Kuba

Diego Velázquez de Cuéllar het Kuba vir die Spaanse Ryk verower

Die Britse inval en besetting van Havana in 1762

Castillo de los Tres Reyes del Morro (Morro Kasteel (fort) wat in 1589 opgerig is om die oostelike ingang tot Havanabaai te beskerm)

Kuba was vir 388 jaar lank 'n Spaanse besitting wat deur 'n goewerneur in Havana regeer is. Die kolonie se ekonomie was gebaseer op bosbou en die uitvoer van suiker, koffie en tabak na Europa en later ook Noord-Amerika. Die eiland is in 1762 deur die Verenigde Koninkryk in besit geneem maar die jaar daarna weer aan Spanje teruggegee. Die Spaanse bevolking is aangevul deur setlaars uit Haïti toe die gebied deur Spanje aan Frankryk afgestaan is. Soos in ander dele van die Spaanse Ryk het 'n klein elite van grondbesitters uit Spaanse afkoms die maatskaplike en ekonomiese mag beheer met die res van die bevolking wat uit gemengde ras kleinboere en arbeiders, kreole, en slawe uit Afrika bestaan het.

Hoewel daar wel 'n mate van agitasie vir onafhanklikheid was, het Kuba in die 1820's lojaal gebly, toe ander dele van Spanje se ryk in Latyns Amerika gerebelleer het en onafhanklike state gevorm het. Dit is gedeeltelik te wyte dat die welstand van die Kubaanse setlaars afhanklik was van hulle uitvoerhandel met Europa, en gedeeltelik uit vrese vir 'n slawerebellie (soos wat in Haïti plaasgevind het), as die Spanjaarde sou onttrek. Verder het die Kubane die groeiende mag van die VSA meer gevrees as wat hulle ontevrede was met die Spaanse koloniale heerskappy.

Kuba se ligging digby die VSA het 'n groot invloed op die land se geskiedenis gehad. In die 19de eeu het politici uit die suide van Amerika planne vir Kuba se anneksasie beraam om die pro-slawernymag in die VSA te versterk. Meeste van die tyd was daar 'n party in Kuba wat so 'n beleid ondersteun het. In 1848 is 'n pro-anneksasierebellie verslaan. Daar was ook verskeie pogings deur anneksasiemagte om die eiland uit Florida in te val. Meer as een poging is aangewend om Kuba by Spanje te koop. In die somer van 1848 het President James K. Polk sy ambassadeur aan Spanje, Romulus Mitchell Saunders, toestemming gegee om die aankoop van Kuba te onderhandel en Spanje tot $100 miljoen aan te bied – op daardie tydstip 'n aansienlike bedrag vir 'n enkele gebied. Spanje het egter geweier om een van die land se laaste besittings in die Amerikas af te staan.

Die uitslag van die Amerikaanse Burgeroorlog het oënskynlik 'n einde gebring aan die pro-anneksasie bedreiging. Agitasie vir Kubaanse onafhanklikheid van Spanje het herleef wat in 1886 tot 'n rebellie gelei het. Dit het uitgeloop op 'n uitgerekte konflik, wat as die Tienjarige Oorlog bekend staan, tussen onafhanklikheidsgesinde magte en die Spanjaarde en hulle plaaslike bondgenote. Daar was heelwat simpatie vir die onafhanklikheidstrewe in die VSA en nie-amptelike hulpverlening is verskaf, maar die VSA het nie militêr ingegryp nie. In 1878 is die konflik met die Vrede van Zanjon beëindig met Spanje wat groter outonomie aan Kuba belowe het.

Die eiland was uitgeput na die lang konflik en pro-onafhanklikheidsagitasie het tydelik gekwyn. Daar is ook gevrees dat as die Spanjaarde sou onttrek, of as daar verdere burgerlike stryd was, die VSA sou ingryp en die eiland sou annekseer. Deels as gevolg van druk uit die VSA, is slawerny in 1886 afgeskaf. Die afstammelinge van die slawe uit Afrika is egter steeds maatskaplik en ekonomies benadeel, ondanks burgerlike gelykstelling wat in 1893 toegestaan is. In die tydperk het landelike armoede in Spanje tot heelwat immigrasie na Kuba gelei — onder die aankomelinge was die ouers van Fidel Castro.

