Moesia Inferior

Die anneksasie van Thrakië in 45/46 nC beteken die verskyning van Moesia as 'n gevestigde bevel. Die vroeë grens van Moesia aan die oostekant was die rivier Utus (Vit) oos van die Novae (Mi.18), maar aan die westekant is dit nie seker nie. Aanduidings dat die Belgrado-gebied onder die Sava-samevloeiing, wat die latere limiet aangedui het, eers vanuit die rigting van Pannonia beset is, dui daarop dat die streek bokant die Donau-klowe aanvanklik beheer is vanaf die hoofsentra by Mursa en Sirmium. In die verdeling van Moesia in 85 of 86 n.C. is die grens tussen Superior in die weste en Inferior in die ooste vasgestel by die rivier Cebrus (Cibrica), maar teen ongeveer die middel van die tweede eeu nC is dit weswaarts verskuif na die Almus (Lom).[3]

Na sy oorwinning oor Decebalus het keiser Trajanus 'n herorganisasie van die provinsies aan die Benede-Donau onderneem. Afgesien van die skepping van die nuwe provinsie Dacia anderkant die rivier, het hy 'n groot gebied noord van die Donau - die Wallachiese vlakte en suidelike Moldawië - aan Moesia Inferior geheg en die verdedigingslinie langs die Donau herorganiseer.[4]

Montana (die huidige Mihailovgrad in Bulgarye) het sy naam aan die regio Montanensis gegee, die mees westelike deel van Moesia Inferior, tussen die Donau en die goudmyne in die Balkanberge. Die dorp was 'n praesidium met 'n fort en 'n garnisoen wat uit 'n hulpkohort bestaan het, die cohors I Claudia Sugambrorum. Dit was daar tot minstens 129 n.C. gestasioneer. Benewens die kohort, of miskien in die tyd daarna word daar ook 'n aantal regionarii gevind wat in die distrik polisietake vervul. Hulle is soldate uit verskeie eenhede van Moesia Inferior en staan onder bevel van 'n centurio regionarius.[5]

Die vloot wat langs die laer Donau aktief is die classis Flavia Moesiaca, is 'n sigbare teenwoordigheid regdeur die Romeinse tydperk, en sy rol tussen die eerste en sesde eeue A.D. is 'n onderwerp van navorsing, wat organisasie, hawens en die praktiese aspekte van riviervaart behels. In Moesia Inferior is die geografiese omstandighede, vleie langs die linkeroewer en golwende terrein langs die regterkant met 'n afwisseling van steil walle en breë riviermondings, maak die rivier die gerieflikste manier van deurgang vir 'n Romeinse oorlogskip. Die rivier en die seedeurgang was baie belangrik vir die ander legioene van Moesia Inferior in die handhawing van die Romeinse gesag langs die Swart Seekus en op die Krim gedurende die tweede en derde eeu nC. Op die Krim self was die see-vloot klaarblyklik 'n aparte formasie gebaseer op Chersonesus met hawens by Tyras en Charax.[3]

In die hervorming van burgerlike en militêre administrasie in die vroeë vierde eeu nC is al die Donau-provinsies opnuut verdeel. Moesia Superior is verdeel in Moesia Prima in die noorde en Dardania in die suide, maar die gebied oos van die riviere Margus (Morava) en Timacus (Timok) is afgestaan aan die nuwe provinsie Dacia Ripensis wat ook die westelike gebied van Moesia Inferior uitgemaak het tot by die Utus (Vit). Wat van Inferior oorgebly het, het Moesia Secunda geword, behalwe dat die Dobrudja-streek as Scythia 'n eie provinsie geword het.[3]

Tot die jare 1990 was argeologiese navorsing in die Bulgaarse deel van Moesia Inferior gesentreer op die Donau-terreine van Novae en Iatrus in langtermyn samewerking met Poolse en Oos-Duitse kollegas. Albei het baie publikasies gegenereer, terwyl die belangrikste vindplek van Oescus vir baie jare 'n sentrum van navorsing deur Bulgaarse argeoloë was onder leiding van Teofil Ivanov. Daarna is 'n groot Anglo-Bulgaarse projek op die stad Nicopolis ad Istrum gerig.[3]

In die Dobrudja-streek van Moesia Inferior wat nou in Roemenië tussen die laagste gedeelte van die Donau en die Swart See lê, was daar 'n bestendige stroom van navorsing, nie net op die bekende militêre terreine langs die rivier en die antieke Griekse nedersettings langs die Swartsee-kus, maar ook onder die vele nedersettings van die oënskynlik minder aantreklike binneland, waar lugfotografie meer geredelik beskikbaar geword het. 'n Studie van 1991 deur A. Suceveanu en A. Barnea word aangevul deur hoofstukke oor die streek in die Griekse en Romeinse eras en navorsing deur Pippidi en Berciu (1965) en Vulpe en Barnea ( 1968) vir die pre-Romeinse en Romeinse tydperke.[3]