Nieregeringsorganisasie

• Liefdadigheidsoriëntasie behels dikwels 'n afwaartse paternalistiese poging met min deelname deur die "begunstigdes". Dit behels NRO's met aktiwiteite wat gerig is om aan behoeftes van arm mense te voldoen.
• Diensoriëntasie behels NRO's met aktiwiteite soos die voorsiening van gesondheids-, gesinsbeplannings- of opvoedingsdienste, waar die program ontwerp is deur die NRO en waar daar van mense verwag word om deel te neem aan die implementering en ontvangs daarvan.
• Deelnemende oriëntasie word gekenmerk deur selfhelp projekte waar plaaslike mense veral betrokke is by die implementering van 'n projek deur byvoorbeeld kontant, gereedskap, grond, materiaal en arbeid by te dra. In die klassieke gemeenskapontwikkelingsprojek begin deelname by die bepaling van die behoefte gevolg deur beplanning en implementering.
• Die doelwit van bemagtigingsoriëntasie is om arm mense te help om 'n beter begrip te hê van die sosiale, politieke en ekonomiese faktore wat hul lewens beïnvloed, en om die bewustheid te versterk dat hulle self hulle lewens kan beheer. Daar is maksimum betrokkenheid van die begunstigdes met NRO's wat as fasiliteerders optree.[8]

• Gemeenskapsgebaseerde organisasies (GGO's) ontstaan uit mense se eie inisiatiewe. Hulle kan verantwoordelik wees vir die bewussynsverruiming van die stedelike armes, help om hul reg van toegang tot noodsaaklike dienste te verstaan, en sodanige dienste te verskaf.
• Stedelike organisasies sluit organisasies soos die kamers van koophandel en nywerheid, besigheidskoalisies, etniese of opvoedkundige groepe en verenigings van gemeenskapsorganisasies in.
• Nasionale NRO's sluit nasionale organisasies soos die CJMV's/CVJD's, professionele verenigings en soortgelyke groepe in. Sommige het regerings- en stedelike takke en ondersteun die plaaslike NRO's.
• Internasionale NRO's strek van sekulêre agentskappe soos die Ducere-stigting en red-die-kinders-organisasies, OXFAM, CARE, die Ford-stigting en die Rockefeller-stigting tot godsdienstig gemotiveerde groepe. Hulle kan verantwoordelik wees vir die befondsing van plaaslike NRO's, instellings en projekte en vir die implementering van projekte.[8]

Sommige NRO's is hoogs professioneel en maak hoofsaaklik staat op besoldigde personeel. Ander is gebaseer op vrywillige arbeid en is minder formeel. Nie alle mense wat vir NRO's werk is vrywilligers nie.

Baie NRO's word geassosieer met die gebruik van internasionale personeel wat in ontwikkelende lande werk, maar daar is baie NRO's wat staatmaak op plaaslike werknemers of vrywilligers. Daar is ietwat van 'n geskil of uitgewekenes na ontwikkelende lande gestuur moet word. Hierdie soort personeel word dikwels in diens geneem om 'n skenker gerus te stel wat wil sien dat die ondersteunde projek deur iemand van 'n geïndustrialiseerde land bestuur word. Die kundigheid van hierdie werknemers of vrywilligers kan egter teen 'n aantal faktore opgeweeg word: die koste van buitelanders is kenmerkend hoër, hulle het geen basiese verbintenisse met die land waarheen hulle gestuur word nie, en plaaslike kundigheid is dikwels ondergewaardeer.[9]

Die NRO-sektor is 'n noodsaaklike werkgewer ten opsigte van getalle. Aan die einde van 1995, byvoorbeeld, het CONCERN Worldwide, 'n internasionale noordelike NRO wat armoede teenwerk, 174 uitgewekenes en net meer as 5 000 nasionale personeel in tien ontwikkelende lande in Afrika, Asië en Haïti in diens gehad.

NRO's benodig begrotings om te kan funksioneer, ongeag hulle grootte. Groot NRO's kan jaarlikse begrotings van in die honderde miljoene of miljarde dollar hê. Die begroting van die Amerikaanse Vereniging vir Afgetrede Persone (AARP), byvoorbeeld, was meer as VS$540 miljoen in 1999.[10] Die befondsing van sulke groot begrotings plaas baie druk op die befondsingspogings van die meeste NRO's. Hoofbronne vir die befondsing van NRO's is ledegeld, die verkoop van goedere en dienste, subsidies van internasionale instellings of nasionale regerings en privaatskenkings. Verskeie EU-subsidies verskaf fondse vir NRO's.

Alhoewel die term "nieregeringsorganisasie" onafhanklikheid van regerings impliseer, is baie NRO's grootliks afhanklik van regerings vir hul befondsing.[11] 'n Kwart van die VS$162 miljoen inkomste in 1998 van die noodlenigingsorganisasie OXFAM is geskenk deur die Britse regering en die EU. Die Christelike noodlenigings- en ontwikkelingsorganisasie World Vision United States het goedere ter waarde van VS$55 miljoen in 1998 van die Amerikaanse regering ontvang.