Gedurende die 1890's het pro-onafhanklikheidsagitasie herleef, aangeblaas deur wrewel oor die beperkings wat Spanje op Kubaanse handel geplaas het en vyandigheid teenoor Spanje se al hoe meer onderdrukkende en onbekwame administrasie van Kuba. In April 1895 het 'n rebellie onder leiding van die digter José Martí en Tomás Estrada Palma, wat Kuba as 'n onafhanklike republiek uitgeroep het, uitgebreek — Martí is kort daarna dood en het Kuba se onbestrede nasionale held geword. Die Spanjaarde het weerwraak geneem met 'n veldtog van onderdrukking waarvolgens die landelike bevolking, in wat deur internasionale waarnemers as vestingstede beskryf is, gedryf is. Daar word geskat dat tussen 200 000 en 400 000 Kubane in die tydperk aan vermaering en siekte gesterf het. Dit het gelei tot protes uit die VSA en Europa teen die Spaanse optrede op die eiland.[19]

In 1897 het Spanje uit vrees vir ingryping deur die VSA 'n meer versoenende beleid in plek gestel waarvolgens selfregering met 'n verkose wetgewer belowe is. Die rebelle het die aanbod geweier en die onafhanklikheidsoorlog het voortgeduur. Kort daarna, op 15 Februarie 1898, is die Amerikaanse oorlogskip Maine op geheimsinnige wyse in die hawe van Havana opgeblaas met 266 sterftes tot gevolg. Magte in die VSA wat ten gunste van ingryping in Kuba was, het die geleentheid aangegryp om Spanje daarvan te beskuldig dat hulle verantwoordelik was vir die ontploffing. Meegesleep deur 'n golf van nasionalisme het die Kongres in die VSA 'n resolusie deurgevoer wat 'n beroep gedoen het vir ingryping. President William McKinley het spoedig hieraan voldoen.

Dit het gelei tot die Spaans-Amerikaanse Oorlog waarin VSA magte in Junie 1898 in Kuba geland het en die Spaanse weerstand vinnig oorkom het. In Augustus is 'n vredesverdrag onderteken waarvolgens Spanje ingestem het om uit Kuba te onttrek. In die VSA was daar stemme ten gunste van Kubaanse onafhanklikheid terwyl ander anneksasie voorgestaan het. Om 'n kompromie te bereik het die McKinley-administrasie Kuba onder 'n 20-jaar VSA verdrag geplaas. Die Kubaanse onafhanklikheidsbeweging was bitterlik gekant teen die reling, maar anders as in die Filippyne, waar soortgelyke gebeure afgespeel het, was daar nie 'n uitbraak van gewapende weerstand nie.

Groot Teater van Havana, Garcia Lorca

Calixto García, 'n generaal van Kubaanse separatiste-rebelle (regs) met die Amerikaanse Brigadier-generaal William Ludlow op Kuba, in 1898

Op 20 Mei 1902 word die Kubaanse vlag op die goewerneur-generaal se paleis gehys

Theodore Roosevelt, wat in die Spaans-Amerikaanse Oorlog geveg het en simpatie gehad het met die onafhanklikheidsbeweging, het McKinley as President van die VSA opgevolg in 1901 en het die 20-jaar verdrag voorstel laat vaar. In stede daarvan het die Republiek Kuba formeel onafhanklikheid ontvang op 20 Mei 1902, met die onafhanklikheidsleier Tomás Estrada Palma wat die land se eerste president geword het. Volgens die nuwe Kubaanse grondwet, het die VSA egter die reg behou om in Kubaanse aangeleenthede in te meng en om toesig te hou oor die land se finansies en buitelandse betrekkinge. Volgens die Platt-wysiging het Kuba ook ingestem om die vlootbasis by Guantánamo Baai aan die VSA te verhuur.

