Kartografie

Die oudste bekende kaarte is deur die Babiloniërs op kleitabtette gegraveer. Daar is kaarte waarop die Babiloniese wêreldbeeld weergegee word asook kaarte met detailafbeeldings van persele en woongebiede. Ook by die minder ontwikkelde Europese volke moes daar in die Bronstyd reeds ʼn kartografiese begrip bestaan het, soos afgelei kan word uit 'n rotstekening uit ca. 500 v.C. in die Val Camonica (Italië), waarop 'n nedersetting voorgestel word.

Uit Egipte is kaarte op papirus uit die 13e eeu v.C. bekend. In geskrifte wat bewaar gebly het, word ook melding gemaak van landmeters wat elke jaar na die jaarlikse oorstromings in die NylvalIei opnuut die landboupersele moes opmeet. Griekse geskrifte uit die 6e en 5e eeu v.C. vermeld die bestaan van wêreldkaarte. Oor die bolvorm en die grootte van die aarde was die Grieke reeds goed ingelig as gevolg van die briljante opmeetwerk van Eratosthenes (ca. 276-194v.C.) in ongeveer 240 v.C.

Kaarte uit hierdie tyd het ongelukkig nie bewaar gebly nie, selfs nie uit die tyd van Claudius Ptolemaeus (2e eeu) nie. Hy het ongeveer 160 n.C. sy werk Geographia voltooi, waarin hy die vir hom bekende wêreld beskryf het. Van die kaarte wat hierby hoort, het slegs kopieë bewaar gebly. Van die Romeine het daar op klipfragmente afbeeldings behoue gebly van 'n plattegrond van Rome en Ostia, wat volgens die verbasend groot skaal van ongeveer 1:3000 daarop verskyn.

Van die talle oorsigkaarte het egter slegs een kaart in die vorm van 'n kopie bewaar gebly, naamlik die Tabula Peutingeriana. Handboeke van Romeinse landmeters het wel beter bewaar gebly en hieruit is hulle meetmetodes bekend. In die boeke is klein fragmente van hul kaarte afgebeeld. Vir die Romeine was die wêreld 'n plat, ronde skyf, omring deur 'n oneindige oseaan. Hierdie voorstelling het gedurende die Middeleeue in stand gebly, met aanpassings vir die opvattinge van die Kerk. 'n Kaart van die Heilige Land met 'n stadsplattegrond van Jerusalem in die vorm van 'n vloermosaïek is in die ruïnes van 'n 6e-eeuse Christelike kerk in Madaba (Israel) gevind.

Uit die jare 700- 1200 het ongeveer 280 kaarte bewaar gebly; meestal in die vorm van illustrasies in handskrifte. Uit die tydperk 1200-1500 is nagenoeg 800 grotere en kleinere kaarte bekend. Die meeste hiervan gee ʼn afbeelding van die wêreld in 'n sterk geskematiseerde vorm, waarby dit in 'n sirkel saamgebring word, met Asië, Afrika en Europa in posisies wat saam naastenby die letter T vorm. Daar word daarom dikwels na die kaarte as die T-in-O-kaarte verwys.

Wêreldkaarte van groot formaat het in hierdie tyd meestal as altaarversierings gedien, soos byvoorbeeld die Ebstorferkaart (ca. 1240, met 'n deursneë van 3,5 m) en die Herefordkaart (ca. 1290, deursnee 1,5 m). Hierdie kaarte is oorlaai met mitologiese en Bybelse voorstellings en bevat weinig geografiese detail. Meer eksakte kaarte, wat nie op godsdienstige of mitologiese beginsels berus nie, is byvoorbeeld die Kataloniese wereldkaart uit 1375 en die wêreldkaart van Fra Mauro uit 1459.

Voorbeelde van suiwer wetenskaplike kaarte wat gegrond is op meting en geografiese waarneming, is die Arabiese wêreldkaarte uit die 12e eeu, soos die uit die Kitab Roedzjar (1154) en die van Al ldrisi (1100- ca.1166). Streekkaarte, soos die van onder meer Engeland deur Matthew Paris (13e eeu) in ongeveer 1250, behoort tot hierdie kategorie. Naas die geografiese oorsigkaarte is in die 14e en 15e eeu reeds detail kaarte deur landmeters opgestel om eiendomme te karteer en die administrasie van grondbesit te vergemaklik.

Omstreeks 1300 het die eerste seekaarte ontstaan en die eerste bekende geskrewe see mansgidse dateer ook uit hierdie tydperk. Die oudste bekende teks van Ptolemaeus se Geographia is die kopieë wat aan die einde van die 13e eeu van die oorspronklike werk gemaak en van kaarte voorsien is. Die Latynse vertaling dateer uit die 15e eeu en vorm die begin van die Renaissance-tydperk in die kartografie.

