Kanadese nasionale krieketspan

Aankondiging van die eerste internasionale krieketwedstryd tussen Kanada en die Verenigde State in die New York Herald, 1844

Volgens algemene bewerings het Britse soldate ná die Slag van die Abraham-vlakte in 1759 tydens die Sewejarige Oorlog in Noord-Amerika die krieketspel na Kanada gebring. Die eerste bekende beskrywing van ’n krieketwedstryd dateer uit 1785 en beskryf ’n wedstryd op Sint-Helena-eiland, Quebec,[13] die plek van die latere Wêreldtentoonstelling 67.[14] Die wortels van die moderne Kanadese krieket lê in die streek Bo-Kanada, veral rondom Toronto, destyds bekend as York. Aan die begin van die 19de eeu het die onderwyser George Anthony Barber die spel daar bekend gemaak en hy word sedertdien “die vader van Kanadese krieket” genoem. In 1827 was hy by die stigting van die Toronto Cricket, Skating and Curling Club betrokke en in 1829 het hy dié sport by die Bo-Kanada Kollege help vestig. Barber het in 1836 ’n wedstryd tussen die Toronto-krieketklub en die Bo-Kanada Kollege se krieketspan gereël wat deur die kollegespan gewen is.[15] Sedertdien word jaarliks reekse tussen albei spanne uitgespeel en baie nasionale spelers is van albei klubs afkomstig.

Van 24 tot 26 September 1844 het Kanada sy eerste internasionale wedstryd teen die Verenigde State voor ’n gehoor van 20 000 by die St George’s-krieketklub in Bloomingdalepark in New York, die plek van die latere New York-universiteit se latere geneeskundige fakulteit, gespeel. Dit was die eerste internasionale wedstryd nog en word as een van die eerste internasionale sportgebeurtenisse in die moderne geskiedenis beskou.[14][13] Kanada, wat onder die benaming “Britse Ryk se Kanadese Provinsie” verskyn het, het die wedstryd met 23 lopies gewen.[16] Die wedstryd is tot in die 1910’s jaarliks beslis en het die grondslag vir die oudste sportiewe wedywering geleë,[17] wat self 30 jaar ouer is as die bekendste wedywering in internasionale krieket, Die As tussen Australië en Engeland. In 1845 is die eerste internasionale wedstryd tussen albei spanne in Kanada beslis en deur die gasheer met 61 lopies gewen.[13] In 1846 is die Kanadese span deur die Verenigde State in New York op 28 lopies uitgeboul, die laagste telling vir die nasionale span nog.[14] In 1853 is Kanada in Harlem vir die eerste keer deur die Verenigde State verslaan.[13] Die snelbouler Joel Bradbury het in 1854 in Toronto teen die Verenigde State nege paaltjies vir ses lopies geneem, waarna die gaste op net 32 lopies uitgeboul is. Tot op hede is dit die Verenigde State se laagste telling teen Kanada.[14]

Fred Lillywhite in sy tent (The English Cricketers’ Trip to Canada and the United States in 1859)

George Parr het in 1859 ’n Engelse span op hul toer na Kanada aangevoer, dit was die eerste internasionale kriekettoer nog.[13][18] Ná dié toer het Fred Lillywhite die boek The English Cricketers’ Trip to Canada and the United States in 1859 geskryf, wat die volgende jaar uitgegee en een van die oudste krieketboeke nog is.[14] Tydens die toer, wat ook die Verenigde State ingesluit het, het die span al sy vyf wedstryde gewen teen spanne wat uit 22 spelers saamgestel is, waaronder wedstryde teen die nasionale spanne van Kanada en die Verenigde State. Tydens die toer is ook uitstallingswedstryde gespeel en twee uitstappies na die Niagara-waterval onderneem. In 1868 en 1872 het verdere toere deur Engelse spanne na Noord-Amerika gevolg, waartydens die gaste ook teen Kanada en die Verenigde State te staan gekom het. Hierdie toere was suiwer finansiële ondernemings. Die meeste wedstryde is “teen kanse” gespeel om ’n gebalanseerde wedstryd moontlik te maak; die tuisspan is toegelaat om meer as elf spelers in te span (meestal 22).[19]

