Montreal

Die Îles des Sœurs in die aandskemering

Sedert die middel van die 19de eeu was daar drie dekades waartydens Montreal sterk bevolkingsgroei ervaar het: 1851–61, 1901–11 en 1951–61.[4] Maar daar was ook 'n periode toe die bevolking afgeneem het (tussen 1966 en 1981) om daarna weer stadig toe te neem. Die bevolkingsgetal van die middestad het sedertdien begin stabiliseer, terwyl Montreal se voorstede verder gegroei het. So was nog in 1931 tagtig persent van die metropolitaanse bevolking in die stadsgebied saamgetrek. In 1996 het hierdie syfer nog net 31 persent beloop. Eers met die insluiting van voorstede in 2002 het die prentjie weer verander toe die totale bevolking tot 1,8 miljoen gestyg het en 53 persent van die metropolitaanse bevolking binne die stadsgrense van Montreal saamgetrek was.

Die demografiese groei van Montreal was meestal nie soseer aan natuurlike bevolkingsaanwas te danke nie, maar eerder die gevolg van migrasie. Terwyl ook die aankoms van groot getalle oorsese immigrante 'n belangrike faktor by hierdie ontwikkeling was, was dit grotendeels Quebecers uit ander dele van die provinsie wat hulle in Montreal gevestig het – Engelssprekendes uit landelike gebiede val in hierdie kategorie, en meer nog Franssprekendes. Ná die Tweede Wêreldoorlog het ook hoër geboortesyfers tot die bevolkingsgroei bygedra. Vandag is die meeste Montrealers boorlinge van Quebec.

Vir die grootste deel van die 19de eeu was 98 persent van Montrealers van Franse of Britse afkoms. Engelssprekendes het in die tydperk tussen 1831 en 1865 selfs die meerderheid gevorm, en eers daarna het migrasie van Montreal 'n oorwegend Franssprekende metropool gemaak. Omstreeks 1900 het groter getalle Joodse immigrante uit Oos-Europa hulle in die stad begin vestig. Dit was die beginpunt van etniese diversifisering – 'n proses wat in die loop van die 20ste eeu sou versnel.

Terrashuise (met buitetrappe wat na die boonste verdiepings lei) in Mile End, 'n tweetalige buurt oos van die Plateau

Die Metropolitaanse Gebied van Montreal het vandag sowat vier miljoen inwoners (van wie 1,7 miljoen in die kernstad woon). 53 persent van die bevolking is tweetalig, dertien persent praat naas Frans en Engels 'n derde taal. 'n Vyfde van die Montrealers is buite Quebec gebore (sowat tien persent is van Italiaanse afkoms), en daar word meer as 100 verskillende tale in die stad gepraat. Volgens die sensus van 2011 was daar 40 Afrikaanssprekendes.

Die middestad van Montreal in 2015, soos gesien vanuit Mont Royal

In 1996 was twee derdes van die bevolking in die sensus-metropolitaanse gebied Franssprekend; dertien persent het Engels as huistaal gebesig, en 17,7 persent 'n ander taal. 2,3 persent was meertalig. 24 persent van Montrealers was etniese minderhede soos Italianers, Jode, Duitsers, Chinese, Haïtianers en Grieke. Die twee laasgenoemde groepe het hulle eers in die 20ste eeu in noemenswaardige getalle in Montreal begin vestig, terwyl alle ander groepe reeds vanaf die 19de eeu geïmmigreer het. Daar is steeds 'n aantal etniese buurte soos Petite-Italie (Little Italy of Piccola Italia) wat sy naam aan die vroeë 20ste eeuse immigrasiegolf te danke het.[5]

'n Groot deel van die Montrealers is van Ierse afkoms, aangesien die stad en die provinsie Quebec vir immigrante van die Groen Eiland meer aantreklik was as ander dele van die Britse Ryk, in die besonder Toronto (vroeër York). Die Franse bevolking het nie teen die Ierse setlaars op grond van hulle herkoms en godsdiens gediskrimineer nie aangesien albei groepe dieselfde Rooms-Katolieke godsdienstige agtergrond het. Tydens die groot Ierse hongersnood van 1842 tot 1852 het baie Iere na Quebec geëmigreer, en 'n groot aantal weeskinders is deur Franssprekende gesinne aangeneem. Die Ierse immigrasie het vir baie jare aangehou, en daar word beraam dat sowat veertig persent van die Franssprekendes in Quebec van gemengde Frans-Ierse afkoms is.

Montreal is die kulturele spilpunt vir Kanada se gay en lesbiese gemeenskap en het as gasheerstad van die 1ers Outgames mondiaux Montréal 2006, die Gay en Lesbiese Olimpiade, opgetree.

Die arrondissemente en voorstede van Montreal

In administratiewe opsig bestaan Montreal uit 19 arrondissemente. 'n Aantal stede, wat vroeër by Montreal ingelyf is, het op 1 Januarie 2006 weer onafhanklik geword.

• Ahuntsic-Cartierville
• Anjou
• Côte-des-Neiges–Notre-Dame-de-Grâce
• Lachine
• LaSalle
• Le Plateau-Mont-Royal
• Le Sud-Ouest
• L'Île-Bizard–Sainte-Geneviève
• Mercier–Hochelaga-Maisonneuve
• Montréal-Nord
• Outremont
• Pierrefonds-Roxboro
• Rivière-des-Prairies–Pointe-aux-Trembles
• Rosemont–La Petite-Patrie
• Saint-Laurent
• Saint-Léonard
• Verdun
• Ville-Marie
• Villeray–Saint-Michel–Parc-Extension

• L'Île-Bizard–Sainte-Geneviève–Sainte-Anne-de-Bellevue was tot en met 31 Desember 2005 'n arrondissement van Montreal.

Jacques Cartier in Hochelaga
Skildery deur Lawrence R. Batchelor, omstreeks 1933

Montrealeiland is al duisende jare gelede deur plaaslike stamme van die Eerste Nasies vir die stigting van tydelike of permanente nedersettings gekies. Die Mont Royal en die bosse in sy omgewing was net soos die Sint-Laurensrivier geografiese kenmerke wat 'n belangrike rol vir die eerste bewoners gespeel het, alhoewel hulle deur die Lachine-stroomversnellings gedwing is om die vrag van hul bote op die landweg te vervoer.

Dit is tans nie bekend wanneer presies die eerste menslike nedersettings op Montrealeiland ontstaan het, maar die Franse seevaarder Jacques Cartier, wat destyds op soek na goud was, het in 1535 op 'n permanente Irokese-dorp afgekom wat deur sy bewoners Hochelaga genoem is en waarvan die bevolking deur die etnoloog Bruce Trigger, wat aan die McGill-universiteit verbonde is, op sowat 1 500 beraam word. Cartier het die berg in die sentrum van die eiland ter ere van die Franse koning Frans I Mont Royal of "Koninklike Berg" genoem. Samuel de Champlain se eerste gedokumenteerde gebruik van Montréal as benaming vir die die hele eiland dateer van 1613.

'n Model van Hochelaga

Die Irokese-stamme van die Sint-Laurensriviergebied het saam met ander Irokese-stamme en die Hurone deel uitgemaak van die groot Irokese taalgemeenskap. Hulle het as bestaansboere permanente nedersettings bewoon en handel met die Algonkins, 'n stamgroep van jagters en versamelaars, gedryf waarby hulle hul mielies vir pelse en vleis geruil het.