'n Onafhanklike Kuba het spoedig probleme ondervind as gevolg van faksieverskille en korrupsie onder die klein opgevoede elite en die regering se onvermoë om 'n oplossing te vind vir die maatskaplike probleme wat die Spanjaarde agtergelaat het. In 1906, na 'n omstrede verkiesing om Estrada Palma se opvolger te kies, het 'n gewapende rebellie uitgebreek en het die VSA sy reg op ingryping uitgeoefen. Die land is deur die VSA beset en 'n VSA goewerneur het vir drie jaar die beheer oorgeneem. In 1908 is selfregering herstel toe José Miguel Gómez as president verkies is. Die VSA het egter toesig van Kubaanse aangeleenthede volhou. Ten spyte van gereelde uitbrake van onrus, is grondwetlike regering tot 1925 gehandhaaf toe Gerardo Machado y Morales, nadat hy as President verkies is, die grondwet opgeskort het.

Machado was 'n Kubaanse nasionalis en sy regering het heelwat plaaslike ondersteuning gehad ten spyte van die geweldadige onderdrukking van critici van die regering. Tydens sy heerskappy het Kubane beheer verkry oor hulle ekonomie en is 'n paar belangrike ontwikkelingsprojekte onderneem. Sy magsgreep is deur die Groot Depressie, wat die pryse van Kuba se landbou-uitvoere afgedwing het en grootskaalse armoede veroorsaak het, verswak. In Augustus 1933 het elemente uit Kuba se leër 'n staatsgreep uitgevoer waarvolgens Machado afgeset is en Carlos Manuel de Céspedes, wie se vader 'n sleutelrol gespeel het in die uitroep van die Tienjarige Oorlog, as President aangestel. In September het 'n tweede staatsgreep, onder leiding van Sersant Fulgencio Batista, Céspedes afgeset wat gelei het tot die eerste Ramón Grau San Martín regering. Die regering het slegs 100 dae lank oorleef, maar dit het radikale liberale veranderings in die Kubaanse samelewing en die verwerping van die Platt-wysinging ingelui.

In 1934 het Batista en die leër, wat die werklike magspilpunt in Kuba was, Grau met Carlos Mendieta y Montefur vervang. In 1940 het Batista besluit om homself as President verkiesbaar te stel. Die leier van die grondwetlike liberale Ramón Grau San Martín het geweier om hom te ondersteun en Batsista het hom tot die Kommuniste Party van Kuba, wat sedert die 1930's in grootte en invloed gegeroei het, gewend.

Met die ondersteuning van Kommunisties-beheerde vakunies, is Batista tot President verkies. Sy administrasie het uitvoerige maatskaplike hervormings in plek gestel en 'n nuwe progressiewe grondwet ingevoer. Verskeie lede van die Kommuniste Party het posisies in sy administrasie beklee. Batista se administrasie het Kuba formeel by die Tweede Wêreldoorlog as 'n bondgenoot van die VSA betrek deur op 9 Desember 1941 oorlog teen Japan te verklaar en op 11 Desember 1941 teen Duitsland en Italië. Kuba het egter nie op betekenisvolle wyse militêr aan die Tweede Wêreldoorlog deelgeneem nie. Teen die einde van sy termyn in 1944 het Batista volgens die bepalings van die grondwet teruggestaan en is Ramón Grau verkies as sy opvolger. Grau het staatsbesteding op gesondheid, opvoeding en behuising verhoog, maar Grau se liberale was geswore vyande van die Kommuniste en Batista het meeste van Grau se program teëgestaan.

In 1948 is Grau opgevolg deur Carlos Prío Socarrás, wat Grau se minister van arbeid was en besonder ongewild was onder die Kommuniste. Prío was 'n minder beginselvaste liberaal as Grau en onder sy administrasie het korrupsievlakke gestyg. Dit was deels as gevolg van die naoorlogse herstel van Amerikaanse welvaart en die gevolglike instroming van dobbelgeld na Havana, wat die middelpunt van mafiabedrywighede geword het. Nietemin het Prío belangrike veranderinge deurgevoer soos die stigting van 'n Nasionale Bank en die stabilisering van die Kubaanse geldeenheid. Die invloei van Amerikaanse geld het 'n voorspoedgolf aangevuur wat gehelp het om lewenstandaarde op te hef. Die gaping tussen armes en rykes het egter groter en meer sigbaar geword.

