Louvre

Die Louvre Paleis waarin die museum gehuisves word, was oorspronklik 'n fort wat in die 12de eeu deur Philip II gebou is. Oorblyfsels van hierdie gebou kan steeds in die kelder gesien word.[5] Die fort was moontlik nie die eerste gebou op hierdie plek nie; daar is sprake dat Philip wysigings aan 'n bestaande toring aangebring het.[6]

Deur die loop van die Middeleeue is die Louvre Paleis gereeld verander. In 1536 het Francis I die terrein volgens die Franse Renaissance-styl gerestoureer.[7] Francis het werke aangeskaf wat uiteindelik die kern van die Louvre se bates sou uitmaak, insluitend Leonardo da Vinci se Mona Lisa.[8]

Teen die middel 18e eeu was daar 'n toenemende aantal voorstelle om 'n openbare galery te open en op 14 Oktober, 1750, het Louis XV tot 'n uitstalling van 96 stukke uit die koninklike versameling toegestem. ’n Lokaal is vir hierdie uitstalling beskikbaar gestel.

Gedurende die Franse Revolusie is die Louvre in ’n openbare museum verander. In Mei 1791 het die Vergadering verklaar dat die Louvre ’n plek sou wees waar “monumente van al die wetenskappe en kunste bymekaar gebring sou word.”

Antonio Canova se Psyche Revived by Cupid's Kiss was ’n opdragwerk van 1787 en is in 1824 geskenk.

Die museum is op 10 Augustus 1793, op die eerste herdenking van die monargie se ondergang, geopen

Onder Napoleon Bonaparte is ’n noordelike vleuel parallel aan die Grande Galerie geopen, en die versameling is deur suksesvolle militêre veldtogte uitgebrei. As huldeblyk is die museum in 1803 tot die "Musée Napoléon" hernoem, en Spaanse, Oostenrykse, Hollandse en Italiaanse werke is by die versameling gevoeg, óf as buit óf deur verdrae soos die Verdrag van Tolentino.

Ná die Franse nederlaag by Waterloo (1815) het die werke se voormalige eienaars op hulle terugbesorging aangedring. Die Louvre se administrateurs was teësinnig en het baie werke in hulle privaatversamelings weggesteek. By wyse van reaksie het die eienaars Londen se hulp ingewin, en baie werke is terugbesorg.

General Veldmaarskalk Gerd von Rundstedt by 'n model van die Venus de Milo.

Gedurende die Derde Republiek (1870–1940) is die Louvre se versameling hoofsaaklik deur skenkings aangevul.

Die uitbreiding van die museum het na afloop van die Eerste Wêreldoorlog afgeneem, en die versameling het nie baie noemenswaardige werke verkry nie. Gedurende die Tweede Wêreldoorlog is die meeste van die kuns uit die museum verwyder, en die waardevolle werke is weggesteek. Toe Duitsland die Sudetenland beset, is baie van die belangrike kunswerke soos die Mona Lisa tydelik na die Château de Chambord verskuif. Sekere beeldhouwerke soos die Gevleuelde oorwinning van Samotrake en die Venus de Milo is na die Château de Valençay gestuur. Teen 28 Desember, 1939, was die meeste werke uit die museum verwyder behalwe dié wat te swaar was, en “onbelangrike skilderye wat in die kelder agtergebly het”. Vroeg in 1945, na die bevryding van Frankryk, het kuns na die Louvre begin terugkeer.

In 1983 het die Franse President François Mitterrand met die Grand Louvre-restourasierojek begin. Die argitek I.M. Pei het die opdrag ontvang en het voorgestel dat ’n glaspiramide bo ’n nuwe ingang in die Cour Napoléon opgerig word. Die piramide en sy ondergrondse portaal is op 15 Oktober 1988 ingewy. Die tweede fase van die Grand Louvre-plan, La Pyramide Inversée (die omgekeerde piramide) is in 1993 voltooi.

Die Musée du Louvre bevat meer as 380 000 voorwerpe; 35 00 kunswerke word in agt kuratoriese departemente uitgestal, met meer as 60 600 vierkante meter wat aan die permanente versameling afgestaan is. Die museum ontvang daagliks ’n gemiddeld van 15 000 besoekers, waarvan 65% buitelandse toeriste is.

Die Louvre word deur die Franse regering besit, maar sedert die 1990’s het die museum meer onafhanklikheid verkry. Sedert 2003 is daar van die museum verwag om self die nodige fondse vir projekte te geneer. Met die aandag wat die Louvre in die boek The Da Vinci Code en die gelyknamige rolprent (2006) ontvang het, het die museum $2,5 miljoen verdien deur verfilming in sy galerye toe te laat.

Hierdie departement wat uit meer as 50 000 stukke bestaan, sluit artefakte van die Nyl-beskawing in wat vanaf 4 000 v.C. tot die 4de eeu n.C. dateer het. Die versameling, een van die grootstes ter wêreld, bied ’n oorsig oor Egiptiese lewe vanaf Antieke Egipte, die Middelkoninkryk, die Nuwe Koninkryk, Koptiese kuns, en die Romeinse, Ptolemeïese, en Bisantynse tydperke in. Nadat Jean-François Champollion die Rosettasteen vertaal het, het Charles X opdrag gegee dat ’n Egiptiese Oudhede-departement geskep word.