Cartier se beskrywings kom ooreen met ons huidige kennis. Die Irokese-gemeenskappe was matriargaal, en vroue het as gesins- en stamhoofde gefungeer. Hulle het mielies, bone, pampoene en tabak verbou asook potte vervaardig wat met kenmerkende motiewe versier is. Die dorpe was met palisades versterk en het soms meer as eenduisend bewoners gehuisves. Sodra die landbougrond in hul onmiddellike omgewing uitgeput geraak het, het die Irokese hul nedersettings na 'n ander gebied verskuif.

In 1603 het die Franse ontdekkingsreisiger Samuel de Champlain die Sint-Laurensrivier verken en tot by die Lachine-versnellings geseil, maar net 'n verlate dorp op Montrealeiland aangetref. Navorsers neem aan dat die Irokese moontlik as gevolg van siektes, wat deur die Franse saamgebring is, Hochelaga verlaat het, of deur vyandelike stamme aangeval is. Debatte onder wetenskaplikes oor die presiese ligging en karakter van Hochelaga duur voort.[6]

Danksy sy Indiaanse gidse het Champlain kennis gekry van die gebied wat langs die boloop van die Sint-Laurens tot by die Huronmeer gestrek het en van die Outaouais-rivier wat deur Indiaanse handelaars as 'n waterweg gebruik is. Champlain het vanweë die strategiese ligging van Montreal in 1611 'n tydelike handelspos wes van die hedendaagse Place Royale gestig. Op 'n kaart wat hy in 1613 gepubliseer het, het hy vir die eerste keer die naam Montréal gebruik om na die eiland te verwys.

Montrealeiland was gedurende die somer 'n belangrike handelspos waar Indiaanse en Franse handelaars byeengekom het om pelse uit die noorde teen Europese goedere te ruil. Champlain het af en toe as 'n geallieerde van die Algonkins en Hurone opgetree en aan hulle invalle in Irokese-gebiede deelgeneem. Die Irokese was eweneens pelshandelaars, maar het gewoonlik handel met die Nederlandse kolonie Nieu-Amsterdam (die historiese voorloper van New York) gedryf en daar ook vuurwapens in hande gekry. Hierdie invalle was daarop gemik om die Irokese mededingers uit te skakel en die handel met pelse op die Sint-Laurens te belemmer. In 1634 het Champlain 'n bykomende Franse handelspos in Trois-Rivières gestig.

Maison Saint-Gabriel, 'n laat 17de eeuse plaashuis op Dublinplein

'n Gids in historiese kleredrag trotseer die reën

Champlain was van voorneme om van Montrealeiland 'n permanente handelspos te maak, maar die nedersetting, wat op 18 Mei 1642 deur veertig Franse setlaars (na wie voortaan as Montréalistes verwys is) onder leiding van Paul Chomedey de Maisonneuve gestig en Notre-Dame de Ville-Marie genoem is, het aanvanklik hoegenaamd geen ekonomiese belange gehad nie. Dit was eerder 'n apostoliese projek en gemik op die kerstening van die plaaslike Eerste Nasies. Maisonneuve het 'n fort en sentrale gebou op die plek opgerig wat reeds in 1611 deur Champlain ontdek is.

Reeds omstreeks 1630 het die Rooms-Katolieke elite van Frankryk onder die invloed van 'n godsdienstige herlewing gekom wat destyds oor die land gegaan het. Die Jesuïete-kronieke (Frans: Les relations) oor Franse aktiwiteite in Noord-Amerika het hul aandag op die sendingwerk in Kanada gevestig, en uiteindelik het die Société de Notre-Dame de Montréal pour la conversion des sauvages in Nouvelle-France ("Geselskap van ons Liewe Vrou van Montreal vir die bekering van die wildes in Nieu-Frankryk") uit hierdie belangstelling voortgespruit. Die sendingstasie, wat in hul opdrag gestig sou word, was beplan om bekeerde Indiane en Franse setlaars te huisves.

Nadat hulle die seigneurie (landgoed) Montrealeiland gekoop het, het Chomedey de Maisonneuve as goewerneur die opdrag gekry om die kolonie te stig. In 1644 het Jeanne Mance, die tesourier van Ville-Marie, danksy die ondersteuning van 'n welvarende weldoenster met die bou van die kolonie se eerste hospitaal (Hôtel-Dieu) begin. Aanvanklik is veral ambagsmanne as koloniste aangewerf. Die eerste jare was baie moeilik vir die setlaars (onder wie enkele vroue), wat in Frans as Montréalistes bekend gestaan het, maar uiteindelik is die nedersetting gevestig.

Historiese geboue in Vieux-Montréal

Maisonneuve het nie daarin geslaag om 'n Indiaanse nedersetting naby sy kolonie te vestig nie – die Irokese was destyds besig om die pelshandelsroetes te oorheers en het die stigting van 'n nedersetting as 'n bedreiging beskou. Ville-Marie is sodoende verskeie kere aangeval, en Franse setlaars is vermoor of ontvoer. Ville-Marie het gevolglik in 'n staat van beleg verkeer, en aangesien die setlaars gedwing was om meestal binne die fort te bly, is boerderyaktiwiteite belemmer.

Die Franse setlaars het nogtans alle aanvalle afgeweer en tydelike wapenstilstande benut om Ville-Marie verder te ontwikkel, alhoewel die kolonie in die eerste tien jaar van sy bestaan nie gegroei het nie.

In die periode tussen 1653 en 1659 het die Société de Notre-Dame byna 200 nuwe setlaars (onder wie egpare en ongetroude vroue) na Ville-Marie gestuur. Die vroue het vinnig met setlaars getrou sodat daar vir die eerste keer 'n beduidende natuurlike bevolkingsaanwas aangeteken is.

Met die aankoms van priesters uit die Paryse Séminaire de Saint-Sulpice is die eerste kerkgemeente gestig, en susters van die Les Religieuses Hospitalières de Saint-Joseph-orde het begin om Jeanne Mance in haar Hôtel-Dieu te ondersteun. 'n Ander vrou, Marguerite Bourgeoys het in 1653 die eerste skool in Ville-Marie asook die Kongregasie van Notre-Dame gestig. Die Société de Notre-Dame het land aan hierdie instellings geskenk en sodoende die finansiëring van hul weldadige dienste verseker. Marguerite Bourgeoys was daarnaas die "geestelike moeder" van die sogenaamde Filles du Roy ("Dogters van die Koning") – die jong dames wat deur die Franse koning na die kolonie gestuur is om hier te trou. Die meeste van hulle het uit Normandiese weeshuise gekom.

Vieux Séminaire de Saint-Sulpice

Die nedersetting het nou gestalte gekry met huise wat langs Rue Saint-Paul ontstaan het, terwyl 'n landstrook teen die Sint-Laurensrivier as meent gedien het. Maisonneuve het lang reghoekige landstroke teen die Sint-Laurens of sy takriviere aan setlaars toegeken, en die seigneurale meul het de kolonie se graan (hoofsaaklik koring) verwerk.

Daarnaas het Ville-Marie geleidelik ook begin om aan die pelshandel deel te neem, en sommige setlaars soos Charles Le Moyne en Jacques Le Ber, wat Franse pelshandelaars uitgestuur het om pelse van die Eerste Nasies in die Groot Mere-gebied aan te koop, het vinnig welvarend geword.

Een van die helde, wat Montreal se koloniale geskiedenis opgelewer het, was Adam Dollard des Ormeaux wat die kolonie met sy 16 metgeselle in 1660 heldhaftig teen die Irokese verdedig het. Die aantal koloniste het in dieselfde jaar gestyg tot 2 500.

