Homeros

Homeros en sy gids, deur William-Adolphe Bouguereau (1825-1905), beeld Homeros uit op Berg Ida, omring deur honde en gelei deur die bokwagter Glaukos (soos oorvertel in die Pseudo-Herodotos)

Verskeie tradisies oorleef wat bewerings maak rakende Homeros se geboorteplek en agtergrond. Lucianus die satirikus beskryf hom, in sy Ware geskiedenis, as 'n Babiloniër genaamd Tigranes wat die naam Homeros aanneem na hy as "gyselaar" ("homeros") geneem is deur die Grieke.[13] Wanneer Keiser Hadrianus die Orakel by Delphi oor Homeros uitvra, antwoord die Putia dat hy van Ithaka is – hy is die seun van Epikaste en Telemachos uit die Odussee.[14]

Hierdie stories verskyn in die verskeie "lewens van Homeros,"[15] en is sedert die Aleksandrynse era met die verloop van tyd saamgestel.[16]

"Homeros se lewens" verwys dus na 'n versameling van langer fragmente oor die onderwerp, geskryf deur merendeels anonieme skrywers. Sommige van die fragmente is toegewys aan meer bekende skrywers. Thomas W. Allen versamel al die vitae in die 20ste eeu en kombineer dit tot 'n standaard verwysingswerk wat deel word van die Homeri Opera, "Homeros se werke". Die eerste publikasie verskyn in 1912 deur Oxford University Press.[17]

Allen teken verskeie vitae op, wat uit verskillende bronne bymekaargemaak is:

• Vita Herodotea, ble. 192-218, beter bekend as die Pseudo-Herodotos, moontlik omrede dit nie van Herodotos is nie
• Certamen Homeri et Hesiodi, ble. 225-238 met fragmente op ble. 218-221
• Die twee Plutarchi vitae (nou Pseudo-Plutarchus), ble. 238-244 en ble. 244-245 onderskeidelik
• Sekere vitae geïdentifiseer as IV (elders bekend as Vita Scorialenses,[18]) ble. 245–246, V (Vita Scorialensis II), ble 247–250, VI (Vita Romana,[19]) ble. 250-253 en ten laaste VII, wat eintlik drie uittreksels is van Eustathius, ble. 253-254 en 255, John Tzetzes, ble. 254-255, en Suda, ble. 256-268, nou bekend as Hesuchios van Milete.

Nagy herorganiseer die lys in elf dele, Vita 1 tot Vita 10, met Plutarchus verdeel in 3a en 3b. Hy sluit bykomend Vita 11 in, uit die Chrestomatieë van Proclus, ble. 99-102.[20]

Die oorsprong van die naam "Homeros" is onbekend, oënskynlik Grieks. Talle Griekse woorde is egter leenwoorde, benaderings of omskrywings van vreemde woorde. Dit het veral voorgekom by name uit die ooste waar daar kontak was met sprekers van tale uit die dele. Darius is byvoorbeeld deur die Grieke, homself en die ander Oudpersiese sprekers, Dārayava(h)uš, "hou die goeie ferm vas" genoem. Die onttroonde koning van Thebe, Kadmos, na bewering 'n Fenesiër, is moontlik as 'n Oosterling beskou vanweë die Hebreeuse/Fenisiese "qdm" – "die ooste". Priamos is waarskynlik afkomstig van die Luwiese "Priya-muwa-", wat "uitsonderlik braaf" beteken. Verskeie name besit 'n vreemde herkoms maar pas ook via Grieks binne ontlenings aan Proto-Indo-Europees. Min riglyne is beskikbaar om die taalkundige te ondersteun met die identifisering van die waarskynlikste oorsprong.

