Middelmisbruik

In openbare gesondheid is pogings om na middelgebruik te kyk uit ’n breër oogpunt as die individu. Die klem word gelê op die rol van die gemeenskap, kultuur en beskikbaarheid. Sommige beroepslui vermy die gebruik van die term "alkoholmisbruik" en "dwelmmisbruik" ten gunste van terme wat hulle as objektiewer beskou, soos "middel- en alkoholverwante probleme" of "skadelike gebruik" van dwelmmiddels.

’n Dwelmmisbruiker kry ’n inspuiting van heroïen.

"Dwelmmisbruik" is nie meer ’n mediese diagnose is enige van die twee mees gebruikte diagnostiese handleidings in die wêreld nie: die Amerikaanse Psigiatriese Vereniging se Diagnostiese en Statistiese Handleiding van Geestesteurings (DSM) en die Wêreldgesondheidsorganisasie se Internasionale Klassifikasie van Siektes (ICD).

Volgens Philip Jenkins, ’n professor in geskiedenis en verbonde aan die Amerikaanse Instituut vir Studies oor Godsdiens, is daar twee probleme met die term "dwelmmisbruik". Eerstens is die betekenis van die woord "dwelm" debatteerbaar. So word GHB, ’n middel wat natuurlik in die sentrale senuweestelsel voorkom, as ’n dwelm beskou en is dit in baie lande onwettig, terwyl nikotien in die meeste lande nie as ’n dwelm beskou word nie.

Tweedens impliseer die woord "misbruik" ’n erkende gebruikstandaard vir enige middel. Om nou en dan ’n glas wyn saam met ete te drink is in die meeste Westerse lande aanvaarbaar, terwyl die drink van ’n paar bottels as misbruik beskou word. Sterk voorstanders van geheelonthouding kan die drink van selfs net een glas as misbruik beskou. Sommige groepe veroordeel die gebruik van kafeïen in enige hoeveelheid. Soortgelyk is die siening dat die gebruik van dagga of ’n amfetamienplaasvervanger in enige hoeveelheid skadelik is.[9]

Die term middelmisbruik word algemeen gebruik vir die inneem van voorskrifmedisyne met ’n kalmerende, pynverdowende of stimulerende uitwerking bloot om ’n persoon te bedwelm of sy gemoedtoestand te verander, sonder om in ag te neem dat ’n oordosis van sulke medisyne ernstige newe-effekte kan hê. Dit word soms onwettig verkry van die persoon aan wie dit voorgeskryf is.

"Voorskrifmisbruik" het verskillende en dikwels inkonsekwente definisies na gelang van die status van die voorskrif, die gebruik sonder ’n voorskrif, die opsetlike gebruik van die middel vir die bedwelmende uitwerking daarvan, die gebruik daarvan saam met alkohol en die teenwoordigheid of afwesigheid van afhanklikheidsimptome.[10][11]

Die chroniese gebruik van sekere middels lei tot ’n verandering in die sentrale senuweestelsel bekend as toleransie, sodat al hoe meer van die middel nodig word om die gewenste uitwerking te kry. Die skielike afname of beëindiging van sekere middels kan weer tot kwaai onttrekkingsimptome lei,[12] maar dit hang in ’n groot mate af van die middel wat gebruik word.

Maniere om voorskrifmedisyne in die hande te kry om te misbruik, wissel: Dit kan onder vriende of familie gedeel of onwettig gekoop word, of verskeie dokters kan besoek word om meer as een voorskrif te kry sonder dat die dokters van mekaar weet. Soms word dokters gekritiseer omdat hulle medisyne voorskryf sonder dat hulle genoeg van die pasiënt weet. Baie dokters leer nou om die gedrag in pasiënte wat voorskrifte vra te identifiseer en raak meer bewus van "rooi ligte" wat hulle waarsku dat ’n persoon dalk ’n middel wil misbruik.[13]

Impulsiwiteit word gekenmerk deur optrede wat geskoei is op skielike begeertes of giere eerder as deurdagte idees. Individue met middelmisbruik het hoër vlakke van impulsiwiteit,[22] en persone wat meer as een middel gebruik, is geneig om impulsiewer te wees.[22] ’n Hipotese bestaan dat die verlies van impulsbeheer die gevolg kan wees van aangetaste inhibisiebeheer weens veranderings wat die middels in die frontale korteks veroorsaak.[23]

Dit is ook moontlik dat senu-ontwikkelings en hormoonveranderings wat tydens die tienerjare voorkom, impulsbeheer kan beïnvloed, wat weer kan lei tot proefnemings wat latere verslawing kan veroorsaak.[24]