Die oudste boek waarin gedrukte kaarte voorkom, dateer uit 1472 en is die Etymologiae van Isodorus. Belangriker is egter die eerste gedrukte uitgawe van Ptolemaeus se Geographia in 1477, waarin 27 kaarte opgeneem is. In die talle uitgawes wat tussen 1477 en 1550 verskyn het, is ook nuwe kaarte ingesluit, waarop onder meer die ontdekking van Amerika en Asië getoon is. Van 1506 af het afsonderlike wêreldkaarte waarop die Nuwe Wêreld afgebeeld is, in druk verskyn. Martin Waldseemuller (ca. 1470-1520) het in 1507 ʼn wêreldkaart van 2,5 m X 1,5 m gedruk en in 1513 ook 'n hersiene uitgawe van die Geographia uitgegee.

Die Portugese, die Spanjaarde en die Italianers het oorsigkaarte met die hand vervaardig en die nuutste ontdekkings is hierop aangebring. Hout- en kopergraveerders asook drukkers in Italië en Suid-Duitsland het gesorg dat die nuwe kaarte gereproduseer word. Die kaartdruk - en kaarthandelbedryf is omstreeks 1550 feitlik heeltemal na Antwerpense uitgewers oorgedra. 'n Besliste vernuwing in die klassieke kartografie is deur Gerard Mercator (1512- 1594) ingevoer met sy wêreldbeskrywing met 107 kaarte, wat vir die eerste keer die noem Atlas gekry het.

In 1570 is die eerste "moderne" wêreldatlas uitgegee, naamlik die Theatrum Orbis Terrarum van Abraham Ortelius (1527-1598), met 53 kaarte. Omstreeks 1590 is die sentrum van die Europese kartografie deur Vlaamse kaartmakers en uitgewers soos Jodocus Hondius (1563- 1611) en Pieter van der Keere (1571-1646) en Vlaamse geograwe soos Petrus Plancius (1552- 1622) na Amsterdam oorgeplaas, waar die kartografie 'n groot bloeityd sou beleef.

In 1548 het die eerste see-atlas verskyn, naamlik die Spieghel der Zeevaerdt van Lucas Janszoon Waghenaer (ca. 1533- 1598), waarmee die Nederlandse monopolie in die maritieme kartografie ingelui is. Hierdie werk is voortgesit en verbeter deur Willem Janszoon Blaeu (1571 - 1638), die vader van die grootste uitgewer en kartograaf van die 17e eeu, Joan Blaeu (1596-1673). Amsterdam het die wêreldsentrum geword vir die vervaardiging van land- en seeatlasse en aardbolle. Die Blaeu-atlas is uitgebrei tot die omvattende Atlas Major (1662) wat 600 kaarte in 10 tot 12 bande gehad het.

Dit is in Duits, Spaans en Frans vertaal en oral in Europa uitgereik. Na 1680 het die maritieme kartografie in groot mate in die hande van die drukkersonderneming Hulst van Keulen gekom, ʼn posisie wat die familieonderneming tot in 1885 behou het. Die landkaart en atlashandel het gaandeweg verskuif na uitgewers in Parys, Neurenberg en Londen. In die 18e eeu het die kartografie 'n stewiger wetenskaplike inslag gekry vanweë die ontwikkeling van die tegniese wetenskappe, die toegepaste wiskunde en die astronomie.

Die Franse se see- en landkaarte was noukeuriger as die van die Hollanders, en die Engelse kartering van die wêreldsee het die Hollandse seemansgidse oorbodig gemaak. Die uitstekende vakmanskap van die Nederlandse drukkers en graveerders het egter in die 17e en 18e eeu die mooiste kaarte opgelewer wat nog gemaak is.

Aan die einde van die 17e eeu het die ontwikkeling van die sterrekunde en die geodesie (aardmeetkunde) gelei tot beter geografiese plekbepaling. In die 18e eeu het die landmeetkunde ontwikkel, waardeur lande in die geheel in kaart gebring kon word. Met die koms van die litografiese drukproses aan die begin van die 19e eeu is die kaartdrukproses baie verbeter en dit kon vinniger gedoen word.

Omstreeks die middel van die 19e eeu het militêre bevelhebbers uit strategiese oorwegings die kartering van feitlik die ganse Europa georganiseer. Op hierdie militêre kaarte is allereers die gebergtes en hul juiste hoogtes weergegee omdat dit van groot belang was vir die artillerie.

Die fotografie en die fotochemie het die reproduksie van kaarte verbeter en die proses ook versnel. Die vliegtuig het omstreeks 1920 die vervaardiging van kaarte met behulp van lugfoto's moontlik gemaak, en die eerste fotogrammetriese kaarte dateer uit 1932.