Etimologieë vir die naam "Homeros" strek dus wyer as net die Grieke. Aan die een kant kon hy 'n vergriekste Fenisiese naam gehad het. West veronderstel 'n Fenisiese prototipe van Homeros se naam as 'n patroniem (vadersnaam), Homeridae (manlike opvolger uit die geslag van Homeros), *benê ômerîm ("seuns van sprekers" – professionele storievertellers).[21] In hierdie geval sal die vadersnaam dui op die gilde. In Grieks sal die "Homer" in Homeridae in die enkelvoudvorm moes wees, die veronderstelde enkele afstammeling van 'n stamgroep, wat 'n oorgeërfde ambag beoefen. Die hipotetiese Semitiese voorouers is egter in die meervoudsvorm. Waar "ben" vir een "vader" gebruik kan word kan die id- konstruksie nooit 'n meervoudige vader aandui nie. Aan die ander kant is Proto-Indo-Europese etimologieë beskikbaar. Die digter se naam is homofoon met die Griekse ὅμηρος (hómēros), "gyselaar" (of "borg").[22] Die woord kom uit die Attiese dialek en was algemeen in gebruik. In Pseudo-Herodotos en Plutarchus se vitae besit die woord die ietwat obskure betekenis van "blind", wat weer geïnterpreteer word as "hy wat vergesel; hy wat gedwing word om te volg" met betrekking tot 'n gids.[23] Die woord se geografiese lokaliteit word verduidelik deur 'n veronderstelling dat dit meestal gebruik is in Eolië, aan die kus van Klein-Asië, die omgewing waar Homeros opgetree het, en dus tot die Eoliese dialek behoort.[24] Die letter Eta klassifiseer die woord as Oos-Grieks, teenoor die Wes-Griekse Kretensiese vorm, wat 'n Alfa gebruik. Ionies en Atties is ook Oos-Griekse dialekte. Regdeur die Pseudo-Herodotos is ὅμηρος (hómēros) sinoniem met die standaard Griekse τυφλός (tuphlós), wat 'blind' beteken. Proclus se Chrestomathia sê spesifiek "die tuploi is deur die Eoliërs homeroi genoem".[25]

Die uitbeelding van Homeros as 'n blinde sanger-digter in bestaande literatuur begin met die laaste vers in die Deliese Lofsang aan Apollo, die derde Homeriese Lofsang.[26] Dit is later deur Thukydides aangehaal ter ondersteuning van die standpunt.[27] Die skrywer van die lofsang beweer dat hy 'n blinde sanger-digter vanaf Chios is. Verder aanvaar kenners ook al vir 'n geruime tyd dat 'n gedeelte uit die Odussee selfverwysend is[28] waar 'n blinde sanger-digter, Demodokos, in die Faiakiese koning se hof verhale van Troje oorvertel aan 'n gestrande Odusseus.[29]

Ten spyte van die aandrang uit oorgeblewe bronne dat Homeros blind was, is daar verskeie ernstige besware teen die teorie. Van die vitae meen dat hy nie blind was nie. As hy nie kon skryf nie, was hy ongeletterd en nie in staat om werke saam te stel nie. 'n Lang gedig sal buite die bestek van menslike geheue wees sonder geskrewe wenke. Verder is die beelde in die gedig baie grafies en 'n blinde man sou nooit die tonele uit die beelde kon ervaar het nie. Antwoorde bestaan wel op die besware.[30] Die voorbeeld van die blinde John Milton, wat Paradise Lost gedikteer en saamgestel het, toon dat 'n blinde mens 'n heldedig kan skep. Albert B. Lord se The Singer of Tales, wat handel oor moderne rapsodiste wat eposse sing, bewys dat eposse op daardie skaal spontaan, in moderne tye, saamgestel is uit gememoriseerde elemente. Die kwessie rakende geskrewe wenke kan verklaar word as aangeneem word dat Homeros later in sy lewe blind geword het, wat ook die Pseudo-Herodotos se uitgangspunt is. Hiervolgens begin Homeros, na hy sy sig verloor het, 'n loopbaan as 'n swerwende rapsodis of impromptu digter by openbare sametrekke. Hy neem na bewering, aan die begin of vroeg in sy nuwe loopbaan, die verhoognaam "die blinde man" aan, wat hom in die kategorie plaas van blinde profete wat met geïnspireerde innerlike visie sien, en so 'n mate van goddelike glorie aan die optrede verleen.

Die vitae bly egter uiteenlopend oor die betekenis van die naam. Nog 'n verklaring is dat dit verdeel kan word in Hom-eros, met 'Hom' van die Griekse 'homou' ("saam"),[31] en die tweede –ar- in 'arariskein' ("bring bymekaar"),[32] met die Eta in -eros uit Oos-Grieks. Dit kan moontlik die betekenis dra van die saambring van die blinde man en sy gids. Gregoray Nagy maak gebruik van die frase, phone homereusai, "pas [die lied] by die stem" uit Hesiodos, moontlik 'n tydgenoot van Homeros. Dit sal aan "Homeros" die betekenis gee van "hy wat [die lied] byeenvoeg".[33]