Die Groot Sfinks (c. 2 000 v.C.) waak oor die versameling wat in meer as 20 vertrekke uitgestal word. Werke sluit in kuns, papirusrolle, mummies, gereedskapstukke, juwele, speletjies, musiekinstrumente en wapens.

Die Nabye-Oosterse Oudhede, die tweede jongste departement, dateer uit 1881 en bied ’n oorsig oor die vroeë Nabye-Oosterse beskawings en “eerste nedersettings” voor die koms van Islam. Die departement bestaan uit drie geografiese areas: die Levant, Mesopotamië (Irak), en Persië (Iran). Van die bekendste werke is die 2.25-meter hoë Kodeks van Hammurabi wat in 1901 ontdek is en ’n duidelike uiteensetting van die Babiloniese Wette bevat.

Die Griekse, Etruskiese en Romeinse departement bevat stukke van die Mediterreense Bekken wat uit die Neolitiese era tot die 6de eeu dateer. Hierdie departement is een van die museum se oudstes. Die versameling het oorspronklik op marmerbeelde soos die Venus de Milo gefokus. Werke soos die Apollo Belvedere is gedurende die Napoleontiese Oorloë verkry, maar hierdie werke moes ná Napoleon I se ondergang in 1815 terugbesorg word. In die 19e eeu verkry die Louvre verskeie kunswerke, insluitend vase van die Durand-versameling, en bronsstukke soos die Borghese Vaas van die Bibliothèque nationale.

Die Islamitiese kunsversameling, die museum se jongste departement, strek oor “dertien eeue en drie kontinente”. Hierdie uitstallings wat uit keramiek-, glas-, metaal-, hout-, ivoorwerke, tapyte, tekstiele en miniatuurbeeldjies bestaan, bevat meer as 5 000 werke en 1 000 fragmente. Nadat dit oorspronklik deel van die dekoratiewe kunste-departement was, is ’n aparte afdeling in 2003 aan hierdie werke afgestaan. Die versameling bevat drie bladsye van die Shahnameh, ’n epiese digbundel deur Ferdowsi in Persies, en die Barberini-vaas, ’n Siriese metaalwerk.

Die beeldhoudepartement bestaan uit werke wat voor 1850 geskep is en nie aan die Etruskiese, Griekse en Romeinse departement behoort nie. Die versameling het oorspronklik uit slegs 100 werke bestaan; die res van die koninklike beeldhouversameling was by Versailles. Dit het tot 1847 klein gebly toe Léon Laborde beheer oor die departement ontvang het. Laborde het die Middeleeuse afdeling ontwikkel en die eerste standbeelde en beeldhouwerke in die versameling aangekoop. In 1986 is alle post-1850 werke na die nuwe Musée d'Orsay verskuif.

Die Objets d'art-versameling strek vanaf die Middeleeue tot in die middel 19e eeu. Die departement het as ’n onderafdeling van die beeldhouwerkdepartement begin, spesifiek vir koninklike besittings en die oorplasing van werke van die begraafplaas van Franse monarge, onder andere die Kroningswaard van die Konings van Frankryk. Met die verkryging van die Durand-versameling in 1825 is “keramiek-, erde- en gebrandskilderde werke” by die departement gevoeg. Die koms van Romantisisme het belangstelling in Renaissance- en Middeleeuse kunswerke laat opvlam, en die Sauvageot-skenking het die departement met 1 500 middeleeuse en glasuurerdewerke uitgebrei. In 1862 het die Campana-versameling die afdeling met skenkings van goue juwele en majolikas, hoofsaaklik uit die 15de en 16de eeue, uitgebrei.

Die skilderkunsversameling bevat meer as 7 500 werke wat vanaf die 13de eeu tot 1848 dateer, en word deur 12 kurators bestuur. Bykans twee-derdes van die kunswerke is deur Franse kunstenaars, en meer as 1 200 is Noord-Europese werke. Die versameling het by Francis begin wat werke van Italiaanse meesters Raphael en Michelangelo verkry het en Leonardo da Vinci na sy hof gebring het. Na die Franse Rewolusie het die Koninklike Versameling die kern van die Louvre gevorm. Die Italiaanse bydrae is duidelik, veral die Renaissance-versameling. Die Hoë Renaissance-versameling sluit Leonardo da Vinci se Mona Lisa, Maagd en Kind by St. Anne, Johannes die Doper en Madonna van die Rotse in.

Die La Caze-versameling, ’n bemaking aan die Musée du Louvre in 1869 deur Louis La Caze, was die grootste persoonlike bydrae in die museum se geskiedenis. La Caze het 584 skilderye uit sy persoonlike versameling aan die museum geskenk.

Die afdrukke en sketse-departement bestaan uit werke wat op papier gedoen is. Die oorsprong van die versameling was die 8 600 werke uit die Koninklike Versameling (Cabinet du Roi), wat mettertyd via staatsverkryging, aankope en skenkings uitgebrei is. Die versameling bestaan uit drie afdelings: die Cabinet du Roi; 14,000 koninklike koperdrukplate; en skenkings van Edmond de Rothschild wat 40 000 afdrukke, 3,000 sketse en 5 000 geïllustreerde boeke insluit. Weens die broosheid van die papier word slegs ’n gedeelte van die versameling op ’n slag uitgestal