Die geskiedenis van die kartografie van Suidelike Afrika begin by die kartering van die hele kus van Afrika. In hierdie stadium het die ou seevaarders meer belang gestel in die vorm van die kuslyn en nie in die landskap van Afrika self nie. Die eerste gedrukte kaart van Suider-Afrika is saamgestel deur Giovanni Contarini (in ca. 1506), en kartograwe moes aan die begin hoofsaaklik staatmaak op hoorsêgetuienis. Joao Barro se weergawe van die Ryk van Monomotapa het byvoorbeeld gedien as stof vir Bartolomeo Gastaldi se kaart van 1564, waarin daar onder meer die naam Zimbaos verskyn, wat waarskynlik 'n verwysing is na die Zimbabwe-ruïnes.

Die vroeë Nederlandse kaarte, gemaak tydens vaarte na die Oos-Indiese Eilande, het eintlik niks meer inligting bevat as wat deur kartograwe soos Ortelius en Mercator op hulle kaarte aangetoon is nie. Selfs na die stigting van die Nederlandse nedersetting aan die Kaap die Goeie Hoop in 1652 het die Suid-Afrikaanse kartografie maar stadig op dreef gekom. Hoewel daar later heelwat inligting oor die nedersetters se omgewing en dele van die binneland in kaart gebring is, is die kaarte eers in die 20e eeu vir die eerste keer vir publikasie uitgereik.

Bale onlangs nog is kaarte deur die knap Portugese kartograaf Joao Teixeira Albernas II in die Rhodesversameling in Groote Schuur, Kaapstad, ontdek. Op een van hierdie kaarte is 'n afbeelding van die kuslyn van die Kaap die Goeie Hoop tot by Penedo das Fontes, moontlik die huidige Kwaaihoek. Onder die vroeë kaarte is een waarop Simon van der Stel se reis na die Koperberge van Namakwaland (1685) voorgestel word. ʼn Roetekaart van Beutler se ekspedisie in 1752 na die teenswoordige Butterworth en Cradock is 'n redelik betroubare verslag van hoe die Oos-Kaaplandse binneland destyds gelyk het. Uit 1776 dateer die Caart van een gedeelte der zuidelijk oever van Africa.

Hierop is die bewoonde gebiede van die Nederlandse kolonie in hierdie tyd noukeurig afgebeeld. Kol. R.J. Gordon, bevelvoerder van die Nederlandse troepe aan die Kaap, het 'n baie belangrike bydrae tot die Suid-Afrikaanse kartografie gelewer. Uit sy versameling is daar die sogenaamde Kaart 3, wat 'n uitgestrekte gebied dek. Dit sluit naastenby 'n gebied in waarin die teenswoordige Keetmanshoop, Prieska, Bethulie, Tarkastad en Uitenhage sou val.

Kol. Gordon se werk lewer nie net kadastrale en topografiese detail nie, maar bevat ook tekeninge en kaartskrif waarin sommige plekke noukeuriger beskryf word. Hoe nougeset hierdie kartograaf te werk gegaan het, word bewys deur die feit dat hy (vir die eerste keer in die Suid-Afrikaanse kartografie) van 'n barometer gebruik gemaak het vir hoogtebepaling. Kaart 3 van R.J. Gordon word in die Rijksmuseum in Nederland bewaar. 'n Kaart wat dikwels gedurende die 19e eeu as verwysingskaart gebruik is, is die van John Barrow wat in 1801 in Travels into the interior of Southern Africa verskyn het. Na die behoorlike triangulasie van die Suid-Afrikaanse landskap het die plaaslike kartografie behoorlik op dreef gekom. Ingevolge die Landopmetingswet van 1929 kon ʼn amptelike karteringskantoor opgerig word en in die tydperk 1935 tot 1937 is 'n kontoer- en kleurlaagkaart van die hele Unie van Suid-Afrika opgestel.

Kaarte word meestal gemaak deur ander kaarte te kopieer, waarby dan bepaalde elemente uit die vorige kaart weggelaat of ander, nuwe elemente bygevoeg word. Ook die skaal van die ou kaart kan gewysig word. Daar moet aan die begin egter altyd 'n basiskaart beskikbaar wees, en dit word gemaak deur opmetings aan die aardoppervlak te doen en nie deur kopiëring van 'n bestaande kaart nie, Noukeurige oppervlakopmeting word meestal net in dig bevolkte gebiede soos in stede gedoen, maar ook by die see, omdat dit so belangrik is vir die skeepvaart. Die grootste gedeelte van die landoppervlak word in kaart gebring deur metings op lugfoto's uit te voer.

