Lien Botha

Lien Botha is in 1961 gebore as die dogter van die politikus Roelof Frederick (Pik) Botha en Helena Bosman. Aanvanklik studeer sy tale aan die Universiteit van Pretoria, waarna sy as persfotograaf by Beeld werk. In 1984 verhuis sy na Kaapstad, waar sy in 1988 ’n B.A.-graad in die Skone Kunste aan die Michaelis-kunsskool verwerf. Hierna maak sy naam as visuele kunstenaar en fotograaf, wat verskeie nasionale en internasionale tentoonstellings van haar werk hou. Sy behaal ’n M.A.-graad in Kreatiewe Skryfkuns onder leiding van Etienne van Heerden aan die Universiteit van Kaapstad. In 2015 word sy uitgenooi om deel te neem aan die Week van die Afrikaanse Roman in Nederland en Vlaandere. Sy is getroud met die argitek en erfenispraktisyn Raymond Smith. Hulle woon in Bettysbaai in die Wes-Kaap.

As kunstenaar is sy kurator van vyf tentoonstellings en dien op die kuratoriale komitee van die eerste “Cape Town Month of Photography”. In 2005 werk sy saam met die Franse teatergroep Compagnie des Limbes en hou uitstallings in Bordeaux in Frankryk. In Februarie 2006 woon sy die Ampersand Fellowship in New York Stad by. Haar fotografiese kommunikasie “Amendment” word in 2008 gekies vir die “Towards a balanced earth” uitstalling by die Museum van Nieu-Seeland in Te Papa Tongarewa, terwyl haar portefeulje, “White stick for the Arctic”, in 2009 by die Museum van Moderne Kuns in Algiers vertoon is.  In 2010 is sy gaskunstenaar by “kunst: raum sylt quelle” in die noorde van Duitsland, terwyl haar werk in 2011 ingesluit word by die Virginia Commonwealth University in Doha se uitstalling oor “Crossing Boundaries: Contemporary Art and artists from South Africa”. Vanaf Junie tot September 2011 word haar werk in Finland uitgestal as deel van “Ars 11”.

Haar debuutroman is “Wonderboom”,[2] wat afspeel in ’n post-apokaliptiese Suid-Afrika. Daar is geen sentrale regering nie en die land word deur vigilantes beheer. In die Wes-Kaap voer Albino X ’n diktatoriale skrikbewind op Vergelegen, eens die plaas van Simon van der Stel en titel van ’n drama van D.J. Opperman. Die land het in chaos verval en talle aktuele gebeure beeld die morele en politieke verval van die land uit.[3] Anargie heers in die land, met die mense se dun lagie beskaafde vernis wat afgewas het en van gemeenskappe monsters gemaak het. Daar is verwysings na die vigs-pandemie, onluste oor koloniale standbeelde en ’n elektrisiteitskrisis, waardeur die huidige agteruitgang direk met die toekomstige verval verbind word. Daar is ook besinning oor geskiedkundige gebeure, sodat die gebeure wat in die boek beskryf word gekoppel word aan die geskiedenis. Die violis Magriet Vos beplan ’n reis na die noorde om by haar familielede aan te sluit en sodoende van Albino X se tirannie te ontvlug. Haar reis is simbolies van Suid-Afrikaners se daaglikse vrese. As deel van haar ontsnappingsplan moet sy allerlei uitdagings oorkom wat met tye tragiese gevolge het. Sy reis onder andere met ’n musiekgroep wat musiek vir bome speel om hul groei sodoende te stimuleer en vermom haar as skaap om van die vigilantes wat hulle tydens die reis kan raakloop om die bos te lei. Magriet word ook deur ’n moordbende oorval en amper deur ’n weldoener verkrag. Die verhaal word vertel deur ’n derdepersoonsverteller, afgewissel met Magriet se eerstepersoon-inskrywings in haar dagboek. Dit word egter duidelik dat Magriet aan demensie ly, wat stadig besig is om haar geheue en herinneringe van die verlede te laat vervaag. Die boek word ’n besinning oor die land, sy verlede, hede en toekoms, met ’n poging om sin daarvan te maak. Eindelik is hierdie poging te kompleks en vergly dit in die niet, saam met die protagonis se geheue, simbolies van dit wat agtergelaat moet word en in die proses van die lewensreis verloor word.

Van haar kortverhale word in versamelbundels soos “Skrik op die lyf”, “The ghost-eater and other stories”, “Bloots” en “Blou Maandag” opgeneem.