Met die vestiging van sosiale strukture het die kolonie se ekonomie 'n opbloei beleef. Die habitants of inwoners het as boere, ambagsmanne, handelaars en soms ook adellikes die bolaag van die kolonie verteenwoordig, terwyl setlaars wat volgens 'n kontrak met die Société de Notre-Dame na Kanada gekom het, reisende ambagsmanne en dienaars die tweede klas gevorm het.

Vanaf 1663 is die kolonie van Nieu-Frankryk deur die Franse Koninklike Administrasie bestuur sodat Ville-Marie se outonomie beperk en die seigneurie van Montrealeiland aan die Séminaire de Saint-Sulpice in Parys oorgedra is. In 1665 het die nuwe Franse bewind troepe in Nieu-Frankryk ontplooi – die regiment van Carignan-Salières – wat met hulle teenanvalle op Irokese-gebied die vreedsame ontwikkeling van Ville-Marie verseker en tot 1667 in die kolonie gebly het. Sowat 440 van die oorspronklik 1 000 soldate het hulle egter in Ville-Marie gevestig en met sommige van die Filles du Roy getrou. Baie Québécois is nasate van hierdie soldate. In 1665 het die eerste groepe setlaars hulle in Pointe-aux-Trembles in die noordooste van Montrealeiland gevestig. Maisonneuve is nog in dieselfde jaar deur die Franse koning se verteenwoordiger skielik en sonder enige verklaring na Frankryk teruggeroep.

'n Kaart van Montreal (omstreeks 1730)

Maisonneuve se kolonie was nou in die hartland van Frankryk se uitgestrekte kolonies in Noord-Amerika geleë en het as die administratiewe en ekonomiese sentrum van die pelshandelnetwerk tot die strategiese hoofstad van Frans-Noord-Amerika ontwikkel. Ná die militêre intervensie het die pelshandel 'n grootskaalse opswaai beleef. Die plaaslike uitrusters en voyageurs het strategiese vennootskappe gebou waarby die uitrusters Franse goedere ingevoer en alle benodigdhede aan die voyageurs verskaf het wat op hulle beurt stroomop na die Pays d'en haut (letterlik "Boland") getrek het. Hulle is vergesel van kontraknemers wat die vervoer behartig het. Die voyageurs het vervolgens hul goedere vir bewerpelse verhandel wat hulle na Montreal gebring het. Vir hierdie soort ekspedisies is vanaf 1681 handelspermitte benodig wat deur die plaaslike owerhede uitgereik is.

Aangesien die natuurlike hulpbronne vinnig uitgeput was, was die voyageurs gedwing om steeds verder na die binneland te trek. Hulle het eers tot by die Groot Mere, daarna na die Mississippi-vallei en uiteindelik tot die hedendaagse Kanadese Prairiegebiede getrek. Die grootskaalse uitbreiding van die handelsgebied het die stigting van nuwe handelsposte en forte vereis om Frankryk se gesag te handhaaf. Daar was immers talle mededingers soos Engelse handelaars uit die kolonie New York in die suide en die Hudsonbaaikompanjie in die noorde.

Strawwe mededinging het egter ook in die kolonie self voorgekom. Naas die handelaars was ook koloniale amptenare in Quebecstad en die kommandeurs van die westelike garnisoene stilletjies by die pelshandel betrokke. Ville-Marie was die administratiewe sentrum wat die pelshandel georganiseer het. Alhoewel dit nie tot snelle groei bygedra het nie (in 1672 het 6 700 setlaars hulle in die kolonie gevestig), het die handel werksgeleenthede aan 'n derde van Ville-Marie se inwoners voorsien en 'n groot aantrekkingskrag op jongmense gehad wat dikwels enkele seisoene in die bedryf werksaam was voordat hulle getrou en hul eie boerderye begin het. Net soos later in die Verenigde State het die roepstem van die weste die avontuurlus aangewakker en groot invloed op die mentaliteit van die latere Montrealers uitgeoefen.

'n Kopie van die Groot Vredesverdrag wat in 1701 in Montreal gesluit is

Die nuwe tuisland het nog steeds talle gevare ingehou. In 1689 het Irokese-krygers in die Bloedbad van Lachine talle Franse setlaars vermoor. Eers met die Groot Vrede van Montreal (La Grande Paix), wat in 1701 tussen die Irokese en die Franse gesluit is, is die hoeksteen vir Frankryk se oorheersing van groot dele van Noord-Amerika gelê. Met die vredesooreenkoms, wat deur Frankryk, sowat dertig Eerste Nasies onder Franse invloed en die Irokese se Bond van Vyf Nasies onderteken is, het Frankryk oor belangrike Indiaanse geallieerdes beskik. Frankryk se besittings het in die vroeë 18de eeu van Akadië aan die huidige Kanadese ooskus tot by Louisiana aan die Golf van Meksiko gestrek. Ville-Marie se bevolking het in 1701 2 000 beloop. Vanaf die vroeë 18de eeu is die naam van die eiland, Montreal, geleidelik ook gebruik om na die stad te verwys. Die vroegste kaart, waarop die stad as "la ville de Montréal" verskyn, dateer uit die jaar 1726.

Nieu-Frankryk is nou veral deur die politieke gebeure in Europa bedreig. In die tydperk tussen 1689 en 1763 het vier oorloë tussen Frankryk en Engeland uitgebreek wat ook uitwerkings op die kolonie gehad het. Adellikes uit Ville-Marie het as offisiere in die Franse leër gedien, terwyl handelaars, ambagsmanne en boere by die Kanadese burgermagte aangesluit het.

Pierre Le Moyne d'Iberville was 'n uitstekende voorbeeld vir die groot bydraes wat Montreal in die oorloë gelewer het. Hy was die seun van 'n handelaar, Charles Le Moyne, en het tussen 1686 en 1697 aan talle veldtogte teen Engelse nedersettings aan die Hudsonbaai, in New York, Akadië en Newfoundland deelgeneem. Hy het in 1699 Louisiana gestig en die eerste Franse fort in die gebied opgerig.

Vanaf 1683 was offisiere en soldate van die Troupes de la Marine as voltydse troepe in die kolonie gebly. Hulle is aanvanklik deur Frankryk met alle benodigdhede uitgerus, maar Kanadese boere en handelaars het geleidelik begin om alle belangrike goedere aan die troepe te verskaf en het sodoende die ekonomiese ontwikkeling bevorder.

Die militêre en politieke magsbalans het nogtans geleidelik tot Frankryk se nadeel verander. In die Sewejarige Oorlog tussen 1756 en 1763 het Anglo-Amerikaanse troepe daarin geslaag om Frans-Noord-Amerika die finale nekslag toe te dien. Britse troepe het in 1759 Quebecstad ingeneem, en drie Britse leërs onder bevel van Jefferey Amherst het in die somer van 1760 na Montreal – destyds 'n stad met 4 000 inwoners – voortgemarsjeer. Generaal Vaudreuil het vinnig besef dat weerstand in elk geval vergeefs sou wees en op 8 September gekapituleer.

Montreal in 1784

Die kerk Chapelle Notre-Dame-de-Bon-Secours in die ou hawebuurt dateer van 1771

Die Britse verowering het vir die Franse bevolking van Montreal groot veranderings saamgebring, alhoewel sommige kenmerke en instellings uit die Franse periode soos byvoorbeeld die Rooms-Katolieke Kerk deur die Britte nie aangetas is nie. Terwyl baie Franse adellikes na hul tuisland teruggekeer het, was die bewind nou in Britse hande, en 'n nuwe periode van kolonisasie het van Franssprekende bewoners, wat as Canadiens bekend gestaan het, 'n minderheid in hul eie land gemaak.

