Jag

Reeds tydens die bewind van keiser Karel die Grote (768-814) was jag al 'n belangrike tydverdryf van die hoër stand. Die keiser het groot stukke bosryke grond opsy laat sit waar slegs hy en 'n klein groepie uitverkorenes mog jag. Daar het hulle dryfjagte met honde asook valkejagte, wat sedert die 4e eeu gebruiklik geword het, uitgevoer. 'n Ander vorm was die sogenaamde ingeslote jag, waar die wild deur 'n kleiner wordende kring jagters vasgetrek is.

Die jagvorm was veral na 900 in die Duitse gebiede baie gewild, terwyl die dryfjag met honde in Frankryk steeds die gewildste was. Tot diep in die Middeleeue was jag oor die algemeen 'n aksie net vir mans. Na die eerste kruistogte in die 11e en 12e eeu het die jag met voëls soos vaIke, sperwers en hawikke al wyer in gebruik geraak. Hierdie vorm, wat uit Asië en Noord-Afrika afkomstig was, het hom tot die deelname van die edelvroue geleen, en jagpartye het 'n onontbeerlike deel van die elite se feeste geword.

Jag het ook toenemend 'n sportsoort geword waarby die klem meer op vermaak as op voedselvoorsiening geval het. In die 14e eeu is daar selfs handboeke oor die jagsport geskryf wat met prentjies van diere en jagtegnieke versier was. Sedert die 15e eeu is vuurwapens by dryfjagte gebruik. Tydens die regering van Lodewyk XV (1715- 1774) het sluipjag, waarvoor die koning baie lief was, mode geword. Hierby moes die jagters, wat dikwels gekamoefleer was, die wild tot op skootafstand nader. Die Franse jagmetodes was in die 17e en 18e eeu toonaangewend vir die hele Wes-Europa.

Die adel se jagliefhebbery is ten koste van die boere bedryf. In Engeland het Willem die Veroweraar (1066- 1087) se opvolgers die boere verjaag en sulke groot stukke landbougrond laat ontruim om jagterreine aan te lê. Die Franse koning Lodewyk XI (1461 - 1483) het die jagreg in die hele grondgebied vir homself en sy naaste familie en vriende voorbehou. Dit het veroorsaak dat die wildstapel in so 'n mate toegeneem het dat dit 'n plaag vir die boere geword het. Hutlanderye was nie omhein nie en die diere het groot skade aan die oeste berokken. Daarby was die boere ook aan die gevaar wat die groeiende aantal wolwe ingehou het, blootgestel. As hulle die diere self sou doodmaak, het hulle gevaar geloop om weens oortreding van die jagwet vervolg te word.

Sedert die 19e eeu is die jagsport in die Weste al hoe minder intensief beoefen. Die wild het skaarser geword, as gevolg van onder meer die sterk bevolkingstoename. Veral grootwild het al hoe skaarser geword. Die adelstand het sy voorregte, en dikwels ook sy rykdomme, verloor, wat meegebring het dat die jagtradisie nie meer op dieselfde skaal as in die Middeleeue voortgesit kon word nie. Daarby het die regerings steeds strenger bepalings aan jag gekoppel. Deesdae is lisensies feitlik oral in die Weste 'n vereiste.

Daar bestaan enkele gegewens wat daarop dui dat alle mense tot sowat 10 000 jaar gelede jagters en versamelaars was. Gedurende die 2 tot 3 miljoen jaar van die mens se bestaan het hy homself van gereedskap voorsien en hom aangepas om hom in die uiteenlopendste omstandighede te kan handhaaf (Eskimo's in uiterste koue, Ethiopiërs en pigmeë in kwaai hitte). As die tydperk waarin die mens op aarde bestaan, aan een uur gelykgestel word, dan was hy vir feitlik 56 minute van daardie uur jagter en versamelaar.

Volgens 'n ander raming was sowat 90% van alle mense wat tot nou toe gelewe het, jagters en versamelaars. Hierteenoor vorm huidige ramings dat nog slegs 'n paar honderdduisend mense lewe wat tot die een of ander jagtersvolk behoort, 'n skerp kontras. Hierdie mense woon boonop verspreid oor die hele wêreld, in die meeste gevalle in gebiede wat vir ander mense (tot vandag toe) onaantreklik is, naamlik halfwoestyne, poolgebiede en tropiese oerwoude.