Wanneer Kanada in 1867 ’n land geword het, was krieket so gewild dat dit deur die eerste eerste minister John A. Macdonald as nasionale sport benoem is.[14][20][21][22] Ná die einde van die Amerikaanse Burgeroorlog het egter bofbal uit die Verenigde State begin versprei, wat ’n agteruitgang van krieket in Kanada tot gevolg gehad het, ondanks toere deur Engelse en Australiese spanne. Tydens die derde Engelse toer in 1872, aangevoer deur Robert Allan Fitzgerald, het W.G. Grace saam na Kanada getoer en teen die Toronto-krieketklub 142 lopies aangeteken. Dié rekord het vir 100 jaar bly staan en was die beste kolfbeurt deur ’n Engelse kolwer in Kanada.[14] In 1878 het die Australiese span, aangevoer deur Dave Gregory, sy eerste toer na Kanada aangepak en in 1893 teruggekeer om Kanada met ’n beurt te verslaan.[23] In hierdie jare met talle krieketbedrywighede in die ooste van die land het die sport ook in Wes-Kanada meer gewild geword. In 1864 is die North West Cricket Club in Winnipeg gestig en in 1876 het die Victoria Cricket Club aan die weskus gevolg. Op hierdie twee klubs het verdere in die Prêrieprovinsies, Alberta en Brits-Columbië gevolg. Daarmee het krieket ook wes van Ontario begin vestig en word sedertdien landswyd uitgeoefen.[14]

’n Krieketwedstryd by die McGill Universiteit, Montreal

Gedurende somer 1880 het vir die eerste keer ’n Kanadese span onder hul kaptein Thomas Dale ’n toer na Engeland onderneem, waartydens hulle onder andere die Marylebone-krieketklub (MCC) ontmoet het; Kanada het vier oorwinnings aangeteken, vyf nederlae gely en agt wedstryde het onbeslis geëindig.[13] Die plaaslike owerhede het dié span egter nie amptelik erken nie, wat toe tot talle probleme gelei het. Dale is tydens die eerste wedstryd teen Leicestershire in hegtenis geneem, omdat hy met ’n droster van die Britse Leër verwar is. Vervolgens het T.D. Phillips van Kanada na Engeland gereis om as kaptein oor te neem, maar die toer is voorheen gekanselleer en die Kanadese span het huis toe gereis. In 1887 het die eerste amptelike Kanadese span na Engeland getoer, aangevoer deur die veelsydige Edward Ogden. Hulle het teen verskeie county clubs gespeel, waarby alle spanne ewe veel spelers ingespan het. Die Kanadese het oorwinnings teen Ierland, Derbyshire, Warwickshire en Leicestershire aangeteken. Ogden het ook ’n goeie toer gehad en tellings van 98 lopies teen Durham en 133 lopies teen Hampshire aangeteken; in die wedstryd teen die MCC op Lord’s het hy nege paaltjies vir 83 lopies geneem.[14] Tydens die toer het Kanada die reekse van twee wedstryde elk teen Ierland en Skotland met 0–1 verloor, van die 15 wedstryde in Engeland het hulle twee gewen.[13]

Tussen 1888 en 1890 het Kanada drie wedstryde teen Ierland gespeel, waarvan Ierland een gewen met die ander twee wat onbeslis geëindig het. In 1892 is die Kanadese Krieketvereniging gestig, waardeur die sport landswyd gereël kon word. Reeds in 1880 is in Ontario die eerste provinsiale beheerliggaam gestig, verdere het gevolg in 1895 in Manitoba, in 1902 in Quebec, in 1910 in Alberta en Saskatchewan, in 1922 in Brits-Columbië, in 1967 in Nova Scotia en in 1980 in Nieu-Brunswyk. Gedurende die 1890’s het die wedersydse wedstryde met die Verenigde State nuwe gewildheid verkry met die twee glo beste veelsydiges in die Noord-Amerikaanse krieketgeskiedenis: Die Amerikaanse Bart King en die Kanadese Jack Laing. Albei spelers het die plaaslike krieket vir amper 20 jaar oorheers en groot gehore het hulle tweestryde dopgehou. Laing het in 13 wedstryde vir Kanada teen die Verenigde State, Ierland, Australië en Engeland gespeel. Gedurende sy internasionale loopbaan het hy altesaam 77 paaltjies met sy vinnige swaai boulwerk geneem. In die 1895-wedstryd in Toronto het hy die Amerikaanse kolforde versteur, nadat hy in die eerste kolfbeurt sewe paaltjies vir 21 lopies geneem en sodoende die eerste internasionale driekuns met die paaltjies van J.W. Sharp, S. Goodman en L.K. Mallinkrodt geneem het. In die daaropvolgende jaar het hy nog beter geboul en in Manheim, Pennsilvanië, ses paaltjies vir 17 lopies en agt paaltjies vir 37 lopies geneem, waarmee hy ’n Kanadese boulrekord opgestel het wat vandag nog bestaan. Laing het ook as kolwer uitgeblink: In die wedstryd vir die Wanderers-krieketklub teen die Douglaspark-krieketklub in 1903 in Chicago het hy 249 lopies aangeteken, waarmee hy saam met J.G. Davis, wat 103 onoorwonne lopies aangeteken het, met die vennootskap om die vierde paaltjie van 313 lopies ’n nuwe rekord in Noord-Amerikaanse krieket opgestel het. In 1906 het King teen Kanada agt paaltjies vir net 17 lopies geneem.[14] Wedstryde teen die Verenigde State het gereeld voortgegaan tot die onderbreking in 1912.[14] Tydens die Australiese besoek in 1893 het Kanada vir die eerste keer teen ’n ander nasionale span as die Verenigde State te staan gekom,[24] maar hulle is met ’n beurt verslaan.[13]

