Joyce Barker

Barker is op 6 Junie 1931 op Mooirivier in Natal gebore. Op 19 het sy haar aanvanklike sangopleiding van Daisy Holmes in Durban ontvang. Sy het die Ernest Whitcutt Memorial Cup drie jaar agter mekaar verower, wat tot drie verskillende studiebeurse gelei het. Die beurse, saam met 'n oorsese beurs van die Royal School of Music en 'n spesiale beurs vir oorsese studie van die Natal Society for the Advancement of Music, het haar in staat gestel om haar onderrig in Londen, Engeland, voort te sit. Na 'n driejarige opleiding in Engeland was Barker in 1956 die eerste wenner van die Kathleen Ferrier Scholarship, 'n toekenning wat as een van Brittanje se mees prestigeryke toekennings gesien word.

Ná haar opleiding in Engeland het Barker na Europa gegaan, waar sy tussen 1956–1959 onderrig ontvang het van Paula Köhler en Maria Hittorff (wat ook onderrig aan Mimi Coertse gegee het). Ná die tydperk het sy na Londen teruggekeer, waar sy opleiding in stemproduksie van Borishka Gereb en Mario en Katerina Baziola ontvang het. Eduard Pedrazolli het haar vanaf 1959 ook gelei in die Italiaanse opera-repertoire. Alhoewel sy in hierdie tydperk steeds op haar loopbaan as operasangeres voorberei het, het sy reeds verskeie toekennings in die tyd gewen, waaronder die Goue Medalje van die Internasionale Concours de Chant (1959). Sy het in Engeland ook in verskeie operas opgetree: haar eerste was in Felix Mendelssohn se Bybelse opera Elias, wat tydens die Canterbury Festival van 1954 opgevoer was. Sy het ook by die Londense Sadler's Wells en Covent Garden opgetree in Richard Wagner se Götterdämmerung en Die Walküre, Arrigo Boito se Mefistofele, Wolgang Amadeus Mozarts se Die bruilof van Figaro en Guiseppe Verdi se I Lombardi en Nabucco.

Barker het in hierdie tyd ook na Ierland gereis, waar sy opgetree het in produksies van Die verhale van Hoffman (deur Jacques Offenbach), Die bruilof van Figaro en La Boheme (deur Giacomo Puccini). Ander belangrike optredes in hierdie tyd sluit die sopraanhoofrolle in Mahler se Agste simfonie, Verdi se Aïda en Carl Nielsen se Saul en Dawid. Sy het ook in Amerika opgetree, as Amerila in Un Ballo in Maschera, by die Lincoln-sentrum in New York. Winthrop Sargeant, die kritikus vir die New Yorker het opgemerk dat sy "'n regte ontdekking is... 'n dramatiese sopraan van belang",[2] terwyl die publikasie Musical America van mening was dat sy "die werklike artikel is... 'n egte dramatiese sopraan van merkwaardige sensitiwiteit en grootse musikale krag, seker van haar beheer van die Verdiese lyn en in besit van 'n stem om oor verbaas te staan".[2]

Met die uitsondering van 'n kort Suid-Afrikaanse toer in 1957–1958, het Baker tien jaar lank buite Suid-Afrika gewoon. Sy het egter in 1963 permanent teruggekeer en haar as 'n prominente sopraan in die land gevestig. Sy het as die solo-uitvoerder met al vier die Suid-Afrikaanse Streeksrade vir die Uitvoerende Kunste en leidende orkeste opgetree. Ook het sy aan talle uitsendings deelgeneem en talle ander hoofrolle in verskeie operaproduksies gehad.

In die sewentigerjare het sy meermale na die buiteland teruggekeer, o.a. Brittanje, Amerika en Frankryk, waar sy in verskeie operas opgetree het.

Ná sy as sopraan afgetree het, het Barker begin om ander potensiële operasangers op te lei.

Sy was erg krities oor die vier Streeksrade vir Uitvoerende Kunste: volgens haar het hulle nie voldoende werksgeleenthede of permanente aanstelling aan Suid-Afrikaanse sangers gebied nie, wat daartoe gelei het dat baie van hulle na ander lande vertrek het op soek na werk. Sy het later die posisie as hoof van die Operaskool van die Witwatersrand beklee, in welke tyd sy 'n bydrae gemaak het tot die verhoging van opleidingstandaarde vir jong sangers.

Barker het na 'n lang siekte op 23 Mei 1992 in Johannesburg gesterf.

• Barker, Joyce in Wêreldspektrum, volume 2. 1983 Ensiklopedie Afrikana: (EDMS) BPK.
• Joyce Barker – Biography and other information, by die webwerf van South African Classical Singers