Kongres van Wene

Frankryk het baie van die veranderinge wat tydens die rewolusie plaasgevind het, behou, veral die stelsels van plaaslike regering en die konsep van die kodifikasie van die reg. Die grense van departemente, arrondissemente en communes (gemeenskappe) het voortgegaan met klein veranderinge tot die huidige tyd. Die metrieke stelsel wat die lukrake stelsel van meeteenhede wat voor die rewolusie in Frankryk gebruik is, is ook behou. Baie van hierdie konsepte, veral die kodifikasie van die reg en die metrieke stelsel, is ook behou in dié dele van Europa waar hulle deur Napoleon bekendgestel is.

Die herstel van die Huis van Bourbon op die Franse troon was nie geslaag nie. Omdat hulle teruggekeer het met die steun van Frankryk se vyande, is hul naam aan die skande van die nederlaag gekoppel. Die Franse sou ook geen terugkeer na die absolute orde duld nie. Lodewyk XVIII het hiermee rekening gehou, maar sy broer en opvolger, Karel X, het die volk se wense verontagsaam.

In 1830 het die Franse weer in opstand gekom, en Karel X moes vlug. Hy is vervang deur Lodewyk Philippus, wie se regering net so onbevredigend was. In 1848 het nog 'n revolusie uitgebreek wat gelei het tot die Tweede Franse Republiek met Napoleon se neef Loedewyk Napoleon as president. Hy het in 1852 die Tweede Keiserryk uitgeroep.

Metternich het ltalië 'n “geografiese uitdrukking" genoem - en die land was inderdaad nie veel meer nie.[4] Die Oostenrykers was in Lombardye en Venesië was 'n gedeelte van die Oosterykse Kaiserdom, Napels en Sicilië het teruggekeer na feodale state onder die Huis van Bourbon en die Pouslike state het teruggekeer na die beheer van die Pous. Afgesien van die koninkryk Savoye (wat die eiland Sardinië ingesluit het), het die res van Italië bestaan uit hertogdomme wat weinig meer was as Oostenrykse kliëntstate.

Victor Emmanuel I was 'n despotiese monarg, maar is tydens 'n rewolusie in 1821 is hy afgesit en vervang deur Charles Felix wat die grondslag gelê het vir 'n meer liberale staat. Dit het 'n politieke klimaat geskep wat Garibaldi, 'n Italiaanse nasionalis, in staat gestel het om 'n beweging te lei wat in 1870 gelei het tot die Unifikasie van Italië onder Victor Emmanuel II, koning van Savoye.

Die Heilige Romeinse Ryk, wat in 1806 deur Napoleon ontbind is, het 360 verskeie gebiede bevat maar die nuwe Duitse Bond het slegs 38 gebiede. Die grootse lande in die nuwe Duitse Bond is Pruise, Oostenryk, Beiere en Hannover. (Destyds was die koning van Hannover ook koning van die Verenigde Koninkryk).

Met Metternich aan die roer van sake, was in hierdie jare baie invloedryk. Dit was veral Metternich wat die Heilige Alliansie 'n instrument van onderdrukking gemaak het; Oostenryk met sy mengelmoes van volke binne een staat het die kragte van nasionalisme en liberalisme meer as enige ander staat gevrees.

In 1819 het Metternich die Karlsbad-Dekrete uitgevaardig, waardeur liberalisme in die hele Duitsland verdoem is; by die Kongres van Troppau (1820) is besluit om enige rebellie teen 'n wettige vors te onderdruk. Metternich het 'n netwerk van spioene opgebou en die hele Duitse Bond in 'n soort “polisiestaat" verander. Sy onderdrukkende maatreëls in Duitsland en Italië was veral verantwoordelik vir die opstande van 1848.

'n Tweede les is ook uit die verlede geleer: die Duitse vorste wou die versplintering van Duitsland in talle klein staatjies - iets wat dinge vir Napoleon baie vergemaklik het - beëindig. Hulle wou 'n Duitse Bond stig waarin al die kleiner Duitse state saamgesmelt sou word.