In 1913 het die Australiërs ’n Noord-Amerikaanse toer vir 53 wedstryde onderneem en net een nederlaag teen die Germantown-krieketklub uit Philadelphia gely. In die wedstryd teen Vancouver het die Australiërs 633 lopies vir die verlies van agt paaltjies aangeteken, die hoogste beurttelling in Kanadese krieket. Daarteenoor is die Winnipeg Krieketvereniging op ses lopies uitgehaal, wat as die laagste telling in Kanadese krieket beskou word. Die Australiër Charlie Macartney het op die toer met 2390 lopies teen ’n kolfgemiddelde van 45.92 uitgeblink, waaronder sewe honderdtalle; daarbenewens het hy 189 paaltjies met ’n boulgemiddelde van 3.81 geneem. Hierdie individuelle prestasies word dalk nie meer aangeteken nie, aangesien dit as onwaarskynlik beskou word dat só ’n omvangryke toer weer deurgevoer sal word.[14] Op die toer is ook twee eersterangse wedstryde teen ’n gesamentlike Amerikaans-Kanadese span beslis, wat albei deur die gaste gewen is.[25][26] Die wedstryd in Toronto was die eerste eersterangse wedstryd in Kanada.[13]

In 1922 het Norman Seagram, wat van ’n bekende entrepreneurfamilie afkomstig was, ’n Kanadese span saamgestel, wat ’n suksesvolle toer na Engeland onderneem het. In 1932 het die Australiërs onder hul kaptein Vic Richardson Kanada besoek, onder die spelers was ook die bekende Donald Bradman. Dié toer word, ten spyte van die Groot Depressie se impak, as ’n groot sukses beskou. In die wedstryd teen Wes-Ontario in Guelph het Bradman 260 lopies aangeteken. Dié kolfbeurt was vir 58 jaar ’n Kanadese rekord, totdat dit deur die regshandige kolwer Don Maxwell oortref is, toe hy in 1990 tydens die Toronto & District Cricket Association se toernooi vir die York-universiteitskrieketklub 280 onoorwonne lopies teen die Commonwealth-krieketklub aangeteken het. In die wedstryd tussen die Ridley College en die Australiese gaste in St. Catharines het Clarke Bell met 109 onoorwonne lopies die enigste honderdtal teen die Australiese besoekers tydens hul 1932-toer aangeteken. Bell het later een van die beste kolwers in die Kanadese krieketgeskiedenis geword. In sy kort loopbaan het hy altesaam 16 honderdtalle aangeteken en ook in die John Ross Robertson-trofee (die Kanadese krieket se klubtoernooi) goed presteer. In sy altesaam 25 kolfbeurte het hy 1401 lopies aangeteken, waaronder vyf honderdtalle, met ’n persoonlike rekord van 193 lopies in die Toronto-krieketklub se wedstryd teen die Bell Telegraph-krieketklub in 1930. Sy laaste kolfgemiddelde in die toernooi was ’n uitstekende 70.05 lopies in een kolfbeurt. Hy is egter tydens die Tweede Wêreldoorlog in die Aanval op Dieppe op 19 Augustus 1942, drie dae voor sy 32ste verjaarsdag, dood. ’n Ander talentvolle krieketspeler, wat tydens die Australiese toer na Kanada uitgeblink het, was Greg Wenman uit Brits-Columbië. Hy word as een van die produktiefste lopiemakers in Kanadese krieket beskou. In sy loopbaan oor 40 jaar het hy 37 honderdtalle aangeteken, waaronder drie honderdtalle binne vier dae tydens die Wes-Kanadese toernooi 1929 in Regina. Die enigste Noord-Amerikaanse krieketspeler, wat meer honderdtalle as Wenman aangeteken het, was die Amerikaanse Bart King met 38.[14]