Die Engelse, Skotse en Amerikaanse handelaars, wat die plaaslike ekonomie begin oorheers het, het met hul verwaande en arrogante optrede teenoor die plaaslike bevolking spannings veroorsaak. Die inheemse elites, waaronder veral die Rooms-Katolieke outoriteite, was egter lojaal teenoor die nuwe Britse bewind, en as 'n minderheid het die Britse setlaars aanvanklik ten opsigte van taal en boukuns by die Franse bewoners aangepas. Met die Québec-wet van 1774 het Groot-Brittanje die godsdiensvryheid en die toepassing van Franse reg in die provinsie gewaarborg.

Die stad het nog steeds as die sentrum van die pelshandel gefungeer, maar inheemse handelaars het ná 1760 geen vervoerpermitte vir die westelike gebiede of lenings vir groter ekspedisies meer ontvang nie en is geleidelik deur nuwe setlaars, veral Skotte, vervang.

Die North West Company, wat in 1776 deur Skotse pelshandelaars gestig is, het die pelshandel in Brits-Noord-Amerika oorheers. Sy digte netwerk van handelsposte, wat vanuit Montreal bestuur is, het dwarsoor die vasteland en tot by die kuslyn van die Stille Oseaan gestrek. Montreal het as stoorplek en uitvoerhawe vir pelse gedien wat hoofsaaklik vir Groot-Brittanje bestem was.

Die Hudson's Bay Company was 'n strawwe mededinger wat sy handelsposte naby dié van die North West Company geopen het, en omstreeks 1810 was die twee kompanjies in 'n verbete stryd om markaandele verwikkel. Uiteindelik het die twee maatskappye onderhandelinge gevoer en in 1821 saamgesmelt. Die nuwe kompanjie is deur die Hudson's Bay Company oorheers, en Montreal het sy ekonomiese rol as pelshandelsentrum kwytgeraak.

Met 9 000 inwoners in 1800 was Montreal nog steeds 'n klein stad. Daar was nogtans vooruitgang op talle gebiede. Molson's Accommodation, Kanada se eerste stoomboot, het Montreal in 1809 met Québec-Stad verbind, en in 1821 is die Engelstalige McGill-universiteit gestig.

Montreal-kloktoring in die ou hawe teen sonop

Rue Saint-Dominique in 1866

In die eerste helfte van die 19de eeu het Montreal ongekende groei ervaar, veral danksy die vinnige industrialisering vanaf die 1840's. Omstreeks 1815 was Montreal 'n stad van 12 000 inwoners wat in die uiterste noorde van 'n vrugbare en digbevolkte landbougebied langs die Sint Laurensrivier geleë was.[7] Met sy ambagsmanne en handelaars het Montreal as handelspilpunt in die hartland van 'n Franssprekende agrariese samelewing gedien en voordeel getrek uit die groei in die landbousektor asook die ekonomiese ontwikkeling van Ontario, die Engelssprekende provinsie in die weste waar Lojaliste uit die Verenigde State hulle as gevolg van die Amerikaanse Rewolusie gevestig het.

Die groot Britse immigrasiegolwe, wat ná die Napoleontiese oorloë in 1815 'n aanvang geneem het, was 'n verdere aandrywer vir ekonomiese groei en welvaart. Montreal het 'n uitvoerhawe vir Kanadese koring geword en Britse invoergoedere gehanteer. Plaaslik vervaardigde produkte is in die landelike gebiede van die omgewing versprei. Die nywerheidsektor is nog steeds deur ambagsmanne oorheers, maar met die nywerheidsomwenteling is die eerste fabrieke gestig.

Handelaars het in 1817 die Bank van Montreal gestig, en danksy hulle inisiatief het rederye ontstaan wat die vervoer tussen Montreal en Ontario en Quebecstad beheer het. Danksy hulle invloed het die owerhede ingestem om kanale te bou soos die Lachine-kanaal wat in 1825 geopen is. Die eerste spoorwegverbinding in die land tussen La Prairie en Saint-Jean is in 1836 ingewy. Montreal het nou 'n belangrike funksie in Groot-Brittanje se koloniale ekonomiese netwerk vervul. Die eerste burgemeester, Jacques Viger, is in 1833 verkies.

Toenemende immigrasie het die inwonertal van 23 000 in 1825 tot 58 000 in 1852 laat styg, maar ook die geleidelike verengelsing van die stedelike samelewing bevorder. Reeds vanaf 1831 was die meerderheid van Montreal se inwoners Engelssprekendes. Die verskillende etniese groepe het hul eie stadsbuurte bewoon; Engelse en Skotse immigrante het die weste van die stad oorheers, Iere was in die suidweste saamgetrek, terwyl die Franssprekende Canadiens die meerderheid in die oostelike dele van Montreal gevorm het.

Etniese spannings het hul hoogtepunt met die Rebellies van 1837 en 1838 bereik wat deur die sogenaamde Patriotes aangevoer is. Die Frans-Kanadese opstand het misluk, en 'n nuwe bourgeoisie van Britse, Skotse en plaaslike Franssprekende handelaars het die ekonomie begin oorheers. Die aantal ambagsmanne het vinnig gegroei, en talle Ierse immigrante, onder wie baie vroue en tienermeisies, het as werkers of dienaars in Montreal gewerk en later die basis van die plaaslike werkersklas gevorm. As gevolg van grootskaalse immigrasie het sosiale probleme steeds verskerp, en naas brand- en vloedrampe het veral epidemieë duisende slagoffers geëis.

In die tydperk tussen 1841 en 1849 het Montreal as administratiewe hoofstad van Kanada gefungeer. Sedert 1847 was die stad ook die grootste spoorweg- en ekonomiese sentrum van die land. Op 28 Junie 1886 het die eerste transkontinentale trein vanuit Montreal se Dalhousie-stasie na Vancouver in Brits-Kolombië vertrek.

'n Yskasteel wat gedurende die Winterkarnaval van 1887 ontstaan het

Die historiese graansilos in Montreal se ou hawe is tot nasionale monumente verklaar

Montreal in 1889

Gare Windsor, 'n vroeëre stasie, is in die laat 19de eeuse Neoromaanse styl ontwerp

Saam met sy nywerheidsektor het ook die bevolking van Montreal vinnig gegroei tot 107 000 in 1871 en meer as 'n kwart miljoen in 1901. Die bevolkingsaanwas was nou veral aan die ontvolking van die platteland te danke. Alhoewel honderdduisende Québécois na die Verenigde State geëmigreer het, was ook Montreal 'n gewilde bestemming, en nuwe voorstede het begin uitbrei.

Danksy die uitvinding van die hysbak en nuwe boumetodes en -materiale het steeds hoër sakegeboue ontstaan, en die Victoriaanse boustyl het 'n nuwe voorkoms aan Montreal gegee. Openbare dienste soos gesondheidssorg is voortdurend uitgebou en verbeter, en groot parke soos dié van Mont Royal, La Fontaine en Île Sainte-Hélène is geskep. Openbare vervoergeriewe is net soos gas, elektrisiteit en telefoondienste deur privaat maatskappye voorsien.

Met die stigting van die Kanadese Konfederasie in 1867 het die binnemark aansienlik vergroot. Danksy 'n kanaal wat in die Sint-Laurensrivier tussen Quebecstad en Montreal gegrawe is, kon oseaanskepe in Montreal-hawe aandoen. Orals in die land is nuwe spoorwegverbindings gebou. Die Canadian Pacific Railway, wat tussen 1874 en 1885 gebou is, het Montreal met Vancouver aan die weskus verbind en was met 4 575 kilometer die belangrikste transkontinentale lyn naas die Canadian National Railway. Die Université Laval is in 1876 gestig, en in 1887 het Montréal se eerste wolkekrabber, die New York Life-gebou, ontstaan.