Die vraag bestaan hoe lank hulle nog sal voortbestaan, want in die laaste paar eeue het talle jagterskulture verdwyn - veral sedert Europeërs hul jaggebiede binnegedring en oorgeneem het. Oor sommige jagterskulture is deeglike navorsing gedoen, maar oor andere is min of niks bekend nie. Dit is trouens nie eens moontlik om 'n volledige lys van alle bestaande jagtersvolke op te stel nie.

'n Opvallende kenmerk is dat alle gebiede waar jagterskulture aangetref word, baie yl bevolk is: een inwoner per km² is eerder die reël as die uitsondering. Hierdie verhouding word ook min of meer in gebiede waar daar nog volop wild is, gehandhaaf. Die belangrikste uitsondering is gemeenskappe wat hulle aan visryke waters gevestig het, soos byvoorbeeld die Rooihuide langs die noordweskus van Noord-Amerika. Hulle woon nie net in groot dorpe nie, maar het ook 'n hoogs ontwikkelde kultuur. Oor die algemeen is jagtersvolke daarvoor bekend dat hulle ʼn nomadiese lewe lei. Sommige trek elke dag na 'n ander standplaas, ander trek maandeliks of kwartaalliks, soos byvoorbeeld die Swartvoet-Rooihuide, terwyl die Eskimo's in Kanada elke twee jaar verhuis. Die groepe is meestal baie klein (25 tot 50 mense) en sonder erflike leierskap. Gesag berus gewoonlik by mense wat byvoorbeeld vanweë hul jagvernuf of hul wysheid bo die ander uitstaan. Die groepe bestaan nie noodwendig uit vaste lede nie; waar nodig, kan die samestelling daarvan verander word. Die taakverdeling binne die groep geskied egter altyd volgens 'n vaste patroon. Gewoonlik jag die mans en die vroue versorg die huishouding. Dit is ook gewoonlik die vroue wat veldkos moet versamel. Die hele groep het gewoonlik die reg om te jag, maar elke groep moet binne 'n bepaalde afgebakende gebied bly. As die grense van die jaggebied oorskry word, het naburige groepe die reg om 'n deel van die buit op te eis en selfs stamoorloë kan plaasvind. Die voorbereidings vir 'n jag tog bestaan uit ambagtelike en magiesreligieuse rituele. Die wapens moet in orde en die weer gunstig wees, terwyl die nodige religieuse rites ook voltrek moet word. Die jagdans is hier baie belangrik, en die prooidier word gewoonlik uitgebeeld en nageboots. Bekendejagdanseis onder meer die skilpad dans op die Andaman- en die Samoa-eilande, die bisondans van die Hopi-Rooihuide en die Mandane in Dakota, die hottentotsgotdans van die Boesmans, die beerdans van die Sioux-Rooihuide in Noord-Amerika en die sogenaamde "apedans" van Bali. Behalwe 'n magiese betekenis is daar beslis ook sielkundige faktore aan die jagdans verbonde soos die opwek van geesdrif en selfvertroue onder die jagters. Dit is dan byna ook vanselfsprekend dat die meeste jagtersvolke se belangrikste god "heer of meesteres van die diere" genoem word.

Die vraag word dikwels gevra of die meeste jagtersvolke verdwyn het omdat jag en versamel nie voldoende bestaansmiddele opgelewer het nie. Meestal was dit egter nie die geval nie. Dit blyk byvoorbeeld dat die Boesmans in normale omstandighede met sowat vier uur se werk per dag genoeg kos bymekaar kan maak. Daarenteen lyk dit of hongersnood en epidemies veel eerder by die agrariese bevolking, wat digby mekaar woon, of by ondervoede stedelinge in arm lande, voorkom. Verskeie jagtersvolke hou hul bevolkingsdigtheid laag deur, wanneer die groep te groot word, kinders dood te maak en siekes aan hul eie lot oor te laat.

Hierdie praktyke word deur beskaafde volke as barbaars beskou, maar dit dra daartoe by dat daar selde sprake van hongersnood is. Landbouvolke probeer in soortgelyke gevalle om die landbou intensiewer te bedryf sodat meer mense gevoed kan word. Op hierdie grondslag kan hegter en meer georganiseerde samelewingstrukture gevestig word. Wanneer jagtersvolke met landbougeoriënteerde samelewings in aanraking gekom het, het dit dikwels gebeur dat die jagterskultuur geassimileer is of heeltemal verdwyn het.

