Lans (wapen)

In die Middeleeue was die swaard en lans die belangrikste wapens vir die gewapende ridder. Indien dit nodig was kon hy ook 'n dolk gebruik. Om homself te beskerm het die ridder beskermde uitrusting gedra. Dit het egter nie volledige beskerming gebied nie, wat daartoe gelei het dat hy steeds meer liggaamsdele met ysterplate moes bedek. Uiteindelik is die harnas ontwikkel. Dit het daartoe gelei dat die gebruik van die lans na 1000 ook verander het. Die houtskag met die ysterpunt van ongeveer 15 cm het oorgebly, maar ridders het die lans op ander maniere begin hanteer. Tot op daardie stadium is die lans bohands opgehef vir steekdoeleindes of onder die regterarm gehou om dit te balanseer. Navorsing toon dat swaarder lanse vanaf die laaste kwart van die elfde eeu onder die oksel vasgeklem is en met die regterhand agter 'n steekring vasgehou is. Die ring is aangebring om tydens 'n konfrontasie weerstand te bied. Die lans is skuins oor die perd se nek na links gehou. Deur 'n hoë spoed met sy perd te bereik kon die ridder 'n dodelike steek lewer. Dit word die "couched lance"-tegniek genoem. Maurice Keen noem 'n ridder wat hierdie tegniek gebruik tereg 'n "menslike projektiel". Die ridder moes spesiaal opgelei word vir hierdie tegniek. Terselfdertyd moes hy sy skild met sy linkerhand vashou, die leisels beheer en in die saal bly. Die saal is spesiaal vir hierdie tegniek aangepas.[1]