Mariner 8

Mariner 8 is gelanseer op 8 Mei, 1971 in 'n Atlas-Centaur SLV-3C vuurpyl (AC-24). Die Centaur-enjin (tweede fase)[2] het ontbrand 265 sekondes na lansering maar die boonste gedeelte het begin om te ossilleer en buite beheer begin rond tuimel. Die Centaur fase het 365 sekondes na lansering afgesluit weens 'n brandstof voorsiening probleem as gevolg van die tuimeling. Die Centaur en vrag het ontkoppel en beide het teruggeval binne die aarde se atmosfeer, ongeveer 1500 km vanaf die lanseer kompleks en ongeveer 560 km noord van Porto Rico, waar dit in die see gestort het.

Daar was aanvanklik gedink dat die navigasiestelsel gefaal het, maar die Hoof van Navigasie in JPL, Bill O' Neil, het nie saamgestem nie en volgens hom het die navigasiestelsel nie gefaal nie. Sy argument is dat die stuuroutomaat gefaal het omrede die insident plaasgevind het die oomblik toe dit veronderstel was om aktief te word. 'n Ondersoek is dringend gedoen om die oorsaak van die probleem te vind en daar is vasgestel dat die probleem veroorsaak is deur 'n komponent faling in die stamp[nota 1] giroskoop versterker. 'n Diode in die stelsel, wat ten doel gehad om die stelsel teen oorgangs spanning te beskerm, was vroeër beskadig gedurende herstelwerk aan die stamp versterker se geïntegreerde stroombaan. Die fout kon nie bespeur word tydens normale toetse nie.

Tot en met 2020 is Mariner 8 nog steeds die laaste keer dat 'n VSA interplanetêre ruimtetuig verlore gegaan het tydens lansering.

Die Mariner Mars 71 projek het bestaan uit twee ruimtetuie (Mariner H en I) wat beide in 'n wentelbaan om Mars sou gaan en elkeen sou unieke take uitvoer wat aanvullend is. Elke ruimtetuig kon die ander take se take uitvoer as 'n voorsorgmaatreël. Die twee ruimtetuie sou om Mars gewentel het vir 'n minimum van 90 dae waartydens hulle data moes insamel oor die saamstelling, digtheid, druk en temperatuur van Mars se atmosfeer asook die samestelling, tempertuur en topografie van die oppervlakte van Mars. Daar was beplan dat ongeveer 70 persent van die planeet se oppervlakte gedek moes word en tydelike en ruimtelike variasies moes waargeneem word. Sommige van die doelwitte van die Mariner 8 sending was suksesvol by die sendings van Mariner 9 bygevoeg.[1]

Totale navorsing, ontwikkeling, lansering en ondersteuningkoste vir die Mariner-program is ongeveer VS $554 miljoen.[1]

Mariner 8 gedurende sonkragpaneel installasies

Die Mariner 8 ruimtetuig is gebou met 'n agtkantige magnesium raam wat 45.7 cm diep is en 'n diagonale deursnee van 138.4 cm het. Vier sonkragpanele, elk 215 x 90 cm, is aan die bokant aan die raam geheg. Elke stel van twee sonkragpanele is 6.89 meter van punt tot punt. Die twee tenks vir die aandrywingsmiddels en die maneuvreringsenjin is ook aan die bokant van die raam gemonteer tesame met die enjin vir die rond beweging van die ruimtetuig, asook 'n 1.44 m mas vir die laewins antenne en die hoëwins paraboolantenne. Aan die onderkant van die raam was 'n platform geheg waarop al die wetenskaplike instrumente gemonteer was, van waar hulle skandering kon doen. Die instrumente is die wye- en nouhoek televisie kameras, infrarooi radiometer, ultraviolet spektrometer en die infrarooi interferometer spektrometer. Die totale hoogte van die ruimtetuig is 2.2.8 m. Die massa tydens die lansering was 997.9 kg waarvan 439.1 kg weggeval het soos die vlug voortgaan. Die wetenskaplike instrumente het 'n massa van 63.1 kg gehad. Die elektroniese toerusting vir die kommunikasie, beheer en bevelstelsels was in die raam gemonteer.

Elektrisiteit vir die ruimtetuig is voorsien deur 14 742 sonselle wat in vier sonkragpanele is met 'n totale area van 7.7. m². Die sonkragpanele kon 800 W en 500 W by die Aarde en Mars respektiewelik produseer. Die elektrisiteit is in 'n 20 ampere-uur nikkel-kadmium battery gestoor. Aandrywing vir die ruimtetuig is verskaf deur 'n kardan gehegte enjin wat 1 340 N stukrag gelewer het. Dit was aangedryf deur die monodryfmiddel hidrasien en stikstoftetraoksied. Posisiebeheer van die ruimtetuig is gedoen deur twee stelle van ses beheer straal uitlate op die punte van die sonkragpanele. Posisiebeheer inligting was verskaf deur 'n sonsensor, 'n Canopus stervolger, giroskope, 'n traagheid verwysings eenheid en 'n versnellingmeter. Die temperatuur is beheer deur 'n passiewe stelsel met verstelbare, hortjies aan die agt sye van die raam en termiese komberse.

Die ruimtetuig is beheer deur 'n sentrale rekenaar en ordener[nota 2] wat oor 'n geheue van 512 woorde beskik het. Die beheerstelsel is geprogrammeer met 86 direkte bevele, 4 kwantitatiewe bevele en 5 beheer bevele. Data is gestoor op 'n digitale spoel-na-spoel bandopnemer. Die band was 168 meter lank en kon 180 miljoen bisse stoor teen 132 kbis/s. Die data kon teruggespeel word teen 16, 8, 4, 2 en 1 kbis/s deur twee spore op die band op 'n slag. Telekommunikasie was bewerkstellig via twee S-bande 10 W/20 W senders en 'n enkel ontvanger deur die hoëwins paraboliese antenne, die medium wins horingantenne of die laewins omnigerigte antenne.

1. Stamp is verandering oor die neus/stert-rigting, dus op of af in vliegtuigterme
2. Ordener=sequencer volgens Poskantoorwoordeboek 1990 ISBN 0-949935-21-2