Miafisitisme
Miafisitisme (van die Griekse mía, "een", en phýsis, "natuur"), soms ook henofisitisme genoem, is ’n Christologiese formule van die Oriëntaal-Ortodokse en verskeie ander kerke wat net die eerste drie ekumeniese konsilies aanvaar. Daarvolgens is die goddelikheid en menslikheid van Christus verenig in een natuur, sonder onderskeid of verwarring.[1] Sommige kerke beskou hierdie leerstelling as ’n vorm van monofisitisme – die leer dat Christus net een enkele, goddelike natuur het.
| Deel van ’n reeks oor |
| Oosterse Ortodoksie |
|---|
 |
| Geskiedenis |
|
Oosters-Ortodokse Kerk Nicea I • Konstantinopel I • Efese • Chalcedon • Konstantinopel II • Konstantinopel III • Nicea II |
| Oosters-Ortodokse kerke |
|
Ekumeniese Patriargaat van Konstantinopel Grieks-Ortodokse Kerk van Alexandrië Grieks-Ortodokse Kerk van Antiogië Grieks-Ortodokse Patriargaat van Jerusalem Russies-Ortodokse Kerk Georgies-Ortodokse en Apostoliese Kerk Serwies-Ortodokse Kerk Roemeens-Ortodokse Kerk Bulgaars-Ortodokse Kerk Kerk van Siprus Kerk van Griekeland Pools-Ortodokse Kerk Ortodokse Kerk van Albanië Ortodokse Kerk van Tsjeggië en Slowakye (Ortodokse Kerk in Amerika) |
| Geloof |
| Askese • Diofisitisme • Eerste onder gelykes • Heilige liturgie • Ikonografie • Jesusgebed • Kruisteken • Miafisitisme • Monofisitisme • Monoteletisme • Nestorianisme • Raskolniki • Teose • Teotokos |
Geskiedenis
Op die Konsilie van Efese van 449 is Nestorius, die patriarg van Konstantinopel, se leerstelling verwerp dat Jesus se goddelike en menslike natuur twee aparte entiteite is en dat Maria nie Gods Moeder genoem kan word nie omdat sy net die ma van Jesus die mens is. Op die Konsilie van Chalcedon in 451 is besluit dat God in twee nature erken moet word wat onskeidbaar is: menslik en goddelik.
Die Miafisiete het dit verwerp. Hulle het geglo Christus het net een natuur, wat sowel goddelik as menslik is. Hulle het geglo die besluite van Chalcedon grens aan Nestorius se dwaalleerstellings. ’n Groot chaos het in die Oos-Romeinse Ryk ontstaan. Die ryk was verdeeld tussen die Chalcedoniërs, wat die leerstellings van die Konsilie van Chalcedon aanvaar het, en die Miafisiete.
Daar was verskeie pogings om die twee partye te verenig (onder meer die Henoticon in 482) en die magsewewig het verskeie kere geskuif. Die besluit van Chalcedon het egter die amptelike standpunt van die Romeinse kerk gebly en is steeds die standpunt van die Oosters-Ortodokse, Rooms-Katolieke en tradisionele Protestantse kerke. Die nie-Chalcedoniese Ortodokse kerke word gewoonlik saam gegroepeer as Oriëntaal-Ortodoks.
Verwysings
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia