Maanlanding

Buzz Aldrin poseer op die maan; sy gesigskerm se weerkaatsing laat Neil Armstrong toe om hulle al twee af te neem.

Die VSA se maanverkenningsprogram is tydens die Eisenhower-administrasie van stapel gestuur. Wernher von Braun het in die middel van die vyftigerjare gewildheid verleen aan die idee van 'n bemande tog na die Maan, om 'n maanbasis te vestig, deur 'n reeks artikels in die tydskrif Collier's Weekly. Ná die lansering van Spoetnik deur die Sowjetunie het Von Braun 'n plan voorgestaan waarvolgens die VSA weermag teen 1965 'n militêre maanbasis sou vestig. Die het nie geslaag nie, aangesien die Amerikaanse regering gevoel het dit is nie die koste werd nie.

Ná die aanvanklike Sowjet-suksesse, veral Joeri Gagarin se vlug, wou President Kennedy met 'n Amerikaanse projek vorendag kom waarmee die Amerikaanse verbeelding aangegryp sou word. Hy het sy visepresident, Lyndon B. Johnson, gevra om aanbevelings te doen vir 'n wetenskaplike mylpaal wat Amerikaanse wêreldleierskap sou bewys. Die voorstelle het ingesluit nieruimteverwante opsies soos massiewe besproeiingsprojekte om hongersnood in die ontwikkelende wêreld te beëindig. Met inagneming daarvan dat die Apollo-program ekonomiese voordele vir die meeste sleutelstate in die volgende verkiesing sou inhou, veral in sy tuisstaat, Texas, as gevolg van die NASA-basis in Houston, het Johnson die ruimtegebaseerde opsie voorgestaan. Verder het Kennedy die 1960-verkiesing gewen terwyl hy beweer het dat die vorige administrasie toegelaat het dat 'n "missielgaping" ontstaan tussen die VSA en die USSR (al het intelligensieverslae op die teenoorgestelde gedui). Die Apollo-program het die volgehoue ontwikkeling van dubbelgebruiktegnologie moontlik gemaak. Johnson het ook aangevoer enigiets minder as 'n maanlanding sou die USSR 'n goeie kans gee om die oorhand oor die VSA te kry. Kennedy het Apollo aangegryp as die ideale fokus vir Amerikaanse ruimte-ambisies; hy het voortdurende befondsing belowe, ruimteverwante uitgawes kwytgeskeld van die belastingsbesnoeiings van 1963 en geld van ander NASA-projekte af gekanaliseer. Dit het die NASA-hoof, James E. Webb, ontstel en hy het gepleit dat ander wetenskapprojekte ook genoeg ondersteuning kry.

In 'n privaat gesprek met Webb, het Kennedy gesê:

Alles wat ons aanpak, behoort eintlik mee te werk om die Maan voor die Russe te bereik […] anders behoort ons nie daardie soort geld te spandeer nie, want ek is nie geïnteresseerd in die ruimte nie […] Die enigste regverdiging vir [die koste] is vanweë ons hoop om eerste [op die Maan] te wees, om aan te toon dat, instede van 'n agterstand van 'n paar jaar, ons hulle met God se hulp verbygesteek het.

Wat Kennedy ook al in privaatheid gesê het, hy het 'n ander boodskap nodig gehad om openbare steun te werf. Later in 1963 het hy visepresident Johnson gevra om die moontlike tegnologiese en wetenskaplike voordele van 'n maansending te ondersoek. Om die program te laat slaag moes kritiek van linksgesinde politici, wat meer besteding aan maatskaplike programme wou sien, en regsgesindes, wat voorkeur aan 'n militêre projek wou gee, reg benader word. Deur die wetenskaplike gewin van die projek te beklemtoon en vrese vir Sowjet-oorheersing in die ruimte te besweer het Kennedy en Johnson daarin geslaag om openbare mening om te swaai: Teen 1965 was 58 persent van Amerikaners ten gunste van Apollo, 33 persent meer as twee jaar tevore. Nadat Johnson in 1963 president geword het, het sy volgehoue ondersteuning van die program daartoe gelei dat dit in 1969 slaag, in ooreenstemming met Kennedy se oorspronklike wens.

