Judas Iskariot

Judas Iskariot (Koine: Ἰούδας Ἰσκαριώτης; Klassieke Siries: ܝܗܘܕܐ ܣܟܪܝܘܛܐ; oorlede omstreeks 30 of 33 n.C.) was 'n dissipel en een van die oorspronklik 12 apostels van Jesus Christus. Volgens al vier evangelies het Judas Jesus aan die priesterhoofde veraai in die Tuin van Getsemane deur hom op die wang te soen en hom as "Rabbi" aan te spreek om hom in die donker te identifiseer aan die skare wat gekom het om hom gevange te neem.[1] Sy naam word dikwels gebruik in verband met verraad.

Die soen van Judas (tussen 1304 en 1306, deur Giotto di Bondone) beeld Judas se soen uit om Jesus te verraai in die Tuin van Getsemane.

Markus verskaf geen motief vir Judas se verraad nie, maar sê Jesus het die verraad voorspel op die paasmaaltyd, 'n gebeurtenis wat ook in al die ander evangelies beskryf word. Volgens Matteus het Judas dit gedoen in ruil vir 30 silwermuntstukke. Lukas en Johannes beweer Satan het in Judas ingevaar. Volgens Matteus 27:1-10 het Judas, nadat hy gehoor het Jesus word tot die dood veroordeel, probeer om die geld terug te gee wat hy vir sy verraad gekry het en selfmoord gepleeg deur hom op te hang. Die priesterhoofde het die geld gebruik om 'n stuk grond te koop om vreemdelinge in te begrawe. Hulle het dit "Akeldama" (Bloedgrond) genoem omdat dit met bloedgeld gekoop is. Handelinge 1:18 haal Petrus aan wat sê Judas het self die stuk grond gekoop. "Daar het hy vooroor geval en oopgebars, en al sy ingewande het uitgepeul." Sy plek onder die 12 apostels is later deur Mattias ingeneem.

Weens sy berugte rol in al die evangelies bly Judas 'n omstrede figuur in die Christelike geskiedenis. Sy verraad word beskou as die begin van die gebeure wat tot Jesus se kruisiging en opstanding gelei het, en dit het volgens die Christelike teologie redding vir die mensheid bewerkstellig. Volgens die Gnostiese Evangelie volgens Judas – wat deur die proto-ortodokse Kerk as kettery verwerp word – het Judas sy dade uitgevoer omdat hy gehoorsaam was aan opdragte wat Jesus aan hom gegee het, en was hy die enigste dissipel wat Jesus se ware leringe geken het.

Sedert die Middeleeue is Judas soms uitgebeeld as 'n verpersoonliking van die Joodse volk en sy verraad is gebruik om Christelike antisemitisme te regverdig.[2]