Indien die naam oorweeg word as 'n kategorie of klassifikasie, laat dit die moontlikheid bestaan dat enige rapsodis daaronder kon klassifiseer, en daar dus geen biografiese oorspronklike naam Homeros bestaan het nie. West sê dat 'n moontlikheid bestaan waar Homeros nie die naam van 'n historiese Griekse digter was nie, maar eerder die verbeelde stamvader van die Homeridai. Name van gildes met agtervoegsels –idai en –adai is nie normaalweg gegrond op die naam van 'n geskiedkundige persoon nie.[21]

Antieke Griekse kus van Anatolië

William Ihne kon, na die bestudering van die bronne, 19 plekke uit die oudheid identifiseer wat Homeros as burger beskou het, selfs Athene. Die aanspraak word gemaak omdat Smirna, wat Homeros as boorling beskou, 'n kolonie van Athene was. Die rede vir die veelvuldige aansprake is die gevolg van onderlinge burgerlike wedywering om hierdie eer.[34] Ihne kies Smirna omrede sommige van die vitae die woord "Homeros" as Eolies identifiseer en die stad 'n Eoliese geskiedenis het. Met die keuse word voorkeur gegee aan die langste, mees gedetailleerde vita, die Pseudo-Herodotos, een van die bronne wat Smirna as oorspronklik Eolies eien.

Die Eoliërs is een van die drie vernaamste etniese groepe uit antieke Griekeland. Die Ioniërs en Doriërs is die ander twee. Eoliërs is grotendeels afkomstig uit Tessalië maar het ook vroeër, na die Trojaanse oorlog, Beotië as tuiste gehad. Die okkupasie geskied in die selfde tyd as die besetting van Peloponnesos deur die Doriërs. Eoliërs het 'n eie Oos-Griekse dialek gepraat. Hesiodos is as Beotiër deel van hierdie groep. Dit kom duidelik na vore in sy werke met die Eoliese gedeeltes wat van toepassing is op Homeros se naam. Die Eoliërs koloniseer die noordwestelike kus van Klein-Asië en doop hulle gebiede Eolië en Lesbos.[35] Die nedersettings daar was reeds deur afstammelinge uit die Trojaanse oorlog bewoon en volgens Pseudo-Herodotos is die oorlewering en geskiedenis deur die Eoliërs lewendig gehou. Eolië het gestrek vanaf die kus teenoor Lesbos tot by Smirna op die rand van Ionië. Die Eoliese bond, Smirna ingesluit, het uit 12 stede bestaan terwyl die Ioniese bond in die suide gelê het, ook met 12 stede. In ongeveer 688 v.C. word Smirna deur die Kolofone oorgeneem na hulle blykbaar vertoef het vir 'n fees. Smirna word gevolglik 'n Ioniese kolonie.[36]

Die twee bonde se politieke relevansie kom tot 'n einde met die uitgang van die 5de eeu v.C. Dit volg op die aansluiting of geforseerde aansluiting van die stede rondom die Egeïese see tot die Deliese bond – 'n Koine groepering onder Atheense leierskap. Elke stad moes manskappe, skepe of geld bydrae tot 'n gesamentlike weermag. Die besonderhede en gesamentlike gebeure is die onderwerp van Thukydides se Geskiedenis van die Peloponnesiese oorlog. Inskripsies uit daardie tyd lewer 'n basis vir die bestudering van die Eoliese taal. Hiervolgens kan Buck drie dialekte onderskei, Tessalies, Beoties en Lesbies.[37]

Die Ioniese stede in Klein-Asië het 'n Ioniese dialek gepraat. In die grensgebiede tussen Ionië en Eolië het die dialekte mekaar verdring en 'n Ionies-Eoliese mengsel tot gevolg gehad, soortgelyk aan die in die Homeriese gedigte.[38] Chios was byvoorbeeld altyd lid van die Ioniese bond[39] en tog bevat die dialek daar 'n paar aspekte wat van Eoliese oorsprong is.[40] Die selfde soort vermenging het nie op die Ionies-Doriese grens in die suidwestelike Anatolië voorgekom nie.

