Magsbalans

Die beginsel betrokke by die behoud van die magsbalans as 'n bewuste doelwit van buitelandse beleid, soos David Hume in sy Essay on the Balance of Power uitgewys het, is so oud soos die geskiedenis, en is deur Grieke soos Thukydides sowel as politieke teoretici en as praktiese staatsmanne.[6] 'n Studie van 2018 in International Studies Quarterly het bevestig dat "die toesprake van die Korintiërs van voor die Persiese Oorloë tot die nasleep van die Peloponnesiese oorlog 'n blywende tesis van hul buitelandse beleid openbaar: dat imperiale ambisies en gelykmakende neigings, soos dié van Athene, Sparta en Thebe moet teëgewerk word om te verhoed dat 'n tiranstad binne die samelewing van Griekse stadstate ontstaan."[7]

Dit het in die 15de eeu weer onder die Italiaanse stadstate van die Renaissance verskyn. Francesco Sforza, Hertog van Milaan, en Lorenzo de' Medici, heerser van Florence, was die eerste heersers wat aktief so 'n beleid gevoer het, met die Italiese Liga, hoewel historici die innovasie oor die algemeen aan die Medici-heersers van Florence toegeskryf het. [8] Bespreking van Florence se beleid kan gevind word in De Bello Italico, deur Bernardo Rucellai, 'n Medici-skoonseun.[8] Dit was 'n geskiedenis van die inval van Italië deur Karel VIII van Frankryk, en het die frase magsbalans aan historiese ontleding bekendgestel.[8]

Internasionalisme, wat die oorheersende rigting van Europese internasionale betrekkinge was voor die Vrede van Wesfale, het plek gemaak vir die leerstelling van die magsbalans. Terwyl die magsbalans nie uitdruklik in die Vrede van Wesfale genoem is nie, is dit tydens die onderhandelinge verwys.[9] Daaropvolgende gedrag deur state het die magsbalans weerspieël.[9] In die Verdrag van Utrecht in 1713 is daar verskeie kere na die leerstelling verwys.[10][9]

Eers aan die begin van die 17de eeu, toe Grotius en sy opvolgers die idee van die internasionale reg ontwikkel het, is die magsbalans as 'n fundamentele beginsel van diplomasie geformuleer, hoewel hierdie formulering bestaande praktyke moes weerspieël het. In ooreenstemming met hierdie nuwe dissipline het die Europese state 'n soort federale gemeenskap gevorm, waarvan die fundamentele voorwaarde die behoud van 'n magsbalans was, dit wil sê so 'n beskikking van dinge dat geen enkele staat, of potentaat, absoluut in staat behoort te wees nie. om te oorheers en wette aan die res voor te skryf. En aangesien almal ewe geïnteresseerd was in hierdie skikking, is dit beskou as die belang, die reg en die plig van elke moondheid om in te meng, selfs met wapengeweld, wanneer enige van die voorwaardes van hierdie skikking geskend is, of aangeval deur enige ander lid van die gemeenskap.[11]

Hierdie magsbalansbeginsel, sodra dit geformuleer is, het 'n aksioma van politieke wetenskap geword. Fénelon het in sy Instruksies die aksioma op die jong Franse Dauphin beïndruk. Frederik die Grote het in sy Anti-Machiavelli die beginsel aan die wêreld verkondig. In 1806 het Friedrich von Gentz dit met bewonderenswaardige duidelikheid weer gestel in Fragments on the Balance of Power. Die beginsel het die basis gevorm van die koalisies teen Lodewyk XIV van Frankryk en Napoleon, en die aanleiding (of verskoning) vir die meeste van die Europese oorloë tussen die Vrede van Wesfale (1648) en die Kongres van Wene (1814). Dit is veral deur Groot-Brittanje beywer, selfs tot en met die Eerste Wêreldoorlog, aangesien dit gepoog het om te verhoed dat 'n Europese landmoondheid sy vlootoorheersing meeding.[6]