Die oseaanbodems kan egter nie op hierdie manier in kaart gebring word nie en daarom word daar gebruik gemaak van eggopeilings en plekbepaling deur middel van radio-navigasie en astronomiese waarnemings. Deur middel van 'n tekenmasjien, die koördinatograaf, word die meetgegewens, in getalle uitgedruk, op hul juiste plekke op die papier (teenswoordig dikwels plastiekvelle) geregistreer en dan op die nuwe kaart aangebring.

By die vervaardiging van 'n kaart moet daar rekening gehou word met die feit dat 'n deel van die bolvormige aardoppervlak op 'n plat kaartvlak afgebeeld moet word. Hierby ontstaan onvermydelike vervormings van afstande, rigtings en oppervlaktes. Afhangende van die doel van die kaart kan 'n mens ʼn bepaalde soort kaartprojeksie kies waardeur sekere elemente minder vervorm word as ander (kyk kaartprojeksie). Die grootte van die vervormings is meetbaar en dikwels sigbaar aan die lyne wat op die kaart aangebring is, soos byvoorbeeld die lengte- en breedtegrade op ʼn wêreldkaart.

Dikwels word naas die geografiese koördinatestelsel, wat meestal uit geboë lyne bestaan, ook 'n reghoekige koördinatestelsel op die basiskaart aangebring. Hierdie twee aspekte vorm saam die meetkundige grondslag van die basiskaart, wat dan deur die kartograaf verder verwerk en aangevul word met kaartsimbole en name. Die simbole word in die kaartlegende verklaar.

Omdat kaarte meestal deur middel van 'n drukpers gereproduseer word, moet die tekening spesiaal vir die drukproses voorberei word. Hiervoor word spesiale kaarttekentegnieke gebruik, wat kan bestaan uit die trek van lyntjies met 'n buispen (spesiale kaartpen) met Indiese ink, waardeur 'n konstante lyndikte gehandhaaf word, of die gebruik van 'n graveernaald van 'n bepaalde dikte op ʼn sagte graveerlaag op 'n deursigtige vel plastiek. By laasgenoemde tegniek word 'n negatiewe lynbeeld op die graveerlaag verkry wat ondeurlaatbaar is vir fotografiese lig.

Die lyntjies is uiters dun met ʼn dikte van 0,005 tot 0,2 mm. Van die gegraveerde negatief word 'n positiewe film gemaak waarop die kartograaf getalle, vorme en simbole aanbring. Kaartsimbole soos stippels of arseerlyne vul dikwels feitlik die hele kaartvlak en in so 'n geval word die simbole nie apart ingeteken nie, maar op die kaart aangebring deur dit uit vooraf bedrukte velle te sny en op die kaart te plak. Ook name word teenswoordig dikwels nie meer met die hand geskryf nie, maar vooraf gedruk en die film dan op die regte plekke geplak.

By kaartdrukwerk word 'n groot mate van noukeurigheid vereis, veral wanneer die kaart in verskillende kleure vervaardig word. Vir elke basiskleur word ʼn afsonderlike kleurplaat gemaak (swart, rooi, geel, blou), wat as kleurskeiding bekend staan. Die papier waarop gedruk word, word afsonderlik met elke kleur bedruk sodat die volledige kleursamestelling uiteindelik gelewer word. Tydens die drukproses moet die kleure presies op die regte plekke aangebring word, anders loop die registrasie skeef.

By 'n oplaag van sowat 10000 eksemplare moet elk van die velle minstens 4 keer bedruk word, elke keer met ʼn ander kleur. Dit is daarom noodsaaklik dat die kaartdrukmasjien presisiewerk moet kan lewer sodat daar geen afwykings in die kleurregistrasie voorkom nie.

Met 'n tekenoutomaat wat deur 'n rekenaar beheer word, kan 'n tekensnelheid van 10 tot 15 cm per sekonde gehandhaaf word. Die kaartinhoud word in die rekenaar se geheue geberg. Om die inhoud van 'n kaart in syfer- of digitale vorm (die wyse waarop 'n rekenaar gegewens vertolk) te reproduseer, moet alle elemente (hoogtelyne, paaie, huise, ensovoorts) se reghoekige x- en y- koördinate eers vooraf bepaal word. Behalwe topografiese kan ook tematiese kaarte met behulp van ʼn outomaat geproduseer word.

Soms word rekenaarbeheerde tikmasjiene gebruik om eenvoudige tematiese kaarte op te stel, en op hierdie soort kaart word die waarde van gegewens deur die gryswaarde (van al die simbole saam) aangegee.