Weens die feit dat Lesbies met die verloop van tyd meer Ioniese aspekte in digkuns bygekry het, betoog Janko vir 'n noordwaartse uitbreiding van die Ioniese dialek en populasie ten koste van die Eoliërs.[41] Eolies het geleidelik met Ionies saamgesmelt. Na die 5de eeu v.C. het beide egter begin saamsmelt met die nou wydverspreide susterdialek van Ionies genaamd Atties, asook Koine, wat in die Hellenistiese era daaruit ontwikkel. Atties maak sy verskyning in Ioniese werke in die 4de eeu v.C. en vervang Ionies teen ongeveer 100 v.C. Die nuwe koninkryk van Pergamum verkry in 281 v.C. die Eoliese kus van Anatolië en verdeel die Lesbiese dialek sodoende in twee. Lesbies verdwyn teen die 3de eeu v.C. uit die koninkryk maar leef tot die 1e eeu n.C. buite die koninkryk voort as die laaste Eoliese dialek.[42]

G.S Kirk is ietwat skepties oor die biografiese inligting in die vitae, hy gee egter beperkte krediet aan sekere van die omstandighede. Daarin word redelik gereeld genoem dat Homeros in die Ioniese streek van Klein-Asië, in Smirna of op die eiland Chios, gebore is en op die Kukladiese eiland Ios gesterf het.[16] Die gebiede was op daardie tydstip Eolies of ten minste gedeeltelik Eolies. Smirna is toe nog nie deur die Ioniërs oorgeneem nie. Chios is bewoon deur pre-Hellenistiese stamgenote uit Tessalië met 'n onbekende taal, wat Eolies kon wees. Die band met Chios dateer ten minste terug tot met Semonides van Amorgos, wat die gedeelte uit die Ilias 6.146 aanhaal as deur "die man van Chios".[43]

ʼn Eponieme sanger-digtersgilde bekend as die Homeridae (Homeros se seuns)[44] was ook daar doenig en kan hul herkoms terug neem na 'n voorganger met die naam. Op Ios was sekere Eoliese woorde in gebruik, onder andere Homêreôn, een van die Iosiese maande.[45] Daar word gesinspeel op die verband met Smirna deur die oorspronklike naam wat in verskillende vitae aan hom gegee is: Melesigenes, "gebore uit die Melesrivier", 'n rivier wat deur die stad vloei.

Die gedigte lewer ook bewyse op van 'n familiariteit met die natuurlike omgewing en plekname van Klein-Asië;[46] Homeros verwys byvoorbeeld na weilandvoëls by die mond van die Kaystrosrivier,[47] 'n storm in die Ikariese see[48] en noem dat vroue in Lidië en Karië ivoor met skarlaken bevlek.[49] Hy moes ook oor geografiese kennis van die hele Mukeense Griekeland beskik het soos bewys is deur die ontdekking van meeste van die plekke. Wilhelm Dörpfeld, die klassieke argeoloog,[50] stel voor dat Homeros meeste van die plekke wat hy in sy heldedigte beskryf, soos Mukene en Troje, besoek het. Volgens Diodorus Siculus het Homeros selfs Egipte besoek.[51]

Chios

Sommige vitae, byvoorbeeld Thamyris[52] en Hesiodos, beeld Homeros uit as 'n swerwende minstreel wat tot sover as Chalkis gereis het om op te tree by die begrafnisspele van Amphidamas.[53] Verder word 'n beeld geskep van 'n blinde bedelende sanger wat hom met gewone mense soos skoenmakers, vissers, pottebakkers, seemanne en bejaardes in die bymekaarkomplekke van hawedorpe opgehou het.[54] Die gedigte lewer egter bewyse op van sangers in die howe van die adelstand, wat 'n sterk aristokratiese ondertoon tot gevolg het. Die afwesigheid van enige vername nie-adellike protagoniste versterk die tema. Dit kom ook na vore in gevalle soos die afranseling van die nie-adellike Tersites deur koning Odusseus oor hy durf waag het om sy meerderes te kritiseer. Die kwessies laat geleerdes verdeeld oor tot watter kategorie, indien enige, die hofsanger of swerwende minstreel, die historiese "Homeros", behoort.[55] Meeste van die 12 vitae is nie werklik gemoeid met historiese egtheid nie en lewer uiteenlopende stories oor Homeros se oorsprong, meeste daarvan deels in misterie gehul ook. Homeros word in sekere gevalle byvoorbeeld beskryf as die seun van die Melesrivier en 'n nimf. Pseudo-Plutarchus steun egter minder op mitologie en stel 'n alternatiewe stamboom voor waarvolgens Homeros en Hesiodos neefs is. Die enigste weergawe wat aanneem dat Homeros 'n werklike persoon was in 'n bestaande natuurlike omgewing, sonder om mitologie te betrek, is die effens langdradige Pseudo-Herodotos.

