Maggie Smith

Smith is in Romford in Essex gebore, maar het saam met haar ouers na Oxford verhuis toe sy vier jaar oud was. Sy is die dogter van Nathaniel Smith, ’n patoloog aan die Oxford-universiteit, en Margaret Hutton, ’n sekretaresse.[5][6][7][8]

As kind het haar ouers vir haar die romantiese verhaal vertel van hoe hulle op ’n trein van Glasgow na London via Newcastle ontmoet het. Sy het ouer tweelingbroers, Alistair en Ian, wat argitektuur bestudeer het. Op 16 het sy toneel aan die Oxford Playhouse bestudeer.[9]

Smith het haar loopbaan in 1952 op die verhoog van die Oxford Playhouse begin in New Faces of '56. Sy het sedertdien talle pryse gewen vir haar werk op die Londense verhoë, onder meer ’n rekord van vyf Evening Standard-pryse. In New York-stad het sy Tony-benoemings gekry vir Private Lives (1975), Night and Day (1979) en Lettice and Lovage (1990). Vir laasgenoemde het sy die 1990-Tony vir beste aktrise in ’n toneelstuk gewen. Ander verhoogrolle was in onder meer Antony and Cleopatra (1976), Macbeth (1978), A Delicate Balance (1997) en The Breath of Life (2002).

Op die skerm het sy eerste lof gekry vir haar spel in die misdaadprent Nowhere to Go (1958), waarvoor sy haar eerste Bafta-benoeming gekry het.[10] Vir haar vertolking in 1965 van Desdemona in Shakespeare se Othello het sy haar eerste Oscar-[11] en ’n Golden Globe-benoeming gekry.

Smith het al twee Oscars gewen – vir beste aktrise in The Prime of Miss Jean Brodie (1969) en vir beste vroulike byspeler in California Suite (1978) saam met Michael Caine. Sy is een van net ses aktrise wat al die Oscar in albei dié kategorieë gewen het.[12] Sy is ook benoem vir Travels with My Aunt (1972), A Room with a View (1986) en Gosford Park (2001). Sy het ’n rekord van vier Baftas vir beste aktrise gewen: vir The Prime of Miss Jean Brodie, A Private Function (1984), A Room with a View en The Lonely Passion of Judith Hearne (1987). Haar vyfde Bafta vir ’n spesifieke rol was in 1999 vir beste vroulike byspeler in Tea with Mussolini.

Ander noemenswaardige rolprentrolle was in Love and Pain and the Whole Damn Thing (1973), Death on the Nile (1978), Clash of the Titans (1981), Evil Under the Sun (1982), Hook (1991), Sister Act (1992), The First Wives Club (1996), The Best Exotic Marigold Hotel (2012) en as professor Minerva McGonagall in die suksesvolle Harry Potter-reeks rolprente (2001–2011). Vir Downton Abbey het sy ’n Golden Globe, twee Screen Actors Guild-pryse en twee agtereenvolgende Emmys gewen. Voorheen het sy ’n Emmy gewen vir die 2003-televisieprent My House in Umbria. In 2015 het sy groot lof gekry vir haar vertolking van Mary Shepherd in The Lady in the Van.

Benwens al haar rolprentpryse het Smith ook al verskeie erepryse gekry, onder meer nog twee Baftas: die Spesiale Prys in 1993 en die Bafta Fellowship in 1996. Sy het ook die Society of London Theatre se spesiale prys in 2011 gekry. Sy is een van die min aktrise wat al drie van die volgende pryse gewen het: ’n Oscar, Emmy, Grammy en Tony.[13][14]

In September 2012 is die Stratford Shakespeare Festival se Legacy Award aan haar toegeken.[15]

• Maggie Smith in die Internet-rolprentdatabasis
• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Maggie Smith.
• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia