetree en dikwels haar eie musiek en dié van haar suster geprogrammeer. [10] Aangesien die Konservatorium Femina-Musica tydens die oorlog gesluit het, het Alfred Cortot en Auguste Mangeot 'n nuwe musiekskool in Parys gestig, wat later daardie jaar as die École normale de musique de Paris geopen het. Boulanger is deur Cortot genooi om by die skool aan te sluit, waar sy klas gegee het in harmonie, kontrapunt, musikale analise, orrel en komposisie. [6]

Mangeot het Boulanger ook gevra om artikels van musiekkritiek by te dra tot sy koerant Le Monde Musical, en sy het af en toe vir die res van haar lewe artikels vir hierdie en ander koerante verskaf, hoewel sy nooit op haar gemak gevoel het om haar menings vir die nageslag op hierdie manier neer te lê nie. [11]

In 1920 het Boulanger weer begin komponeer en 'n reeks liedjies geskryf na woorde van Camille Mauclair . In 1921 het sy by twee konserte opgetree ter ondersteuning van vroueregte, wat albei musiek deur Lili bevat het. [12] Later in haar lewe het sy egter beweer dat sy nooit by feminisme betrokke was nie, en dat vroue nie die reg om te stem behoort te hê nie, aangesien hulle "die nodige politieke sofistikasie ontbreek het." [13]

In die somer van 1921 het die Franse Musiekskool vir Amerikaners in Fontainebleau geopen, met Boulanger wat op die program as 'n professor in harmonie gelys is. [14] Haar goeie vriend Isidor Philipp was aan die hoof van die klavierafdelings van beide die Parys Konservatorium en die nuwe Fontainebleau Skool en was 'n belangrike trekpleister vir Amerikaanse studente. Sy het die gebruik, wat vir die res van haar lewe sou voortduur, ingelui om die beste studente een naweek vir middagete en aandete na haar somerkoshuis by Gargenville te nooi. Onder die studente wat die eerste jaar by Fontainebleau bygewoon het, was Aaron Copland . [15]

Boulanger se onverbiddelike skedule van onderrig, opvoering, samestelling en skryf van briewe het sy tol op haar gesondheid begin eis; sy het gereeld migraine en tandpyn gehad. Sy het opgehou skryf as 'n kritikus vir Le Monde-musiekblyspel aangesien sy nie die nodige konserte kon bywoon nie. Om haar en haar ma se lewenstandaarde te handhaaf, het sy op onderrig gekonsentreer wat haar winsgewendste bron van inkomste was. [16] Fauré het geglo sy was verkeerd om op te hou komponeer, maar sy het vir hom gesê: "As daar een ding is waarvan ek seker is, is dit dat ek nuttelose musiek geskryf het." [17]

In 1924 het Walter Damrosch, Arthur Judson en die New York Symphony Society gereël dat Boulanger deur die VSA toer. Sy het vaar op die Cunard- vlagskip RMS Aquitania op Oukersaand. Die skip het op Oujaarsaand in New York aangekom na 'n uiters rowwe kruising. [18] Tydens hierdie toer het sy solo-orrelwerke uitgevoer, stukke van Lili, en die première van Copland se nuwe Simfonie vir Orrel en Orkes, wat hy vir haar geskryf het. [6] Sy het op 28 Februarie 1925 na Frankryk teruggekeer [19]

Later daardie jaar het Boulanger die uitgewer Schirmer genader om te verneem of hulle sou belangstel om haar metodes om musiek aan kinders te onderrig, te publiseer. Toe niks daarvan kom nie, het sy opgehou om oor haar idees te probeer skryf. [20]

Gershwin het Boulanger in 1927 besoek en gevra vir lesse in komposisie. Hulle het 'n halfuur lank gepraat waarna Boulanger aangekondig het: "Ek kan jou niks leer nie." Deur dit as 'n kompliment te neem, het Gershwin die storie baie keer herhaal. [21]

