Jordaanrivier

Die Jordaanrivier (Arabies: نهر الأردن‎, al-Furāt; Hebreeus: נהר הירדן) is die rivier wat die grens tussen Israel, Sirië, Jordanië en Palestina vorm en mond uit in die Dooie See.

نهر الأردن‎, al-Furāt - נהר הירדן
Die Jordaanrivier. Die Jordaanrivier.
Die stroomgebied van die Jordaanrivier.
Oorsprong	Anti-Libanon
Monding	Dooie See
Stroomgebied	Israel, Sirië, Jordanië, Palestina
Lengte	251 km (156 myl)
Oorspronghoogte	2 814 m (9 232 voet)
Mondinghoogte	-416 m (1 365 voet)

Die Jordaanrivier ontspring in die berge van Libanon en vloei suidwaarts na die groot Oos-Afrikaanse Sinkdal. Die deel van die skeur wat benede seespieël lê, begin in die omgewing van die See van Galilea (die See van Tiberias of die See van Gennesaret, soos dit in die Bybel genoem word) en eindig by die Dooie See.

Hierdie deel van die vallei staan bekend as El Ghor. In die suide word dit van die Golf van Akaba, die voorsetting van die Sinkdal wat deur die see ingeneem is, geskei deur ʼn lae landtrap in die bodem van die vallei. Die kleiner takriviere wat in die skeur invloei, is vir ʼn groot gedeelte van die jaar droog, en die enigste standhoudende rivier is die Jordaan.

Omdat die klimaat warm en droog is, vind verdamping uit die twee mere baie vinnig plaas. Die See van Galilea lê 209 m benede seespieël en sy water vloei na die Dooie See. Die huidige watervlak van die Dooie See is 394 m benede seespieël, en dit is dus die bodem van die insinking. Die meer is egter meer as 420 m diep, sodat die bodem van die sinkdal in werklikheid meer as 800 m benede seespieël is.

Die water wat die Dooie See binnevloei, verdamp so vinnig dat die hoeveelheid water wat elke jaar verdamp, gelyk staan aan die hoeveelheid wat ontvang word; die waterstand of die grootte van die meer verander dus nie juis nie. Die minerale wat in die waters van die Jordaan deur die verwering van rotse opgelos het, word egter agtergelaat, en die Dooie See is dus baie sout.

Tans bevat die water omtrent 25 persent minerale in oplossing, hoofsaaklik in die vorm van natriumchloried (gewone tafelsout), kaliumchloried, magnesiumsoute en sekere oplosbare bromides. Die hoë soutgehalte is verantwoordelik daarvoor dat geen plante- of dierelewe in die waters van die Dooie See aangetref word nie. Die gemiddelde soutgehalte van die oseane is slegs omtrent een-tiende van Dooie See.