Die jagsport het in verskillende lande op uiteenlopende maniere ontwikkel. Faktore wat hierby 'n rol speel, is die aantal jagters, die beperktheid van natuurlike hulpbronne en benaderings oor natuurbeskerming. In die Verenigde State van Amerika is daar 'n groot aantal jagters en hoofsaaklik grootwild word gejag. Die jagkode het daar minder as in Wes-Europa ontwikkel, maar beter as in Suid-Europa. In Engeland stel die jagters ʼn voorbeeld van hoe 'n mens sorgvuldige natuurbeheer kan toepas en steeds op bevredigende wyse kan jag. Daar word veral op voëls, waarvan 'n groot aantal trekvoëls is, jag gemaak.

In Noord- en Sentraal-Europa word ook sorgvuldige natuurbeheer toegepas. Die wild waarop die meeste jag gemaak word, is herte, wildevarke en reebokke. Buite die jagseisoen word hierdie diere goed beskerm en in die meeste lande in hierdie gebied moet voornemende jagters ook eers 'n jageksamen aflê. In Suid-Europa is die situasie egter heeltemal anders. In Italië word jag veral as volksvermaak beoefen. Die aantal jagters is ontstellend hoog en die wildstapel besonder laag. Groot getalle trekvoëls, selfs die klein soorte wat die Italianers as 'n delikatesse beskou, word geskiet.

In Oos-Europa word onder streng staatstoesig gejag en die wildstapel bly gevolglik hoog. In Siberië is veral die jag vir pels van ekonomiese belang, en in bepaalde steppegebiede ook die jag vir vleis. In Afrika is safari's en grootwildjag baie gewild. Ryk Westerse toeriste skroom nie om groot bedrae geld te betaal om 'n leeu, renoster, buffel en dies meer te kan skiet nie. Die wildstapel neem in baie lande vinnig af, onder meer omdat meer grond vir akkerbou nodig is.

Die belangrikste jagmetodes is die volgende:

- Die sluipjag, waar die jagter sy wild bekruip of vanuit 'n skuiling daarop vuur. Jaghonde kan gebruik word om die wild op te spoor of om die prooi te gaan haal.

- Die dryfjag, waar 'n trop honde die spoor van die wild volg terwyl hulle aanhoudend blaf. Die jagters volg die honde te perd. In 'n moderne variasie van hierdie metode volg die honde 'n sak vol vosmis wat deur 'n ruiter gesleep word, en die jagters volg die honde met 'n wilde rit oor 'n veld met kunsmatige hindernisse sonder om ooit 'n dier te sien of 'n skoot te skiet.

- Die gewone dryfjag, waar 'n aantal helpers (drywers) die wild in die rigting van die verskuilde jagter jaag.

- Die valkejag, waar roofvoëls soos valke, hawike en arende wat spesiaal afgerig is, gebruik word om hase, konyne en voëls te vang. Die voël (met 'n mus oor die kop) word op die arm van die valkenier (sy afrigter) saamgedra. Sodra die honde die voëls opgejaag het, word die mus afgehaal. Die voël vang die prooi en word daarna met 'n bondel vere na die valkenier teruggelok.

Die etiese jagkodes of vorms van jag verskil van jagkultuur tot jagkultuur. Wat in Italië byvoorbeeld as beskaafde jagmetodes beskou word, sal in ander lande glad nie aanvaar word nie. Dit is nie net jagters wat die etiese kodes neerlê nie, maar ook die nie-jagters. Die basiese en algemeen aanvaarde beginsels van etiese jag is met verloop van tyd in alle lande wetlik neergelê. Ook in jagliteratuur word baie aandag aan etiese jaggedrag bestee.

Etiese jagkodes behels onder meer die volgende:

- 'n Vinnige dood. 'n Goed gemikte skoot is aanvaarbaarder as die langdurige pyn en lyding wat 'n dier byvoorbeeld in 'n valstrik deurmaak. 'n Etiese jagter sal moreel verplig voel om altyd 'n swaar haelkorrelsoort te kies. Ligte hael (‘n groot aantal klein korrels wat met 'n groter hoek versprei word) bied natuurlik 'n groter trefkans, maar ook 'n groter moontlikheid dat die dier net verwond sal word.) Om hierdie rede word grootwild slegs met koeëls geskiet. In Amerika word daar nog baie met 'n pyl en boog gejag. Die beperkings wat die jagter homself daarmee oplê, kan as 'n sportiewe element beskou word omdat hierdie wapen die dier 'n baie groter wegkomkans bied. Die nadeel- dat die dier dikwels net verwond word – het daartoe gelei dat jag met 'n pyl en boog in baie lande verbied is.

