Misdaadroman

Die tradisionele speurverhaal word deur 'n eenvoudige struktuur gekenmerk waarin die duidelike onderskeid tussen goed en kwaad sentraal staan. Die klemtoon van die verhaal lê steeds op die ontleding van die misdaad. Die verhaallyn begin met 'n versteuring van die openbare orde deur 'n moordsaak of enige ander ernstige oortreding.[5] Die skrywer konfronteer die leser met die kompleksiteit van die misdaad – enige inligting oor die agtergrond word van die leser weerhou.

Die speurpersoon begin om op 'n groep verdagtes te konsentreer en gaan alle spore en leidrade na wat die misdadiger gelaat het. Gewoonlik word daar veronderstel dat geen moord of misdaad "perfek" kan wees maar eerder met 'n legkaart vergelyk moet word – die misdaad is moontlik op die ingewing van die oomblik gepleeg, en dit kán verstaan en gepeil word deur alle spore te lees. Selfs al het die skuldige sy misdaad deeglik beplan en vooruit gedink, beredeneer die speurpersoon die dinge met verstand, hou kop en gebruik sy vaardighede en ervaring om die misdadiger uiteindelik vas te trek en die openbare orde te herstel.

Die ondersoek is roetinewerk vir die speurpersoon wat self geen of min karakterontwikkeling of -groei ondergaan nie. Die leser word veral op intellektuele vlak bevredig deurdat hy die magspel tussen speurpersoon en misdadiger mag volg – totdat hy vasgetrap word, bly die skelm 'n bedreiging.

In teenstelling met die speurpersoon in 'n tradisionele speurverhaal is die hoofkarakter in 'n spanningsverhaal of rillerroman geen professionele speurder nie, maar eerder 'n persoon wat 'n nagmerrie beleef nadat iemand wat na aan haar of hom gestaan het vermoor is. Hierdie subgenre konsentreer nie op intellektuele vaardighede nie, maar op die gevoelens en emosies van die hoofkarakter wat onverwags deur 'n misdaad geraak word. Anders as die professionele speurderspersoon kry sy of hy nie die geleentheid om die situasie van buite af en objektief te beredeneer nie en moet buite haar/sy vertroude verwysingsraamwerk beweeg en nuwe vaardighede aanleer om te kan oorleef en seëvier. Die klemtoon van verhaal val dus op die aksie.

Die skrywer gee aan die leser meer inligting as wat die hoofkarakter ter beskikking het, en bevredig haar/hom op emosionele vlak terwyl sy/hy die karaktergroei en -ontwikkeling van die literêre figuur mag dophou. Dit gaan nie soseer om die vraag wie die skuldige is, maar eerder om oorlewing. Die hoofkarakter moet sy eie tekortkomings oorwin en verraaiers identifiseer. Die spanningsverhaal bevat elemente van aksie- en gruwelrolprente en behels derhalwe nie noodsaaklik 'n oorwinning van goed oor kwaad nie.