Ten spyte van finansiële probleme gedurende die 1930’s het Kanada onder sy kaptein Billy Bell in 1936 ’n ambisieuse toer na Engeland aangepak. Die span is onder die patronaatskap van die destydse minister van finansies, Robert Charles Matthews, saamgestel. Voor die Tweede Wêreldoorlog was hy ’n groot borg van Kanadese krieket. Die span het sportgeskiedenis gemaak, toe hulle die MCC op Lord’s met 76 lopies geklop en sodoende die eerste oorwinning van ’n Kanadese span teen ’n Engelse span aangeteken het. ’n Uitstekende speler in die Kanadese 1936-span was die veelsydige Lloyd Percival, ’n kundige in fisieke fiksheid. Sy broer Gordon, wat in 1931 binne 42 minute ’n honderdtal vir die Yorkshire-krieketklub teen die Rosedale-krieketklub in Toronto aangeteken het, was ook deel van die span. Die eerste 50 lopies het hy binne 17 minute aangeteken en hy is eindelik op 177 lopies, wat hy binne 80 minute gemoker het, uitgeboul. In 1954 het ’n derde broer saam met die Kanadese span na Engeland getoer.[14]

Ná die Tweede Wêreldoorlog het emigrante uit die Britse Statebond die Kanadese krieket laat herleef, waarby veral Lewis Gunn en Donald King noemenswaardig is. Hierby is hulle ondersteun deur Charles D. Wilson, wat meer as 50 jaar aan krieket in Ontario gewy het. Gunn het ’n groep entoesiastiese krieketondersteuners rondom hom versamel en in 1947 het hy saam met die beheerliggaamspresident Billy Bell in Toronto ’n nuwe nasionale kampioenskap tussen die provinsies van Kanada van stapel gestuur. Ontario het die eerste toernooi om die Bracht-trofee gewen. In dié tyd van hernuwing is die gewilde toere uit die vroeë jare hervat.[14] In 1951 het die MCC onder sy kaptein R.W.V. Robins Kanada besoek;[14] die eersterangse wedstryd by die Toronto Cricket, Skating and Curling Club het die besoekers met 151 lopies gewen.[13][27] Daarop het die suksesvolle 1954-toer na Engeland gevolg, waartydens Kanada onder sy kaptein Basil Robinson in 18 wedstryde gespeel het, waaronder vier eersterangse wedstryde, insluitende dié teen Pakistan, wat destyds ook in Engeland was, maar ook teen Essex, Warwickshire en Yorkshire.[13][28] In 1958 het Pakistan, aangevoer deur Imtiaz Ahmed, Kanada besoek.[14] In 1959 het die MCC onder sy kaptein Dennis Silk weer Kanada besoek en ’n driedaagse wedstryd teen ’n Kanadese keurspan in Toronto gespeel, wat die gaste met tien paaltjies gewen het. Die gaste het op hul hele toer onoorwonne gebly en die meeste wedstryde met groot tellings gewen, maar hulle het ook in ’n taai gelykop teen die Toronto-krieketklub gespeel.[29] In 1967 het die MCC, weer onder Silk, na Kanada teruggekeer; dié toer was deel van Kanada se eeufees.[14] In die dekade het die Imperiale Krieketkonferensie (IKR) beplan om aan Kanada toetsstatus toe teken, maar Kanada self het dié idee verwerp, aangesien hulle van mening was dat die Kanadese nasionale krieketspan nie aan die standaard voldoen het nie, en dat hulle verdere mededinging teen volle lede nodig gehad het en hul gehalte van plaaslike krieket ook moes verhoog. Maar die dinge het nie volgens hul planne verloop nie en dit sou nog ’n verdere 50 jaar neem totdat Kanada weer in ’n eersterangse wedstryd speel.