Die koëlbestoke vragmotor wat gebruik is in die aanval op die Presidensiële Paleis in Havana deur die Directorio Revolucionario en die Organizacion Autentica in 1957

Die 1952 verkiesing was 'n drieledig stryd. Roberto Agramonte van die Ortodoxos party het in meningspeilings die voortou geneem, gevolg deur Dr. Aurelio Hevia van die Auténtico party met Batista wat heelwat agter hulle in derde plek gelê het in sy poging om tot die amp terug te keer. Toe dit duidelik word dat Batista weinig kans gestaan het om te wen het hy 'n staatsgreep onderneem op 10 Maart 1952 en vir die volgende twee jaar die mag as “provisionele president” behou met die hulp van 'n nasionalistiese deel van die leër. In 1954 het Batista onder druk van die VSA ingestem tot 'n verkiesing. Die Partido Auténtico het voormalige-President Grau as hulle kandidaat voorgestel. Hy het egter onttrek te midde van bewerings dat Batista verkiesingsbedrog in die mou gevoer het. Batista kon toe beweer dat hy 'n verkose President was. Sy regime is gekenmerk deur hoë vlakke van korrupsie asook armoede onder die Kubaanse bevolking. Batista se poliesiemag was bekend vir hulle wrede taktiek en geweld teen die bevolking. Fidel Castro het 'n mislukte weerstandspoging by die Moncada Barrakke, in Santiago de Cuba, en op die kleiner Carlos Manuel de Cespedes Barrakke en op die Fees van Sint Anna op 26 Julie 1953 gelei.[20]

Baie Florida-gebaseerde Amerikaanse mafiosi het hulleself tydens Batista se regering in Kuba gevestig, vernaamlik prominente mafiabaas Santo Trafficante, Jr. Hulle bedrywighede het wettige hotelle en casino's sowel as allerhande onwettige ondernemings ingesluit. Die Amerikaanse mafialede het invloedryke politieke ondersteuners van Batista, wat hulle aktiwiteite verdra het in ruil vir omkoopgeld en gunstegeword.

In 1956 het 'n rebellegeselskap, wat Fidel Castro ingesluit het, in 'n boot uit Meksiko aanwal gestap en probeer om 'n gewapende weerstandsbeweging in die Sierra Maestra aan die gang te sit. Castro het na Meksiko gegaan nadat hy uit die tronk vrygelaat is na sy vonnis vir sy aandeel in die 1953 rebelleaanval op die Moncada Barakke in Santiago de Cuba. Batista se magte het meeste van die rebelle uitgewis, maar genoeg het oorleef om 'n lae intensiteit insurgensie in die berge aan die gang te hou. In reaksie hierop het Batista die fout gemaak om 'n onderdrukkingsveldtog te loods teen die opposisie, wat slegs tot groter ondersteuning vir die rebelle gelei het.

Tussen 1957 en 1958 het weerstand teen Batista onder die middelklas, studente, die Katolieke Kerk en in die platteland gegroei. Die VSA het op 14 Maart 1958 'n algemene wapenverbod teen Kuba ingestel. Teen die einde van 1958 het die rebelle daarin geslaag om uit die Sierra Maestra te breek en 'n algemene insurreksie aan die gang te sit. Honderde studente en andere wat gevlug het van Batista se toeslag op teëstand in die stede het by die rebelle aangesluit. Toe die rebelle Santa Clara, oos van Havana, ingeneem het, het Batista besluit dat die stryd tevergeefs was en het hy na die buiteland gevlug en in Portugal en later in Spanje om asiel aansoek gedoen. Castro se rebellemagte het die hoofstad op 1 Januarie 1959 binnegeval.