Montreal se fabrieke het steeds meer goedere plaaslik vervaardig. Ligte nywerhede het talle ongeskoolde werkers, veral Franssprekendes, in diens geneem, terwyl die swaar nywerhede werkgeleenthede vir opgeleide werkers van hoofsaaklik Britse afkoms gebied het. Werksomstandighede in die ligte nywerhede was baie onaangenaam, die lone was laag. Die werkersklas het onder epidemieë gely, terwyl ook talle kindersterftes aangeteken is.

Omstreeks 1866 het Franssprekendes weer die meerderheid in die stad gevorm wat ondanks die deografiese veranderings sy oorwegend Britse karakter ten opsigte van ekonomie, boukuns en taal nog kon bewaar. Die welvarende Engels-Skotse bourgeoisie van Montreal het 'n sterk invloed op die Kanadese ekonomie uitgeoefen, die meeste groot ondernemings beheer en nou bande met Groot-Brittanje gehandhaaf. Hierdie invloedryke burgers is veral deur die Board of Trade verteenwoordig.

Die Franssprekende bevolking het sy eie nuwe middelklas ontwikkel wat geleidelik die plaaslike groothandel en vervaardigingsnywerhede begin beheer het. Sedert die 1880's het Franko-Kanadese ook die politieke lewe in Montreal oorheers en 'n era van populistiese benaderinge ingelui. Die Rooms-Katolieke Kerk het eweneens sy invloed in die maatskaplike lewe laat geld.

Montreal was sodoende verdeel in 'n Brits-Protestantse en 'n Frans-Katolieke wêreld wat naas mekaar bestaan het, met Ierse immigrante wat vanweë hul Engelse taal en Rooms-Katolieke gosdiens tussen die twee groepe beweeg het. Danksy groot aantalle immigrante het ook die Joodse bevolking vanaf die 1880 gegroei. Die betrekkinge tussen die etniese groepe was oor die algemeen deur solidariteit op etniese, godsdienstige en sosiale gebied gekenmerk.

Buitetrappe is 'n tipiese kenmerk van Montreal se argitektuur. Die beeld wys 'n straat in die stadsbuurt Hochelaga-Maisonneuve

Grand magasin Eaton (Eaton-afdelingswinkel), poskaart, omstreeks 1927

Foyer-ingang tot Eaton se nuwe restaurant. Poskaart van 1931

Die ekonomiese opswaai tussen die einde van die 19de eeu en die begin van die Eerste Wêreldoorlog was een van die grootstes in die geskiedenis van Montreal, en die bevolking van die metropolitaanse gebied het in 1911 528 000 beloop. Immigrasie het 'n nuwe hoogtepunt bereik met die aankoms van Oos-Europese Jode, Italianers, Pole, Russe en ander etniese groepe.

Die uitbou van hawe- en spoorweggeriewe het Montreal se rol as vervoerspilpunt vir die hele Kanada bevestig, terwyl die konsentrasie van groot maatskappye die belangrikheid van Montreal se effektebeurs onderstreep het. Plaaslike banke was weereens die dryfkrag agter hierdie ontwikkeling. Die sakebedryf het met die ontginning van natuurlike hulpbronne begin en tegelykertyd die vervaardigingsbedryf in sowel Quebec asook Ontario uitgebrei.

Terwyl die nywerheidsgebiede van Montreal uitgebrei is, het in sy sakekern nuwe kantoorgeboue ontstaan. Danksy die bou van tremlyne was Montrealers in staat om hulself in 'n groter afstand van hul werkplekke te vestig. Met sy uitbreidingsprogram het Montreal begin om sy oppervlakte in die tydperk tussen 1876 en 1918 te vervyfdubbel.

As gevolg van die Eerste Wêreldoorlog het Montreal se groei tydelik tot stilstand gekom, veral omdat Groot-Brittanje die finansiële steun vir sy oorsese gebiede moes staak, tog het die vinnige groei in die 1920's hervat, en Montreal het uiteindelik ondanks sy Europese karakter tot 'n moderne Noord-Amerikaanse metropool ontwikkel. Die Franstalige Université de Montréal is in 1920 gestig.

In die periode tussen 1921 en 1931 het die bevolking van 619 000 tot meer as 800 000 gegroei; die inwonertal van Montrealeiland het selfs 'n miljoen oorskry. Nuwe wolkekrabbers volgens die Amerikaanse boustyl het die stadshorison begin verander, waaronder die Aldred-gebou waarskynlik een van die eerstes was. Die nuwe hoofkwartier van die Banque Royale du Canada, wat in 1928 voltooi is, was vir enkele jare selfs die hoogste wolkekrabber van die Britse Ryk.

Die lewenskwaliteit van die plaaslike bevolking het aansienlik verbeter, en terwyl tuberkulose nog 'n ernstige probleem in benadeelde stadsbuurte was, het kindersterftes duidelik afgeneem. Die Verenigde State het hul invloed sowel in die vermaaklikheids- en rolprentbedryf asook die leefstyl laat geld, en Amerikaanse verbruikersware, wat dikwels deur Kanadese dogtermaatskappye vervaardig is, het simbole van die moderne lewe geword.

Die Franssprekende gemeenskap van Montreal het diepgaande veranderings beleef, en sy unieke kultuur en leefstyl het meer stedelike en Noord-Amerikaanse karaktertrekke vertoon as dié van ander Franssprekende Québécois – waaronder dié van Sin City: in die jare van die Prohibisie, die algemene verbod op alkoholiese dranke in die VSA, was Montreal 'n gunstelingbestemming vir Amerikaanse toeriste op soek na vermaak. Sy legendariese Rooiligdistrik het alle kenmerke van 'n klassieke Noord-Amerikaanse gangster city vertoon.

'n Sopkombuis vir behoeftiges (1931)

Vanaf 1930 het die Groot Depressie 'n periode van ekonomiese krisisse ingelui. Die ekonomie het in die volgende drie jare ineengestort, veral as gevolg van laer uitvoere van natuurlike hulpbronne. Die nywerhede, wat op Kanada se minerale en ander uitvoerprodukte gebaseer het, het feitlik tot stilstand gekom, en die krisis het ook alle ander sektore geraak.

Die werkloosheid en armoede gedurende die 1930's het veral Franssprekende Montrealers swaar getref. Sommige het troos gevind in hul geloof, maar die krisis het veral die Frans-Kanadese nasionalisme laat herleef en tot etniese spannings gelei. Die nasionaliste, waaronder die École sociale populaire, het onder meer vir die nasionalisering van die elektrisiteits- en ander bedrywe gepleit.

Die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog het die prentjie verander. Die nywerheidsektor het voordeel uit Kanada se militêre betrokkenheid getrek. Nuwe fabrieke het ammunisie en vliegtuie vervaardig, en ook skeepswerwe en vervaardigers van spoorwegtoerusting is deur die aanvraag na militêre uitrusting geraak. Franssprekende Kanadese was nogtans oorwegend teen diensplig gekant wat vanaf 1944 ingevoer is.

Expo '67: Die Franse pawiljoen is later omgeskep tot die Casino de Montréal

Die na-oorlogse tydperk was gekenmerk deur 'n ekonomiese opswaai en modernisering op baie terreine. Montreal se bevolking het in 1951 die een-miljoenkerf verbygesteek, en Groter Montreal het in 1961 twee miljoen inwoners gehad. Werkgeleenthede was volop, en die koopkrag het gegroei. Steeds meer Montrealers kon nou duursame verbruikersgoedere soos yskaste, motors en moderne huise bekostig. Die stadsgebied het verder uitgebrei en die suidelike oewer bereik.