Donald King het die goeie samewerking met Billy Bell, Lewis Gunn en Charlie Wilson voortgesit en ná samesprekings met Amerikaanse verteenwoordigers, aangevoer deur John I. Marder, is in 1963 die internasionale reekse tussen albei spanne in Toronto hervat. Later het Marder ’n boek oor Noord-Amerikaanse krieket geskryf: The International Series, the history of the United States and Canada at cricket.[14] In die eerste toer ná die hervatting in dieselfde jaar het Ray Nascimento in die wedstryd in Toronto 176 lopies aangeteken, waarmee hy die ou rekord van 111 lopies deur F.W. Terry uit die jaar 1895 verbeter het. Sy uitstekende kolfbeurt het aan Kanada ’n rekordtelling van 403 lopies vir die verlies van ses paaltjies besorg, wat eers in 1985 oortref is, toe Kanada in Toronto 437 lopies vir die verlies van agt paaltjies aangeteken het, ook teen die Verenigde State. Sedert 1968 is Kanada ’n assosiaatlid van die Internasionale Krieketraad. Die beste kolfbeurt van ’n span teen Kanada het in 1984 ’n Jamaikaanse keurspan in Kingston met 374 lopies vir die verlies van agt paaltjies aangeteken.[14]

In 1973 het Kanada op die Toronto Cricket, Skating and Curling Club teen Ierland gelykop gespeel,[30] nadat Ivan Anderson ’n Ierse rekordtelling van 198 onoorwonne lopies aangeteken het.[13] In die daaropvolgende jaar het Kanada weer ’n toer na Engeland aangepak. Dié toer was van ’n laer gehalte as die 1954-toer met Kanada wat teen klubspanne, tweede countyspanne en kleiner counties te staan gekom het.[13] Kanada het tydens die toer ’n wenrekord van 4/6 aangeteken met ’n verdere ses wedstryde wat onbeslis geëindig het.[31] Gedurende die krieketseisoen 1975 het die Wes-Kanadese span ’n sensasie behaal, toe hulle die besoekende Australiese span onder hul kaptein Ian Chappell, wat vroeër aan die Krieketwêreldbeker 1975 deelgeneem het, in Toronto met vyf paaltjies geklop het. Franklyn Dennis het 57 onoorwonne lopies teen die Australiese boulers Dennis Lillie, Max Walker en Allan Hurst aangeteken. Voorheen het die Kanadese boulers Jitu Patel, Rick Stevens en Roy Callender die besoekers op 159 lopies uitgeboul en sodoende die pad vir hul kolwers gebaan.[14]

Hulle is nie vir die eerste Krieketwêreldbeker 1975 uitgenooi nie en in 1979 het Kanada aan die eerste IKR-trofee deelgeneem. Hulle het die eindstryd van dié toernooi gehaal, wat hulle teen Sri Lanka verloor het, waarmee hulle vir die Krieketwêreldbeker 1979 gekwalifiseer en gelyktydig EDI-status ontvang het.[32] Die krieketwêreldbekertoernooi, waartydens Kanada sy eerste EDI-wedstryde gespeel het, het egter nie suksesvol verloop nie, nadat hulle al hul drie groepwedstryde teen Pakistan, Engeland en Australië verloor het en vroeg uit die toernooi geskakel is.[13][33] Nogtans het Kanada homself as een van die leidende geassosieerde krieketlande gevestig.[14]

Kanada het in 1982 en 1986 weer aan die IKR-trofee deelgeneem. Hulle het egter nie daarin geslaag om hul sukses van 1979 te herhaal nie, nadat hulle tydens albei toernooie versuim het om vanaf die eerste rondte te vorder.[13] Vervolgens het Kanada die krieketwêreldbekertoernooie in 1983 en 1987 misgeloop. Verdere internasionale wedstryde gedurende die 1980’s sluit in ’n onbesliste wedstryd teen Ierland in 1981,[34] en ’n nederlaag teen Barbados met drie paaltjies.[35]

Gedurende die 1990’s het Kanada tydens die drie IKR-trofeë in 1990, 1994 en 1997 elk die tussenrondte gehaal en vervolgens die krieketwêreldbekertoernooie in 1992, 1996 en 1999 misgeloop. Vanaf 1996 het hulle ook aan die Wes-Indiese EDI-toernooi deelgeneem. Tydens die Statebondspele 1998 se kriekettoernooi het Kanada ná swak nederlae teen Australië, Indië en Antigua nie daarin geslaag om vanaf die eerste rondte te vorder nie.[13] Aan die einde van die 1990’s het Kanada verskeie EDI-reekse tussen die twee aartsvyande Indië en Pakistan aangebied (in 1996, 1997 en 1998), was almal as “vriendskapbeker” beslis is, maar hulle het nie self teen albei spanne te staan gekom nie. Vir 1999 was ’n verdere aanbieding van dié reeks beplan, maar ná die uitbreek van die Kargil-oorlog tussen albei lande het Wes-Indië ingespring en teen albei spanne elk gespeel.[36]