Gedurende die grootste deel van die 19de eeu het die reeks nasionale omwentelinge wat die kaart van Europa herskep het, die magsbalans verbloem. Tog het dit al die pogings van diplomasie onderlê om die kragte van nasionalisme wat deur die Franse Rewolusie losgelaat is, te tem. In die nasleep van die rewolusie, met die herstel van vergelykende kalmte, het die beginsel weer na vore gekom as die werkende motief vir die verskillende politieke alliansies, waarvan die oënskynlike doel die behoud van vrede was.[6] Wat die era 1848–1914 betref, het die Engelse diplomatieke historikus A.J.P. Taylor het aangevoer:

"Europa het amper soveel vrede as oorlog geken; en dit het hierdie tydperke van vrede aan die Magsbalans verskuldig. Geen enkele staat was ooit sterk genoeg om al die res op te neem nie, en die wedersydse jaloesie van die Groot Magte het selfs die klein state beskerm, wat hulself nie kon beskerm het nie."[12]

Met betrekking tot die laaste kwarteeu van die tydperk wat deur Taylor uiteengesit is, het sy Amerikaanse kollega, diplomatieke historikus Edward Mead Earle, aangevoer: "Gedurende die kwarteeu begin omstreeks 1890, het Europa en die Verre Ooste onder 'n onsekere magsbalans geleef met die gevolg ... dat die wêreld van een krisis na 'n ander en uiteindelik na 'n katastrofe beweeg het." Earle kom tot die gevolgtrekking: "Die magsbalans kan ons almal in die krematorium laat beland".[13] Die magsbalansteorie het 'n ramp in 1939 voorberei soos in 1914, het Clarence Streit in sy beroemde Union Now geskryf. Daar is "nie meer steriele, illusie, fantastiese, ontplofde en plofbare vredesbeleid as die magsbalans nie."[14]

Sedert 1945 het die argumente van Streit en Earle die oorhand gekry bo dié van Taylor. Atoomwetenskaplikes het 'n algehele aanval op die magsbalanskonsep geloods:

“Die magsbalansstelsel word vandag gediskrediteer. Verwysings daarna, selfs deur professionele historici en internasionale regsgeleerdes, impliseer gewoonlik óf dat dit 'n stelsel vir oorlog was wat herhaaldelik misluk het óf dat dit 'n stelsel was om oorlog te maak wat dikwels in sy doel geslaag het ... Gedurende die tydperk van sy oorheersing as 'n Europeër stelsel, sê, 1648 tot 1918, sy rekord in die voorkoming van oorlog was beslis nie treffend nie. Inderdaad, dit was waarskynlik self verantwoordelik vir die begin van meer oorloë as wat dit verhoed het.[15]

Die voormalige Duitse minister van buitelandse sake, Joschka Fischer, het die kern van die konsep van Europa na 1945 geïnterpreteer as die verwerping van die Europese magsbalansbeginsel en die hegemoniese ambisies van individuele state wat na die Vrede van Wesfale in 1648 ontstaan het: "Europese integrasie was die reaksie op eeue van 'n onsekere balans van magte op hierdie kontinent wat keer op keer tot verskriklike hegemoniese oorloë gelei het en uitgeloop het op die twee Wêreldoorloë tussen 1914 en 1945."[16] Dick Cheney, voormalige Amerikaanse minister van verdediging, het dieselfde uitgespreek vir Europa en ander demokrasieë: "Dit is nie in ons belang of dié van die ander demokrasieë om terug te keer na vroeëre tydperke waarin veelvuldige militêre magte mekaar teen mekaar gebalanseer het in wat vir veiligheidstrukture geslaag het nie, terwyl streeks- of selfs globale vrede in die weegskaal gehang het."[17]

NAVO Sekretaris-generaal, Manfred Wörner, het die Europese alternatief aan die einde van die Koue Oorlog uiteengesit:

"Europa het 'n basiese keuse: óf dit verval terug in die ou magspolitiek en magsbalansdiplomasie van die afgelope eeue óf dit beweeg vorentoe langs die pad wat lei tot 'n nuwe orde van vrede en vryheid, hetsy dit gebaseer is op multinasionale of supranasionale samewerking. Ons keuse is duidelik: ons gaan vorentoe.[18]

Volgens historikus Sverre Bagge het 'n magsbalanslogika moontlik die vereniging van die drie Skandinawiese koninkryke (Noorweë, Swede en Denemarke) verhoed, aangesien balanserende koalisies gevorm is om te verhoed dat een koninkryk die ander koninkryke verower.[19]