Huisvesting in die groeiende voorstede en toenemende motorisering het die leefstyl van Montrealers ingrypend verander. Stadsbeplanning het op die bou van gesinshuise, winkelsentrums en veral nuwe snelpaaie gefokus. In Montreal se middestad is die Boulevard Dorchester (tans Boulevard René-Lévesque) gebou, en Place Ville-Marie was die eerste in 'n groter aantal nuwe wolkekrabberprojekte. Die historiese stadskern het sy rol as sakesentrum aan die kwartier langs Boulevard Dorchester afgestaan.

Ekonomiese welvaart en beter opvoeding, wat deur talle nuwe kolleges versinnebeeld is, het die sosiale mobiliteit van die Franssprekende middelklas verhoog. Mense het begin om oor die toekoms van Quebec as 'n Franssprekende gemeenskap in Kanada en sosiale en politieke hervormings te debatteer. Die Rooms-Katolieke Kerk was as gevolg van die groeiende vraag na sosiale en welsynsdienste gedwing om steeds meer leke in diens te neem wat nie bereid was om hulle aan die gesag van kerklike outoriteite te onderwerp.

Die Franssprekende elites het beswaar aangeteken teen die tweedeklasburger-status van Frans-Kanadese in hul eie stad. Die oorheersende rol wat Engels in die daaglikse en die beroepslewe gespeel het, het nog steeds tot diskriminasie teen Franssprekendes gelei.

'n Uitsig oor Montreal

Nagaansig van die Olimpiese Stadion
On remercie Alain Carpentier pour la photo

Die Olimpiese Stadion

Wikimania-afsluitingspartytjie in Gare Windsor in 2017

Ná 1960 moes Montreal sy rol as Kanada se metropool aan Toronto afstaan, maar het vinnig begin om homself as die metropool van die Franssprekende Quebec te herdefinieer. Die periode tussen 1960 en 1986 is oorheers deur die burgemeester Jean Drapeau.

Die ekonomiese ontwikkeling was gekenmerk deur staatsintervensies en herstrukturering. Die staat het veral sosiale, mediese en opvoedkundige dienste deur regstreekse intervensies verbeter. Die resesssies van 1981–82 en 1990–92 het Montreal se ekonomie 'n ernstige nekslag toegedien, en tradisionele nywerhede het agteruitgegaan. Die ekonomiese transformasie het tot 'n groei in die plaaslike dienstesektor gelei, terwyl die opening van die Sint-Laurenswaterweg, die agteruitgang van die spoorwegbedryf en die opkoms van Toronto as die ekonomiese sentrum van Kanada die belangrikheid van Montreal as 'n nasionale vervoersentrum verminder het. Terwyl Toronto voordeel uit grootskalse Amerikaanse beleggings getrek en steeds meer ondernemings gelok het, het Montreal sy nywerheidstrukture gemoderniseer. Steeds meer Franssprekende maatskappye het hul hoofkwartiere in Montreal gevestig en sodoende die verhuising van Anglofone ondernemings na Toronto gedeeltelik gekompenseer.

'n Aantal ambisieuse bouprojekte soos Place Ville-Marie en die bou van die Ondergrondse Montreal, die restourasie van die historiese stadskern en die Place des Arts het 'n internasionale karakter aan Montreal gegee. Terwyl die bevolking in die metropolitaanse gebied tot meer as drie miljoen gestyg het, het die bou van Montreal se moltreinstelsel openbare vervoer in die stad vanaf 1966 verbeter. In 1967 is die wêreldtentoonstelling Expo '67 in Montreal gehou wat met meer as vyftig miljoen besoekers 'n buitengewone sukses geword het.

In die 1970's het Frans-Kanadese nasionalisme toegeneem. Montreal het destyds nog 'n groot Engelssprekende minderheid gehuisves wat baie aspekte van die openbare lewe oorheers het. Die stad het gevolglik sentraal gestaan in die Oktoberkrisis van die jaar 1970 wat deur nasionalistiese en linksgesinde geweldpleging gekenmerk was. Die owerhede het 'n noodtoestand afgekondig en honderde aktiwiste in hegtenis geneem. Franssprekende Montrealers het grootliks bygedra tot die nasionalistiese Parti Québécois se oorwinning in die provinsiale verkiesing van 1976.

As die sentrum van die taalstryd in Québec het die gebeure in Montreal die afkondiging van 'n reeks taalwette bevorder wat geleidelik die status van Frans as eerste taal in Québec gevestig het. Vroue-emansipasie het gepaardgegaan met ingrypende maatskaplike en ekonomiese hervormings, wat deur die Liberale Party van Quebec aangebring is, terwyl die nuwe selfbewussyn van Franko-Kanadese ook die taalkwessie aangeblaas het. Saam met die skepping van 'n moderne welvaartstaat in Quebec het Engels sy bevoorregte posisie verloor. As gevolg van hierdie sogenaamde Stille Rewolusie in Montreal en Québec is ook die Rooms-Katolieke Kerk se oorheersende rol in die Franko-Kanadese samelewing, waaronder sy groot invloed op die onderwyssektor, bevraagteken. Saam met die sekularisering van die openbare lewe is 'n moderne onderwysstelsel ingevoer.

As gasheerstad van die Olimpiese Somerspele van 1976 en danksy die kulturele bande met ander Franssprekende gebiede het Montreal sy rol as 'n Franssprekende en multikulturele metropool gevestig. Die Olimpiese Spele was nogtans 'n finansiële fiasko, en die skuldlas van CDN$1 miljard, wat daaruit ontstaan het, is eers in 2006 volledig afbetaal.

'n Nagtelike uitsig oor Montreal-hawe (Port de Montréal)

Montreal het 'n lang tradisie as een van die belangrikste seehawens in die oostelike Noord-Amerika, onder meer danksy die grootskaalse uitvoer van graan. Die netwerk van waterweë rivieraf en rivierop van die stad is bestendig uitgebrei en verbeter, soos byvoorbeeld met die bou van die Lachine-kanaal in 1825 en die verdieping van die kanaal tussen Montreal en Quebecstad in 1851. Voor die opening van die Sint Laurens-waterweg in 1959 moes alle skeepsvragte, wat na of vanaf die Groot Mere vervoer is, in Montreal ontskeep en na ander skepe oorgelaai word.

Montreal se hawefasiliteite op Montreal-eiland strek tans oor 'n lengte van 26 kilometer. Jaarliks doen sowat 2 200 skepe by Montreal-hawe aan en word byna 30 miljoen ton se vrag gehanteer. In 2011 is reeds 28 persent van die totale Kanadese houervrag in Montreal gehanteer wat van sy hawe die tweede belangrikste houerterminaal in die land na dié van Vancouver maak.[8]

Net soos in ander groot hawestede is ook in Montreal-hawe verouderde fasiliteite buite bedryf gestel. Ou geriewe in die sentrale gedeelte van die hawe is in 1978 aan die Société du Vieux-Port de Montréal/Old Port of Montréal Corporation oorgedra, 'n organisasie wat gestig is om toerisme en ontspanningsgeriewe in die gebied te ontwikkel. Intussen is Le Vieux-Port, soos die ou hawegebied tans genoem word, 'n gewilde vermaakplek in die middestad van Montreal.

Gare Centrale, die hoofstasie van Montreal, hanteer jaarliks 18 miljoen passasiers

Histories was Montreal een van die vernaamste spilpunte van die transkontinentale spoorwegstelsel wat deur Kanada se twee groot spoorwegmaatskappye, Canadian National en Canadian Pacific, gebou is. Die geskiedenis van Kanadese spoorweë is onlosmaaklik verbonde aan Montreal. Met die agteruitgang van spoorvervoer in Oos-Kanada in die laat 20ste eeu het die stad sy rol as spoorwegsentrum ingeboet.