In 2000 het Kanada die eerste Amerikastrofee aangebied en dié toernooi gewen. Die daaropvolgende jaar het hulle na Sri Lanka getoer, maar hul hoogtepunt in dié jaar was die aanbieding van die IKR-trofee. Hulle het in dié toernooi derde geëindig en vervolgens vir die Krieketwêreldbeker 2003 in Suid-Afrika gekwalifiseer. Tydens die IKR-trofee het John Davison verskyn, wat een van Kanada se mees suksesvolle spelers sou word.[37] In voorbereiding op die Krieketwêreldbeker 2003 het Kanada baie wedstryde gespeel en in April 2002 Argentinië besoek, waar hulle die Amerikastrofee naas hul mededinger uit die Verenigde State in die tweede plek afgesluit het, waarop ’n vyfde plek tydens die Sesnasiesuitdaagtoernooi 2002 in Namibië gevolg het. In dieselfde jaar het Wes-Indië se tweede span Kanada besoek, die gasheer het die EDI-reeks met 2–1 gewen en in die tweedaagse wedstryd onbeslis gespeel. Dit is opgevolg deur Kanada se beste vertoning tydens die Wes-Indiese EDI-beker, nadat hulle twee groepwedstryde gewen en die halfeindstryd net naelskraap misgeloop het.

Tydens die Krieketwêreldbeker 2003 het Kanada gemengde resultate aangeteken. Hulle het dié toernooi met hul eerste EDI-oorwinning begin, toe hulle die volle lid Bangladesj met 60 lopies verslaan het.[38] Daarop is hulle deur Kenia met vier paaltjies geklop.[39] Aansluitend is hulle deur Sri Lanka op net 36 lopies uitgeboul, die destyds laagste EDI-telling, en hulle het met nege paaltjies verloor.[40] In die daaropvolgende wedstryd teen Wes-Indië het John Davison die vinnigste honderdtal nog aangeteken, maar Kanada is nogtans met sewe paaltjies verslaan en sodoende uit die toernooi geskakel.[37][41] Hulle is eindelik deur Suid-Afrika met 118 lopies[42] en deur Nieu-Seeland met vyf paaltjies geklop.[43]

In 2004 het hulle tydens die Interkontinentale Beker die eindstryd gehaal en is toe deur Skotland geklop. Hul hoogtepunt tydens dié toernooi was die wedstryd teen die mededingers uit die Verenigde State in Fort Lauderdale, toe John Davison in die beste boulwerk sedert Jim Laker se 19 paaltjies teen Australië tydens die As-toer 1956 geslaag het.[37][44] Tydens die Amerikastrofee in Bermuda in dieselfde jaar was hulle ook suksesvol en het dié toernooi gewen. Tydens die Interkontinentale Beker 2005 het hulle as tweede in hul groep nie die halfeindrondte gehaal nie. Tydens die IKR-trofee 2005 het Kanada weer die derde plak gehaal, waardeur hulle vir die tydperk van 2006 tot die Krieketwêreldbekerkwalifisering 2009 EDI-status bespreek en vir die Krieketwêreldbeker 2007 gekwalifiseer het.[45] In 2006 het Kanada al sy wedstryde tydens die Sesnasiesuitdaagtoernooi verloor en dié toernooi in die Verenigde Arabiese Emirate in die laaste plek afgesluit. Tydens die Interkontinentale Beker 2006 het hulle die eindstryd gehaal, maar hulle is deur Ierland verslaan. Tydens die Amerikastrofee in Augustus het hulle Argentinië en die mededinger uit die Verenigde State geklop, maar hulle is deur die Kaaimanseilande en die latere kampioen Bermuda verslaan, destyds hul swakste prestasie in dié toernooi. Tydens die Interkontinentale Beker 2007/08 het hulle nog swakker gevaar en is reeds in die groepfase uitgeskakel.