Vir die kartografiese oordrag van inligting word daar gebruik gemaak van 'n aantal grafiese hulpmiddele, wat ingedeel kan word in punt-, lyn- en vlaksimbole en kaartskrif. Puntsimbole is die grafiese tekens wat by 'n bepaalde punt of plek hoort; hieronder val byvoorbeeld plekstippels en hoogtepunte. Onder lynsimbole word verstaan alle lynvormige tekens op 'n kaart, soos riviere, kontoerlyne, grense en pyle. Die vlaksimbool word gebruik om oppervlaktes op 'n kaart te bedek en gee inligting oor die gebied waaroor dit aangebring is; hoogte of grondsoorte kan byvoorbeeld met 'n spesiale kleurweergegee word.

Die punt-, lyn- of vlaksimbole kan met betrekking tot ʼn aantal eienskappe verander of aangepas word, soos byvoorbeeld in grootte, gryswaarde, kleur, vorm en posisie. Die baie verskillende kaarte wat ʼn mens deur 'n kombinasie van kaartelemente verkry, word dan ingedeel in kaarttipes. Dit verkry so 'n eie uitdrukkingsmetode. Die volgende tipes word onderskei:

Hierby word die verskillende elemente van die verskynsels op die kaart deur ʼn stippelpatroon weergegee. Hierdie kaarttipe word gebruik am die verspreiding van afsonderlike elemente waaruit die verskynsel opgebou is, oor 'n hele gebied uit te beeld.

Hierby word die relatiewe waardes van ʼn verskynsel binne begrensde gebiede aangegee deur tinte wat in gryswaarde varieer in verhouding tot die waarde van die verskynsel. Vir die tinte word dikwels lyn- of puntrasters gebruik wat in gryswaarde of in intensiteit toeneem.

Hier word die oppervlakte voorgestel wat deur ʼn bepaalde geografiese verskynsel ingeneem word. Dit word gedoen met vlaksimbole, wat in kleur en patroon kan verskil.

'n Isolyn is 'n lyn waarlangs gelyke waardes aangegee word vir 'n verskynsel wat in intensiteit varieer. Isolyne word verkry deur die waarde van ʼn verskynsel, soos byvoorbeeld die reënval of temperatuur, by 'n aantal punte te meet. Vervolgens word deur interpolasie tussen die punte nuwe waardes vasgestel totdat die waarde van die gewenste isolyn verkry is. Die verbindingslyn tussen hierdie punte is die isolyn, deur middel waarvan die kwantitatiewe verspreiding van 'n verskynsel oor ʼn gebied aangegee word. Die belangrikste isolyne is die volgende:

Isoterme word op die sogenaamde isotermkaart gebruik en is lyne wat punte wat dieselfde temperatuur op 'n bepaalde tydstip het, met mekaar verbind.

Isobare verbind plekke of punte met gelyke lugdruk.

Isohiete verbind punte of plekke met dieselfde gemiddelde reënval.

Isonewe verbind punte of gebiede waar dieselfde graad van bewolktheid aangetref word.

Isoplete word gewoonlik gebruik om plekke met gelyke bevolkingsdigtheid met mekaar te verbind.

Isohelle verbind plekke wat 'n gelyke hoeveelheid sonstraling ontvang.

Isohalines dui op plekke in die see waar dieselfde soutgehalte aangetref word.

Isogone verbind punte waar die magnetiese deklinasie op aarde (soos op die kaart getoon) dieselfde is.

Isobate verbind plekke waar gelyke seedieptes aangetref word. Dit word gebruik om die seereliëf uit te beeld, soos wat die kontoerlyne byvoorbeeld berg reliëf uitdruk.

By die bewegingskaart word beweging deur middel van lyne of pyle langs bepaalde roetes in 'n bepaalde rigting aangegee. Die volume of die intensiteit van die beweging kan voorgestel word deur die breedte van die lyne te varieer.

Op die figuratiewe kaart word puntsimbole wat in grootte, vorm en kleur kan varieer, gebruik om inligting oorverskynsels op bepaalde plekke of binne begrensde gebiede aan te gee. Deur die grootte van die simbool word dan byvoorbeeld 'n spesifieke waarde vir die verskynsel voorgestel.

Die kartogram is 'n kaart waarop statistiese inligting gegee word. Daar kan van arsering, stippeling, diagramme en kleurskakerings gebruik gemaak word om die waardes van die verskynsels op die kaart uit te druk. As verdere hulpmiddel word daar by spesifieke kaarte allerlei grafiese voorstellings gebruik om inligting weer te gee.

So kan krommes of lyngrafieke gebruik word om temperatuur en lugdruk visueel voor te stel. Kolomme of balkdiagramme kan van verskillende kleure voorsien word om byvoorbeeld produksiesyfers (per kleur) uit te beeld, of om die reliëf in ooreenstemming met die kleure op die kaart van 'n syferwaarde te voorsien.

