Liberalisme

Politieke liberalisme beywer hom vir die vryheid van die indiwidu (byvoorbeeld deur geloofsvryheid, menings- en persvryheid, en ander burgerregte) en die beperking van politieke herrskappy. Hierby word die reikwydte van staatsgesag beperk deur die vryheid van die indiwidu, waarby daardie vryheid op sy beurt weer sy grense het waar dit dié van 'n ander indiwidu inperk. Volgens die 17de eeuse Engelse filosoof John Locke, wat as een van die grondleggers van liberalisme as filosofiese tradisie beskou word, word die noodsaaklikheid van 'n staat as oorkoepelende politieke struktuur nòg ontken nòg bevraagteken. Dit is juis die instellings van 'n regsstaat (soos basiese mense- en burgerregte wat deur 'n grondwet gewaarborg word) en 'n onafhanklike regstelsel, insluitende die geweldmonopolie van die staat, waardeur liberale doelwitte verwesenlik word.

Elke mens het volgens Locke 'n natuurlike reg op lewe, vryheid en eiendom wat volgens die teorie van die sosiale kontrak (waardeur indiwidue sommige van hul regte aan die staat afstaan) deur die staat beskerm en nie aangetas moet word nie. Belangrike politieke mylpale by die ontwikkeling van liberalisme was die afkondiging van die Bill of Rights in Engeland (1689) en die Bill of Rights van Virginië (1776), die afkondiging van die Amerikaanse grondwet (1787) en die Verklaring van Menseregte gedurende die Franse Rewolusie (1789),

In Europa is sedertdien individuele regte gaandeweg deur die staat gewaarborg en wette as basis vir die staat se politieke handelinge afgekondig. Die Republiek van Suid-Afrika het hierdie voorbeeld met die eerste demokratiese grondwet in 1994 gevolg. In die Verenigde State het die grondwet op 'n ander manier ontwikkel wat die vestiging van 'n staatsbestel volgens die Europese model tot vandag verhoed het. Die beginsel van magsdeling, soos geformuleer deur die Franse filosoof Charles Montesquieu, vorm die sentrale element van moderne grondwette en regeringstelsels.

Ekonomiese liberalisme baseer onder meer op die wegwysende werke van Adam Smith (1776) en beskou privaat eiendom (veral dié van produksiemiddels), vrye mededinging en vryehandel as die grondleggende voorvereistes vir die skepping van maatskaplike en ekonomiese welvaart. Ekonomiese liberalisering het weliswaar die dinamiese proses van nywerheidsomwenteling en die ontwikkeling van 'n privaat-kapitalistiese ekonomiese stelsel in Europa, veral die Verenigde Koninkryk, bevorder, maar tegelykertyd groot dele van die bevolking teen die middel en einde van die 19de eeu in groot ellende laat verkeer.

Terwyl ekonomiese liberalisme die oorkoming van politieke struikelblokke as voldoende beskou om gelyke geleenthede vir almal te skep, beywer sosiale liberalisme hom ook vir die regstelling van sosiale ongelykhede. Om nie die individuele outonomie in te perk nie, het sosiale liberale in die 19de eeu veral selfhulpprogramme soos die daarstelling van koöperasies voorgestel om sosiale kwessies aan te spreek. 'n Ander liberale oplossing is die daarstelling van 'n gebalanseerde onderwysstelsel deur middel van 'n doelgerigte regeringsbeleid. Binne die raamwerk van die sosiale markekonomie - 'n politieke en ekonomiese stelsel wat onder meer in Duitsland en Frankryk verwesenlik is - is ekonomies liberale houdings met die oplossing van sosiale vraagstukke verbind.

Teen die agtergrond van die Groot Depressie in die 1930's het die Britse ekonoom John Maynard Keynes - met 'n liberale politieke houding as uitgangspunt - verduidelik hoe die daarstelling en uitbou van 'n welvaartstaat die opkoms van anti-kapitalistiese ideologieë (soos kommunisme en fascisme) kan verhoed. Keynes het verteenwoordigende vakbonde, wat oor lone en diensvoorwaardes kan beding en sodoende invloed op die ekonomiese en politieke beleid kan uitoefen, as een voorvereiste vir voldoende werkgeleenthede vir almal beskou. Vir 'n markekonomie skep stygende vlakke van welvaart vir die armste deel van die bevolking die basis vir optimale ekonomiese groei en sodoende ook vir individuele onafhanklikheid.