Nogtans het die nasionale spoorwegmaatskappy VIA Rail sy hoofkwartier in Montreal. VIA Rail bied treindienste op belangrike nasionale roetes aan en verbind Montreal onder meer met Quebecstad, Ottawa en Toronto. Die Quebecstad-Windsor-korridorroete word meermale per dag bedien. Daarnaas bied ook die nasionale Amerikaanse spoorwegonderneming Amtrak treindienste op roetes tussen Montreal en Amerikaanse metropole aan, waaronder die daaglikse Adirondack-treindiens tussen Montreal en New York.

Alle treindienste word vanaf Montreal se hoofstasie bedryf. VIA Rail- en Amtrak-treine doen daarnaas ook in enkele voorstadstasies aan waarvan die grootste in Dorval naby die lughawe geleë is.

Die terminaalgebou van Montreal-Trudeau-lughawe

'n Lugfoto van Montreal se Internasionale Trudeau-lughawe

Dieselfde lot was vir Montreal as lugvaartspilpunt beskore nadat naas Dorval 'n tweede internasionale lughawe, die Aéroport de Montréal-Mirabel, in 1970 57 kilometer noordwes van die stadsgebied geopen is. Eers in 1997 het Dorval-lughawe sy tradisionele rol herwin nadat geskeduleerde internasionale en nasionale vlugte weer na Dorval verskuif en Mirabel in 'n gespresialiseerde lughawe vir lugvrag, toets- en ander nie-geskeduleerde vlugte omgeskep is.

In 2004 is dié lughawe ter ere van Kanada se vroeëre eerste minister en boorling van Montreal, wyle Pierre Trudeau, hernoem na Montreal-Trudeau-lughawe (volledige amptelike naam in Frans: Aéroport International Pierre-Elliott-Trudeau de Montréal). Kanada se voorste lugredery, Air Canada, het sy hoofkwartier op Montreal-Trudeau-lughawe.

In 2012 het Kanadese en buitelandse lugrederye regstreekse vlugte na bestemmings in 130 lande aangebied en is veertien miljoen passasiers op die lughawe gehanteer. Montreal se Mirabel-lughawe het in dieselfde jaar 28,4 miljoen ton se lugvrag gehanteer.[9]

Net soos ander internasionale lughawens in Kanada word ook Mirabel en Trudeau volgens 'n unieke model bestuur. Alle lughawens is oorspronklik deur die federale regering gebou en bedryf en eers in die 1990's geprivatiseer. Alhoewel Transport Canada steeds die wetlike eienaar van alle grond is, word die lughawens deur plaaslike agentskappe bestuur, bedryf en verder uitgebou. Mirabel en Trudeau word sedert 1 Augustus 1992 deur Aéroports de Montréal, 'n privaat, nie-winsgewende en finansieel onafhanklike agentskap bestuur – onder 'n langtermyn-pagkontrak wat met Transport Canada aangegaan is en tot 2072 loop.

Place-Saint-Henri-stasie (Metro van Montreal)

Montreal se Métro

Montreal se openbare vervoerstelsel word deur die openbare onderneming Société de Transport de Montréal (kort STM, Engels: Montreal Transit Corporation) bedryf. Sedert sy stigting in 1861 as Montreal City Passenger Railway Company het dit tot die vierde grootste openbare vervoernetwerk in Noord-Amerika gegroei, na die New York City Transit Authority, Meksikostad se Metro en die Toronto Transit Commission.

STM bedryf tans vier moltreinlyne met altesaam 68 stasies, 186 busroetes en 23 nagbusroetes. In 2011 is 'n gemiddeld van 2,5 miljoen passasiers daagliks vervoer.

STM is in 2002 geskep om sy voorganger-onderneming STCUM te vervang. 'n Verskeidenheid openbare vervoermaatskappye het daarvoor bestaan. Die vroegste hiervan, die Montreal City Passenger Railway Company, het tussen 1861 en 1886 'n perdetrem-netwerk bedryf.

In 1886 het dié onderneming sy naam gewysig na Montreal Street Railway Company (MSTR), en ses jaar later is die eerste elektriese trem, wat as Rocket bekendgestaan het, in bedryf gestel. In 1893 het MSTR sy naam nog eens verander na Montreal Island Beltline Railway, kort MTR. Een jaar later is die elektrifisering van die hele tremnetwerk voltooi en die laaste perdetrem buite bedryf gestel. Verdere naamsveranderings het voor die Eerste Wêreldoorlog plaasgevind. Tussen 1910 en 1911 het die onderneming as Montreal Public Service Corporation bekendgestaan voordat dié naam opnuut gewysig is na Montreal Tramways Company.

Motorbusse as openbare vervoermiddel is na die oorlog vanaf 1919 ingevoer, maar eers in 1925 het 'n netwerk van gereelde busdienste tot stand gekom. Die busvloot is vanaf 1937 met trolliebusse aangevul. Kort voor die begin van die Tweede Wêreldoorlog het Montreal se openbare vervoerstelsel uit 929 trem-, sewe trolliebus- en 224 motorbuslyne bestaan en jaarliks sowat 200 miljoen passasiers vervoer.

In 1951 is die bestuur van Montreal se openbare vervoer volgens 'n wet van die provinsiale regering aan die nuwe Vervoerkommissie van Montreal (Commission de transport de Montréal, kort CTM) oorgedra. Een van CTM se eerste besluite was om bestaande tremdienste deur motorbusse te vervang. Agt jaar later is die laaste trem buite bedryf gestel.

Montreal se moderne moltreinnetwerk is in 1966 ingewy, en in dieselfde jaar is alle trolliebusdienste gestaak. CTM het sy naam in Januarie 1970 nog eens gewysig na Commission de transport de la communauté urbaine de Montréal (CTCUM). Nadat dit 34 jaar lank as 'n kommissie bedryf is, het Montreal se openbare vervoeronderneming in 1985 sy korporatiewe identiteit verander en die nuwe naam Société de transport de la communauté urbaine de Montréal (STCUM) gekies. Die bedryf van voorstadtreinlyne is in 1995 aan 'n nuutgestigte agentskap, die Agence métropolitaine de transport afgestaan.

In 2002 is die huidige openbare vervoeronderneming Société de transport de Montréal (STM) gestig. Vanaf 15 tot 17 Mei 2017 het Montreal as gasheerstad van die UITP se Global Public Transport Summit (Wêreldspitsberaad vir Openbare Vervoer) opgetree.[10]

Die gebou van die Banque de Montréal (BDM) op die plein Place d'Armes. Tot by die stigting van die Bank van Kanada in 1935 het die BDM as Kanada se sentrale bank (reserwebank) gefungeer

Montreal is die finansiële, handel- en nywerheidspilpunt van Quebec en ook op nasionale vlak die tweede belangrikste industriële sentrum naas Toronto. Van die voorste ondernemings in verskeie strategiese bedrywe van die wêreldekonomie is in die stad gesetel en maak van Montreal 'n wêreldleier op die gebied van lug- en ruimtevaarttegnologie, lewenswetenskappe, inligtings- en kommunikasietegnologie en ander sektore.[11]

Ander belangrike nywerheidsektore sluit elektroniese goedere, vervoertoerusting, farmaseutiese produkte, tekstiele, drukwerk en tabak in. Die stad het een van die besigste hawens in Noord-Amerika en is die oostelike eindpunt van die Canadian Pacific Railway. Montreal huisves ook die hoofkwartiere van die Canadian National Railway en die grootste Kanadese lugdiens, Air Canada.