In die vitae word Cleanax van Argos, 'n kolonis van Kyme, voogskap gegee oor 'n wees gelate Chretheis. Sy was die dogter van afgestorwe vriende en medekoloniste. Hy stuur haar later uit skaamte, weens 'n buite egtelike swangerskap, na die nuwe kolonie van Smirna sodat sy vriend Ismenias van Beotië na haar kan omsien. Tydens die bywoning van 'n fees op die oewer van die Melesrivier skenk sy onverwags geboorte aan 'n seun, wat sy Melesi-genes doop, "riviergeborene". Hierna verlaat sy die sorg van Ismenias en word as enkelmoeder 'n trekarbeider. In die tyd kry sy werk by Phemius, 'n skoolhoof, om wol te verwerk wat hy by studente as betaling ontvang. Hulle ontwikkel 'n verhouding en hy oortuig haar om by hom te bly (syn-oikein) met die belofte dat hy die kind as sy eie seun sal aanneem, ondersteun en opvoed.

Melisigenes blyk begaafd en baie suksesvol op skool te wees. Met sy ouers se dood jare later erf hy die skool en laat sy huis se deure gasvry oop vir reisende handelaars. Een van die handelaars, Mentes, oortuig hom om die skool te verkoop en as seeman op sy skip te kom werk. Volgens oorlewering verwyl hy sy tyd in die hawens met navorsing en die maak van aantekeninge. Na hy 'n oogsiekte ontwikkel word hy in Itaka by 'n vriend van die kaptein gelos vir behandeling en om aan te sterk. Hy gebruik dié tyd om die storie van Odusseus na te vors. Hy herstel mettertyd maar beleef later 'n terugslag, wat hom permanent blind laat.

Izmir (Smirna)

Met sy aftrede op Smirna besluit die nou blinde Melisigenes op 'n loopbaan as resiteerder van poësie. Sy hulpbronne raak algaande uitgeput en hy gaan op reis op soek na beter geleenthede. In Neonteichus, 'n kolonie van Kyme, vertoef hy voor 'n skoenwinkel om te bedel deur gedeeltes in daktiliese heksameter saam te voeg en voor te dra. So begin 'n gewoonte waarmee hy die res van sy lewe sal volhou. Hy gebruik poësie om oor gewone sake te kommunikeer en sodoende sy vaardigheid bekend te stel. Die skoenmaker, Tychius, open sy deure vir hom en laat hom toe om in sy winkel te resiteer. Hy word vir 'n tyd lank 'n trekpleister in Neontychus maar kom nie werklik op die been nie en keer terug na Kyme. Met sy terugtog word hy in Larissa betaal om 'n epitaaf te skryf vir Midas, die afgestorwe koning van Frigië, se graf.

Terug in Kyme gaan hy voort met die voordrag van sy poësie in salonne. Hy word so suksesvol dat hy die sittende stadsraad vra vir geldelike ondersteuning met die byvoordeel dat hy die stad beroemd sal maak. Een van die raadslede argumenteer dat as hulle homeroi, “blinde mans”, ondersteun, hulle binnekort met 'n menigte van hulle in Kyme te make sal hê. Die voorstel word afgeskiet en hy vertrek kort daarna gefrustreerd na die Ioniese stad Fokaia. Daar word hy bekend en kry die naam Homeros, "die blinde man".

Hoewel hy 'n gereelde gesig raak in Fokaia se salonne blyk sukses hom te ontwyk. Hy gaan 'n ooreenkoms aan met ene Thestorides dat dié hom sal onderhou in ruil vir die outeurskap van sy werke. Thestorides skryf al die werke neer soos dit mondelings deur Homeros geskep word. Na 'n wyle verbreek Thestorides die ooreenkoms en vertrek onder dekmantel na Chios waar hy 'n skool oprig en Homeros se gedigte onder 'n ander naam voordra. Homeros ontvang woord hiervan maar sy poging om na Chios te reis word deur vissermanne van die hand gewys. Hy kry egter 'n geleentheid saam met houtkappers, wat hom na die strand van Eritrië neem. Daar kry hy 'n verdere geleentheid saam met ander vissermanne na 'n onbekende strand.