Nadat Kanada tydens die Wêreldkrieketliga se afdeling een 2007 reeds in die groepfase uitgeskakel is, het hulle die eerste T20I-wêreldbeker 2007 in Suid-Afrika misgeloop. Tydens die Krieketwêreldbeker 2007 in Wes-Indië is hulle deur Kenia met sewe paaltjies geklop,[46] deur Engeland met 51 lopies[47] en deur Nieu-Seeland met 114 lopies.[48]

In Junie en Julie 2008 het Kanada Bermuda vir drie EDIs en Interkontinentale Bekerwedstryde teen Bermuda en Skotland gehuisves. In Augustus het Kanada Ierland vir die T20I-wêreldbekerkwalifisering 2008 besoek. Hulle het egter nie daarin geslaag om vir die T20I-wêreldbeker 2009 in Engeland te kwalifiseer nie, nadat hulle die kwalifisering in die vyfde plek afgesluit het.[49] In die laat somer van 2008 het Wes-Indië en Bermuda Kanada vir die Scotiabank EDI-reeks besoek. Die gasheer het Bermuda geklop en in die eindstryd teen Wes-Indië te staan gekom. Die Wes-Indiese kaptein Chris Gayle het sy 16de EDI-honderdtal aangeteken en sy span in King City na ’n maklike oorwinning met sewe paaltjies geneem. Tydens die Scotiabank EDI-reeks is die talentvolle Rizwan Cheema ontdek, wat tydens die Al Barakah T20 Canada 2008/09 uitgeblink het. Aan dié toernooi het naas die gasheer ook Pakistan, Sri Lanka en Zimbabwe deelgeneem. Kanada het twee wedstryde verloor en in een onbeslis gespeel, maar Kanada het die onbesliste wedstryd se uitbouling verloor, waardeur hulle vir dié wedstryd geen punte ontvang het nie. Sri Lanka het die toernooi gewen, nadat hulle in die eindstryd Pakistan geklop het. Die toernooi sou na verwagting die volgende vier jaar jaarliks gespeel word.[50] Aan die einde van November 2008 het Kanada aan die Amerikastrofee in Florida deelgeneem. Die Verenigde State het ná jare se wanorde in hul beheerliggaam daarin geslaag om saam te trek en dié toernooi te wen. Kanada het die toernooi volgens lopietempo na Bermuda in die derde plek afgesluit, nadat die direkte ontmoeting weens reën afgelas is.

In April 2009 het Kanada aan die T20I-wêreldbekerkwalifisering deelgeneem. Nadat hulle die beste span in jare saamgestel het, het hulle die groepfase oorheers en die kwalifisering in die tweede plek afgesluit.[51] Met dié prestasie het Kanada vir die Krieketwêreldbeker 2011 in Indië, Bangladesj en Sri Lanka gekwalifiseer. Hulle is egter deur Sri Lanka met 210 lopies verslaan,[52] deur Zimbabwe met 175 lopies,[53] deur Pakistan met 46 lopies,[54] deur Nieu-Seeland met 97 lopies[55] en deur Australië met sewe paaltjies;[56] hul enigste oorwinning was teen Kenia met vyf paaltjies.[57]

Kanadese spelers tydens ’n wedstryd teen Nederland, 2013

Tydens die T20I-wêreldbekerkwalifisering 2010 het Kanada al sy groepwedstryde verloor en sodoende die T20I-wêreldbeker 2010 misgeloop.[58] Die T20I-wêreldbekerkwalifisering 2012 het ietwat beter verloop, toe hulle in die sesde plek geëindig het, maar nogtans die T20I-wêreldbeker 2012 misgeloop het.[59] Tydens die T20I-wêreldbekerkwalifisering 2013 vir die T20I-wêreldbeker 2014 het Kanada weer swakker gevaar en net die twaalfde plek gehaal.[60]

In 2010 het die IKR aangekondig dat aan die Krieketwêreldbeker 2015 in Australië en Nieu-Seeland net tien spanne mag deelneem, wat dit vir assosiaatlede moeilik sou maak om hoegenaamd te kwalifiseer. Die beheerliggaam Krieket Kanada het sy teleurstelling met hierdie besluit bekend gemaak.[61] Die IKR het sy besluit later teruggeneem, maar vir die Krieketwêreldbeker 2019 ’n vermindering op tien spanne aangekondig.[62] In Januarie 2014 het Kanada, ná ’n swak vertoning tydens die krieketwêreldbekerkwalifisering 2014 in Nieu-Seeland, nadat hulle reeds in die groepfase uitgeskakel is, beide sy EDI- en T20I-status verloor, waarvolgens hulle tot die daaropvolgende kwalifiseringsrondte geen verdere grootskaalse internasionale krieket kon speel nie.[63]