Pruise het na die kongres nog steeds in die skaduwee van Oostenryk gestaan. Eers na 1860 het Pruise die onbetwiste leier van Duitsland geword. Intussen is die Pruisiese leër egter uitgebou tot die deeglike oorlogsmasjien wat Bismarck later sou gebruik om Duitsland te verenig. Ook het die stigting van die Zollverein (Tolverbond) onder Pruisiese leiding die state van Noord-Duitsland aan Pruise verbind, en die unifikasie van Duitsland help voorberei.

Die sewe provinsies van Noord-Nederland is met die suidelike deel (België) verenig en die hele land het dir Franse siviele reg and plaaslelikke administratie behou.

Nieteenstaande 'n goeie koning in die persoon van Willem I, was die vereniging van die Katolieke Belge met die Protestantse Nederlanders 'n mislukking. In 1831 het België van Nederland afgeskei en onafhanklik geword.

Brittanje is deur die Kongres van Wene as die leidende seemag erken. Van sy veroweringe in die Napoleontiese tyd kon Brittanje Malta, Helgoland, Ceylon, en die Kaap die Goeie Hoop behou. Alhoewel hierdie kolonies 'n nuwe koloniale heer verkry het, is die nalatenskap van hul vorige koloniale here voortgesit - die Romeins-Hollandse Reg in die Kaapkolonie, Ceylon en Guyana en Franse-reg in Mautitius. Taalregte is ook in hierdie kolonies bewaar en in Mauritius is die metrieke stelsel behou.

Hiermee het die tyd van die groot Britse koloniale uitbreidings begin.

Spanje wat so heldhaftig teen Napoleon geveg het, het niks by die Weense Kongres gewen nie. Die Bourbon-koning Ferdinand VII het alle vryheidsidees in sy land bloedig onderdruk.

Die Switserse konfederasie, wat deur Napoleon omvergewerp is, is herstel. Sedertdien is Switserland se grense nie weer verander nie. Swede moes Finland en Sweeds-Pommere afstaan, maar het beheer oor Noorweë verkry. Noorweë en Swede het in 1905 geskei.

By die Kongres van Wene het tsaar Alexander hom baie liberaal voorgedoen. Met verloop van jare het hy sy onderdane egter al hoe meer onderdruk. Onder sy opvolger, Nicolaas I, was dit nog erger. Alexander het beloof om Pole sy onafhanklikheid te gee, maar in die praktyk was dit slegs 'n set om groot dele van die land onder Russiese beheer te kry.

Een van die groot probleme vir Rusland, en ook vir baie van die ander groot moondhede, was Turkye. Die verval van die Turkse Ryk was ooglopend. Griekeland was die eerste wat weggebreek het, en Brittanje het gevrees dat Rusland die verdere verval van die Turkse Ryk sou bevorder om sy invloed oor die nuwe onafhanklike state in die Balkan uit te brei.

Daarom het Rusland en Brittanje mekaar met die uiterste agterdog bejeën, en toe Rusland Moldawië en Walachye beset, was die vonk in die kruitvat. Die gevolg was die Krimoorlog van 1854-56.

Soos België en talle ander gebiede in Europa, het die Kongresgangers in Wene die Kaap aan vreemde oorheersers oorgedra - in die geval Brittanje. Na die ooreenkoms wat in 1806 aangegaan is, word die Romeins-Hollandse reg, die Nederlandse taal en die NG Kerk erken, en baie hooggeplaaste Nederlandse amptenare het hul poste behou. Die afskaffing van die slawehandel in 1807, die emansipasie van slawe in 1837 en die probleme aan die oostelike grense van die kolonie het egter probleme veroorsaak wat nie die nodige aandag in Londen gekry het nie, en wat bygedra het tot die vorming van die negentiende eeuse Suid-Afrikaanse geskiedenis.