Die onbekende strand blyk toe Troas naby die berg Ida te wees. Homeros word deur 'n trop honde aangeval na hy agter die klank van bokke aanloop en word deur die bokwagter Glaukos gered. Na hy die nag die bokwagter met gedigte trakteer langs die kampvuur word hy die volgende oggend aan sy meester voorgestel. Glaukos se meester stel hom aan as huisonderwyser vir sy kinders. Hier bereik hy vir die eerste keer sukses en dig meeste van sy poësie. Thestorides laat staan sy skool in Chios na hy te hore kom van Homeros se sukses, waarna Homeros die see weer oorsteek terug na die eiland. Daar begin Homeros 'n nuwe skool, floreer, trou, kry twee dogters en skryf die Ilias en Odussee. Op 'n toer na die Griekse vasteland vertoef hy in Samos vir die feeste aldaar. Op pad na Athene in die lente word sy skip van koers af gewaai tot in Ios. Wagtende op gunstige winde word hy siek en sterf. Die skrywer van die vitae gaan hierna verder en beweer dat Homeros Eolies was en nie Ionies nie. Sy geboortedatum word aangegee as 622 jaar voor Xerxes. Die bewering, indien waar, sal Homeros se skryfwerk onwaarskynlik maak indien dit in die Griekse alfabet gedoen is.

Herodotos benoem beide die Ilias en Odussee as werke deur Homeros.[57] Hy haal gedeeltes aan uit die twee eposse wat identies is aan hedendaagse weergawes. Die gedeelte wat uit die Ilias aangehaal word meld dat Paris in Sidon verpoos het voor hy Helene na Troje geneem het. Die feit dat die Kypria noem dat Paris van Sparta direk na Troje toe is laat Herodotos die gevolgtrekking maak dat dit nie deur Homeros geskryf is nie en laat sodoende die twyfel ontstaan.

In Werke en dae noem Herodotos dat Homeros na Euboia is om deel te neem aan die spele in Chalkis, wat aangebied is deur die seuns van Amphidamas.[58] Hy wen met 'n himne en dra sy prys op aan die Muses van Berg Helikon waar hy met sy poësie begin het. Een van die vitae, die "Certamen", neem die tema verder. Dit meld dat Homeros en Hesiodos tydgenote is. Albei het die begrafnisspele van Amphidamas bygewoon, wat deur sy seun Ganyctor gereël is, en albei het aan die wedstryd van sophia, "vernuf", deelgeneem. In die wedstryd word van 'n deelnemer verwag om 'n vraag aan die teenstaander te vra en dié moet in gedig antwoord. Die beoordelaar kon nie tot 'n wenner besluit nie en laat elkeen uit hul eie gedigte voordra. Hesiodos resiteer uit Werke en dae en Homeros uit die Ilias. Siende dat die Werke en dae hierdie spele en sy deelname daarin beskryf, is dié storie hoogs onwaarskynlik. Hesiodos tree as oorwinnaar uit die stryd aangesien sy gedig oor vrede handel en Homeros sʼn oor oorlog.

Na die wedstryd sit Homeros sy digkuns, resitering en omswerwinge voort. Die Certamen maak melding van die Tebaïs en haal die eerste reël daaruit aan. Dit verskil nie wesenlik van die eerste reël in die Ilias soos dit tans daar uit sien nie en bevat 7 000 reëls. Die Epigoni bestaan uit 'n ooreenstemmende eerste reël met insgelyk 7 000 reëls in totaal. Die Certamen wys op die toeskrywing aan Homeros met "sommige sê ..." Homeros skryf vervolgens die epitaaf vir Midas se grafsteen, met 'n silwer bak as betaling, en daarna die Odussee in 12 000 reëls – teenoor die 12 110 van die hedendaagse weergawe. Die Ilias is alreeds op daardie stadium deur hom neergepen in 15 500 reëls (die hedendaagse weergawe is 15 693). Net die drie eposse op hul eie bestaan uit 34 500 reëls sonder enige verwysing na die res van die enorme Epiese siklus. Hierna vertrek hy na Athene en Argos, waar hy reëls 559-568 van die 2de boek uit die Ilias voordra met die byvoeging van nog twee wat nie in die hedendaagse weergawe verskyn nie. Hy vertrek daarna na Delos waar hy die Lofsang aan Apollo voordra en verkry burgerskap tot die Ioniese state. Ten laaste vertrek hy na Ios waar hy op klei gly en 'n noodlottig val.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Ilias.