Die Groot Depressie het sosiale spanning in Frankryk verhoog. Dae na die Stavisky-onluste in Februarie 1934, en te midde van 'n algemene staking, het Boulanger die dirigeer hervat. Sy het haar Parys-debuut gemaak met die orkes van die École normale in 'n program van Mozart, Bach en Jean Françaix . [22] Boulanger se privaat klasse het voortgegaan; Elliott Carter het onthou dat studente wat nie deur die onluste oor Parys gewaag het nie, net gewys het dat hulle nie “musiek ernstig genoeg opneem nie”. [23] Teen die einde van die jaar het sy die Orchestre Philharmonique de Paris in die Théâtre des Champs-Élysées gedirigeer met 'n program van Bach, Monteverdi en Schütz . [24]

Haar ma Raissa is in Maart 1935 oorlede, na 'n lang agteruitgang. Dit het Boulanger bevry van sommige van haar bande met Parys, wat haar verhinder het om onderriggeleenthede in die Verenigde State aan te gryp. [20]

In 1936 het Boulanger Alfred Cortot in sommige van sy klaviermeesterklasse vervang en die studente in Mozart se klawerbordwerke afgerig. [25] Later in die jaar het sy na Londen gereis om haar lesings-voordragte vir die BBC uit te saai, asook om werke te dirigeer waaronder Schütz, Fauré en Lennox Berkeley . Sy is aangewys as die eerste vrou om die Londense Filharmoniese Orkes te dirigeer en het lof ontvang vir haar optredes. [6] [26]

Boulanger se jarelange passie vir Monteverdi het uitgeloop op haar opname van ses skywe van madrigale vir HMV in 1937, wat sy musiek na 'n nuwe, wyer gehoor gebring het. [27] Nie alle beoordelaars het haar gebruik van moderne instrumente goedgekeur nie. [28]

Toe Hindemith sy The Craft of Musical Composition gepubliseer het, het Boulanger hom toestemming gevra om die teks in Frans te vertaal, en om haar eie kommentaar by te voeg. Hindemith het nooit op haar aanbod gereageer nie. Nadat hy van Nazi-Duitsland na die Verenigde State gevlug het, het hulle nie die saak verder bespreek nie. [29]

Laat in 1937 het Boulanger na Brittanje teruggekeer om vir die BBC uit te saai en haar gewilde lesingsvoordragte te hou. In November het sy die eerste vrou geword om 'n volledige konsert van die Royal Philharmonic Society in Londen te dirigeer, wat Fauré se Requiem en Monteverdi se Amor (Lamento della ninfa) ingesluit het. [30] Mangeot het haar konserte beskryf en geskryf,

Sy gebruik nooit 'n dinamiese vlak harder as mezzo-forte nie en sy put plesier uit versluierde, murmurerende sonoriteite, waaruit sy nogtans groot uitdrukkingskrag verkry. Sy rangskik haar dinamiese vlakke sodat sy nooit fortissimo nodig het nie. . . [31]

In 1938 het Boulanger na die VSA teruggekeer vir 'n langer toer. Sy het gereël om 'n reeks lesings by Radcliffe, Harvard, Wellesley en die Longy School of Music te gee en vir NBC uit te saai. Tydens hierdie toer het sy die eerste vrou geword om die Boston Simfonieorkes te dirigeer. In haar drie maande daar het sy meer as honderd lesings-voordragte, voordragte en konserte gegee [32] Dit het die wêreldpremière van Stravinsky se Dumbarton Oaks Concerto ingesluit. [6] Destyds is sy gesien deur die Amerikaanse beeldhouer Katharine Lane Weems wat in haar dagboek aangeteken het, “Haar stem is verbasend diep. Sy is redelik skraal met 'n uitstekende figuur en fyn gelaatstrekke, Haar vel is delikaat, haar hare grys effens, sy dra 'n knippie en beduie terwyl sy opgewonde raak om oor musiek te praat." [33]