Nog 'n metode is die gebruik van 'n sirkelsektor waarin die verhouding van groothede deur middel van sirkelsnitte aangegee word. Ook die gewone reghoekgrafiek word dikwels gebruik en daarop kan 'n mens maklik die verhoudings van die groothede op die lengte-eenhede van die grafiek aanbring. Soms word ook beelddiagramme gebruik, waarby landbouproduksie van byvoorbeeld koring of mielies in die vorm van sakke voorgestel word. Elke sak het dan 'n spesifieke syferwaarde, byvoorbeeld in tonnemaat.

In die tematiese kartografie gaan dit om die weergawe van inligting oor ʼn bepaalde tema of onderwerp en daar word dan van een van die bogenoemde kaarttipes gebruik gemaak. Die keuse val gewoonlik op die kaart wat die leser die gouste sal inlig en waardeur hy ook gegewens sal vertolk volgens die oorspronklike bedoeling van die kartograaf, terwyl die feitlike inligting natuurlik ook korrek vertolk moet word. ʼn Belangrike aspek is dat die kartograaf rekening hou met die eienskappe van die menslike oog sodat kontraste waarneembaar voorgestel word.

By die stippelkaart moet die skaal so gekies word dat 'n groot gebied met min inwoners nie voorgestel word as een waarin die leser meen dat daar baie mense is vanweë die groot kolle nie. In 'n klein gebied met baie mense kan te klein kolletjies ook die verkeerde indruk wek. Behalwe goeie sigbaarheid moet die kartograaf ook sorg dat die kaartelemente saam 'n totaalbeeld vorm, dat die kaartleser met ander woorde direk die ruimtelike verband tussen die kaartelemente kan waarneem.

Hiervoor bestaan daar ʼn soort kartografiese grammatika, wat net soos by die noteskrif by musiek of die programmeertaal van die rekenaar aan sekere reëls onderworpe is. So byvoorbeeld moet die eienskappe van die grafiese middels wat 'n mens gebruik, ooreenstem met die eienskappe van die gegewens wat gekarteer word.

As laasgenoemde byvoorbeeld uit absolute getalle bestaan (soos getal inwoners per gemeenskap), moet dit uitgebeeld word met simbole wat in grootte varieer. Indien die inligting in 'n aantal opeenvolgende klasse ingedeel is, word die volgorde op die kaart weergegee deur middel van tinte wat mekaar in gryswaarde opvolg. Kwalitatiewe inligting daarenteen, soos die verbreiding van geologiese formasies oor die aardoppervlakte, word gekarteer deur middel van tekens wat in soort varieer, soos byvoorbeeld vlaksimbole met verskillende kleure of patrone.

By die opstel van 'n geologiese kaart moet 'n mens nie net die onderskeie eenhede in 'n gebied kan onderskei en die opeenvolging van sedimentere gesteentes kan identifiseer nie, maar ook weet wat hulle oorspronklike posisies ten opsigte van mekaar was.

In sekere gebiede, veral laaglande, Iê die jongste afsetting dikwels redelik onversteur en kan 'n mens deur boorwerk die opeenvolging van die verskillende lae taamlik maklik vasstel. Meestal het 'n mens egter te make met vervorming deur plooiing, verskuiwing of skuifskeuring, waardeur die relatiewe posisies van die onderskeie lae aan die oppervlak geherrangskik is. In sulke gebiede moet 'n mens dan probeer om aan die hand van onversteurde lae die oorspronklike opeenvolging te bepaal. Die inligting word dan in die sogenaamde stratigrafiese kolom aangebring, waarin ook die dikte van die verskillende eenhede aangegee word. Soms is die stratigrafiese kolom opgebou uit 'n aantal eenhede wat maklik uitmekaar geken kan word.

Dit kan die gevolg wees van die verskille in die gesteentes, byvoorbeeld wanneer daar agtereenvolgens lae van sandsteen, kalksteen, konglomeraat en breksie voorkom. Ander faktore, soos kleur, fossielinhoud, gelaagdheid of spesifieke soorte sedimentere strukture, kan ook by die uitkenning help. Dikwels bestaan die stratigrafiese kolom uit eenhede wat meermale hulle verskyning maak, byvoorbeeld by 'n opeenvolging van kalksteen, sandsteen, kalksteen, konglomeraat. In so 'n geval is dit natuurlik nie sonder meer bekend met watter eenheid 'n mens te doen het as jy byvoorbeeld op sandsteen afkom nie. Daar sal eers vasgestel moet word wat bo en onder die betrokke laag Iê. Omdat die konglomeraat hier net een keer voorkom, kan dit as gidslaag of gidshorison gebruik word sodat wanneer 'n mens dit aantref, jy dadelik weet op watter diepte dit in die stratigrafiese kolom is.