Griekeland volgens die Ilias

Die sewe beginverse van Homeros se Ilias

Die Ilias (so genoem na die ander naam vir Troje, Ilion) beskryf 'n kort episode uit die stryd. Die voorgeskiedenis van die episode word slegs terloops aangeraak: die ontvoering van Helena, die dogter van Leda en Zeus, wat met koning Menelaüs van Sparta getroud was, deur Paris, die seun van koning Priamus van Troje; die veldtog om Helena te bevry onder leiding van Agamemnon en die gebeurtenisse tydens die eerste ses jaar van die beleg. Die eintlike tema van die Ilias is die wrok wat Achilles jeens die Griekse leier Agamemnon koester, wat spruit uit 'n rusie oor 'n slavin wat hulle buitgemaak het. Achilles onttrek hom as gevolg hiervan uit die stryd, wat rampspoedige gevolge vir die Grieke tot gevolg het. Die dood van Achilles se wapenmakker Patroklos bring mee dat Achilles weer tot die stryd toetree om hom te wreek op die held Hektor. Die laaste episode handel oor Hektor se uitvaart. Die storie van die dood van Achilles toe hy getref word in die spreekwoordelike Achilleshiel en die inval van Troje deur van die Trojaanse perd gebruik te maak, kom nie in die Ilias voor nie.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Odussee.

Die nege beginverse van Homeros se Odussee

Die 24 boeke van die Odussee (afgelei vanaf die naam Odusseus van 'n Griekse koning van die eiland Ithaka) is 'n raamvertelling, waarin die verhaal vertel word van die tien jaar se terugreis deur Odusseus. Die kader vorm die vertelling van die terugkeer van die held vanaf die eiland van die nimf, Kalipso, Odusseus se verblyf aan die paleis van die Faiake en sy uiteindelike tuiskoms in sy koninkryk Ithaka. Daar reken hy af met die etlike hofmakers van sy vrou Penelope, wat getrou op hom gewag het.

Die term "Epiese siklus" (Epikos Kuklos) verwys na 'n reeks van 10 gedigte deur verskillende skrywers neergepen, wat die Griekse mitologie in sy geheel dek. Die bedoeling is om 'n onderling verbinde reeks van stories weer te gee. Temas vir Griekse dramas is ook hieruit gekies. Die naam verskyn in die Chrestomathia van Eutychios Proklos, 'n samevatting van Griekse literatuur. Dit is verder slegs bekend deur verkorte fragmente wat deur Photios I van Konstantinopel geskryf is maar geen etimologie word verskaf nie. Evelyn White veronderstel dat hulle in die tyd van die Ilias en Odussee geskryf is en 'n duidelik nabootsende struktuur het.[59] Volgens dié siening sou Homeros nie nodig gehad het om meer as die Ilias, of die Ilias en Odussee, te skryf nie. Die Homeridae word verantwoordelik gehou vir die orige. Die eenheid in tema en struktuur spruit voort uit die noue band tussen die skrywers in die gilde.

Proclus stem nie saam met die outeurskappe van die "Certamen" nie. Hy verskaf wel die name van ander skrywers, waar hulle beskikbaar is, in sy bronne. Die tien eposse, waarvan slegs verkorte weergawes van Proclus se samevattings en verspreide fragmente van ander skrywers nog bestaan, is as volg:

• Eerste en oudste is die Titanestryd (Titanomachie), agt fragmente hiervan is volgens oorlewering deur of Eumelus van Korinthe, 760-740 v.C., of Arctinus van Melete, 776 v.C.[60]
• Die Tebise siklus bestaan uit drie eposse:[61]
  • Oedipus se storie (Oedipodeia), 6 600 reëls deur Kinaithon 764 v.C.[62]
  • Tebaïs, toegeskryf aan Homeros[63]
  • Epigonoi, toegeskryf aan Homeros[64]
• Die Trojaanse siklus bestaan uit die Illias, Odussee en ses ander eposse:[59]
  • Die Kypria bestaande uit 11 boeke en toegeskryf aan of Homeros, of 'n jonger tydgenoot genaamd Stasinos, of ene Hegesias[65]
  • Aithiopis, bestaande uit 5 boeke en volgend op die Ilias, wat op sy beurt weer volg op die Kypria[66]
  • Ilias Mikra (Klein Ilias), met 5 boeke, deur Lesches van Mutilene – 660 v.C.[67]
  • Iliou persis (Ilium se verwoesting) deur Arctinos[68]
  • Nostoi (Terugkomste) deur Agias van Troizin – 740 v.C.[69]
  • Telegoneia deur Eugamon van Sirene – 567 v.C.[70]

