Klaus Tennstedt

Tennstedt het viool en klavier by die Leipzig Konservatoria bestudeer. Hy het gedurende die Nazi-era diensplig vermy deur aan te sluit by 'n Barokmusiekorkes.[2] Hy het in 1948 konsertmeester van die Halle Munisipale Teaterorkes geword, maar 'n vingerbesering het sy loopbaan as violis beëindig, en hy het as stemafrigter by dieselfde teater voortgegaan. Tennstedt het toe sy talente toegespits op dirigeer. In 1958 het hy musikale direkteur van die Dresden Opera, en in 1962 musikale direkteur van die Schwerin Staatsopera en Teater geword.

In 1971 het hy uit Oos-Duitsland geëmigreer en in Swede asiel verkry. Hy het in Gotenburg by die Göteborg Teater gedirigeer, sowel as in Stockholm met die Sweedse Radio-simfonieorkes. In 1972 het hy Algemene Musikale Direkteur van die Kiel Opera in Noord-Duitsland geword. Hy was vanaf 1979 tot 1981 hoofdirigent van die Noord-Duitse Radio-simfonieorkes (NDR Simfonie) in Hamburg, en gedurende dieselfde tydperk (1979–82) was Tennstedt hoofgasdirigent van die Minnesota Simfonieorkes in Minneapolis.

In 1974 het Tennstedt sy Noord-Amerikaanse buiging met die Toronto Simfonieorkes gemaak. Sy eerste Amerikaanse verskyning het kort hierop gevolg by die Boston Simfonieorkes (BSO) op 13 Desember 1974, waartydens slegs Brahms se musiek gefigureer het. Die volgende week het sy BSO opvoering van Bruckner se Simfonie No. 8 lofwaardige resensies ontvang. In Norman Lebrecht se The Maestro Myth, is die verhaal vertel dat toe die bestuur van die Boston Orkes Tennstedt vra welke werk hy wou dirigeer, hy geantwoord het: "Jy bedoel ek kan kies?" Sy verskynings is so hoog aangeskryf dat Tennstedt as 'n resultaat daarvan uitgenooi is om as gasdirigent op te tree tydens die Tanglewood Musiekfees en Blossom Music Festival in 1975.

Sy enigste Amerikaanse operablootstelling was 'n reeks van sewe uitvoerings van Beethoven se Fidelio by die Metropolitan Opera, die laaste uitvoering van 7 Januarie 1984 wat uitgesend is.

Tennstedt het toe opgetree as gasdirigent van die Philadelphia Simfonieorkes, die Chicago Simfonieorkes, die Cincinnati Simfonieorkes, die Cleveland Simfonieorkes, die Detroit Simfonieorkes, die Los Angeles Filharmoniese Orkes en die New York Filharmoniese Orkes. In Europa het hy as gasdirigent opgetree van die Beierse Radio-simfonieorkes van München, die Berlynse Filharmoniese Orkes en die SDR Simfonieorkes (nou bekend as die Stuttgart Radio-simfonieorkes).

Hy het sy Londense buiging in 1976 saam met die Londen Simfonieorkes (LSO) gemaak. Hy het in 1977 sy eerste uitvoering saam met die Londen Filharmoniese Orkes (LPO) gelewer, wat in 1980 gelei het tot sy aanstelling as die simfonieorkes se hoofgasdirigent, en uiteindelik in 1983 as hoofdirigent. Tennstedt het in 1987 as gevolg van swak gesondheid sy pos bedank, maar is later as die simfonieorkes se dirigent-laureaat benoem.[1] Sy laaste gasverskyning in die VSA was in 1992 met die New York Filharmoniese Orkes, maar op advies van sy geneesheers het hy in Oktober 1994 geheel en al afgetree. Die laaste keer wat hy gedirigeer het was in Junie 1994, tydens 'n repetisie van 'n studente-orkes by Oxford Universiteit waartydens hy 'n paar dae later 'n eredoktoraat ontvang het.[2]

In 1978 het Tennstedt die eerste Duitse dirigent van sy generasie geword om die Israel Filharmoniese Orkes te dirigeer, welke tot op daardie stadium Duitse dirigente geboikot het as gevolg van hul bande met die regering van die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty.[2]

Sy opnames sluit 'n volledige siklus van die simfonieë van Gustav Mahler in, en verskeie van Tennstedt se konsertopvoerings is op CD heruitgereik.[3][4][5]

• Platelys
• Biografie