Jode

Omstreeks 1600 v.C. het die Egiptenare die Israeliete begin vervolg. Toe het God Moses geroep, wat na 'n reeks wonderwerke die kinders van Israel uit Egipteland gelei het. Op hul reis na die land Kanaän ( 'n land wat oorloop van melk en heuning), het God gebooie en wette in verband met hul geloof en die algemene samelewing aan die volk gegee.

Die belangrikste hiervan was die Tien Gebooie, wat Moses op die berg Sinai van God ontvang het. Moses het egter gesterf voordat die Israeliete die Beloofde Land bereik het. Die taak om die kinders van Israel Kanaän binne te lei, het op die skouers van Josua geval. Voordat die Israeliete egter die land Kanaän in besit kon neem, moes hulle oorlog maak teen talle volke wat in Kanaän gewoon het. Hierdie volke was onder andere die Kanaäniete, die Hetiete en die Amoriete. Na die dood van Josua, die opvolger van Moses, het die tydperk van die Rigters aangebreek.

In daardie tyd het Israel nog nie 'n koning gehad nie en het hierdie manne die volk gelei. Onder hulle was manne soos Barak, Gideon, Jefta, Simson en Samuel, asook een vrou, Debora. Hierdie Rigters is in bepaalde noodsituasies in die geskiedenis van Israel geroep om op te tree en was regeerders wat die dwalende volk weer op koers moes bring. Hul rigtersamp was net tydelik en nie oorerflik nie.

Die tempel van Salomo was een van die wonderlikste geboue van die antieke tyd. Die bouwerk aan die mure, wat onder die toesig van Feniciese boumeesters geskied het, het sewe jaar geduur. Die mure is van klipblokke gebou en daarna bedek met ryklik versierde sederhout. Die indeling van die tempel was net soos die van die tabernakel, die heiligdom wat in die woestyn, onderweg na Kanaän, gebou is. Dit het bestaan uit 'n hoofvertrek (die Heilige) en 'n binneste vertrek (die Allerheiligste).

Na die dood van Salomo het hewige twiste tussen die stamme van Israel uitgebreek. Die land is in twee dele verdeel: die noordelike deel is Israel genoem en die suidelike deel, wat baie kleiner was, maar Jerusalem ingesluit het, Juda. Hierdie twee koninkryke het selfs teen mekaar oorlog gevoer en as gevolg van hulle sondige afvalligheid van die Here is hul mag gestadig verswak.

Toe vreemde volke die Israeliete se gebied binnedring, kon hulle dus geen doeltreffende weerstand bied nie. In 722 v.C. het Sargon II, die koning van Assirië, Israel binnegeval. Die Israeliete is verslaan en hulle is in ballingskap na Assirië weggevoer. Sowat honderd jaar later het die Koninkryk Juda ook ondergegaan: Nebukadnesar II, die koning van Babilonië, het Jerusalem beleër en die inwoners van Juda in ballingskap na Babilonië weggevoer (587 v.C.).

Al die Jode het egter nie na Babilonië gegaan nie. Baie van hulle, insluitende die profeet Jeremia, het na Egipte gevlug. Maar hulle het Jerusalem nie vergeet nie. In een van die aangrypendste Psalms uit hierdie tyd word dit so gestel: “As ek jou vergeet, o Jerusalem, laat my regterhand dan homself vergeet! Laat my tong kleef aan my verhemelte as ek nie aan jou dink nie, as ek Jerusalem nie verhef bo my hoogste vreugde nie." (Psalm 137, 5).

In 538 v.C. het Kores (Kores), die koning van die Perse, al die lande van die Ooste verower, insluitende die Babiloniese Ryk. In teenstelling met die Assiriërs en die Babiloniërs, het die Persiese koning nie sy eie geloof op sy vreemde onderdane probeer afdwing nie. Nie alleen het hy die Jode toegelaat om hul God te aanbid nie, maar hy het hulle later ook verlof gegee om na Palestina terug te keer en die tempel in Jerusalem te herbou. Hier is 'n deel van die edik wat koning Kores uitgevaardig het en waarvolgens die Jode in ballingskap hul vryheid teruggekry het:

“AI die koninkryke van die aarde het die Here, die God van die hemel, aan my gegee; en Hy het my opgedra om vir Hom 'n huis te bou in Jerusalem wat in Juda is. Enigeen onder hulle wat aan Sy volk behoort – mag sy God met hom wees, en laat hom optrek na Jerusalem wat in Juda is, en die huis van die Here, die God van Israel, bou."

Baie Jode het na die Heilige Land teruggekeer, maar hulle het nie werklike vryheid geniet nie, aangesien hulle nog steeds onderhorig was aan die Persiese Ryk. Sedert daardie tyd tot die stigting van die moderne staat Israel was die Joodse volk feitlik nooit weer ten volle onafhanklik nie. In 332 v.C. het die Jode onder die heerskappy gekom van Alexander die Grote, koning van Macedonië, en na sy dood het eers die Egiptenare en daarna die Siriërs die beheer oor die land gekry. Jode het hul sedert die 2de eeu v.C. in Rome gevestig, waar hulle beskerm geniet het en toegelaat is om hul geloof voort te sit.[20] Jode is in 139 v.C. egter vir die eerste keer uit Rome verban.

In 107 v.C. het die Jode daarin geslaag om 'n onafhanklike staat te stig, maar 44 jaar later, in 63 v.C., het die Romeine Palestina verower. Gedurende die tydperk van die Romeinse oorheersing is Jesus Christus gebore en het Hy in Palestina geleef en gewerk. In die vroeë 1ste eeu n.C. het Jode uit hul Judese tuisland oor die Mediterreense Streek versprei, en groot gemeenskappe het in Rome, Sirië, Egipte en Griekeland ontstaan. Weens hul godsdiens wat van hul bure s'n verskil het, was hulle dikwels ongewild sodat hulle hulself in hegte gemeenskappe moes saamsnoer om hul lewenswyse en geloof te beskerm.[20] Cassius Dio meld dat baie Jode in die jaar 19 n.C. deur Tiberius uit Rome verban is. Dit was omdat hulle in groot getalle na die Rykstad gestroom het en besig was om die plaaslikes tot hul gebruike te oorreed.[21] Onder Claudius se bewind is hulle nogmaals uit Rome verban, maar is telkens toegelaat om terug te keer en 'n onafhanklike bestaan onder Romeinse reg voort te sit.[20]

In 65 n.C. het die Jode teen die Romeine in opstand gekom, eers onder keiser Nero, en later onder keiser Vespasianus, maar die opstande is wreed onderdruk. In 70 n.C. het Vespasianus se seun Titus Jerusalem verwoes, en daarmee saam ook die Tempel. Dit het 'n groot verandering in die wyse waarop hul godsdiens beoefen is meegebring, aangesien plaaslike sinagoges nou die sentra van Judaisme geword het. Die Jode is oor die hele wêreld verstrooi. Eers na die Eerste Wêreldoorlog in 1918 het Jode van oor die hele wêreld in groot getalle na Palestina begin terugkeer en daarin geslaag om die onafhanklike staat Israel in 1948 te stig.