- 'n Onverwagte dood. 'n Dier wat met 'n skoot uit 'n hinderlaag getref word, vrek dikwels sonder dat hy enige angs ondervind. Dit is nie die geval by jagtogte waar daar van honde of drywers gebruik gemaak word nie. In lande waar dryfjagte nog toegelaat word, maak plaaslike dierebeskermingsverenigings dan ook meestal daarteen beswaar. In Engeland word voortdurend beswaar gemaak teen vosjag met behulp van honde.

- 'n Sportiewe element. Die sportiewe element van jag behels dat net die kundige jagter geleentheid moet kry om 'n prooi dood te maak. Die neerskiet van vinnig vlieënde voëls beteken dat die jagter baie vernuftig moet wees, en daarom word dit eties aanvaar. Wanneer dieselfde voëls egter geskiet word wanneer hulle stil in 'n boom sit, is dit onsportief omdat dit min vaardigheid verg. Wetlike bepalings kan in hierdie geval vanselfsprekend min uitrig, en slegs die gewete van die jagter sal sy optrede bepaal.

Vorme van jag wat baie teenstand van diereliefhebbers kry, is dié waar wild as't ware op 'n skinkbord aangebied word. Voorbeelde hiervan is die opjaag van fisante langs 'n jaggeselskap wat rustig op stoele sit en wag, die jag op sekere gaselle vanuit vierwielaangedrewe voertuie, of die jag op ysbere vanuit vliegtuie. Laasgenoemde twee vorme kan trouens nouliks as jag beskou word, maar eerder as slagtings.

- Behoud van die wildstapel. Wanneer 'n jagter in sy eie gebied jag, byvoorbeeld op sy eie plaas, is dit in sy eie belang om toe te sien dat die wildstapel min of meer bestendig bly. Dit is egter nie die geval wanneer hy op openbare grond jag of op rondtrekkende diere soos trekvoëls jag maak nie. In sulke gevalle word die wildstapels beheer deur, met die toestemming van die owerhede, 'n beperkte aantal diere van 'n bepaalde soort per seisoen te jag. Veral trekvoëls lewer probleme op. In wildarm lande is hulle feitlik die enigste diere wat in groot getalle gejag mag word.

Die jagters het geen regstreekse betrokkenheid by die voëls nie omdat hulle ver daarvandaan broei. Dikwels word ook geredeneer dat as hulle die voëls nie skiet nie, die buurman dit wel sal doen. Die gevolg is dat grootskaalse slagtings onder trekvoëls plaasvind. Dit wek groot weerstand in die lande waar die voëls broei en beskerm word. 'n Ander belangrike aspek by die behoud van die wildstapel is dat dit teen die meeste jagters se kodes indruis om 'n dragtige wyfie te skiet. Hierdeur word verseker dat die wildstapel natuurlik aangevul kan word.

Die eerste mense wat in Suider-Afrika gejag het, was inboorlinge wat reeds in die Steentydperk jagters was. Hul wapens was aanvanklik groot klippe, later knuppels van been en nog later spiese, assegaaie en 'n pyl en boog met 'n verskeidenheid van punte. Hierdie mense het ter wille van hul voortbestaan gejag, naamlik am vleis en velle te bekom en om gevaarlike diere af te weer.

Die australopithesene ("suidelike ape") was pre-menslike ape wat tussen 4,5 miljoen jaar en 1,5 miljoen jaar gelede op die grasvlaktes en in savanne-gebiede van Oos- en Suider-Afrika geleef het. Hulle het regop geloop omdat hul dye langer was as die van ape, terwyl hul arms korter was en hul bekken-skelet geskik was vir 'n regop liggaaamsposisie. Verskillende variasies van die Australopithecus-genus was Australopithecus robustus en Australopithecus africanus. Die vroegste australopithesene het waarskynlik nog gedeeltelik in bome gewoon. Hulle het op eenvoudige wyse in die veld rondgeswerf op soek na plantaardige voedsel.