Aan die oostelike rand van Vieux-Montréal, tussen die rue de la Commune en die rue King, het in die 1990's die nuwe nywerheidsbuurt Cité Multimédia ontstaan wat hom op moderne inligtingstegnologie toespits. Sodoende is nuwe lewe in 'n half-verlate geskiedkundige nywerheidsgebied uit die tydperk van die nywerheidsomwenteling ingeblaas.

Sowat veertig persent van die ondernemings in die Kanadese mediabedryf het hulle hoofkwartiere in Montreal en maak van die stad ook 'n eersterangse sentrum vir die nasionale nuus- en vermaaklikheidsbedrywe.

Classé Audio, Kanada se vernaamste vervaardiger van hoëtrou-toerusting, het sy hoofkwartier in die voorstad Lachine. Die stadswyk Dorval huisves Matrox, die bekende Kanadese vervaardiger van grafikakaarte.

Die hoofingenieursgebou en -aanlegte van Bombardier Aerospace, een van die voorste ondernemings in die lugvaartbedryf, vlakby die Internasionale Pierre Elliott Trudeau-lughawe

Montreal is een van min plekke op aarde waar vervaardigers van alle onderdele, wat vir die bou van 'n vliegtuig benodig word, binne 'n radius van dertig kilometer aangetref word. 'n Reeks hoogs gespesialiseerde ondernemings, wat in 2011 altesaam 42 000 werknemers in diens gehad het, maak van Montreal een van die wêreld se drie voorste spilpunte van die lugvaartbedryf, naas Seattle en Toulouse.

Montreal se lugvaartbedryf verteenwoordig 98 persent van Quebec en sestig persent van Kanada se totale produksie in dié sektor, asook sewentig persent van die totale bedrae wat in Kanada aan navorsing op die gebied van lugvaarttegnologie bestee word. Die bedryf se jaarlikse omset is CDN-$11,5 miljard.

Met Aéro Montréal het alle belangrike rolspelers en besluitnemers in die plaaslike lugvaartbedryf – ondernemings, opvoedkundige en navorsingsinstellings, verenigings en vakbonde – in 'n kluster saamgespan waar die bedryf se strategiese beleid gekoördineer word.

Danksy die beskikbaarheid van 'n hoogs geskoolde arbeidsmag, belastingvoordele vir ondernemings en die plaaslike kultuur van kreatiwiteit en innovering het baie internasionale ondernemings, wat farmaseutika en mediese tegnologie vervaardig of navorsing op dié gebiede doen, filiale in Montreal gevestig. Die stad is tans een van min plekke op aarde waar 'n farmaseutiese onderneming die hele proses van navorsing tot bemarking, wat met die ontwikkeling en invoering van 'n nuwe geneesmiddel verbonde is, kan voltooi.

Die meeste farmaseutiese ondernemings in Kanada het hulle hoofkwartiere in Montreal. Die farmaseutiese bedryf bied tans 31 500 werkgeleenthede, en sowat vyftien persent van plaaslike ondernemings in dié sektor is in buitelandse besit.[12]

Die kantoorgebou van Ubisoft Montreal, Boulevard Saint-Laurent

Ook die inligtings- en kommunikasietegnologiebedryf is een van die dryfkragte agter die ekonomiese ontwikkeling in die metropolitaanse gebied van Montreal. Plaaslike ondernemings is rolspelers op die wêreldmark as verskaffers van hoëgehalte-produkte en -dienste, waaronder digitale media, sagteware, telekommunikasiedienste, oudiovisuele produkte en digitale klanktegnologie asook digitale kuns. Altesaam 5 000 ondernemings in die bedryf bied 120 000 werkgeleenthede.

Jaarliks word produkte en dienste ter waarde van CDN-$5 miljard uitgevoer. Sommige plaaslike ondernemings is wêreldleiers op die gebied van sagteware vir spesiale effekte in die rolprentbedryf of as vervaardigers van rekenaarspelletjies. Bekende name sluit Ubisoft Montreal, Electronic Arts, Eidos, A2M, Cyanide en EA Mobile in.[13]

Die Franse sagtewarereus Ubisoft se besluit om sy Kanadese hoofkwartier in 'n leegstaande tekstielfabriek in Mile End te vestig, het van dié buurt, wat oorspronklik as 'n minder gewilde, suiwer residensiële kwartier met lae eiendomspryse en huurgeldvlakke beskou is, 'n kulturele en tegnologiese spilpunt en 'n gewilde woonplek vir jong professioneles gemaak.

Place Ville-Marie

Cours Mont-Royal-winkelsentrum

Terrashuise in Rue Sherbrooke

Die Ondergrondse Montreal (La Ville Souterraine, sedert 2004 amptelik RÉSO) verbind oor 'n afstand van 30 kilometer 1 700 winkels, 200 restourante, 37 rolprentteaters en kunsgalerye, 'n aantal hotelle en 60 kantoorgeboue. Die ondergrondse kompleks beskik oor lugversorging sodat 'n mens selfs in die koue van die winter maklik inkopies kan doen – en voetgangers en padverkeer is van mekaar geskei. 'n Moltreinnet (Frans: Métro) en wandellane vebind die ondergrondse sentra.

• Place Ville-Marie, wat in 1962 ontstaan het, is die oudste ondergrondse winkelsentrum in Montreal, met die bogrondse kruisvormige wolkekrabber as sy sigbare baken.
• Die Complexe Desjardins beskik oor 'n grote agora of sentraalplein (Place Desjardins) wat van daglig deurstroom word. Die Place des Arts met sy teaters, die winkelsentrum Complexe Guy Favreau en die Palais de Congrès is binne maklike loopafstand van die Complexe Desjardins. Die Palais is in 1983 geopen en kan tot 10 000 kongresgangers akkommodeer.
• Die winkelsentrums Galeries 2001, 2020 University en Les Terrasses (met 'n verbinding tot die Centre Eaton-winkelsentrum – die grootste in Montreal) is naby die McGill-stasie.

• Ogilvy is 'n afdelingswinkel wat sedert 1866 bestaan. Dit is trots op sy Skotse tradisie, en twalfuur word nog steeds deur 'n Skotse doedelsakspeler aangekondig (rue Sainte-Cathérine)
• Naas die Centre Eaton en Ogilvy is La Baie die derde groot afdelingswinkel langs die rue Sainte-Cathérine; dit het sy oorsprong in die historiese handelmaatskappy Hudson's Bay Company.
• Rue Crescent, Rue de la Montagne, Rue Bishop en Rue Mackay bied elegante winkels, restourante, nagklubs en diskoteke
• Rue Sherbrooke – vroeër die Golden Square Mile van Montreal waar omtrent 1900 die rykste inwoners van Kanada hul huise gebou het – is vandag nog 'n elegante straat met statige ou geboue en talle boetieke.
• Die Casino de Montréal lyk saans en snags soos 'n vonkelende diamant. Bedags herinner die argitektuur aan 'n plesierboot. (Île Notre-Dame).
• La Fête des Neiges (die Sneeufees) is een van die hoogtepunte tydens die winter. Van einde Januarie tot Februarie is daar allerlei "vreemde" en bekende sportsoorte waaraan besoekers kan deelneem. Vatspring of selfs 'n wedren met beddens is deel van die vermaak.
• Vanaf Mei open die La Ronde-vermaaklikheidspark op die Île Sainte-Hélène. Die park is in 1967 tydens die Expo 67 ingewy.
• Die Montréal Highland Games vind elke somer in die voorstad Verdun plaas.

• Parys, Frankryk, sedert 2006.[25]