In 'n vervormingsgebied (waarin meestal ook verskuiwings voorkom) is dit dikwels baie moeilik om die verloop van 'n laag te voorspel. Hier moet soveel waarnemings moontlik gedoen word. Dit word wel met boorwerk gedoen, maar ondersoeke aan die oppervlak is goedkoper en ook vinniger. Die geoloog gaan soek 'n plek waar die gesteente blootgelê is en bepaal dan tot watter stratigrafiese eenheid dit op daardie plek behoort, waarna hy ook die ligging van die lae vasstel. By 'n skuins helling word die helling met behulp van 'n klinometer gemeet. dit wil sê die hoek wat die helling van die gesteentes met die horisontale vlak vorm en die rigting waarin die laag aan die oppervlak loop (strekking van die laag).

Waar genoeg inligting uit die verskillende waarnemings gehaal en dit op die veldkaart aangebring is, kan daar vir elke twee opeenvolgende stratigrafiese eenhede die dagsoom aan die oppervlak ingeteken word. As die aantal waarnemingspunte min is, moet daar in baie gevalle ʼn skatting van die ligging van die dagsome gemaak word. By die belangrikste punte op die kaart word die helling en die strekking van die lae aangegee, asook die belangrike verskuiwings ('n sone waarlangs twee aardblokke ten opsigte van mekaar verskuif het). Uit al hierdie inligting kan die geoloog vasstel hoe die lae ondergronds loop en dit word dikwels in die vorm van dwarssnitte op die geologiese kaart aangedui, meestal by interessante of komplekse gedeeltes. Hierdie gegewens is van groot belang vir die opsporing van delfstowwe omdat dit toon watter lae onder die grond is en op watter dieptes hulle voorkom. Die geologiese kaart maak dit moontlik om die geologiese samestelling van ʼn gebied te rekonstrueer en daaruit kan ook algelei word watter prosesse daarop ingewerk het.

Soms stel die kaartgebruiker net in sekere aspekte van 'n gekarteerde gebied belang en dan word 'n spesiale kaart gemaak. Uit wetenskaplike oogpunt is die belangrikste kaarttipes die volgende:

- Die paleogeologiese kaart. Op hierdie kaart word aangedui hoe die geologiese kaart daar sou uitgesien het as die boonste lae nie daar was nie.

- Die paleografiese kaart. Hier word die landskapelement uitgebeeld soos dit in 'n bepaalde tydperk in die verlede sou gelyk het.

- Die isopagkaart. Dit -is van groot ekonomiese belang, aangesien dit die dikte van 'n bepaalde laag waarin die moontlik aanwesige erts versprei Iê, aangee.

- Die struktuurkontoerkaart. Die diepte van die kruin (soms van die basis) van 'n laag ten opsigte van ʼn verwysingsvlak (byvoorbeeld seevlak) word hierop aangedui. Veral by voorgenome boorwerk is hierdie kaart van die uiterste belang.

- Die fasieskaart. Laterale veranderinge van die sedimentêre gesteente (en dus ook van die vroeëre afsettingsomgewing) word op die fasieskaart aangedui. By spesifieke fasieskaarte kan daar byvoorbeeld die aanwesige fossielinhoud of die totale dikte van alle sandsteenlae in 'n bepaalde gesteentestruktuur aangegee word.

In moeilik toeganklike gebiede is die geologiese ondersoek duur en tydrowend. Om 'n geheelbeeld van sulke gebiede te kry, word daar dan gewoonlik van lugfoto's gebruik gemaak wat vanuit 'n vliegtuig geneem word. Die foto's word so geneem dat reekse mekaar gedeeltelik oorvleuel sodat hulle deur 'n stereoskoop die reliëf van die landskap vertoon. Die struktuur van die verskillende lae, plooiing en breuke in die gesteentes en die erosiewerking kan hierop bestudeer word.

Soms maak digte plantegroei waarneming moeilik, maar op sigself gee dit 'n beeld van die soort gesteentes wat in die gebied voorkom, asook van die grondwaterstand. Op grond van die inligting wat uit die foto's verkry word, kan die geoloog besluit waar hy moontlik nader ondersoek wil gaan instel. Die vraag na grondstowwe is die vernaamste rede waarom daar vandag oor uitgestrekte gebiede intensiewe geologiese navorsing gedoen word.

