Massa-lig-verhouding

In astrofisika en fisiese kosmologie is die massa-lig-verhouding die kwosiënt van die totale massa van 'n volume (gewoonlik op die skaal van 'n sterrestelsel) en sy liggewendheid. Dit word aangedui met die simbool ${\displaystyle \Upsilon }$[1] of M/L. Dié verhoudings word gewoonlik gemeet aan die waarde van die Son as basis, wat ’n konstante ${\displaystyle \Upsilon _{\odot }}$ = 5 133 kg/W is; dit is gelyk aan ’n sonmassa (M_☉) gedeel deur ’n sonligsterkte (L_☉), dus M_☉/L_☉. Die massa-lig-verhoudings van sterrestelsels is almal baie groter as ${\displaystyle \Upsilon _{\odot }}$, gedeeltelik vanweë die feit dat die meeste materie in dié voorwerpe nie in die sterre geleë is nie, maar in die vorm van donker materie voorkom. Die tipiese massa-lig-verhouding vir sterrestelsels wissel van 2 tot 10 ${\displaystyle \Upsilon _{\odot }}$, terwyl die massa-lig-verhoudings op groter skaal, soos vir die waarneembare heelal, ongeveer 100 ${\displaystyle \Upsilon _{\odot }}$ is.

Tipiese M/L-verhoudings is:[2]

Dit dui daarop dat daar meer werklike massa is as wat bereken word uit die ligsterkte van hierdie hemelliggame. Die afwyking word tans verklaar aan die hand van donker materie. Vandag word donker materie deur die sterrekundiges gesoek.

Voorstanders van die skeppingsleer soos drr. Russell Humphreys en John Hartnett beweer egter dat hulle kosmologiese modelle (wat aanvaar dat die Melkweg naby aan die middel van die heelal is en dat die heelal begrens is) nie "knoeifaktore" in die vorm van donker materie en donker energie nodig het nie.[3]