Die Kubaanse politici Che Guevara en Fidel Castro in 1961

Fidel Castro het in Februarie 1959 eerste minister van Kuba geword en het die mag in die land behou totdat hy dit as gevolg van mediese redes in Julie 2006 aan sy broer, Raul Castro oorhandig het. In 1959 het Castro se regering maatstawwe soos grondhervorming, nasionalisering en die uitroei van wydverspreide korrupsie wat onder Batista ontwikkel het, geïmplementeer. Hy het ook die dobbelbedryf gesluit en die baie Florida-gebaseerde Amerikaanse bendeleiers van die eiland afgesit.

Die VSA het Castro se regering binne ses dae na sy aankoms in Havana erken. Verhoudinge sou egter gou versleg en toe Castro die VSA in April 1959 besoek het President Eisenhower verkies om hom nie te woord te staan nie.[21] Visepresident Richard Nixon het egter wel 'n vergadering met Castro gehou waarna Nixon die gevolgtrekking gemaak het dat Castro "of ongelooflik naïf oor kommunisme was of onder kommunistiese dissipline was – my raaiskoot is eersgenoemde."[22]

Sowat 500 vermeende Batista-samewerkers is deur die nuwe Kubaanse regering verhoor en tereggestel. Dit tesame met die beslaglegging van Kubaans-besitte ondernemings en die spoedige ondergang van die onafhanklike pers het die aard van die nuwe regering bevraagteken. Houdings oor die Kubaanse Rewolusie het vinnig verander in die VSA. Die nasionalisering van Amerikaanse maatskappye met 'n geraamde waarde van VSA $1 miljard het onmiddellik vyandigheid van die Eisenhower-administrasie ontlok. Kubaanse ballinge het 'n ontluikende uitgewekene gemeenskap in Miami begin vorm. Baie was woedend oor die revolusionêre regering se inbeslagneming van hulle eiendom in Kuba en die dood van hulle vriende en familie; hulle het spoedig 'n kragtig politieke drukgroep die VSA gevorm. Die Amerikaanse regering het in 1959 al hoe meer vyandig teenoor Kuba geword. Dit het weer moontlik bygedra daartoe dat Castro wegbeweeg het van die liberale elemente van sy revolusionêre beweging en die mag van onversetlike Marxistiese figure in die regering, vernaamlik Che Guevara, versterk het.

In Junie 1959 maak Che Guevara vir die eerste keer in Kaïro kontak met die Sowjetunie.[23] Op 1 Oktober 1959 kom die Sowjetintelligensieagent Aleksandr Alekseev in Havana aan om die eerste direkte politieke skakel tussen Moskou en die Kubaanse leierskap te vestig.[24] op 19 Oktober bedank Huber Matos, 'n leiersfiguur in die Rewolusie, sy pos as militêre aanvoerder van die Camagüey provinsie, en 14 offisiere as gevolg van die "stygende invloed van kommunisme" in die Rewolusie. Hy word deur Camilo Cienfuegos vir verraad in hegtenis geneem en op 15 Desember vir 20 jaar gevonnis vir sameswering en verraad.[23]

In Maart 1960 is die eerste hulpverleningsooreenkomste met die Sowjetunie onderteken. Teen die agtergrond van die Koue Oorlog het die VSA die vestiging van 'n Sowjetvastrapplek in die Amerika's as 'n bedreiging gesien en is planne beraam om Castro af te sit. In laat 1960 is 'n handelsboikot in plek gestel wat gelei het tot nog sterker bande met die Sowjetunie. Die administrasie het terselfdertyd planne goedgekeur vir 'n inval in Kuba deur Kubaanse uitgewekenes in Florida. Die planne sou anti-Castro opstande benut. Dit loop uit op die rampspoedige Inval van Varkebaai waarin Kubaanse teenstanders van Castro, met behulp van die CIA, die regering probeer omverwerp het. President John F. Kennedy het Amerikaanse lugsteun wat hy belowe het op die laaste oomblik onttrek en die populêre anti-Castro opstand het nie gerealiseer nie. Kennedy het geweier dat Amerika direk militêr betrokke raak en die invalsmag is oorweldigend verslaan. Vervolgens klop Kuba by die Sowjetunie aan vir hulp. Castro verklaar Kuba 'n sosialistiese republiek en homself 'n Marxistiese-Leninis in Mei 1961.