Die vroegste ware mense was jagters en versamelaars wat die vermoë gehad het om klipwerktuie te vervaardig. Die eerste mense waarvan fossieloorblyfsels gevind is, staan bekend as Homo habilis, of "nutsman", wat in die Vroeë Steentydperk tussen sowat 2,2 miljoen en 1,8 miljoen jaar gelede in Oos- en Suider-Afrika geleef het. Hulle was eenvoudige jagters en versamelaars van veldkos, maar was fisiek en intellektueel in staat om 'n eenvoudige klipwerktuigtegnologie aan te wend vir die vervaardiging van klipwerktuie. Die klipgereedskap van Homo habilis was ruwe, kapper-agtige klipwerktuie en klipskilfers, bekend as die Oldupai-industrie omdat van hierdie werktuie eerste by Oldupai (voorheen bekend as Olduvai) in Tanzanië gevind is.

Belangrike fossieloorblyfsels van die australopithesene en die eerste mense, asook van hul handgemaakte werktuie, is in Suid-Afrika gevind. Wetenskaplikes het afgekom op gefossileerde skeletgedeeltes van die australopithesene en klipwerktuie van 4,5 miljoen tot 1 miljoen jaar gelede by die wêrelderfenisterreine van Sterkfontein, Swartkrans en Kromdraai, ook bekend as die Wieg van die Mensdom (dit sluit die Taungskedel-fossielterrein en Makapanvallei in). Die skeletgedeeltes is onder meer van Homo habilis en Australopithecus sediba, wat beskik het oor menslike fisieke kenmerke soos hand-, bekken- en voetbene en 1,9 miljoen jaar gelede by Sterkfontein geleef het.

Homo erectus, of "regop mens", was jagters en versamelaars wat gedurende die Vroë Steentydperk tussen 2,2 miljoen en 1,9 miljoen jaar gelede in groot dele van Afrika voorgekom het en mettertyd na Suid-Europa, die Nabye-Ooste en Asië versprei het. Baie van hul werktuie is in Suid-Afrika gevind, bv. aan die Kaapse suidkus en in gruislae van oerrivieroewers en waterpanne in die omgewing van die Oranje- en Vaalrivier. Hulle het klipwerktuie vervaardig wat bekend is as die Acheul-industrie. Die werktuie is tydens vervaardiging en gebruik met die hand vasgehou. Verskillende soorte klipgereedskap wat in hierdie tyd begin ontwikkel het, was handbyle of vuisklippe en rywe klipskilfers wat as messe en skrapers gebruik is.

Homo sapiens, of "wyse mense", het tussen sowat 500 000 jaar en 100 000 jaar gelede verspreid in Afrika, Suid-Europa en Asië geleef. Hulle was fisiek en intellektueel in 'n groot mate soortgelyk aan die moderne mens. Hulle het gespesialiseerde klipwerktuigtipes soos meslemme, skrapers en spiespunte vervaardig. 'n Voorbeeld van die argaiese Homo sapiens is die fossielskedelgedeeltes van so 'n mens wat sowat 260 000 jaar gelede in die omgewing van die hedendaagse Florisbad naby Bloemfontein geleef het.

Homo sapiens sapiens het tussen ongeveer 150 000 en 100 000 jaar gelede uit die argaiese Homo sapiens ontwikkel en was reeds fisiek en intellektueel soortgelyk aan die moderne mens. Hulle was Steentydjagters en -versamelaars in Afrika, Europa en Asië. Van daar het hul afstammelinge geleidelik ook na die Amerikas, Australië en Tasmanië versprei.

Gedurende die Laat Steentydperk in Suid-Afrika, wat van sowat 20 000 jaar gelede tot so onlangs as ongeveer 200 jaar gelede geduur het, het nomadiese, gespesialiseerde jagters en versamelaars oral in Suider-Afrika voorgekom en 'n verskeidenheid gespesialiseerde klipwerktuie vir verskillende doeleindes gebruik. Hulle was die voorouers van die Khoisan van Suider-Afrika.

Vuurwapens het saam met Jan van Riebeeck na Suid-Afrika gekom. Ook hierdie eerste blankes het vir hul eie voortbestaan gejag. Een van die heel oudste jagbepalings van die land is reeds in 1656 deur Van Riebeeck uitgevaardig. Daarvolgens sou die VOC belonings betaal vir elke leeu, hiëna en luiperd wat geskiet word. Die eerste gewere wat gebruik is, was die sogenaamde snaphane (pangewere) met musketkoeëls. Die wapen van die grensboere, wat ook die simbool van die "boer met sy roer" geskep het, het 'n groot, lang loop en swaar laaistok gehad. Die Voortrekkers het veral vuursteengewere gebruik. Die vernaamste doel van jag was steeds voedselverkryging en selfbeskerming.