Regeringsbefondsing van NRO's is 'n omstrede kwessie, omdat, volgens David Rieff wat in The New Republic skryf, "humanitêre ingryping gaan juis daaroor dat NRO's en die burgerlike samelewing albei 'n reg en 'n plig het om te reageer met dade van hulp en solidariteit vir mense in nood of wat onderwerp word aan onderdrukking of armoede deur die magte wat hulle beheer, wat ook al die betrokke regerings mag dink oor die saak."[12] Sommige NRO's soos Greenpeace aanvaar nie befondsing van regerings of internasionale organisasies nie.[13][14]

Algemene koste is die hoeveelheid geld wat bestee word op die bestuur van 'n NGO eerder as op projekte.[15] Dit sluit kantooruitgawes,[15] salarisse, en bank- en boekhoukoste in. Die persentasie totale begroting wat op algemene koste spandeer word, word dikwels gebruik om 'n NGO te beoordeel, met minder as 4% wat as goed beskou word.[15] Die wêreldvereniging van nieregeringssorganisasies verklaar dat meer as 86% op programme bestee moet word (en minder as 20% op algemene koste).[16] Die globale fonds vir die voorkoming van MIV, tuberkulose en malaria het spesifieke riglyne oor hoe hoog algemene koste kan wees om befondsing te kry wat gebaseer is op hoe die geld bestee moet word met algemene koste dikwels minder as 5-7%.[17] Die Wêreldbank laat 37% toe.[18] 'n Hoë persentasie algemene koste tot totale uitgawes kan dit moeiliker maak om fondse te genereer.[19] Hoë algemene koste kan ook kritiek uitlok soos dat sulke NRO's net bedryf word tot voordeel van die mense wat vir hulle werk.[20]

Alhoewel algemene koste 'n geldige bron van kommer kan wees, is dit teenproduktief om net daarop te fokus.[21] Navorsing wat gepubliseer is deur die "Urban Institute" en die sentrum vir sosiale innovasie by die Universiteit van Stanford het getoon hoe graderingsagentskappe aansporings vir niewinsgewende organisasies skep om algemene koste te verlaag en te verdoesel. Dit kan werklik die effektiwiteit van organisasies verminder deur hulle van infrastruktuur te ontneem wat nodig is om dienste effektief te lewer. 'n Betekenisvolle graderingstelsel sou benewens finansiële data, 'n kwalitatiewe evaluering van 'n organisasie se deursigtigheid en bestuur verskaf: (1) 'n doeltreffendheidsbepaling van die program; (2) 'n evaluering van terugvoermeganismes wat ontwerp is vir skenkers en begunstigdes; en (3) so 'n graderingstelsel sal ook toelaat dat gegradeerde organisasies kan reageer op 'n evaluering wat gedoen is deur 'n graderingsagentskap.[22] In die algemeen moet die populêre diskoers van niewinsgewende evaluering weg beweeg van die finansiële begrippe van organisatoriese doeltreffendheid na beter begrip van programmatiese uitwerking.

In 'n verslag in Maart 2000 oor die hervormingsprioriteite van die Verenigde Nasies, het die voormalige sekretaris-generaal van die VN, Kofi Annan, ten gunste van internasionale humanitêre ingryping geskryf, en aangevoer dat die internasionale gemeenskap 'n reg het om wêreldburgers teen etniese suiwering, rassemoord en misdaad teen die mensdom te beskerm.[23] Net na hierdie verslag het die Kanadese regering die projek verantwoordelikheid om te beskerm (R2P)[24] van stapel gestuur, waarin die kwessie van humanitêre ingryping in breë trekke beskryf word. Die R2P-leerstelling word wyd toegepas, en van die meer omstrede toepassings was die Kanadese regering se gebruik daarvan om sy ingryping in en steun van die staatsgreep in Haïti te regverdig.[25] Jare na R2P het die Wêreld Federale Beweging (WFM), 'n organisasie wat die skep van demokratiese globale strukture steun wat verantwoordelik is vir wêreldburgers en vra vir die verdeling van internasionale gesag tussen afsonderlike agentskappe, die projek verantwoordelikheid om te beskerm – inskakeling van die burgerlike samelewing (R2PCS) van stapel gestuur. Hierdie projek van die WFM in samewerking met die Kanadese regering beoog om te verseker dat NRO's aan die beginsels van die oorspronklike R2P-projek voldoen.

Die regerings van lande waar NRO's werk of geregistreer is mag verslagdoening of ander maniere van monitering en toesig vereis. Befondsers vereis gewoonlik verslagdoening en evaluering, en sodanige inligting is nie noodwendig algemeen beskikbaar nie. Daar kan ook verenigings en toesighoudende organisasies wees wat die doen en late van NRO's in bepaalde geografiese areas navors en publiseer.

In die laaste paar jaar het baie groot maatskappye hul departemente vir korporatiewe maatskaplike verantwoordelikheid uitgebrei in 'n poging om NRO-veldtogte teen sekere korporatiewe praktyke vooruit te loop. Logiesgesproke sal NRO's nie teen maatskappye werk nie indien maatskappye saam met NRO's werk. Groter samewerking tussen maatskappye en NRO's skep gepaardgaande risiko's van assumpsie vir die swakker vennoot, wat gewoonlik die niewinsgewende organisasie is.[26]