In 2015 het Kanada aan die T20I-wêreldbekerkwalifisering in Ierland en Skotland deelgeneem, hulle het egter geen van hul groepwedstryde gewen nie en is met die laaste plek in hul groep uitgeskakel. Tydens sy eerste wedstryd teen Kenia in Edinburg het Kanada 143 lopies in sy 20 kolfbeurte aangeteken en vyf paaltjies verloor. In antwoord daarop het Irfan Karim in 54 aflewerings 74 lopies aangeteken en Kenia na ’n oorwinning met sewe paaltjies geneem.[64] In die tweede wedstryd het Kanada in Stirling teen Oman te staan gekom. Weens slegte weerstoestande moes dié wedstryd op 13 boulbeurte per span verkort word. Kanada het eerste gekolf en Nitish Kumar het die kolfwerk met 52 lopies uit 25 aflewerings gekenmerk. Oman se Zeeshan Maqsood het 86 onoorwonne lopies aangeteken en sy span na ’n oorwinning met sewe paaltjies geneem.[65] Die derde wedstryd teen die Verenigde Arabiese Emirate is ook in Stirling aangebied. Kanada het eerste gekolf en ’n telling van 132 lopies aangeteken. Die Verenigde Arabiese Emirate het die wedstryd met vyf paaltjies gewen.[66] In die vierde wedstryd het hulle teen die gasheer in Edinburg te staan gekom. Kanada het weer eerste gekolf en 135 lopies vir die verlies van agt paaltjies aangeteken. Skotland het die wedstryd eindelik gewen.[67] Die vyfde en laaste wedstryd teen Nederland is ook in Edinburg aangebied. Kanada het weer gekolf en 172 lopies vir die verlies van agt paaltjies aangeteken. Nederland het die telling suksesvol gejaag en Kanada uit die kwalifisering geskakel.[68]

Ná die teleurstellende kwalifisering het enkele Kanadese nasionale spelers goeie nuus ontvang, nadat 21 van hulle met spelers uit die Verenigde State, Bermuda en Suriname vir ’n keurspan – ICC Americas – gekeur is, wat in Januarie 2016 aan die Nagico Super50 2015/16 sou deelneem.[69] Aan die einde van die keurproses was Jeremy Gordon die enigste Kanadese kolwer en Hamza Tariq is as ’n paaltjiewagter vir die span benoem.[70]

Vir die Interkontinentale Beker 2015/17 was die span vir die eerste keer nie vir die Interkontinentale Beker gekwalifiseer nie. Tydens die Wêreldkrieketliga se afdeling twee 2018 het die span nie daarin geslaag om die krieketwêreldbekerkwalifisering vir die Krieketwêreldbeker 2019 te haal nie.[71] Tydens die T20I-wêreldbekerkwalifisering 2019 het hulle nie vanaf die eerste rondte gevorder nie en sodoende die T20I-wêreldbeker 2021 misgeloop.[72] Tydens die T20I-wêreldbekerkwalifisering se Groep A 2022 het Kanada net die vyfde plek gehaal en sodoende die T20I-wêreldbeker 2022 misgeloop.[73] Tydens die Krieketwêreldbeker-uitdaagliga 2019–2022 vir die Krieketwêreldbeker 2023 het Kanada sy groep A gewen en is saam met die eerste van groep B, Jersey, na die Krieketwêreldbeker-uitspeelrondte 2023 bevorder.[74] Hulle het egter slegs in die vierde plek onder ses deelnemers geëindig en sodoende die Krieketwêreldbekerkwalifisering 2023 vir die Krieketwêreldbeker 2023 misgeloop. As ’n troosprys het hulle die Wêreldkrieketliga 2 2023–2027 vir die Krieketwêreldbeker 2027 gehaal en gelyktydig hul EDI-status herwin.[75] Tydens die Amerika-kwalifisering het Kanada gelyk aan punte met die gasheer Bermuda geëindig en vanweë ’n beter lopietempo vir die T20I-wêreldbeker 2024 gekwalifiseer, nadat hulle in die laaste wedstryd dié opponent uitgeboul het; dit sal Kanada se eerste deelname aan ’n T20I-wêreldbekertoernooi wees.[76]

Altesaam het vir Kanada 95 spelers EDI- en 67 spelers T20I-krieket gespeel. Vervolgens die spelers wat vir die Kanadese span die meeste lopies aangeteken en die meeste paaltjies geneem het.

Tot op hede was twaalf spelers reeds die kaptein vir Kanada tydens ’n EDI-wedstryd en ses tydens ’n T20I.[83]