Sowjetse Sojoes-vuurpyle soos dié was die eerste betroubare vervoermiddel om voorwerpe in 'n wentelbaan om die aarde te plaas.

Die Sowjetleier, Nikita Chroesjtsjof, wou nie 'n "nederlaag" deur enige ander mag ly nie, maar wou ook nie so min so 'n duur projek befonds nie. In Oktober 1963 het hy gesê die USSR beplan nie in daardie stadium om enige ruimtevaarders na die maan te stuur nie. Hy lê egter klem daarop dat hulle nie die handdoek in die ruimtestryd ingegooi het nie. Eers ná nóg 'n jaar het die USSR hom ten volle toegespits op 'n maanlandingspoging.

Terselfdetyd het Kennedy verskeie gesamentlik programme voorgestel wat 'n moontlike maanlanding deur Sowjetse en Amerikaanse ruimtevaarders en die ontwikkeling van beter weersatelliete insluit. Chroesjtsjof, wat Kennedy daarvan verdink het dat hy meerderwaardige Russiese ruimtetegnologie wou steel, verwerp die idee: As die USSR na die Maan sou gaan, sou hulle op hulle eie gaan. Korolef, die Russiese lugvaart- en ruimteagentskap se hoofontwerper, het reeds begin om sy Sojoestuig en die N-1-lanseervuurpyl – met die vermoë om 'n bemande maanlandings te onderneem – te promoveer. Chroesjtsjof het Korolef se ontwerpsburo opdrag gegee om verdere ruimtemylpale te behaal deur bestaande Wostok-tegnologie aan te pas, terwyl 'n tweede span begin werk het aan 'n heel nuwe lanseerder en tuig, die Proton-aanjaer en die Zond, vir 'n bemande vlug na die Aarde se kant van die Maan in 1966. In 1964 het die nuwe Sowjetleierskap Korolef se maanlandingspoging gesteun en alle bemande projekte onder sy leiding geplaas. Met Korolef se dood en die mislukking van die eerste Sojoesvlug in 1967, het koördinering van die Sowjetmaanlandingsprogram vinnig uitmekaargeval. Die Sowjetunie het 'n landingstuig gebou en ruimtevaarders vir die sending gekies wat Aleksei Leonof op die maan sou plaas, maar ná agtereenvolgende mislukkings van die N-1-lanseerder in 1969 is planne vir 'n bemande landing eers vertraag, en later totaal gekanselleer.

Aardopkoms, 22 Desember 1968

Hoewel onbemande Sowjetverkenningstuie die maan voor enige ruimtetuie van die VSA bereik het, het die Amerikaner Neil Armstrong die eerste persoon geword wat op die maan loop as deel van die maanlanding in Julie 1969. Armstrong, aanvoerder van die Apollo 11-sending, is gerugsteun deur beheermodulevlieënier Michael Collins en maanlandingstuigvlieënier Buzz Aldrin in 'n gebeurtenis wat deur meer as 500 miljoen mense oor die wêreld heen gesien is. Sosiale kommentators het wye erkenning aan die maanlanding gegee as een van die tekenende oomblikke van die 20ste eeu. Armstrong se woorde toe hy sy eerste tree op die maan se oppervlak gee, was net so gedenkwaardig:

Dis een klein tree vir 'n mens, [maar] 'n reuse sprong vir die mensdom.

Anders as ander internasionale stryde is die ruimtestryd nie direk beïnvloed deur die behoefte aan gebiedsuitbreiding nie. Ná die suksesvolle landings op die Maan het die VSA uitdruklik afstand gedoen van enige besitreg op enige deel van die Maan.

Sommige samesweringsteoretici hou steeds vol dat die maanlandings 'n bedrogspul was. Hierdie soort beskuldigings floreer deels omdat daar, buiten 'n paar opvolglandings in die Apolloprogram in die daarop volgende dekade, niks van entoesiaste se voorspellings gekom het dat maanlandings alledaags sou word nie.