HMV het in 1938 twee bykomende Boulanger-plate uitgereik: die Klavierkonsert in D deur Jean Françaix, wat sy gedirigeer het; en die Brahms Liebeslieder Waltzes, waarin sy en Dinu Lipatti die duopianiste met 'n vokale ensemble was, en (weer saam met Lipatti) 'n keur van die Brahms Waltzes, Op. 39 vir klavier vier hande . [34]

Tydens Boulanger se toer deur Amerika die volgende jaar, het sy die eerste vrou geword wat die New York Filharmoniese Orkes by Carnegie Hall, die Philadelphia Orkes en die Washington Nasionale Simfonieorkes dirigeer het. Sy het 102 lesings in 118 dae oor die VSA gehou. [35]

Terwyl die Tweede Wêreldoorlog op hande was, het Boulanger haar studente gehelp om Frankryk te verlaat. Sy het self planne gemaak om dit te doen. Stravinsky het by haar by Gargenville aangesluit, waar hulle gewag het op nuus van die Duitse aanval teen Frankryk. [36] Boulanger het gewag om Frankryk te verlaat tot die laaste oomblik voor die inval en besetting en het op 6 November 1940 via Madrid en Lissabon in New York aangekom [37] Na haar aankoms het Boulanger na die Longy School of Music in Cambridge gereis om klasse in harmonie, fuga, kontrapunt en gevorderde komposisie te gee. [38] In 1942 het sy ook begin skoolhou by die Peabody-konservatorium in Baltimore . Haar klasse het musiekgeskiedenis, harmonie, kontrapunt, fuga, orkestrasie en komposisie ingesluit. [39]

Sy het Amerika aan die einde van 1945 verlaat en in Januarie 1946 na Frankryk teruggekeer. Daar het sy 'n pos as professor in begeleiding au klavier aan die Parys Konservatorium aanvaar. [40] In 1953 is sy aangestel as algehele direkteur van die Fontainebleau Skool. [41] Sy het ook haar toer na ander lande voortgesit.

As 'n jarelange vriend van die familie, en as amptelike kapelmeester van die Prins van Monaco, is Boulanger gevra om die musiek te reël vir die troue van Prins Rainier van Monaco en die Amerikaanse aktrise Grace Kelly in 1956. [42] In 1958 het sy teruggekeer na die VSA vir 'n toer van ses weke. Sy het uitsaai, lesings en vier televisiefilms gekombineer. [43]

Ook in 1958 is sy opgeneem as 'n Erelid in Sigma Alpha Iota, die internasionale vrouemusiek-broederskap, deur die Gamma Delta-afdeling by die Crane School of Music in Potsdam, New York. [44]

In 1962 het sy deur Turkye getoer, waar sy konserte gedirigeer het saam met haar jong protégée İdil Biret. [45] Later daardie jaar is sy deur president John F. Kennedy en sy vrou Jacqueline na die Wit Huis van die Verenigde State genooi, [46] en in 1966 is sy na Moskou genooi om die jurie vir die Internasionale Tsjaikofski-kompetisie, onder voorsitterskap van Emil Gilels . [47] Terwyl sy in Engeland was, het sy by die Yehudi Menuhin Skool skoolgehou. Sy het ook lesings by die Royal College of Music en die Royal Academy of Music gegee, wat almal deur die BBC uitgesaai is. [47]

Haar sig en gehoor het teen die einde van haar lewe begin vervaag. [6] Op 13 Augustus 1977, voor haar 90ste verjaardag, is sy 'n verrassende verjaardagviering by Fontainebleau se Engelse Tuin gegee. Die skool se sjef het 'n groot koek voorberei waarop geskryf is: "1887–Geluk met jou verjaarsdag, Nadia Boulanger–Fontainebleau, 1977". Toe die koek bedien is, het 90 klein wit kerse wat op die dam gedryf het, die area verlig. Boulanger se destydse protégé, Emile Naoumoff, het 'n stuk opgevoer wat hy vir die geleentheid gekomponeer het. [3] Boulanger het byna tot haar dood in 1979 in Parys gewerk. [6] Sy word by die Montmartre-begraafplaas saam met haar suster Lili en hul ouers begrawe.