Magnetisasie

Indien 'n eksterne veld met veldsterkte ${\displaystyle H}$ aan hierde stowwe opgelê word, sal daar 'n magnetiese induksie ${\displaystyle B}$ ontstaan wat gedeeltelik deur die geïnduseerde magnetisasie ${\displaystyle M}$ veroorsaak word:

${\displaystyle B=\mu _{o}(H+M)}$

Die konstante ${\displaystyle \mu _{o}}$ word die magnetiese veldkonstante genoem. Dit is in die S.I.-eenheidstelsel per definisie:[1]

${\displaystyle \mu _{o}=4\pi 10^{-7}{kg.m \over C}}$

In hierdie materiale is die magnetisasie gewoonlik eweredig met die veldsterkte. Die eweredigheidskonstante word die susseptibiliteit genoem:

${\displaystyle M=\chi H}$

${\displaystyle B=\mu _{o}(H+M)=\mu _{o}(1+\chi )H=\mu H}$

Die susseptibiliteit is positief vir paramagnete en negatief vir diamagnete. Dit kan by paramagnte goed aan die kompetisie toegeskryf word van:

1. die aangelegde veld H wat die teenwoordige spins in een rigting wil trek
2. die temperatuurbeweging wat die rigtings lukraak ewekansig wil hou.

Indien die veld uiters sterk is tree by paramagnetisme versadiging op en is die lineêre gedrag nie meer geldig nie. By diamagnete induseer 'n sterker veld ook sterker kringstroompies wat die veld teenstaan.