Die nuus van Suid-Afrika se wildrykdom, veral die getalle en die verskeidenheid van grootwild, het die land vinnig die mekka van sportjagters laat word. Die eerste bekende oorsese jagter was kaptein Cornwallis Harris, wat in 1836 na Suid-Afrika gekom het. Saam met hom het hy die beroemde sterloopvuursteengeweer gebring wat die Voortrekkers verbaas het met sy groot trefafstand. Hierdie geweer het groot verwoesting onder wildstapels aangerig. Al hoe meer buitelandse jagters het na Suid-Afrika gekom, en die Boere, wat feitlik almal goeie skuts was, het ook meer diere begin skiet as wat nodig was. Wildverliese was so hoog dat dit reeds in 1846 vir die Ohrigstadse Republiek nodig geword het om die "moedswillige of onverskillige vernieling van bruikbare wild" wetlik te verbied. Oortredings was met tussen 10 en 500 riksdaalders strafbaar. Die eerste wildwet van die Zuid-Afrikaansche Republiek is in 1858 goedgekeur as 'n maatreël teen die wildskaarste wat toe al weens roekelose jag ontstaan het.

Gewere met al hoe groter kalibers het egter in gebruik geraak. Die heel grootste kaliber het as die Boere-olifantgeweer bekend gestaan. Dit was ʼn besonder kragtige geweer waarmee jagters olifante redelik maklik kon plattrek. Een van die beroemdste jagters van Afrika, F.C. Selous, het byvoorbeeld binne 3 seisoene 78 olifante met so 'n geweer van kant gemaak.

Wat as die grootste jag in die geskiedenis van Suid-Afrika beskryf word, het in 1860 op die plaas van 'n Vrystaatse boer ter ere van prins Alfred, tweede oudste seun van koningin Victoria, plaasgevind. Hy het die Vrystaat in daardie tyd besoek. Sowat ʼn duisend Barolong-jagters moes as drywers optree en tussen 20 000 en 30 000 stuks wild, soos blouwildebeeste, Burchell-sebras, kwaggas, volstruise, blesbokke, hartbeeste en springbokke, na die skuts aanjaag.

Presies hoeveel diere daardie dag doodgeskiet is, is nie seker nie, maar na raming was die getal tussen 4 000 en 6000. Verskeie van die drywers is deur die malende wild doodgeskop of doodgetrap. Volgens ooggetuies was die jagters so bloedbesmeer dat hulle meer na slagters as na sportmanne gelyk het.

Suider-Afrika is ʼn baie gewilde jaggebied, en wat grootwildjag betref, waarskynlik die gewildste ter wêreld. Die verskeidenheid van skaars diere soos die witrenoster, swartwildebees, njala, eland en buffel is 'n groot aantrekkingskrag vir sowel buitelandse as binnelandse jagters. Die omstandighede waarin daar tans gejag word, verskil drasties van die van die 19e eeu. Daar is bykans geen oop vlaktes meer wat 'n jagter op die ingewing van die oomblik kan invaar nie. Hy kan ook nie meer skiet wat hy wil of soveel as wat hy wil nie, aangesien Suid-Afrika se wild baie streng beskerm word.

Die verskeidenheid van jagterreine is tot gewone plase, private wildplase, safariplase en private natuurreservate beperk. In ieder geval het die jagter 'n lisensie nodig, hetsy hy die eienaar of 'n besoeker is. Die hoeveelheid wild wat per seisoen geskiet mag word, word streng beheer. Die getal wissel van wildsoort tot wildsoort en van seisoen tot seisoen, en word onder meer deur die grootte van die bestaande troppe bepaal. Diere soos leeus, luiperds, buffels en olifante kom net in wildreservate voor.

Jagters word nie in staatsbeheerde wildparke soos die Nasionale Krugerwildtuin toegelaat nie, maar wanneer oorbevolking in private natuurreservate voorkom, word spesiale vergunnings aan jagters gegee om 'n beperkte aantal diere onder toesig van wildbewaarders te skiet. In staatsbeheerde wild parke mag net wildbewaarders die wildstapel uitdun. Elke provinsie het sy eie jagregulasies. Die jagseisoene strek normaalweg van 1 Mei tot 31 Julie. In Gauteng mag voëls gewoonlik nog tot 31 Augustus gejag word. Die mate waarin jag op diere gemaak mag word, verskil ook van provinsie tot provinsie. In sommige provinsies mag sekere diere in groter getalle geskiet word, terwyl dieselfde diere in ander provinsies net in 'n baie beperkte getal of glad nie geskiet mag word nie.