Homeriese Grieks is die weergawe van Grieks wat deur Homeros gebruik is in die Ilias en die Odussee. Dit is 'n argaïese vorm van Ioniese Grieks met ontlenings aan sekere ander dialekte, soos Eoliese Grieks. Dit dien later as basis vir "Epiese Grieks", die taal van "epiese digkuns", soos tipies in die daktiliese heksameter van digters soos Hesiodos voorkom. Anders as met latere vorme van die taal, is 'n ware bepaalde lidwoord in meeste gevalle nie beskikbaar nie.[82] Komposisies geskryf in Epiese Grieks dateer moontlik sover terug as die 3de eeu v.C. Die afname in gebruik was onafwendbaar met die opkoms van Koine.

Homeros in die geselskap van Kalliope, die Muse van epiese digkuns (replika van Roomse imperiale mosaïek, c. 240 v.C., uit Vichten)

Aristoteles maak in sy Poëtika die opmerking dat Homeros uniek was tussen die digters van sy tyd; hy fokus op 'n enkele oorkoepelende tema of geleentheid in die epiese siklus.[83]

Die vernaamste eienskappe van Homeros se styl word duidelik geartikuleer deur Matthew Arnold:

Vrylik vertaal:

Homeros se buitengewone tempo lê in sy gebruik van die heksametervers. Dit is 'n kenmerk van vroeë letterkunde dat die ontwikkeling van die gedagte, of die grammatikale vorm van die sin, deur die struktuur van die vers gelei word; Die ooreenstemming wat gevolglik bereik word tussen die ritme en sintaksis, lewer 'n snelvloeiende gang, wat selde verkry word as intervalle geskep word sonder direkte verwysing na die metrum. Die feit dat Homeros oor hierdie tempo beskik sonder om eentonig en weifelend te raak, lewer miskien die beste bewyse van sy ongeëwenaarde poëtiese vernuf. Die gewoonheid en direktheid van denke en uiting wat tipies van hom is, is sonder twyfel toe te skryf aan die kwaliteite van sy tyd; die skrywer van die Ilias (eenders as Voltaire, met wie Arnold hom graag vergelyk) het egter hierdie gawes in 'n uitsonderlike mate besit. Die Odussee is in die aspek egter op 'n waarneembare laer vlak as die Ilias.

Tempo of gemak van beweging en gewoonheid van uitdrukking en denke was nié kenmerkend van die groot epiese digters soos Vergilius, Dante[85] en Milton nie. Hulle hoort in teendeel tot die heelwat meer beskeie epies-liriese skool wat so gereeld al aan Homeros ook toegewys is. Die bewys dat Homeros nie tot daardie skool hoort nie – en dat sy digkuns nie in die ware sin van die woord ballades is nie – lê, ten opsigte van styl, by die meer verhewe artistieke struktuur van sy digkuns. Dit word beskryf deur Arnold se vierde eienskap: die eienskap van grootmoedigheid. Dit is sy grootmoedige en kragtige styl, volgehou met elke verandering van idee en onderwerp, wat Homeros finaal onderskei van alle vorme van ballades en gewilde epiese digkuns.

Net soos met die Franse eposse, byvoorbeeld die Chanson de Roland, is Homeriese digkuns inheems en as gevolg van die beweeglikheid en gevolglike eenvoud, onderskeidbaar van die werke van Dante, Milton en Vergilius. Dit kan verder ook onderskei word van hierdie kunstenaars se werke deur die vergelykbare afwesigheid van onderlinge motief en sentiment. In Vergilius se werke is die besef van die grootheid van Rome en Italië die leidende motief vir passievolle retoriek, gedeeltelik bedek deur die deurdagte delikaatheid van sy taalgebruik. Dante en Milton is selfs nog groter vertolkers van godsdiens en politiek uit hulle era. Selfs die Franse eposse lewer 'n gevoel van vrees en haat teenoor die Sarasene; in Homeros se werke is die belang egter suiwer dramaties. Daar bestaan nie 'n sterk weersin in ras of godsdiens nie; die oorlog wentel nie om politieke gebeure nie; die inname van Troje lê buite die bestek van die Ilias; en selfs die protagoniste is nie vergelykbaar met die vernaamste Griekse nasionale helde nie. Dit blyk sover nog die belangrikste motivering in Homeros se werke menslike gevoelens, emosie en drama is; sy werke word inderwaarheid meermale beskou as "dramas".