Lugfoto's speel van veral na die dertigerjare 'n belangrike rol hierin, maar word oor die algemeen ook gebruik by bodemondersoek, die landbou, die bosbou, die vervaardiging van topografiese kaarte, ensovoorts. Wanneer daar 'n globale indruk van die landskap verlang word, word die lugfoto gewoonlik teen 'n hoek met die vertikale as geneem. In die meeste gevalle word daar egter vertikale opnames gemaak, waarby die kamera-as vertikaal omlaag gerig is.

Op hierdie manier word voorkom dat sekere gedeeltes van die landskap deur byvoorbeeld hoe bergpieke verberg word. Die geheelbeeld is hierdeur bereken die interpretasie van die geologiese opbou ook eenvoudiger. 'n Besondere soort beeld kan verkry word deur gelyktydig drie foto's uit die vliegtuig te neem, een loodreg na onder, een ongeveer 60° na regs en een ongeveer 60° na links. Die twee buitenste foto's oorvleuel die middelste gedeeltelik. Die foto's word oor die algemeen vanweë die lae koste op swartwitfilm geneem en vir die geoefende oog is daar nouliks meer inligting uit kleur as uit swartwitopnames te haal. ʼn Besondere tipe film wat egter gereeld gebruik word, is die infrarooifilm, wat veral by die opsporing van water goeie resultate lewer.

Soos reeds genoem, word daar by die geologiese ondersoek gewoonlik vertikale opnames gemaak en die foto's dikwels aanmekaargelas am 'n fotokaart te vorm. 'n Fotokaart is in baie gevalle beter as 'n gewone topografiese kaart, hoewel die skaal nie so akkuraat is nie.

Dit is belangrik dat die foto's teen dieselfde hoek geneem en die vlieghoogte tydens opnames so konstant moontlik gehou word om 'n ware beeld van die relie1verskille te gee. Sekere korreksies kan wel aan die stereobeeld (kyk illustrasie) aangebring word, hoewel dit natuurlik nie onbeperk gedoen kan word nie. Die ervare geoloog kan dikwels deur bloot na 'n enkele foto te kyk, verskillende landskapkenmerke uitken, maar gewoonlik word daar van hulpmiddels gebruik gemaak.

Een van hierdie hulpmiddels is die anagliefprojeksie. Dit bestaan uit twee foto's wat op een vel papier oormekaar afgedruk is, elk in ʼn ander (verkieslik komplementere) kleur, soos byvoorbeeld rooi en groen. 'n Mens kyk dan met ʼn spesiale bril wat 'n rooi en 'n groen lens bevat, na die foto sodat elke oog slegs een foto sien en 'n stereobeeld waargeneem word. Die algemeenste hulpmiddel is egter die stereoskoop, 'n instrument met twee ewewydige lensstelsels. Elke foto word deur middel van die bybehorende lense met elke oog apart bekyk, waardeur die stereobeeld gevorm word.

Lugfotointerpretasie maak deel uit van die normaIe geologiese opleiding. Die oningeligte waarnemer sal dadelik agterkom waarom hierdie opleiding nodig is, aangesien 'n mens maar weinig inligting direk van die foto's kan aflees. Die interpretasie berus op ʼn kombinasie van die aanduidings wat gelewer word deur verskille in die vegetasie (of die landboubenutting), deur die grys tone op die foto' en deur die landskapvorme self. Veral die waterafvoerpatroon kan waardevolle inligting verskaf.

Dit gee ʼn aanduiding van die reliëf en die algemene helling van die terrein. Die aantal waterlope is bowendien ʼn maatstaf vir die deurlaatbaarheid van die grond, en by swak deurlaatbare gesteentelae sal daar byvoorbeeld baie water oor die oppervlak afvloei. By kalkagtige grand kan al die water ondergronds verdwyn en sal daar met ander woorde geen riviere sigbaar wees nie. Die rivierlope Iê dikwels in 'n swak (inkompetente) sone, byvoorbeeld 'n sagte gesteentelaag, of in 'n sone wat deur verskuiwings en plooivorming verbrokkel is.

'n Rivier se voorkeurrigting hou ook dikwels verband met die verskuiwings- of plooirigting. Vir die interpretasie van die geologiese ontwikkeling van ʼn gebied word noukeurig op die landskapvorme gelet. Riviere wat deur diep klowe in die landskap insny, kan byvoorbeeld dui op 'n relatief onlangse opheffing van die gebied, terwyl breë, U-vormige dale op vroeëre vergletsering kan dui. Deur al dergelike inligting te kombineer en die volgorde waarin die verskillende prosesse hulle voltrek het, vas te stel, is dit moontlik om 'n oorsig van die geologiese geskiedenis van die gebied saam te stel. Uit die uiteindelike gevolgtrekking sal sekere aspekte moontlik ter plaatse nader ondersoek word.